«Είμαι θυμωμένος», Ξεσπά ο Δημήτρης Ζάχος
Φτάσανε τα λαμόγια από κάθε πλευρά αφύλαχτη και μη και μας κάναν τη ζωή κόλαση! Τίποτα δεν σεβάστηκαν γιατί τίποτα δεν μπορούν να εκτιμήσουν και δεν μπορούν να σταματήσουν μπροστά στο οτιδήποτε!
Είμαι πάρα πολύ θυμωμένος! Είμαι θυμωμένος με όλους εμάς που τους ανεχόμαστε! Είμαι Θυμωμένος μ’ αυτούς που υπάρχουν! Είμαι θυμωμένος γιατί όλα έχουν εξελιχθεί με τέτοιο τρόπο που εξυπηρετούν «αυτούς» και σε μένα λιγοστεύουν τον αέρα που αναπνέω! Είμαι …τρελαμένος σας λέω με τον κάθε αχρείο. Είτε λέγεται τραπεζίτης που δάνειζε με επιτόκια τοκογλυφικά με μοναδικό στόχο να μου φάει το σπίτι.
Είτε λέγεται Τσοχατζόπουλος, Παπαγεωργόπουλος, Ψωμιάδης, Λαυρεντιαδης, Γαβαλάς……
Είτε λέγεται Αννίτα, Λίτσα, Κατινίτσα που ακολουθεί και ως άλλη μαριονέτα κινείται στο ρυθμό που της παίζουν. Είτε λέγεται Μήτσος, Πάνος, Γεράσιμος που ζει σε βάρος δικό μας γυρνοβολώντας ως ότι πιο άχρηστο και περιττό καταστρέφοντας ζωές συνειδήσεις και σκέψεις…. Είτε λέγεται …υπηρέτης –σκέτο- και συμβιβασμένος του συστήματος…
Ήρθε για να καταστρέψει!!! Ήρθε για να κλέψει αυτό που εγώ και Σύ αιώνες δομούσαμε. Ήρθε για να στήσει επιχειρήσεις που θα με εξαθλιώσουν! Κι εγώ ακόμη αγαθός, παρά τα τόσα πολλά κτυπήματα μέσα στους αιώνες που πέρασαν, τον καλοδέχτηκα. Του έκανα χαρές! Του έστρωσα κόκκινα χαλιά….
Μπήκε όμως στο σπίτι μου και το ρήμαξε !!!
Στην αρχή άλλαξε την επίπλωση, διότι είπε είναι …παλιομοδίτικη. Μετά μου πέταξε τις φωτογραφίες των προγόνων μου στη φωτιά… Δεν μου χρειάζονται μου είπε, πρέπει να στυλώσω τα πόδια μου στο τώρα και να δω τα πράγματα με νέα ματιά. Το χθες πέθανε μου είπε… Μετά πήρε τα παιδιά μου απ’ το χέρι και τους έμαθε πως θα μπορούσαν να βγάλουν εύκολα λεφτά και να περνούν ζωή και κότα! Αγόρια και κορίτσια ποτίστηκαν με τους κανόνες του life style, κυλίστηκαν στα κρεβάτια των επωνύμων, για μια γυαλιστερή κοτρόνα στο χέρι ή για ένα CTI.. Kai «αυτός» πρώτος στις δεξιώσεις, στα πάρτι, στα εξωτικά ταξίδια, στο «πνεύμα», στις «ιδέες», στην προβολή… Και γύρω προσκυνητάδες, σκουπίδια εκκολαπτόμενα τσογλάνια…
Άφησε ανθρώπους να πεινούν, να στήνονται στις ουρές στα συσσίτια, για ένα πιάτο φαί. Άφησε τ’ απορρίμματα στις χωματερές, όλα μας τα παιδιά μας ξέπνοα, ηλίθια, λοβοτομημένα… Άφησε άστεγους, πεινασμένους, παγωμένους, νεκρούς…
Και τώρα ποιος πλερώνει?? Ποιος πονά?? Ποιος είναι το εξιλαστήριο θύμα??
Όχι αυτός βέβαια… όχι ακόμα τουλάχιστον… Δεν ήρθε βλέπεται η στιγμή…
Ένας Λάκης μας δουλεύει… έκανε τη ζωή του πουλώντας φύκια για μεταξωτές κορδέλες και προσλαμβάνοντας όσους του έκαναν τα χατίρια.
Ένας Άκης έφαγε-έφαγε-έφαγε και τώρα το παίζει Θύμα!!!
Ο Λαυρεντιάδης άρπαξε όσα του επέτρεψαν τα κουδουνισμένα ν’ αρπάξει.
Ψωμιάδης, Παπαγεωργόπουλος και τόσοι άλλοι όλοι τους … θύματα!!!
Πόσα «θύματα» επιτέλους?? Πόσα?? Αλλά και στον μικρόκοσμό μας… Τα ίδια… Φτιάχνουμε όπως πάντα, τα πολλά κακά της μοίρας μας. «Φτιάχνουμε»τη ζωή μας στην τηλοψία που δίνει τα …μοντέρνα πρότυπα οκνηρίας στη νεολαία, ποθούμε μια χρυσίζουσα ζωή σαν αυτή που προσφέρει το γυαλί και όλοι μιλάνε για δικαιώματα και κανένας για υποχρεώσεις. Και ιδού: Περνά ο ένας και πετά το χαρτομάντιλο, το άδειο πακέτο απ’ τα τσιγάρα του, τη… ροχάλα του χωρίς να τρέχει κάστανο.. Περνά ο άλλος και σταθμεύει τ’ αυτοκίνητό του μπροστά στο δικό μου πάρκιν χωρίς να μπορώ εγώ να βγάλω το δικό μου. Περνά ο τρίτος διασχίζοντας τους μονόδρομους ανάποδα με τέτοια ταχύτητα που θα μπορούσε να εκσφενδονίσει παιδιά και γέρους…..
Η ζωή μου γιατί να δυσκολεύει ΄και τελικά να καταστρέφεται από το κάθε τσογλάνι? Γιατί εγώ να πληρώνω τη δικιά του ανυπαρξία? Γιατί να ματώνουν οι δρόμοι? Γιατί να βουλιάζει η κοινωνία μας? Γιατί να μη μπορώ να χαρώ την σύνταξή μου πριν τα κακαρώσω? Γιατί τα Λαμογιοτσογλάνια να κυκλοφορούν ανενόχλητα? Γιατί να πληρώνει ο αγαθός (να μην τον πω αλλιώς…) και όχι ο φταίχτης? Γιατί να τους επιτρέπουμε να … υπάρχουν?
Τρελαίνομαι με την κατάσταση που επικρατεί στην πατρίδα μας σήμερα. Με ενοχλεί που ο κάθε τυχάρπαστος βολεύτηκε σε μια καρέκλα και παριστάνει το Θεό! Με ενοχλούν τα «ξεκατινιάσματα» στις προανακριτικές επιτροπές της βουλής. Μ ε ενοχλεί όμως περισσότερο απ’ όλα η ατιμωρησία Η(έστω και προσωρινή) ασυλία των πραγματικών εγκληματιών.
Η πουράκλα στο χέρι και το άλλο χέρι στ’ αχαμνά τους…. Τόσο θράσος και αναίδεια? Λέω πως ξέρω που θα φθάσουμε… Λέω πως ξέρω ότι σύντομα, πολλοί, πάρα πολλοί, περισσότεροι από όσους υπολογίζουμε θα πληρώσουν για πάρα πολλών γενεών λάθη! Πρώτοι στη λίστα τα λαμογιοτσογλάνια!!! Και ο χρόνος τελειώνει … Γρηγορότερα απ’ όσο υπολογίζουν… Και θα φτάσει η μέρα που θα ξυπνήσουμε χαρούμενοι κι ανακουφισμένοι σε μια άλλη κοινωνία, σε μια κοινωνία αξιών και πολιτισμού.
