«ΕΝΑΣ ΧΡΟΝΟΣ ΟΝΟΜΑΤΟΣ ΕΛΛΗΝ»
Γράφει Η Σάσα Ζήση
Γράφει Η Σάσα Ζήση
«Ας μη κλαίμε για την ΕΡΤ λες και μας νοιάζει και ιδιαίτερα. Δεν είναι μόνο αυτή. Είναι το σύνολο» !
Ο χρόνος καταλύει τα πάντα. Λυτρώνει και εξισώνει τους αδυνάτους με τα τέρατα. Αν με ρωτήσεις τι θα ήταν αυτό που θα ήθελα περισσότερο στο κόσμο να δαμάσω θα σου έλεγα αυτό. Το χρόνο! Να τον σταματώ ,να τον ξεκινώ και να τον διαγράφω .Ακόμη και να τον αναπαράγω. Ο χρόνος δόθηκε στο κόσμο σαν δώρο .Μεγάλο το σχολείο του. Από τα πιο σκληρά του μαθήματα είναι να αγαπάς αυτό που έχεις την ώρα που αυτό σου κάνει την τιμή να εμφανίζεται μπροστά σου .Μα τη σωστή στιγμή και όχι αυτή που σε βολεύει. Ζόρικη κατάσταση να μπεις σε τέτοιο καλούπι από την ημέρα της σύλληψής σου. Γιατί υποτίθεται γεννιέσαι ελεύθερος .Ποια η ελευθερία όταν όλα σε γονατίζουν μέσα σε στενά πλαίσια χρονικών ρόλων .Που ανάθεμα σε αυτόν που δε θα τα ακολουθήσει. Κατάρα να πας κόντρα σε εκείνον και τα μαθήματά του. Θα με περάσεις για παρανοϊκή. Μα εγώ τα κατάφερα. Δεν είμαι παραπάνω έξυπνη από εσένα ούτε και έχω μορφωθεί περισσότερο. Δεν είμαι πιο όμορφη ,πιθανόν να μην είμαι ούτε και παραπάνω άξια .Μα εγώ έχω κάτι που δεν έχεις .Ανάγκη! Ανάγκη για επιβίωση. Είστε και άλλοι δε το ξεχνώ .Μα με βολεύει να πιστεύω ότι στη παρούσα στιγμή είμαι μονάχη μου. Έστω μία μικρή δικαίωση ότι μόνο εγώ το περνώ το σοκάκι των παραδομένων μου λογικών .Και ότι μόνο εμένα θα βρω στην άκρη του δρόμου .Μα αν νομίζεις ότι με νιώθεις έλα να περπατήσουμε μαζί. Και ας είναι ζόρικος ο δρόμος.
Σα γεννηθήκαμε θέλαμε να μεγαλώσουμε αρκετά .Οι πρώτες έννοιες στα μάτια του παιδιού έχουν να κάνουν με το ‘’δε φτάνω’’ .Το ψυγείο, τα κουλούρια, την αγκαλιά της μάνας μου. Τον έσπρωχνες τον χρόνο να μεγαλώσεις. Χαράζατε τα κουφώματα μία φορά το μήνα. Ήταν μία κατάκτηση .Ο χρόνος γελά με αυτά .Δε προστάζεται από τα θέλω μας. Πέφτει σε χειμερία νάρκη και πεισμώνει .Και εκεί ακολουθούν τα σοφά λόγια κάποιου βασανισμένου συγγενή ‘’μη βιάζεσαι να μεγαλώσεις’’. Μα ο κόσμος είναι γεμάτος χρώματα και καίγεσαι να φτιάξεις το δικό σου πίνακα. Και πάντα σκοντάφτεις σε αυτό το ‘’ μη βιάζεσαι’’. Σα να ξέρουν κάτι και σου το κρύβουν. Ποια πολύπλοκη συνωμοσία μπλέκεται πίσω από τη πλάτη σου .Μα δεν έχεις χρόνο να το σκεφτείς. Βιάζεσαι !Και όταν πια κάποια στιγμή κοιτάζεσαι με τη γοητεία των χρόνων σου και δεν έχει άλλο χώρο το κούφωμα για χαρακιές εκεί τα πράγματα παίρνουν μία τροπή που όμοιά τους νομίζεις μόνο εσύ ζεις .Πρέπει να σταματήσει ο χρόνος. Εδώ και τώρα .Εκεί που ορκιζόσουν στο βιάζομαι τώρα γονατίζεις στο δε προλαβαίνω .Και φυσικά σκέφτεσαι και το ενδιάμεσο στάδιο που το έζησες σα νεκρός. Που περνά η ζωή μπρος στα μάτια σου σε δευτερόλεπτα .Και όμως τα δευτερόλεπτα αυτά ήταν χρόνια.
Τώρα που μεγάλωσες τα πράγματα έχουν αλλάξει .
Δε σε χαϊδεύει κανείς ,δε σε παρηγορεί και φυσικά αυτό που μετράει δεν είναι η προσπάθεια. Και ας μη γελιόμαστε η ρομαντική εκδοχή της Ελλάδας πέθανε με το τέλος του ελληνικού κινηματογράφου. Το χώμα το ρίξαμε πριν καμιά βδομάδα που κλείσαμε και την ερτ. Είναι η σκηνή που οι τεθλιμμένοι συγγενής πάνε να πιουν το καφέ της παρηγοριάς .Και όμως βρίσκουν πάντα χρόνο να συζητήσουν για τις επιδοτήσεις που θα δοθούν αργά φέτος ή που δε θα δοθούν καθόλου. Και πριν από λίγο λέγαν αντίο σε αυτόν που στο χώμα παραδινόταν. Μην είναι απόλυτα ελληνικό το συνήθιο, μην είναι απλά παγκόσμιο δε μπορώ να το καταλάβω. Μόνο για τα χώματα που πατώ μπορώ να πω με σιγουριά. Και αυτό που ξέρω στα σίγουρα είναι ότι ο πόνος κρατά πάντα λίγο .Δεν υπάρχει χρόνος για πόνο μόνο για επιβίωση. Ας μη κλαίμε για την ερτ λες και μας νοιάζει και ιδιαίτερα. Δεν είναι μόνο αυτή. Είναι το σύνολο !
Σαν να αποφάσισε ο χρόνος να τρέξει και μία καταστροφή που θα ερχόταν σταδιακά έκανε αγώνα δρόμου να προλάβει να πάρει την ανάσα σου. Είναι οι άνεργοι ,είναι το ξεπούλημα της όποιας περιουσίας –από οργανισμούς μέχρι χρυσαφικά στο τοπικό τοκογλυφάδικο-είναι οι άστεγοι τα ορφανά και στο τέλος είναι μία χώρα που ζουν 11 εκατομμύρια και το φαί είναι για 5 άτομα όλα και όλα. Προσπαθούν οι δόλιοι Έλληνες το αναγνωρίζω. Μα το αναγνωρίζω μόνο εγώ και μόνο για μένα .Άντε και για κανά δυο ιστορίες που μου έχουν εκμυστηρευτεί από εδώ και από εκεί. Μα δεν έχω χρόνο να ασχοληθώ. Τρέχω να προλάβω την επιβίωση και ανάσα δε έχω να τονώσω το μέσα μου .Πόσο μάλλον να δώσω ανάσα σε άλλο πλάσμα που θα κρέμεται πάνω από τη καρδιά μου. Θα τραβάει και θα απαιτεί. Και θα του λέω’’ μη βιάζεσαι να μεγαλώσεις’’ να το προλάβω .Μα δε θα μπορώ να του εξηγήσω και τι ακριβώς εννοώ. Μόνο σκόρπιες κουβέντες θα έχει ακούσει.
Κάποτε η Ελλάδα ήταν έτσι. Γέλαγε ο κόσμος, διασκέδαζε. Κάποτε υπήρχε η Ερτ ,κάποτε είχαμε χωράφια ,κάποτε είχαμε νερά. Κάποτε ,τα παλιά τα χρόνια και πάει λέγοντας. Και εγώ σου λέω ,όπως το βλέπω .ότι το μόνο που θα λέμε είναι ότι κάποτε είχαμε ‘Έλληνες .Γιατί δεν θα αναστήσω εγώ έναν Έλληνα να του μιλάω για το κάποτε .Εγώ να τον γεννήσω τον Έλληνα και να του μιλάω για το τώρα και όλες τις λαμπρές ευκαιρίες που θα συναντήσει στη ζωή του. Κοντολογίς ΑΥΤΟΝ τον Έλληνα τον πεθάνατε μαζί μου .Πως να μη σκέφτομαι το χρόνο μετά !Να τον σταματήσω εδώ και τώρα άντε να τον πάω και λίγο πίσω να σωθώ από τα λάθη σας. Δε χορταίνατε, θέλατε και άλλο. Δεν είναι κακό να θες και να απαιτείς. Μα είναι κακό να δανείζεσαι το χρόνο των παιδιών σου ξέροντας ότι δε μπορείς να τον επιστρέψεις .Και στο τέλος αυτό που μένει είναι μόνο οι υπογραφές .Αυτές που μπήκαν στο μεγαλύτερο παζάρι που έχω δει ποτέ στη ζωή μου. Και που δεν έχω και φράγκο να αγοράσω ούτε μαντίλι για να κλάψω.
Τα έχεις ξανακούσει αυτά. Και ίσως και πιο καλογραμμένα. Με περίτεχνες προτάσεις και φράσεις που εμένα το μυαλό μου δε φτάνει γιατί έχω και ένα τρένο να προλάβω. Και αυτό που συνειδητοποιώ είναι ότι όσο υπάρχει χρόνος εγώ θα κάνω αγώνα δρόμου .Να σώσω την ανάσα. Και για τη ζωή βλέπουμε από βδομάδα. Και αυτή η βδομάδα θα είναι είναι πάντα μακριά.
Μα θα γίνω άλογο κούρσας και όταν με το καλό σταματήσω τα τρεχαλητά να με πυροβολήσουν γιατί να με γιατρέψουν δεν μπορούν. Άνθρωπος που έγινε εχθρός με το χρόνο καλό τέλος δε θα βρεί. Και άντε να εξηγήσω ότι δεν το έκανα από ματαιοδοξία. Ξύπνησα ένα πρωί και μου ούρλιαζαν να τρέξω .Και τι να κάνω έτρεξα. Τώρα ξέρω γιατί δεν έχω ανάσα .Ήταν δανεική η ριμάδα ποτέ δική μου .Και πληρώνω νοίκια στον αέρα τον κοπανιστό μπας και κάνω ένα βήμα παραπάνω .Πάντα με ένα νταβατζή να κόβει όλα τα δέντρα που μπορεί να προσφέρουν σκιά. Μα ότι και να κάνει εγώ το πρόβλημα θα το έχω με το χρόνο και ποτέ με τον εν λόγω νταβατζή. Και κάποια στιγμή μαζί του θα το λύσω.
Σαν άνθρωπος ,σαν άλογο θα δείξει. Εσένα κ .τάδε που πήρες το ρόλο του πραγματικά σε λυπάμαι .Γιατί είδες τον εαυτό σου σα Θεό που έλειπε στη στέψη του και σαν αυτόν θα λογαριαστείς με τον όποιων από πάνω αφεύθερετα τους κάνεις τη δουλεία .Εγώ δε θα δικαιωθώ το μόνο σίγουρο ,μα δε θα δικαιωθείς και εσύ. Γιατί αυτή σου την επικείμενη δικαίωση δούλεψα σα καύσιμο .Και την έκαψα όλη .Το μερίδιό μου τουλάχιστον .Άθροισε και όλων αυτών που σου χρωστάν την καταστροφή τους. Πολλαπλασίασε το επί τα χρόνια των έργων σου και άρχισε να τρέχεις. Μα μόνο για να ξεφύγεις .Γιατί θα σε περιμένω στον τερματισμό να παίξω το ρόλο ενός καλά δικτυωμένου τρομοκράτη .Δε θα με δεις θα είμαστε χιλιάδες .Και όλοι χωρίς ανάσα!
