«Καλοκαίρι!» • Τζίνα Μιτάκη
Καλοκαίρι!
Καλός καιρός πα’ να πει.
Όταν είναι καλοκαίρι, ο καιρός της ζωής είναι καλός και η ζωή σαν μαγικό παραμύθι παιδικό.
Είναι ο καιρός του ριζωμένου ήλιου στο θόλο του ουρανού καταμεσής.
Των διψασμένων βασιλικών και των κατιφέδων έξω από γερμένα παραθυρόφυλλα.
Των κηπευτικών που γουρμάζουν στα μποστάνια.
Κατακόκκινες ντομάτες, ιδρωμένα κολοκυθάκια, καρπούζια που σκάνε κόκκινα χαμόγελα στην ζωή.
Των αμπελιών που μεστώνουν να δώσουν ρόγες τραγανές και γλυκόπιοτο κρασί.
Των χρωμάτων, λουλακί του ουρανού, σμαραγδί της θάλασσας, πορτοκαλί της ανατολής, μαβί του δειλινού, που αναδεύονται νωχελικά.
Των νταντελένιων κυμάτων, της μέδουσας, του αχινού και των ξασπρισμένων κοχυλιών.
Του αλατιού που στεγνώνει στον βράχο.
Της γυμνής παιδικής πατούσας στην μαλακή άμμο.
Της βαρκούλας με το λευκό πανί και τα παιδικά ξεφωνητά χαράς.
Του ολόλευκου ξωκλησιού.
Των τραγουδιστάδων τζιτζικιών.
Της σαύρας που λιάζεται στις ξερολιθιές.
Τ΄ αλωνιού με τα χρυσά στάχυα.
Του μικρού καφενέ κάτω από σκιερό πλατάνι και δίπλα από μαρμάρινη παλιά κρήνη με κρυστάλλινα νερά.
Της ξύλινης τάβλας και της τριχιάς που γίνονται κούνια, δεμένη στα κλαδιά μιας μυγδαλιάς, όχημα μαγικό με προορισμό έναστρο καλοκαιρινό ουρανό.
Όταν ο καιρός είναι καλός, είναι καλοκαίρι, το καλοκαίρι του Ελύτη, του Ρίτσου και του Σεφέρη.
Μα δεν είναι ο καιρός καλός.
Γκρίζες μέρες κατάπιαν το καλοκαίρι και τα χρώματα τα κάλυψε η ανάσα του μαύρου.
Κουστουμαρισμένοι εργάτες της παράνοιας, γυμνοί από συνείδηση, τρώνε τις σάρκες μας.
Το κόκκινο δεν είναι της ντομάτας, είναι το αίμα που κυλάει από πτώσεις σε πεζοδρόμια.
Ο ιδρώτας δεν είναι του κολοκυθιού, είναι ο ιδρώτας του τελευταίου σπασμού στην αυτοσχέδια αγχόνη.
Οι σαύρες γίνανε οχιές φαρμακερές.
Τα τραγούδια δεν είναι των τζιτζικιών, είναι ο λυγμός της απόγνωσης.
Οι καφενέδες κλείσανε, γίνανε φυλακές, αδίκαστων, κατασκευασμένων «ενόχων» και οι κρήνες ξερνάνε δηλητηριώδες αέριο.
Οι αχινοί είναι τα αγκάθια της κάθε μέρας, του άνεργου και του άστεγου.
Τις πατούσες γυμνώνει η στέρηση.
Η βαρκούλα έγινε γαλέρα της σκλαβιάς και πέφτει κλήρος ποιος θα φαγωθεί.
Στο βράχο, δίπλα στις πεταλίδες, στεγνώνουν όνειρα, καημοί και ανυπεράσπιστη η ζωή που κύλησε από τα σωθικά σάπιου καρπουζιού.
Και αν στα παραμύθια ο από μηχανής θεός και η καλή νεράιδα λύνουν τα μάγια, νικούν τον κακό δράκο και τα μοχθηρά θεριά, στην ζωή μόνο εσύ και εγώ μαζί μπορούμε.
Μόνο εσύ και εγώ Μαζί, Εμείς Μαζί, θα ξαναφέρουμε το καλοκαίρι.
