«Έγχρωμα @ασπρόμαυρα Ηλιοβασιλέματα»
Γράφει ο Δημήτρης Ζάχος
Γεννήθηκα σε ένα μικρό χωριό της βόρειας Φθιώτιδας. Επισκέπτομαι το χωριό όσο μου το επιτρέπουν οι δουλειές μου στην Αθήνα όπου ζω και εργάζομαι , με την οικογένειά μου. Εκεί στο προγονικό μου σπίτι βρίσκω την ηρεμία και τη χαλάρωση που χρειάζεται κάθε άνθρωπος που δουλεύει σκληρά.
Δεν αλλάζω με τίποτα την αυλή του σπιτιού μου τις πολύ μεγάλες καρυδιές, τον κήπο, την ανατολή και τη δύση του ήλιου βασιλιά. Είναι πολύ ωραίο το σπίτι μου. Στο πρώτο δωμάτιο του 1ου και μοναδικού ορόφου, μπαίνοντας δεξιά στην κάσα της πόρτας διακρίνω ακόμα τις γραμμές.
Κάθε καλοκαίρι που πήγαινε ο πατέρας μου στο χωριό έπαιρνε και τα εγγόνια του μαζί. Κάθε φορά τα έστηνε με ένα βιβλίο στο κεφάλι, μπροστά στην κάσα της πόρτας, τα μετρούσε ακίνητα και ύστερα σημείωνε όνομα και ημερομηνία πάνω στην χαρακιά: Χρήστος- Κατερίνα-Ηλίας-Κατερίνα- Χρήστος!!! Ποτέ δεν βάφτηκε η κάσα της πόρτας.
Εδώ είναι τα … ίχνη σου είπα στον μεγάλο πια γιό μου δείχνοντάς του τις χαρακιές.
Και αυτό είναι το κρεβάτι της γιαγιάς μου που άφησε την τελευταία της πνοή μου απάντησε με θλίψη…
Στο γραφείο μου κάτω απ το τζάμι έχω δύο φωτογραφίες . Η πρώτη ασπρόμαυρη και είμαι εγώ πολύ μικρός. Η δεύτερη έγχρωμη και είναι ο γιός μου επίσης μικρός. Τραβήχτηκαν στο ίδιο μέρος και τις δυό φορές. Ο ίδιος ήλιος που δύει πίσω απ το σπίτι μας και τις καρυδιές που μεγαλώνουν. Μα τι λέω… ο ήλιος δεν δύει ποτέ!!!
Οι άνθρωποι δύουν, σκοτεινιάζουν, μπερδεύονται με τις σκιές. Γνωρίζω πού καλά τη διαδρομή του. Μου την έδειχνε ο πατέρας μου. Αρχίζει το ταξίδι του απ΄ αριστερά προς τα δεξιά της γραμμής του ορίζοντα. Ξεκινούσε απ τις Θάλασσες της Μαγνησίας, εξερευνούσε και χρύσωνε την λίμνη μας (Ξυνιάδα), έδινε χρώματα στα «ασπροβάλτια», λογομαχούσε με τα «πλατανάκια» βασίλευε δίνοντας ζωή στον Κούμαρο και μετά δρόμο για πίσω.
Έδειξα κι εγώ στον γιό μου την διαδρομή του ήλιου. Πόσα ιδιαίτερα ηλιοβασιλέματα είδα αλήθεια απ αυτόν τον όμορφο και λατρεμένο τόπο;
Αμέτρητα… και τώρα που το σκέφτομαι κανένα δεν ήταν ίδιο. Άλλοτε πολύχρωμα, χρυσά, άλλοτε γκρίζα, ασπρόμαυρα.
Το μαύρο αυτεξούσια χρωματική αξία. Το λευκό ανάλογα με το «φωτισμό» υποχωρούσε ή πρόβαλε για να αλλάξει τη νοηματοδότηση της … σύνθεσης!!!
Η ώχρα , το χρυσαφί, το γκρι όταν κυριαρχούσαν, έπλαθαν σχεδόν σκηνογραφικά μια ατμόσφαιρα «έργων» .
Κι εκείνες οι σιωπές, γεμάτες από αναμονή που κυοφορούσαν συναισθήματα, εσωτερικές συγκρούσεις που όμως ισοδυναμούσαν με τους πιο δυνατούς διαλόγους.
Τότε η εκφραστική λιτότητα υπογραμμιζόταν από απλούς ήχους που επαναλαμβάνονταν : Τα βήματα πάνω στο καλντερίμι, η βροχή, το βουητό της νεροσυρμής, οι αγωνιώδες ανάσες, ζωγράφιζαν συναισθήματα και εντάσεις, μετρούσαν το χρόνο με τους χτύπους της καρδιάς!!! Πως περνούν τα χρόνια… Αγαπώ πολύ αυτόν τον τόπο και τους ανθρώπους του. Λίγοι έχουν μείνει τώρα πιά. Τους ξέρω καλά. Ξέρω τα καλά και τα κακά τους…
Μακάρι να μπορούσαμε να απογειώσουμε την ηθική ως ανθρώπινη αξία, βάζοντας το υποκείμενο μπροστά σε ζωτικά διλλήματα σκύβοντας πάνω του με την ευαισθησία του συμπάσχοντος, Τα ηλιοβασιλέματα έπαψαν πια να είναι ασπρόμαυρα. Το φως δεν είναι πια αγγελικό και μαύρο… Σκοτεινιά… Κάποτε θα σκοτεινιάσω κι εγώ… θα πάρω κι εγώ την κατηφόρα για το κοιμητήρι της Παναγιάς της Λιμνιώτισσας όπου είναι και οι άλλοι…
Θα σκοτεινιάσω φίλοι μου αλλά το φως θα είναι πρωινό.-
