Πες τα, Χρυσόστομε*...
ΕΝΤΥΠΩΣΕΙΣ ΕΝΟΣ ΕΛΛΗΝΑ, ΕΠΙΣΚΕΠΤΗ ΣΤΗΝ ΝΕΑ ΕΛΛΑΔΑ
„Η αρετή δεν διδάσκεται“, αποδεικνύει ο Σωκράτης στον περί αρετής“ διάλογό του, έτσι μας αναφέρει ο Πλάτων. Βλέπει την αρετή σαν κάτι απόλυτο, σαν μια αξία. Η κατάπτωση αυτής της αξίας και ο διαμελισμός της σε „ποιότητες“ αποτελούνε τον βατήρα για μια κοινωνική και πολιτιστική παρακμή που συναντάμε σήμερα γύρω μας σ' όλη μας την Ήπειρο. Τα πιο ορατά και ανεξίτηλα σημάδια τα βλέπουμε στην κατάσταση του ελληνικού Λαού.
Από χρόνια τώρα „κατεβαίνω“ στην πατρίδα, όχι μόνο για διακοπές και μπάνια. Τελευταία έφτασα στο αποτέλεσμα ότι ο εθνικός μας ποιητής δεν θα έβρισκε πια πουθενά „την κόψη του σπαθιού την τρομερή“, και φρεναρισμένος έτσι αναγκαστικά από τα „περασμένα μεγαλεία και διηγώντας τα να κλαίς“, θα έγραφε μάλλον έναν επικήδειο.
Ο Νάσος Νικόπουλος έγραφε για την προφητεία, ότι η Μεσόγειος πεθαίνει, ενώ οι λεπιδάνθρωποι δεν διακινδύνευαν, γιατί έλεγαν πως κι αυτοί κυνηγούν ψάρια ή είναι „ουδέτεροι“. Και όπως στον Ιονέσκο γέμισε ο τόπος από „σωτήρες“ λεπιδάνθρωπους, που θα καταφέρουν να πληρωθεί η προφητεία. Αυτοί φροντίζουν για το μέλλον τους, αφήνοντας τον λαό εκεί που είναι και σημαδεύοντας „κομμουνιστή“ όποιον προσπαθεί να αντισταθεί. Όμως εκείνοι έσπασαν τον κοινωνικό συμβόλαιο, καταγγέλοντας την αλληλεγγύη μεταξύ μας, όπως η Ευρώπη, που προπαγάνδιζε να μπούμε στην Κοινότητά της σαν σε ομάδα „κοινού πεπρωμένου“ κατήγγειλε αυτό το κοινό πεπρωμένο φορτώνοντας τα βάρη στους αδύνατους και τα γιγαντιαία κέρδη στους δυνατούς.
Εγώ θα μείνω έξω από τα επίσημα βιβλία ιστορίας, έγραφε ο ποιητής, και τελειώνει με το χτίσιμο μιας νέας ελπίδας πάνω σε χώμα ποτισμένο από δάκρυα και στην θύμιση. Όμως εμείς μένουμε περιθωριακά πρόσωπα, χωρίς να κινούμε την ρόδα προς τα πίσω, προς το καλύτερο χθες. Χρειαζόμαστε ανακαινίσεις, μας φωνάζουν, έστω και αν οι ανακαινίσεις οδηγούν στην τελική καταστροφή.
Οι απομένουσες γριούλες παραμιλάνε, τώρα που τα αόρατα τείχη που χωρίζουν τον λαό από τους „σωτήρες“ του ισχυροποιούνται και το παλκοσένικο έχει γεμίσει από
αυλαίες πολύχρωμες, για να μην μπορεί να βλέπει ο λαός τι γίνεται στα παρασκήνια. Οι „προδότες“ που αποκαλύπτουν, γίνονται „εχθροί του λαού“.
Δυνατά σαν πιστολιές ακούγεται η σιωπή. Σαν τις πιστολιές του απελπισμένου οικογενειάρχη που σκοτώνει την σύζυγο και το παιδί του πριν αυτοκτονήσει. Στον πόλεμο της Ευρώπης εναντίον των λαών, θα έχουμε και θύματα, όπως πάντα. Ενώ οι „σωτήρες“ όλο και περισσότερο αποθρασύνονται, ψάχνοντας τον δρόμο για μια δική τους Τιμλούν.
Περνάμε με το ταξί από τον „Ναϊρόμπιι“ για να πάμε από την Κυψέλη στην Τεχνόπολη. Τον καιρό της στρατιωτικής μου θητείας εργαζόμουν μερικές ώρες τον μήνα σαν μεταφραστής σε Διεθνή Εταιρία Μεταφορών στη Γερανίου. Ναι, η όψη άλλαξε. Τώρα δεν χρειάζεται το εύρος ενός σταδίου με πεπατημένη χλόη για να μαζεύουμε τους αντιδραστικούς, τώρα όλη η χώρα είναι αυτό το στάδιο, και οι βασανιστές δεν φοράνε στολές, πηλήκια και αστέρια, αλλά κοστούμια, μαύρες κομψές τσάντες και στιλβωμένα παπούτσια και υπηρετούν το χρήμα.
„Είμαστε ακόμα ζωντανοί, Έλληνες, τώρα, που μας έφτασαν οι καταστροφές που κάνουν την ζωή μας εφιαλτική; Ή μήπως ζούμε και η ζωή έχει πεθάνει;“ ρωτούσε ο Παλλαδάς από την Αλεξάνδρεια ανάμεσα στον 4ο και 5ο αιώνα μ.Χ.
Η αρετή της τόλμης για τον αγώνα που ίσως αναστρέψει την πορεία έχει πάψει να είναι αξία. Και αυτή έχει διαμελιστεί σε ποιότητες. Κι ο κόσμος έχει γεμίσει από λόγια και επιφάνειες, και η χώρα πουλιέται, και το κράτος δείχνει οργάνωση μόνο όταν κυνηγά αυτούς που θέλει, και οι νόμοι γεμίζουν κόλλες χαρτιού χωρίς να εφαρμόζονται καθόλου ή δίκαια και ανεπίλεπτα, τα ΜΜΕ παράγουν ότι τους πουν, και όλοι μιλούν για δημοκρατία, για έθνος, για ένδοξη ιστορία, για προσφορές στον παγκόσμιο πολιτισμό, κ.τ.ό. „..Και διηγώντας τα να κλαις..“
Μισώ τα παραδείγματα καταστροφής. Γιατί κάθε ένα τους αποτελεί ποιότητα και μας απομακρύνει από την αξία που παίζεται και χάνεται στην ρουλέτα του ευρώ: την αξία του ελληνισμού.
*Χρυσόστομος Κυριαζόγλου
Ελεύθερος συγγραφέας
Γερμανία, Monheim am Rhein
