«…Ασπρόμαυρες στιγμές», γράφει ο Δημήτρης Ζάχος

…Ασπρόμαυρες στιγμές

 Γράφει ο Δημήτρης Ζάχος

 Κάθε φωτογραφία ακινητοποιεί το χρόνο που τραβήχτηκε και απεικονίζει την στιγμή. Αυτές όμως , η κάθε μια χωριστά κι’ όλες ενωμένες, με την δύναμη της συνάφειας μας κάνουν να ζούμε και να πορευόμαστε στο χρόνο. Μεγαλώνουν και τρανεύουν την στιγμή. ΕΙΝΑΙ ΤΗΣ ΣΤΙΓΜΗΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΖΩΗΣ… 

Και η σιωπή τους ξέρει να διηγείται τόσα πολλά και να αγγίζει τα τρίσβαθα της ψυχής μας! Όταν ήμουνα παιδί… Μεγάλος ο αναστεναγμός που βγαίνει από μέσα μου κοιτώντας την φωτογραφία δείγμα χρόνων αλλοτινών. Δεκαετία του 1960. Μαθητές, παιδιά που σφυρηλατηθήκαμε άγρια και ωριμάσαμε πρόωρα σε μια απ τις τραγικότερες δεκαετίες της Νεοελληνικής Ιστορίας μας. Μπαίνω για λίγο σε …όνειρο. Αφήνω το σήμερα και γυρίζω στο χθές… 

 Μια ημέρα εθνικής εορτής στη Λαμία. Πρωί –πρωί είχε φτάσει στα πρακτορεία στην Πλατεία Λαού, την πλατεία με τις βρύσες και τα πλατάνια, το καλάθι απ το χωριό με τα «εφόδια» της εβδομάδας. Πολλά τα «καλούδια» της μαμάς: φρέσκο-ζυμωμένο ψωμάκι, καλό- μαγειρεμένο κοτοπουλάκι, χυλοπίτες, τραχανά, ρύζι, όσπρια, ζάχαρη, τυράκι, το γράμμα της μαμάς και μέσα στο φάκελο πέντε δραχμούλες για το πετρέλαιο της γκαζιέρας και ότι περίσσευε για κανένα κουλουράκι.. Πολλοί λένε πως το «χθές» δεν ήταν τόσο ευτυχισμένο όσο σήμερα κι όμως…. 

 Παρέλαβα το καλάθι και γραμμή για το σπίτι. Έπρεπε γρήγορα να ετοιμαστώ για την εκκλησία και την παρέλαση που θα ακολουθούσε. Αχ αυτές οι ανηφόρες της Λαμίας και ιδιαίτερα αυτή της οδού Τσιριμώκου μέχρι να βγείς στην κορυφή καλαθο- φορτωμένος !!! Η παράγκα που είχαν στήσει οι γονείς μου κατά την τριετία του εμφυλίου –φευγάτοι απ το χωριό- είχε γίνει ένα χαμηλοτάβανο σπιτάκι ενός δωματίου , κτισμένο με πλίθες, που φιλοξενούσε εμένα και δύο ακόμη εξαδέλφια μου. Είχαμε όμως υπέροχη θέα. Πιάτο ολόκληρη την πόλη. Πέρασα την πλατεία Ελευθερίας, έκανα τον σταυρό μου μπροστά στην Μητρόπολη και άρχισα να ανεβαίνω την ανηφοριά της Τσιριμώκου. 

Πάντα έκανα στάση στο πέτρινο Γυμνάσιο για να πάρω ανάσες… Λες και βλέπω ακόμη τη μορφή του Γυμνασιάρχη του «Κάργα» να συμβουλεύει, να απειλεί, να απαιτεί πειθαρχία και υπακουή, τάξη και ηθική, μελέτη , ευπρέπεια και άψογη συμπεριφορά. Οι λέξεις όμως αξιοπρέπεια και κατανόηση λες και του ήταν άγνωστες δεν ακούστηκαν απ το στόμα του ποτέ. Αρκετοί τον θεωρούσαν αυθεντία, άλλοι όμως… Ποιά αυθεντία; Ένας μονάχα αφέντης υπάρχει στη αναζήτηση της αλήθειας και της ομορφιάς. Ο νους, το πνεύμα ο Λόγος και έκφρασή του η γλώσσα, η μεγάλη κατάκτηση του ανθρώπου!!! 

…Όλα κύλισαν ομαλά εκείνη την ημέρα. Εκκλησία, παρέλαση, μας κέρασαν και λουκούμια απ την Δημαρχία, βγάλαμε και φωτογραφία στο δασάκι στον Άγιο-Λουκά, ακινητοποιώντας το χρόνο που τραβήχτηκε, για να απεικονίζει την στιγμή!! Αυτό ήταν !!! μια ασπρόμαυρη… στιγμή. Καλό είναι να γυρίζουμε που και που στο παρελθόν να το κοιτάζουμε στα μάτια και να του χαμογελάμε. Μόνο έτσι μπορούμε να συστηθούμε με το παρόν και να προχωρήσουμε στο μέλλον!!!