Αυτοδιοικητικές Εκλογές : Αρχή μιας νέας περιόδου ή αναπαραγωγή του κομματικού συστήματος ;
Δημοσιογράφου-Λέκτορα Παντείου Παν/μίου
«…Όμως ας δούμε αυτές τις αυτοδιοικητικές εκλογές ως ένα «αναστάσιμο άγιο φως», ως μία δυνατότητα να «πάρουμε πραγματικά τις τύχες στα χέρια μας» αναδεικνύοντας αυτούς τους ανθρώπους που με τη συνδρομή μας θα μας βάλουν σε μία σταθερή τροχιά, μέσα από μία συμφωνία με το λαό. «Αγαπητοί υποψήφιοι είμαστε εδώ, καίτοι απογοητευμένοι από το αποτέλεσμα της πολιτική σας, αρωγοί αλλά και αυστηροί κριτές σας, προκειμένου να δώσουμε στις επόμενες γενεές αυτό που πραγματικά αξίζουν προκειμένου ν’ αναζοπυρωθεί η φλόγα μιας νέας Ελλάδας. Μιας Ελλάδας που επιτέλους θα μαυρίσει τους Μαυρογιαλούρους και θα στείλει τα παιδιά «των μπαμπάδων και των μαμάδων» στα σπίτια τους. Της Ελλάδας που θα ξαναδημιουργηθεί μέσα από νέους και άφθαρτους (αλλά όχι κομματικά κατευθυνόμενους) πολίτες».
Η τοπική δημοκρατία αποτελεί το θεμελιώδες κύτταρο συμμετοχής των πολιτών -διά της εκλογικής διαδικασίας και όχι μόνο- στα τοπικά δρώμενα και στην ανάδειξη των προσωπικοτήτων, οι οποίες θα κληθούν να διαχειρισθούν την καθημερινότητα, τα προβλήματα των δημοτών και ταυτόχρονα θα δώσει την ευκαιρία ν’ αναδυθούν όχι μόνο νέα και άφθαρτα πρόσωπα, αλλά και νέες ιδέες. Έχουμε τονίσει αρκετές φορές ότι η πολιτική και ιδιαιτέρως η συμμετοχή στην τοπική δημοκρατία, δεν είναι χώρος προσωπικής προβολής και προσωπικής ανάδειξης και καταξίωσης. Η τοπική δημοκρατία αποτελεί το χώρο, όπου θα πρέπει «να σηκώσεις ψηλά τα μανίκια και να δουλέψεις σκληρά και όχι να επιδεικνύεις τα «χρυσά» σου μανικετόκουμπα».
Διάγουμε μία κρίσιμη περίοδο για τη Χώρα μας, όπου από το φλέγον ζήτημα της οικονομικής πτώχευσης της Χώρας, δημιουργήθηκε ταυτόχρονα και το ζήτημα της πτώχευσης των πολιτικών αξιών, όπως αυτές παθογενώς δημιουργήθηκαν από τα τέως «μεγάλα» πολιτικά κόμματα, μέσα από τους κρατικοδίαιτους μηχανισμούς τους. Μέσα από πρόσωπα που δεν διακρίθηκαν για τη διοικητική ικανότητα και προβλέψιμότητά τους. Μέσα από πρόσωπα που διακρίθηκαν «από την εκμετάλλευση του πολίτη και την υφαρπαγή της «ελπίδας» για ένα καλύτερο μέλλον», ιδιαίτερα όσον αφορά τους νέους. Παρατηρείται μία έντεχνη στροφή προς τους νέους από τα πολιτικά κόμματα, τα οποία έχουν ξεκινήσει ένα ταχύτατο «σαφάρι» ανάδειξης και ένταξης «νέων και άφθαρτων» πολιτών, προκειμένου ν’ αποδείξουν ότι άλλαξαν σελίδα. Θα μπορούσε αυτό άνετα να υποστηριχθεί, εάν όντως τα νέα αυτά πρόσωπα είχαν επιδείξει μία επαγγελματική πορεία, εάν τα πρόσωπα αυτά δεν ήταν και δεν είναι «κατ’ εξακολούθησιν ένοικοι πολιτικών γραφείων και Νομαρχιακών Επιτροπών», εάν τα πρόσωπα αυτά δεν αποτελούν ταυτόχρονα μέσα αναπαραγωγής αιθαλο-ομίχλης των πολιτικών τζακιών και της ιδιοτελούς νοοτροπίας τους. Η ανιδιοτελής προσφορά στον πολίτη και στον τόπο του αποτελεί όχι μόνο ενίσχυση της ίδιας της δημοκρατίας και του σύγχρονου πολιτικού-κοινοβουλευτικού συστήματος, αλλά -με απλά λόγια- αποτελεί ταυτόχρονα και «προσωπική ευλογία». Μία «ευλογία» που προϋποθέτει «νέα, καθαρά και τίμια μυαλά». Μία «ευλογία» που προϋποθέτει ισχυρή προσωπικότητα και δυνατότητα ανάπτυξης «εσωτερικής και εξωτερικής πολιτικής και ηθικής αντίστασης». Αυτή η «ευλογία» υπάρχει; Ή όλα αυτά τα «νέα» πρόσωπα θα αποτελέσουν έστω και εξ’ αμελείας «άμεσους ή απλούς συνεργάτες» στη διάπραξη αρκετών επιπλέον εγκλημάτων εις βάρος των πολιτών και της αξιοπρέπειάς τους. Στην περίπτωση αυτή, θα πρέπει να βρεθούν όχι μόνο οι φυσικοί αυτουργοί, αλλά και οι ηθικοί αυτουργοί, δηλαδή αυτοί που προκαλούν στον εγκληματία την βούληση να διαπράξει τελικώς το έγκλημα. Το αδίκημα της «πολιτικής πτώχευσης» δεν υπάρχει τυποποιημένο σε κανένα νομοθετικό κείμενο, η «κατάπτωση των πολιτικών και ηθικών αξιών» δεν βρίσκεται σε κανένα δοκίμιο˙ αμφότερες όμως υπάρχουν τυποποιημένες σε έναν Κώδικα Δεοντολογίας που ρυθμίζει δημοκρατικότερα και προσδιορίζει αντικειμενικά τη σχέση δημοτικών-περιφερειακών «αρχόντων» και δημοτών. Οι νέοι πολίτες, ήδη εδώ και αρκετά έτη, καλούνται να πληρώσουν με βαρύ τίμημα, όπως η ανεργία (η οποία φθάνει για τους νέους μέχρι και 25 ετών στο 65%), η μετανάστευση, η έλλειψη ελπίδας για αύριο και δεν θα πρέπει σε καμία περίπτωση να αποτελέσουν την κολυμβήθρα μέσα από την οποία τα πολιτικά κόμματα και η «πολιτική ελίτ» θα εξαγνίσουν τις αμαρτίες τους. Γιατί τότε το έγκλημα της «ηθικής πολιτικής πτώχευσης» θα έχει εξελιχθεί σ’ ένα διαρκές έγκλημα, όπου πλέον (εκ του αποτελέσματος) καμία αυτόφωρη διαδικασία δεν θα μπορέσει να θεραπεύσει τις πληγές που θα δημιουργηθούν και να αποδώσει πραγματική δικαιοσύνη. Οι πολίτες δεν θα πρέπει σε καμία περίπτωση ν’ αποτελέσουν το μέσο ανέλιξης στον πολιτικό στίβο, προσώπων με μηδαμινή προσφορά στην κοινωνία, χωρίς καμία προηγούμενη επαγγελματική εμπειρία. Η εποχή που οι πολίτες αποτελούσαν το μέσο διατήρησης των πολιτικών τζακιών έχει παρέλθη. Ίσως αυτό, όπως και μερικά άλλα, ήταν ένα από τα κεντρικά διδάγματα της κρίσεως που δυστυχώς δεν έχει περάσει ακόμη, έστω και αν διατυπώνονται θριαμβολογίες σχετικά με την «έξοδο της Χώρας στις αγορές», παρότι η οικονομική ανέχεια έχει αφήσει «ανοικτές» τις πληγές της.
Είναι γεγονός ότι εδώ και τέσσαρες περίπου δεκαετίες και θα έλεγα πολύ περισσότερο, είμαστε εκείνοι που αναδείξαμε μέσα από την ψήφο μας, εκείνους που οδήγησαν την Χώρα στον οικονομικό, αλλά και πολιτικό και κοινοβουλευτικό μαρασμό. Είμαστε εκείνοι που εκλέγαμε πρόσωπα αμφιβόλου ικανότητας, βασιζόμενοι σε εκδουλεύσεις, αλλά και σε πολιτικές σκοπιμότητες. Ένας διορισμός στο Δημόσιο, ένα οποιοδήποτε ρουσφέτι και όλα καλά. Όλα αυτά τα χρόνια «σκάβαμε» στην κυριολεξία τον λάκκο, όχι τον δικό μας, αλλά των νεοτέρων από εμάς. Μέσα από την ηθική κατάπτωση του πολιτικού συστήματος, με την δημιουργία όλου αυτού του χρέους, την κλήση όλων των «φορολογικώς συνεπών» πολιτών να πληρώσουν τη ζημία, τον κίνδυνο να οδηγηθεί η μία κοινωνική ομάδα απέναντι στην άλλη, στερήσαμε από τα παιδιά μας την «ελπίδα», στερήσαμε τη δυνατότητα να προσφέρουν.
Όμως ας δούμε αυτές τις αυτοδιοικητικές εκλογές ως ένα «αναστάσιμο άγιο φως», ως μία δυνατότητα να «πάρουμε πραγματικά τις τύχες στα χέρια μας» αναδεικνύοντας αυτούς τους ανθρώπους που με τη συνδρομή μας θα μας βάλουν σε μία σταθερή τροχιά, μέσα από μία συμφωνία με το λαό. «Αγαπητοί υποψήφιοι είμαστε εδώ, καίτοι απογοητευμένοι από το αποτέλεσμα της πολιτική σας, αρωγοί αλλά και αυστηροί κριτές σας, προκειμένου να δώσουμε στις επόμενες γενεές αυτό που πραγματικά αξίζουν προκειμένου ν’ αναζοπυρωθεί η φλόγα μιας νέας Ελλάδας. Μιας Ελλάδας που επιτέλους θα μαυρίσει τους Μαυρογιαλούρους και θα στείλει τα παιδιά «των μπαμπάδων και των μαμάδων» στα σπίτια τους. Της Ελλάδας που θα ξαναδημιουργηθεί μέσα από νέους και άφθαρτους (αλλά όχι κομματικά κατευθυνόμενους) πολίτες».
Θα μας βρείτε δίπλα σας, αλλά και απένατί σας στις πλατείες, στους επαγγελματικούς χώρους, στις αίθουσες των Πανεπιστημίων εκεί όπου οι εκλεκτοί συμπατριώτες μας πανεπιστημιακοί διδάσκουν. Εκεί όπου δεν διδάσκουν μόνο την γνώση, αλλά και την «ελπίδα», εκεί που τα λουλούδια της νεότητας ανθίζουν, εκεί όπου και πάλι, μαζί με το «πανεπιστήμιο της ζωής» θα μας γεμίσουν ξανά ελπίδα.
Οι επικείμενες αυτοδιοικητικές εκλογές αποτελούν την ευκαιρία να διώξουμε όλα αυτά τα golden boys (εκκολαπτόμενα και μή) μακριά από τη ζωή μας, να φωνάξουμε «Μαύρο στους Μαυρογιαλούρους» και να δώσουμε στη Χώρα μας τη χαμένη αξιοπρέπειά της. Εδώ θα είμαστε και μην ψάχνετε να μας βρείτε εκεί όπου θα γίνονται δημόσιες σχέσεις, αλλά δίπλα σας και δίπλα στον αγώνα που δίνουν οι νέοι μας. Ας δούμε αυτές τις εκλογές ως μία αρχή μιας νέας περιόδου και όχι ως μία συνέχεια αναπαραγωγής «νέων σύγχρονων Μαυρογιαλούρων» των κατεστραμμένων (ηθικά, πολιτικά και οικονομικά) πολιτικών κομμάτων.
