«Το Σεργιάνι μου στη ζωή» παρέδωσε στο αναγνωστικό κοινό ο Ρουμελιώτης ακαδημαϊκός Δάσκαλος ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΣΟΥΛΙΟΣ με μορφή ολοκληρωμένη και καλίτροπα σμιλευμένη. Το «σεργιάνι του» μπορεί να γίνει παράδειγμα προς μίμηση για τους νέους, τα σημερινά παιδιά των διαμερισμάτων όπου οι γείτονες δεν γνωρίζονται μεταξύ τους. Αυτά τα παιδιά που γεμίζουν την ανάγκη τους για επικοινωνία με άθλια τηλεοπτικά προγράμματα, περιπλανήσεις στο Διαδίκτυο και λαμπερά αλλά σαθρά και εκμαυλιστικά πρότυπα»
Γράφει ο Δημήτρης Ζάχος
«Το Σεργιάνι μου στη ζωή»
«…Ε κείνη την εποχή, αλλά και σε όλη μου τη ζωή, χωρίς να έχω μεγάλα όνειρα για τη ζωή μου, είχα αισιοδοξία. Δεν έβλεπα καταχνιά και άχλη μπροστά μου, ούτε ονειρευόμουν έναν άμοχθο βίο με χλιδή και πορφύρα. Δεν ήμουν αιθεροβάμων. Ήμουν ταπεινά προσγειωμένος. Ήμουν πάντα όχι απλά εξοικειωμένος με το λίγο αλλά συνειδητά οπαδός του λιτού. Ήταν η φιλοσοφία της ζωής μου.» (Γεωργίου Σούλιου)
Διάλεξα αυτό το μικρό απόσπασμα απ’ «Το Σεργιάνι στη ζωή» ενός άξιου και με αξίες ανθρώπου, ακαδημαϊκού Δασκάλου, συμπατριώτη και αγαπημένου φίλου, του ΓΙΩΡΓΟΥ ΣΟΥΛΙΟΥ, για να προσπαθήσω να γράψω δυο λόγια για το καταπληκτικό πόνημά του που μόλις διάβασα. Εντυπωσιάστηκα !!!
Ομολογώ ότι διαβάζοντάς το με εξέπληξε η περιγραφή των γεγονότων που σημάδεψαν την ζωή του, απ’ τα παιδικά του χρόνια μέχρι σήμερα. Μια ζωή γεμάτη στερήσεις, εμπόδια και κινδύνους. Παρά ταύτα, η φοβερή του θέληση, ο διακαής πόθος του να διακριθεί στον κοινωνικό στίβο, τον καταξίωσε όχι μόνο να αποτελέσει πρότυπο οικογενειάρχη αλλά και να διακριθεί όλως ιδιαιτέρως ως εξαίρετος καθηγητής στην πανεπιστημιακή κοινότητα και όχι μόνο.
Κάθε άνθρωπος καθώς περνούν τα χρόνια και αφού έχουν ολοκληρώσει την πορεία τους στη ζωή, ησυχάζουν και αρχίζουν να αναθυμούνται . Αναδύονται απ’ τα βάθη της μνήμης στιγμές και γεγονότα. Έτσι και ο αγαπητός καθηγητής με μεγάλη επιτυχία ζωντανεύει το παρελθόν τόσο το προσωπικό όσο και το ευρύτερο κοινωνικό ή εθνικό.
Την μυρωδιά των εικόνων θυμήθηκε!!!Των εικόνων εκείνων που μένουν προσδεμένες στο λήθαργο του παρελθόντος και μια δεδομένη στιγμή επανέρχονται να μας θυμίσουν καταστάσεις, αισθήματα, αυταπάτες.....
Η «ΕΝΔΟΣΚΟΠΗΣΗ ΣΑΣ» αγαπητέ μου φίλε, καθώς είμαι και λίγο συναισθηματικός χαρακτήρας με έκανε να κλάψω από συγκίνηση.
Κάθε σελίδα απορροφούσε την σκέψη μου τη γυρνούσε πίσω πολλά-πολλά χρόνια και μου ξαναζωντάνευε τα χρόνια εκείνα της νιότης. Τα δύσκολα μα και ευχάριστα τα οποία αποτύπωσαν βαθιά και έντονα τα συναισθήματα στο νου και στην ψυχή: Της αγάπης, της φιλίας, της χαράς – όταν έπρεπε- της λύπης, της συμπόνιας αλλά και του έρωτα. Οι νέοι μας τώρα, πιστεύω δεν γνωρίζουν τίποτα παρόμοιο σε βάθος, έκταση και χρόνο.
Στιγμές – στιγμές, λίγο η πολύ η απαισιοδοξία μας κυνηγά. Μπορεί όμως και έτσι να φέρει δίπλα μας ότι αγαπήσαμε. Κι εμείς ίσως στηρίζουμε όλο το είναι μας σε μεμονωμένες στιγμές. Σε πρόσωπα υπαρκτά ίσως και ανύπαρκτα… Φορές-φορές λυπάμαι τόσο πολύ που δεν έχω το ταλέντο ζωγράφου ν’ αποτυπώσω αυτές τις στιγμές.
4Πολύ θα ήθελα να ήμουν κι εγώ σ’ αυτό το σεργιάνι του κ. καθηγητή. Θα ήθελα τα μάτια μου, να ήταν αυτά τα ίδια φωτογραφικές μηχανές ώστε να αποθανατίσουν όσα θα συνέβαιναν μπροστά μας. Τέτοια είναι η μαγεία της πραγματικότητας, οι μικρές στιγμές που γεννιούνται και σβήνουν σε δέκατα δευτερολέπτου και η τεράστια ομορφιά των οποίων εξαφανίζεται αμέσως μετά την πρώτη τους ανάσα!!!
«Το Σεργιάνι στη ζωή» του ΓΙΩΡΓΟΥ ΣΟΥΛΙΟΥ είναι ένας απέραντος, υπέροχος και απλός λευκός καμβάς που με μαεστρία μεγάλου καλλιτέχνη, τον γέμισε με σπάνιες εικόνες. Προσωπικά εγώ και πιστεύω όλοι όσοι ξεφυλλίσουν το βιβλίο του , το μόνο που θα κάνουμε είναι να βλέπουμε με ιδιαίτερη προσοχή όλες τις «εικόνες», να τις χαιρόμαστε κάθε φορά και να τις φυλακίζουμε στον σκληρό δίσκο της μνήμης και του συναισθήματος .
ΕΥΓΕ αγαπητέ φίλε. Ευχαριστούμε πολύ.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΖΑΧΟΣ
