Από τον Θανάση Κρουστάλη
αντι καλησπερας, μια γραφη για τον καφε σας αγαπητοι φιλοι μου
Ενα παλιο βιβλιο, ποσα εχει ακομη να πει; Μια αραδα κιτρινισμενες σελιδες, ενα ξεβαμμενο μελανι, ενα χαλασμενο οσπισθοφυλλο. Νεκρικη πομπη θαρρεις μοιαζει μιας ξεχασμενης ιστοριας.Την διηγηθηκε ή οχι το βιβλιο κανεις δεν θα μαθει. Και κανεναν δεν ενδιαφερει ενδεχομενως. Οταν το λουστρο χανεται και οι σελιδες ξεφτιζουν ομως ,μονο τοτε ενα βιβλιο αρχιζει να λεει την ιστορια του. Και πιστεψτε με ειναι φορες που η ιστορια τουτη αγγιζει τη μεγαλοσυνη των διηγηματων, των γεγονοτων που κουβαλανε οι νοτισμενες το χρονο σελιδες.
Το πρωτο παλαιο βιβλιο επεσε στα χερια μου πριν 15 χρονια. Ενα κοινο βιβλιο''ταξιδι στη χωρα των γουναρικων'' ο τιτλος του Ι. βερν. Κι ομως αυτο το βιβλιο ειχε στην πρωτη σελιδα μια χειρογραφη αφιερωση απο τον παππου στη μητερα μου.>. Απο τοτε αρχισα να πλαθω ιστοριες.φανταζομουν τη μητερα εμπρος σε ενα παραθυρο να ξεφυλλιζει τουτο το βιβλιο, τον παππου να την κρατα στα ποδια του και χαιδευοντας τα μαλλια της να της διαβαζει.. Απο τοτε συλλεγω παλια βιβλια.
Απο τους παλαιοπωλες στις οχθες του σηκουανα, απο τις κυριακες στην Μονμαρτη, τα παλια καταγωγια-βιβλιοπωλεια του Λονδινου εως το μοναστηρακι, και το σκονισμενο παταρι του θειου συλλεγω και δεν θα σταματησω ποτε. Στις σελιδες τους βρισκω αφιερωσεις σημειωσεις μα κι αν δεν βρω φανταζομαι, σκαρφιζομαι ο ιδιος τις παραξενες ιστοριες τους. Τα βροχερα απογευματα που μοιραζονταν, τα χερια που τα λατρεψαν και δεν υπαρχουν πια. ιστοριες θλιψης, χαρας, ταξιδια και επιστροφες. Απλους ανθρωπους μα και τρανους λορδους. Μεσα στις κιτρινες χαλασμενες σελιδες με τα ρημαγμενα οπισθοφυλλα ενας αλλος κοσμος περιμενει να με φερει πιο κοντα στους ανθρωπους και τις τροχιες τους. Ρομαντισμος ισως, μα η επαφη με την ψυχη δεν μετραει χρονο.
Η γλυκεια αναμνηση ειτε αληθινη ειτε προκλητη διδασκει πολιτισμο και ευγενεια. Αγγιζοντας ενα τετοιο βιβλιο νοιωθω να γινομαι καλυτερος ανθρωπος. Και μην νομισετε οτι ειναι ενα ακριβο καπριτσιο. Τουναντιον δεν απαιτουνται παρα λιγα ευρω και ενα ομορφο παζαρι με τον παλαιοπωλη. Κι οταν πεσει στα χερια σας ενας τετοιος θυραυρος, μην τον αφησετε να φυγει. Αγγιξτε το, μυριστε τις παλιες του σελιδες, ξεφυλλιστε το με σεβασμο και αφηστε το να σας συναρπασει.
Ερχεται μια εποχη που ο συγγραφεας θα σωπασει, που μια καινουργια γυαλιστερη εκδοση θα συνεχισει τη φωνη του. Τοτε ειναι που θα μεινει πια μονο το'' βιβλιο'' να πει ή να σκαρωσει τη δικη του ιστορια
