Αν ή ζωή είναι οι εμπειρίες και ή όσμωση του καθενός με το περιβάλλον του... οι χαρές και τα πρέπει μιας  λιβελούλας, για μια και μοναδική περιπέτεια ζωής 24 ωρών …φαντάζουν αξεπέραστα.

Όταν τελειώνει  τον κύκλο της ζωής της, ( ποιός μπορεί να πει ότι είναι τόσο μικρός και σύντομος), δεν  αφήνει  πίσω της μόνο αυτούς, που θα συνεχίσουν τον ίδιο δρόμο σε ένα κόσμο απίθανα σύνθετο,  αφήνει  πίσω  της και  τις  "μνήμες της"  λιθαράκι επιβίωσης  για τους επόμενους, που η μητέρα φύση θα το καταγράψει  κάπου βαθειά μέσα της  στα εκατομμύρια  χρόνια στην δική της DNA διαδρομή.

Και ο άνθρωπος, υπακούοντας σ αυτό το κάλεσμα,  σ αυτόν τον αρχέγονο νόμο, όταν προσκαλείται απ την  ζωή για ένα ακόμα "χορό" που σύντομα θα δώσει ένα τέλος στην δική του ύπαρξη, το μόνο που θέλει να  δώσει πια  και  συνήθως αυτό δίνει,  είναι " Τις μνήμες του " σε όλους που θα τις ήθελαν και όχι μόνο στα  παιδιά του!!!!!

Η ζωή μας, είναι ένα διαρκές ψάξιμο για μνήμες άλλων που έφυγαν πριν από μας και μια συνεχής  προσπάθεια καταγραφής και ιεράρχησης την δικών μας, για τους επόμενους.

Σ αυτή μας την προσπάθεια,  σε ένα τρισδιάστατο  κόσμο που μπορούμε να αντιληφθούμε με τις αισθήσεις  μας,  έρχεται  και ο  "χρόνος" να περιπλέξει τα πράγματα.

Για μια λιβελούλα  με ζωή 24 ωρών, η ανθρώπινη  που διαρκεί  όσο 27.000 δικές της φαντάζει  αιώνια ....αλλά είπαμε όλα είναι σχετικά.

Χρόνια τώρα με κατατρέχει μια σκέψη,  δεν σας φαίνεται ότι  15 ημέρες διακοπών σε ταξίδι γύρω  στην  Ευρώπη π.χ διαρκούν πολύ μα πολύ περισσότερο ( σαν ζωή εννοώ ) από δυο εβδομάδες σπίτι, γραφείο, σπίτι;    Και  αν  ναι  γιατί;

Χρόνια πριν,  προσπάθησα πάνω στους άξονες x, y  να καθορίσω τον χώρο πάνω στον  οποίο κινήθηκε και έζησε ένας άνθρωπος, σε συνάρτηση με τον κάθετο άξονα z να δείχνει την διάρκεια του χρόνου της κίνησης του και έφτασα σε ένα δικό μου συμπέρασμα:

Ότι το " στερεό  πρίσμα" που διαμορφώνεται  και μας δίνει την " ζωή -χωροχρόνο"  δεν έχει μόνο να κάνει με τον χρόνο,  αλλά και με τον χώρο  που διατρέξαμε στον δεδομένο χρόνο.

Για το πολύ μικρό μέγεθός της η λιβελούλα μέσα σε 24 ώρες, διαπλέει και κάνει δικό της ένα πάρα πολύ μεγάλο χώρο ( μπορείτε να δείτε σχετικά βίντεο από το you tube στο λήμμα λιβελούλα).

Η ζωή ενός ανθρώπου, που δεν έφυγε ποτέ από τον χώρο που γεννήθηκε, όσο και αν βρήκε τον χρόνο σύμμαχο στην πορεία μιας ζωής, ποτέ δεν έγινε μεγάλη... .και να που οδηγεί η σκέψη μου αυτή :

Όταν ένας  μπορεί να κινηθεί  μέσα σε απίστευτα μεγάλους  και ανοιχτούς  χώρους,  ενώ η ζωή σαν εμπειρίες  παραμένει " λογική στα ίδια πλαίσια ", τότε αυτό που πρέπει να μικρύνει  αφάνταστα  είναι  ο "χρόνος".

Ο χώρος και ο χρόνος σε πλήρη αντίθεση..... όσο πιο μεγάλος είναι ο πρώτος τόσο πιο μικρός ο δεύτερος, πάντα για την ίδια σταθερή ζωή των ίδιων  εμπειριών.

Για εκείνον που θα έχει την δυνατότητα να τρέξει με πολύ μεγάλες ταχύτητες ένα τεράστιο χώρο,  ο χρόνος σχεδόν σταματά.... και αυτό αποδεικνύεται από το θεώρημα των διδύμων.

Είμαι σίγουρος  απ  τις παραπάνω σκέψεις μου, (αν είναι πρωτότυπες, γιατί η ιστορία έχει δείξει ότι την  κατάλληλη στιγμή πάρα πολλοί κάνουν τις ίδιες σκέψεις, αλλά κανείς δεν γνωρίζει τίποτα για τον άλλο) ότι :

 θα βρεθεί εκείνη η παγκόσμια σταθερά, που  a priori  θα μας δίνει την διάρκεια ζωής  ενός έμβιου ανάλογα με τον χώρο που υποτίθεται ότι θα διατρέξει και το μέγεθός του.

….και έτσι δεν θα μας φαίνεται τόσο παράξενα μεγάλη η ζωή μιας 3.500 χρόνων ακίνητης σε δάσος της Καλιφόρνιας  Sequoia σε σχέση με την ζωή  μιας λιβελούλας 24 ωρών που δαιμονικά  φτερουγίζει στις όχθες ενός ποταμιού .....

Βασίλης Ζάχος (αρχιτέκτονας μηχανικός)