 |
| Θεόδωρος Παπαντώνης |
Ο Δ Α Σ Κ Α Λ Ο Σ
( Μια εύθυμη ιστορία που μου διηγήθηκε ο αείμνηστος Μπάρμπα-Θόδωρος που έφυγε από κοντά μας σε ηλικία 97 χρονών )
Τα χρόνια που υπήρχαν μόνο ποδαρόδρομοι ένας δάσκαλος είχε διοριστεί σ΄ένα ορεινό μακρινό χωριό. Πηγαίνοντας για εκεί, νυχτώθηκε σ' ένα προηγούμενο χωριό. Είδε ένα σπίτι φωτισμένο και χτύπησε την πόρτα για να παρακαλέσει να τον φιλοξενήσουν την νύχτα. Βγήκε μια γυναίκα και του απάντησε.
-Να σε φιλοξενήσω, ...όμως φοβάμαι μήπως με παρεξηγήσουν γιατί είμαι χήρα η...κακομοίρα...
-Τον περιποιήθηκε πράγματι, και τούστρωσε να κοιμηθεί. Ξάπλωσε ο Δάσκαλος και η χήρα πλησίασε στο κρεβάτι του. -Μήπως θέλεις τίποτ' άλλο δάσκαλε?
-Όχι απάντησε εκείνος.
Σε λιγάκι η χήρα, πλυμένη μουσχομυρισμένη κι πιο αλαφριά ντυμένη πέρασε ξανά από δίπλα.
-Μήπως θέλεις τίποτις άλλο δάσκαλε?
-Οχι ...ξανά αυτός...
Ξανά η χήρα ρώτησε, ατάραχος ο δάσκαλος!!!
Τότε εκείνη αναστέναξε και ξάπλωσε στο μοναχικό της κρεβάτι .
Το πρωί, φεύγοντας βγήκαν στην αυλή. Εκεί είδαν δέκα κοκόρια και δυο κότες!!!
-Ω, είπε ο δάσκαλος, τυχερές αυτές οι δυο κότες, με δέκα κοκόρια!!!
Και του απαντά η χήρα.
-Α... μη νομίζεις!!! Από τους δέκα κοκόρους , μόνο ο ένας "βατεύει", οι άλλοι το παίζουν ...δάσκαλοι!!!...
(Αξεπέραστος ο αγαπημένος μου Θείος ο ξεχωριστός Μπάρμπα-Θόδωρος Παπαντώνης.
Μας λείπει το χιούμορ του, το χαμόγελό του, η σοφία του. Ας είναι καλά εκεί που βρίσκεται. εμείς πάντα θα τον θυμόμαστε και θα τον αγαπάμε)
