Το παράδειγμα της Βενεζουέλας
και μερικές σκέψεις για τις εκλογές
Τις
καλές μέρες με τις τιμές των υδρογονανθράκων σε επίπεδα διπλάσια των σημερινών,
η Βενεζουέλα του Ούγκο Τσάβες, θεωρούσε πως έκανε τη δική της επανάσταση υπέρ
των φτωχών, μοιράζοντας χρήμα με διάφορους τρόπους. Εξαιρετική από
ανθρωπιστικής πλευράς κίνηση, μόνο που αμείλικτοι κριτές, είναι οι αριθμοί με
τους οποίους αξιολογούν οι διεθνείς αγορές τις επιδόσεις μιας οικονομίας.
Αδιαφορεί όμως κανείς με το ολόσωστο από ανθρωπιστικής πλευράς επιχείρημα, ότι
δεν μπορεί να βάζουμε τα νούμερα μπροστά από τους ανθρώπους;
Του ΜΙΧΑΗΛ ΒΑΣΙΛΕΙΟΥ
Είναι δυστυχώς αδιάφορο και όπως αποδεικνύεται, τέτοιες αφέλειες πληρώνονται πολύ ακριβά από τον αφελή λαό που κάποτε
σε χειροκρότησε συνεπαρμένος με τον «ανθρωπισμό» σου. Κάποια στιγμή
αναρωτηθήκαμε σε ανάρτηση του παρόντος ιστοχώρου, πως είναι δυνατό μια χώρα με έσοδα 90
δισεκατομμυρίων δολαρίων σε ετήσια βάση, να αντιμετωπίζει τόσο μεγάλα
οικονομικά προβλήματα, να έχει τόσο άθλια
οικονομία.
Δεχθήκαμε κριτική. Δυστυχώς, τα πράγματα
είναι ακόμα
χειρότερα, καθότι οι επενδύσεις στον τομέα των
υδρογονανθράκων δεν έγιναν αλλά τα λεφτά μοιράζονταν για να εξυπηρετηθούνανθρωπιστικά ιδεολογήματα που
όμως δεν έχουν σχέση με την άθλια διεθνή πραγματικότητα καιήρθε η ώρα του λογαριασμού.
Οι ανακοινώσεις της κεντρικής τράπεζας
της χώρας για το κλείσιμο του έτους είναι εξαιρετικά ανησυχητικές για τους εκεί
κρατούντες. Η χώρα έχει μπει εδώ και καιρό σε ύφεση, αφού το ΑΕΠ της μειώθηκε
4,8% στο πρώτο τετράμηνο, 4,9% στο δεύτερο και 2,3 στο τρίτο. Την ίδια ώρα ο
πληθωρισμός έφτασε μεσοσταθμικά το 63,6%, άρα μπορεί να είναι και πολύ
χειρότερος, αφού υπάρχει μακρά παράδοση συγκάλυψης των αρνητικών ειδήσεων. Αυτό
που θα ακολουθήσει, σχεδόν νομοτελειακά, είναι διαμαρτυρίες, ακόμα και όσων
κάποτε χειροκροτούσαν με πάθος την «επανάσταση».
Οι επιλογές δεν είναι και πολλές. Η μία
πιθανή επιλογή είναι η χούντα και η σκληρή καταστολή για να ελεγχθεί η χώρα, κάτι
δύσκολο όμως, διότι ο
Μαδούρο δε διαθέτει το χάρισμα του Τσάβες, ενώ έχει και ολοένα
και πιο ισχυρή αντιπολίτευση, ακόμα και μέσα στο στράτευμα. Εναλλακτική
κατάσταση που θα αντιμετωπιστεί, είναι ακόμα και ο εμφύλιος. Και θα χυθεί πολύ αίμα εκεί κάτω… Εύκολες λύσεις πάντως δεν υπάρχουν.
Και σε όσους σκεφτούν πάλι «αμερικανικό δάκτυλο», κάτι εξαιρετικά πιθανό, απλά να υπενθυμίσουμε ότι
αφενός δεν χρειάζεται να κάνουν και πολλά οι αμερικανικές υπηρεσίες, διότι οι κυβερνώντες εκεί καταφέρνουν να
καταστραφούν από μόνοι τους.
Αφετέρου, είναι εντελώς αδιάφορο, διότι το κάθε κράτος έχει την ευθύνη προστασίας των
συμφερόντων του. Κι όποιος νομίζει ότι είναι ισχυρότερος από όσο πραγματικά είναι, κακό του κεφαλιού του, νομοτελειακά θα το πληρώσει και
δεν θα του φταίει κανείς άλλος, παρά το κακό του το κεφάλι.
Κι αυτά αφορούν τη Βενεζουέλα, μια χώρα
που πλημμυρίζει
στο πετρέλαιο και κονόμαγε μια χαρά επί πολλά χρόνια.
Αποδείχθηκαν όμως παντελώς
ανίκανοι να φτιάξουν κράτος. Χωρίς μάλιστα να
πιάσουμε το θέμα της τρομακτικής
εγκληματικότητας, μια κατάσταση που πάει
πακέτο με την υπανάπτυξη.
Το χάλι μιας χώρας που καταστρέφεται
εξαιτίας των αγνών προθέσεων και των οραματισμών της ηγεσίας της, που τις
συμμερίστηκε ο λαός και τις στήριξε με πάθος, είναι συνεχές και ο κατήφορος
πολύ δύσκολο πια να σταματήσει.
Πιο πιθανό σενάριο είναι να κυλιστεί στο αίμα και στον
εμφύλιο σπαραγμό, διότι όταν «ταΐζεις»
με εύπεπτη ιδεολογική τροφή τον πληθυσμό, αυτός αρνείται να δει τη σκληρή
πραγματικότητα του κόσμου που ζούμε και ενίοτε γίνεται αυτοκαταστροφικός. Σε κανέναν δεν αρέσει το «σύστημα», είναι άδικο σίγουρα,
είναι απάνθρωπο, είναι, είναι, είναι…
Άλλο όμως οι καταγγελίες και άλλο να
δημιουργείς μια εικονική πραγματικότητα και να ζεις μέσα σε αυτή, να πείθεσαι
και ο ίδιος. Όποια αλλαγή μπορεί να επέλθει, δεν θα γίνει χτυπώντας το κεφάλι
σου στον τοίχο για να τον ρίξεις, διότι η απώλεια δεν θα είναι το σύστημα, αλλά
το κεφάλι σου. Αν δεν το καταλαβαίνεις, ούτε ο πρώτος βλαξ θα είσαι, ούτε ο
τελευταίος.
Κάποιοι μπορεί να σε λυπηθούν, άντε να
κάνουν και καμιά διαδήλωση, κανείς
όμως δεν θα βάλει το χέρι στην τσέπη, ούτε
θα ενδιαφερθεί για την τύχη σου. Εσύ θα αρρωστήσεις προσπαθώντας να θρέψεις τα
παιδιά σου, ενώ οι «παράπλευρες
απώλειες» θα συσσωρευτούν, κι εσύ θα αγωνίζεσαι
να μη σε συμπεριλάβουν.
Δε χρειάζεται πολύ μυαλό κανείς για να
κατανοήσει ότι το σχόλιο αυτό γράφεται, καθώς θαυμαστές του αποτυχημένου σε όλα τα επίπεδα
μοντέλου της Βενεζουέλας, διεκδικούν την εξουσία στην Ελλάδα. Ταυτόχρονα, οι ψηφοφόροι τους συχνά είναι
συμπατριώτες μας που ψηφίζουν με βάση το συναίσθημα, με κριτήριο πόσο «πονόψυχος» είναι κάποιος απέναντι στον λαό.
Το έχουμε ξαναπεί και δεν θα κουραστούμε
να το επαναλαμβάνουμε, διότι είναι προφανές ότι την επόμενη μέρα όποιος αρχίσει
να διαμαρτύρεται, από εμάς τουλάχιστον δεν θα εισπράξει επιδοκιμασία: Όλου του κόσμου τα «κεκτημένα»
είναι καλά, αρκεί να αντιστοιχούν στο ταμείο.
Πολλοί πήραν καλά λεφτουδάκια
προεκλογικά, τα προηγούμενα χρόνια. Εάν δεν κατάλαβαν ακόμα, ότι τώρα τους ζητούν να τα
επιστρέψουν πολλαπλάσια, ακριβώς διότι δεν αντιστοιχούσαν στην πραγματική
ικανότητα του ταμείου όταν εκταμιεύονταν,
είναι άξιοι της μοίρας τους και αν δεν το έχουν αντιληφθεί, δεν λειτουργούν
μόνο αυτοκαταστροφικά, αλλά καταστρέφουν τα παιδιά και τα εγγόνια τους.
Και συζητάμε για μια χώρα που δεν έχει έσοδα από
την πώληση υδρογονανθράκων, τα
οποία να τα μοιράσει και να επιχειρήσει να επιβιώσει. Να πει, θα ζήσω μόνη μου
ελπίζοντας να κάνει πιο χρηστή διαχείριση από τη χώρα του Τσάβες για να μην
έχει την κατάληξή της.
Δεν
έχει όμως και νόμισμα για να το υποτιμήσει για να κάνει πιο ανταγωνιστική την
οικονομία,αρκεί βέβαια να παράγει κάτι και να το
πουλάει στη διεθνή αγορά, ώστε να το προτιμήσουν διότι θα είναι φθηνότερο. Κι
όσοι φωνάζουν για τη δραχμή έχουν άλλα στο πίσω μέρος του μυαλού τους.
Όπως κάποτε που κάποιοι γνώριζαν και μέσα
σε μια νύχτα γινόντουσαν π.χ. 30% πλουσιότεροι, ενώ ο λαός γινόταν 30%
φτωχότερος για χάρη της ανταγωνιστικότητας. Μετά έπιαναν οι… αγωνιστές των
συνδικάτων, ζητούσαν χρήμα, εκβίαζαν και το έπαιρναν, γινόντουσαν βουλευτές…
Μόνο που τα χρήματα ήταν δανεικά και τώρα μας τα ζητάνε πίσω και η νεολαία
σήμερα πληρώνει την ηλιθιότητα των γονέων και των παππούδων της…
Τί
επιδιώκουν; Να μας καθίσουν στον σβέρκο τα ίδια αφεντικά, που
όταν αλλάξει το νόμισμα θα πολλαπλασιάσουν την αξία όσων χρημάτων έχουν στο
εξωτερικό και θα μπουν σαρώνοντας τα πάντα στο εσωτερικό. Και ο επαναστάτης κ.
Τάδε που φώναζε για τη δραχμή, θα ξαναγίνει υπάλληλος του κ. Λαμόγιου, με τη διαφορά ότι θα αμείβεται
με το 30% όσων έπαιρνε πριν την κρίση.
Ακόμα και να το καταλάβει πόσο κουφιοκεφαλάκης ήταν (σπάνιο αυτό διότι είμαστε και παντογνώστες οι
Έλληνες… ως γνωστόν) θα είναι πολύ αργά.
Δεν
σκοπεύουμε να προτείνουμε στους φίλους μας να μην ψηφίσουν ΣΥΡΙΖΑ, όσο
απελπιστικά φτωχό και να είναι το βιογραφικό του νεαρού προέδρου του. Το
επιχείρημα «τους
είδαμε και τους άλλους», δεν μας αφήνει αδιάφορους. Αυτό που
ζητάμε όμως, είναι να υπάρχει συναίσθηση
της κατάστασης, έστω στοιχειώδης.
Είναι αλήθεια, κατά την υποκειμενική μας
γνώμη, ότι η
Ευρώπη θα κληθεί, αργότερα ή γρηγορότερα, να πάρει αποφάσεις, είτε να
σταματήσει να αδιαφορεί τόσο πολύ για λαούς της που υποφέρουν, είτε να οδεύσει
στη διάλυση. Σε αυτό το πλαίσιο, είναι απόλυτα
θεμιτό πολιτικά να προσπαθήσει μια ενδιαφερόμενη χώρα και ένας λαός, να ωθήσει
την κατάσταση προς μια συγκεκριμένη κατεύθυνση. Όλοι το ίδιο κάνουν.
Το πρόβλημα είναι ο «ιστορικός συντονισμός». Όταν έρθει η ώρα, ο λαός αυτός δεν θα πρέπει να
έχει πέσει θύμα στον βωμό της σύγκρουσης των δυο «σχολών σκέψης» στην ΕΕ, με θύτη τον ισχυρότερο που θα
επιχειρήσει με θανατηφόρο πλήγμα στον αντιδραστικό να παραδειγματίσει τους
υπόλοιπους. Αυτό είναι το ένα. Ναι μεν ωθείς
καταστάσεις, ποτέ όμως δεν πρέπει να υπερεκτιμάς τις δυνατότητές σου.
Δεν πρόκειται να μας βγάλουν από την
Ευρωζώνη, χωρίς τη συναίνεσή μας, δεν υπάρχει διαδικασία, αυτό είναι όντως
κινδυνολογία. Όμως, μπορούν να διαμορφώσουν τέτοια κατάσταση, ώστε εμείς να μην
έχουμε εναλλακτική πέραν της επιστροφής σε εθνικό νόμισμα.
Αυτό είναι το ένα όμως που πρέπει να
προσεχθεί. Έστω ότι η Ευρώπη δεν τα βρίσκει μεταξύ της και η Ευρωπαϊκή Ένωση
απαξιωθεί, είτε περάσει ακόμα και στις ιστορικές καλένδες. Από τη στιγμή που
αυτό είναι πραγματικό ενδεχόμενο, τι ακριβώς έχεις κάνει ως χώρα για να
επιβιώσεις χωρίς την ΕΕ; Κάποιοι τα έγραφαν για τους ηλίθιους των κομμάτων και
της δημοσιογραφίας που σχεδίαζαν λες και ο Πύργος της Βαβέλ που λέγεται ΕΕ θα
αποτελούσε κάτι δεδομένο στο διηνεκές.
Και τώρα, από το αγαπημένο μας καταφύγιο
(διότι τρώγαμε ακόμα τα δανεικά και θεωρούσαμε ότι κάπως έτσι θα είναι η ζωή
μας), έγινε ο πιο μισητός αντίπαλος. Μήπως θυμάται κανείς τι συνέβαινε την εποχή των
ευρωπαϊκών εσωτερικών ανταγωνισμών; Πόσο αίμα χυνόταν; Για
πόσο καιρό; Αν πάει η κατάσταση προς τα εκεί, πόσο έτοιμους θα μας βρει ως
έθνος; Με θεωρίες
περί ξανθού γένους ή… γιάνκηδων θα επιβιώσουμε; Πάλι στο τσάμπα με κάποιον… από μηχανής Θεό που θα τα
κανονίσει όλα την κρίσιμη στιγμή;
Άρα, ας ψηφίσει κανείς ό,τι του κάνει
κέφι, αρκεί να συνειδητοποιεί τι διακυβεύεται και ότι για να σταθεί η αγαπημένη
μας πατρίδα στα πόδια της, θέλει δουλειά πολύ. Και να συμμετέχει στον πολιτικό
αποκεφαλισμό όσων άθλιων υποκειμένων, ανεξαρτήτως απόχρωσης, κοροϊδεύουν
ξεδιάντροπα τον κοσμάκη, φωνάζοντας στα παράθυρα, υποσχόμενοι λαγούς…
