Όταν η ενότητα αποτελεί μία αδήριτη ανάγκη για το Ελληνικό Έθνος : η πρόκληση των εθνικών εκλογών και οι νέοι

Ίσως η κρυφή γοητεία που κρύβουν τα ωραία μέρη μας και πού όσοι από μας είμαστε στις «μεγάλες» πόλεις ολοένα και νοσταλγούμε, ίσως η μεγάλη ανάγκη για χαλάρωση (όσο μας το επιτρέπουν οι υποχρεώσεις μας) μαζί με παλιούς καλούς φίλους, ίσως τα γαλήνια τροπάρια της εκκλησίας μας που κατακλύζουν κάθε γωνιά της ψυχής μας, να είναι οι αιτίες και οι αφορμές να ξεχαστούμε από την σκληρή πραγματικότητα, όπου με τόση «απειλή», αλλά και «πνεύμα σωτηρίας» μας υπενθυμίζουν οι μεγάλοι πολιτικοί ρήτορες της εποχής μας.

Δεν σας το κρύβω, πώς και εγώ έπεσα κάποιες ημέρες στην «παγίδα τους», στην έγνοια τους για το «κοινό» (αλλά ταυτόχρονα «ατομικό» γι’ αυτούς) «καλό».

Ένα «καλό» που «επιβάλλει» τη «συστράτευση» μαζί μ’ εκείνους «που ήρθαν και θα φύγουν μαζί με τους «υιούς και τις θυγατέρες των παλαιών «σωτήρων»», αλλά και μαζί πού μ’ αυτούς που «θα έρθουν και θα φύγουν», γιατί απλά θα διαπιστώσουν ότι το βάρος που καλούνται να σηκώσουν από τις αμαρτίες των προηγουμένων είναι αντιστρόφως ανάλογο των δυνατοτήτων τους και της πολιτικής αλαζονείας τους. Η πραγματικότητα όμως, με εκάλεσε να έρθω «αντιμέτωπος» με τις «εορτάσιμες» ερωτήσεις και απορίες ενός γεμάτου αμφιθεάτρου από νέους φοιτητές που ζητούσαν ν’ απαντήσω για όλα από τα πολιτειακά συμβάντα, τις «πολιτικές μεταγραφές» και το μετέπειτα χρονικό διάστημα.

Όχι για αυτά που εμείς -και οι μεγαλύτεροί μας- επράξαμε, αλλά και γι’ αυτά πού παραλείψαμε να πράξουμε.
Και θα μου πείτε, τί παραλείψαμε να πράξουμε !
Πολύ απλά, να στείλουμε την συντριπτική πλειοψηφία των αργόσχολων «πολιτικών παίδων», των «παίδων των πατεράδων αλλά και των μαμάδων που «έσωσαν» αυτό το γένος», των «τέως Προέδρων των Σχολικών Συμβουλίων», των «παίδων όπου με τις ενέργειές τους, αλλά και την ψήφο τους, έστειλαν στην ανεργία και την ανέχεια πλήθος ανθρώπων», των «παίδων όπου σε μία νύκτα διάβασαν και κατανόησαν νομοθετικά κείμενα πλέον των εκατό σελίδων και τα υπερψήφισαν (ή και τα καταψήφισαν) για το «καλό» μας, των «παίδων» που δύο φορές έδωσαν τη δυνατότητα να εξέλθουν των φυλακών καταδικασμένοι με ποινές κάθειρξης για παραβίαση της νομοθεσίας περί ναρκωτικών (κυρίως «έμποροι») (εκεί η θεωρία περί συνωστισμού ήταν μία πραγματικότητα), των «παίδων» όπου μιλούν για ανάπτυξη του ιδιωτικού τομέα, στηριζόμενοι στη σιγουριά του δημοσίου τομέα, να στείλουμε (επαναλαμβάνω) αυτούς τους «παίδες» και τις «θυγατέρες» πολιτικούς, από εκεί που ήρθαν.
Να τους στείλουμε ακόμη μακρύτερα, θα έλεγα.
Γενεές που εξακολουθούν να προσπαθούν να καταλάβουν «πολιτικούς θώκους», μέσω των «ανούσιων «επιγόνων»», προσπαθώντας να φτάσουν εκεί ψηλά στην κορυφή, στην πολυπόθητη εξουσία, στο «άλφα και το ωμέγα» (γι’ αυτούς) της ζωής.
Γενεές πού, έζησαν τα γαλάζια και τα πράσινα καφενεία, πού έζησαν την πολιτική δίωξη των ημερών των τελευταίων δεκαετιών, προτάσσοντας το «εγώ» από το «εμείς», προτάσσοντας το «όνομα» και την οικονομική «δύναμη», από τη θέληση να δοθεί σ’ αυτόν τον καρκίνο (πολιτική διαφθορά και συνάμα κοινωνική αδιαφορία) η κατάλληλη χημειοθεραπεία και ακτινοθεραπεία, χωρίς όμως, μέσα από τη «μέθη της εξουσίας και των πλειοψηφιών», να δώσουν στις επόμενες γενεές ένα καλύτερο μέλλον, χωρίς να δώσουν στους νέους το δικαίωμα στο «όνειρο» της επόμενης ημέρας, χωρίς περιορισμούς, το δικαίωμα να κάνουν τη δική τους οικογένεια, τα δικά τους παιδιά, το δικαίωμα να δημιουργούν από την επιστήμη που θεραπεύουν, ή από το επάγγελμα που ασκούν.
Χωρίς να τους «χτυπήσουν» το καμπανάκι, πώς το αύριο, δεν είναι «ατομικό αγαθό», δεν είναι μία ατομική «ευδαιμονία», δεν είναι «η κατάληψη της εξουσίας».
Χωρίς να συνειδητοποιήσουν πως η φυγή των νέων επιστημόνων προς το εξωτερικό ισοδυναμεί με εθνική κατάρα.

Η ανάγκη «εθνικής ενότητας» και η «ενιαία» επίλυση των προβλημάτων είναι μία αδήριτη ανάγκη και όχι μία ανάγκη πολιτικών συγκυριών της εποχής μας.
Αυτό είναι το ζητούμενο της επερχόμενης εκλογικής «μάχης».
Μίας «μάχης» με ονοματεπώνυμο, μίας «μάχης» με βασικό «εχθρό» την ανυπαρξία της «ελπίδας».
Γιατί αυτή η ανυπαρξία είναι το μεγαλύτερο καρκίνωμα για τους νέους οργανισμούς και εκεί ο «ογκολόγος» δεν χρειάζεται να έχει ιδιαίτερες γνώσεις.
Χρειάζεται μόνο θάρρος, συλλογική λογική και ψυχολογία και πνεύμα ενότητας.
Αυτό πού λείπει από αρκετούς «μεγαλύτερους», υπάρχει σε πλεόνασμα λογικής και ψυχής σ’ αυτούς τους νέους πού -με μεγάλη μου χαρά- βρίσκομαι δίπλα τους και έχουν επενδύσει στην ενότητα, στη λογική, στη συλλογική προσπάθεια και την πλήρη αξιοκρατία.
Αυτό πού έλειπε όλα αυτά τα χρόνια από την κοινωνία μας.
Είμαι σίγουρος, πώς σ’ αυτήν την πρόκληση των εθνικών εκλογών, θα προτάξουν την κοινωνική ενότητα και το συλλογικό πνεύμα.
Ας το πράξουμε και εμείς.
Είναι το καλύτερο που μπορούμε να κάνουμε.
Αλλιώς οι πολιτικοί καλικάντζαροι θα συνεχίζουν να πριονίζουν το «δένδρο της ελπίδας των νέων μας».
 
 (Λάμπρου Π. Μπαμπαλιούτα Δικηγόρου-Λέκτορα Παντείου Πανεπιστημίου