.jpg)
Τελευταία λέγεται ότι σήμερα δεν υπάρχουν μεγάλοι ποιητές και πολύ δύσκολα μπορεί να βρεθεί ο "ένας" που θα αρχίσει να γράφει και θα ταράξει την εποχή του. Εμείς θέλοντας να διαψεύσουμε όλους αυτούς παρουσιάζουμε σήμερα ποιήματα του ΘΑΝΑΣΗ ΚΡΟΥΣΤΑΛΗ!!!
Ο χορός του Αρκουδιάρη
.(....ασπρόμαυρες μένουν οι στιγμές των κυριακών που περνάνε)
Για διέστε τονε πως γελά, χτυπώντας τα ταμπούρλα,
με ένα χαμόγελο χλωμό, μες τα ασπρισμένα γέννια
καθώς του λαμπυρίζουνε, κουμπιά κεχριμπαρένια
τα μάτια του, και στο θεριό προστάζει μια τούρλα.
Ολημερίς , κατόπι του, οι δρόμοι οι ασβεστωμένοι,
κι η αγχωσιά για να διαβεί όλους του μαχαλάδες
να πάρει η τύχη να φανεί, πριν τους πραματευτάδες,
να διασκεδάσει η αρκούδα του, όλη την οικουμένη.
Στα ρούχα του , τις χαρακιές, με παραμάνες πιάνει
κρατεί το παντελόνι του , ένα κομμάτι ρέλι
το πήρε με το τάληρο, π΄απόμεινε απ το μέλι,
που τάζει πάντα στο θεριό για να το καλοπιάνει.
με ένα χαμόγελο χλωμό, μες τα ασπρισμένα γέννια
καθώς του λαμπυρίζουνε, κουμπιά κεχριμπαρένια
τα μάτια του, και στο θεριό προστάζει μια τούρλα.
Ολημερίς , κατόπι του, οι δρόμοι οι ασβεστωμένοι,
κι η αγχωσιά για να διαβεί όλους του μαχαλάδες
να πάρει η τύχη να φανεί, πριν τους πραματευτάδες,
να διασκεδάσει η αρκούδα του, όλη την οικουμένη.
Στα ρούχα του , τις χαρακιές, με παραμάνες πιάνει
κρατεί το παντελόνι του , ένα κομμάτι ρέλι
το πήρε με το τάληρο, π΄απόμεινε απ το μέλι,
που τάζει πάντα στο θεριό για να το καλοπιάνει.
Κι έιναι αυτή η παράσταση, σαν πρώτη κάθε μέρα,
με χάχανα την διαλαλεί, και με χαρά περίσσια,
τι κι αν αφήνουν οι εποχές το στήθος του,- μελίσσια-
μαζέυει τα κουρέλια του και πάει παραπέρα.
Διέστε τον, πως χοροπηδά με την αρκούδα πλάι,
να κάνει να γελάσουμε, τάληρα να κερδίσει
σαν φτάσει το σουρούπωμα, τον κόσμο να γυρίσει,
να φτάσουν για το μέλι της, να φτάσουν για να φάει.
Κι όταν θα ρθεί το απόσταμα, και σβήσουνε τα φώτα
να μείνει με τη μοναξιά παρέα που τον πιάνει
αυτή που πάνω απ΄το θεριό, ο ίσκιος της -λες-, φτάνει,
κι απ΄όλα τη ψυχούλα του, θέλει να πάρει πρώτα.
Διέστε τον πως χοροπηδά, τώρα τον φουκαριάρη,
κεράστε τον ενα νερό, δυο φράγκα κι ένα χάδι,
κι ειν΄η ζωή μας με στιγμές, που στο βαθύ σκοτάδι
καθείς χλωμός στον πόνο του, πως !!!!! μοιάζει με αρκουδιάρη.
Στα σούρουπα του φλεβάρη ,ψυθιρίζω το ονομα της,στους μικρούς νιογέννητους πανσέδες ,και στα ερημωμένα καρποφόρα του δρόμου.
Σαν χειμωνιάσει η φωνή , δεν κρατάει πια το βάρος.Λίγο θα μοιραστεί η αναθυμιά, στις κοιμισμένες ρίζες,στον έρημο πανσέ, και την κρυα αφιλόξενη γή.Θαρρείς και ξεθωριάζουνε σιγά σιγά τα ασήκωτα τα κρύα.
