Το πολίτευμά μας δεν προβλέπει θεσμούς μέσω των οποίων ο πολίτης να μπορεί να πάρει μέρος στην άσκηση ή στον έλεγχο της εξουσίας. Πέραν του εκλογέα (σπάνιο) και του ενόρκου (πάρα πολύ σπάνιο).
Ομως ακόμα και το εκλέγειν, όπως έχει θεσμοθετηθεί, είναι μια κατά μόνας πράξη. Δηλαδή δεν συγκροτείται κάποιο σώμα, πχ συνέλευση πολιτών του τάδε εκλογικού κέντρου, πριν τις εκλογές. Διότι τα ολιγαρχικά πολιτεύματα έχουν ως πρώτο μέλημα να ΜΗΝ συγκροτούν σώματα πολιτών, αλλά να αντιμετωπίζουν τον πολίτη κατά μόνας. Ξεμοναχιασμένο. Σαν θήραμα.
Τα ολιγαρχικά πολιτεύματα γνωρίζουν πως διατρέχουν θανάσιμο κίνδυνο εάν οι πολίτες καταφέρουν και συγκροτηθούν σε πολιτικά σώματα, μη ελεγχόμενα από κόμματα.
Οι Ελληνες είναι ένας λαός που ενδιαφέρεται για την πολιτική. Η πολιτική είναι πάντα ένα προσφιλές θέμα συζητήσεων. Σε κοινωνικές συνευρέσεις, παρέες ακόμα και μέσα στην οικογένεια.
Δύσκολα δηλαδή θα μπορούσαμε να ισχυριστούμε πως η ελληνική κοινωνία είναι μια α-πολιτίκ κοινωνία. Πρόκειται για μια πολιτικοποιημένη κοινωνία. Η οποία δεν μπορεί όχι να καλλιεργήσει αλλά ούτε καν να εκφράσει την πολιτικοποίησή της. Διότι το παρόν ολιγαρχικό πολίτευμα δεν προβλέπει κανέναν θεσμό κατάλληλο για κάτι τέτοιο.
Το μόνο που μένει στον πολίτη είναι είτε η συμμετοχή σε πολιτικές συγκεντρώσεις, συνήθως κάτω από κάποια κομματική σημαία, είτε η συμμετοχή σε κάποιο κόμμα.
Οι πολιτικές συγκεντρώσεις ΔΕΝ είναι θεσμός φυσικά. Πολύ περισσότερο ΔΕΝ είναι πολιτικά σώματα. Οι πολιτικές συγκεντρώσεις δεν είναι συνελεύσεις πολιτών. Ουσιαστικά με τον τρόπο που γίνονται επιτείνουν τον πολιτικό διχασμό του λαού, ανάμεσα σε οπαδούς του ενός ή του άλλου κόμματος ή των παρατάξεων. Και πρακτικά δεν αποτελούν τίποτε περισσότερο από μια επαιτεία προς το ολιγαρχικό καθεστώς. Και μια εκτόνωση ίσως.
Τα πολιτικά κόμματα, από την άλλη, είναι θεσμός, αλλά ένας «περίεργος» θεσμός καθώς δεν υπάρχει θεσμισμένο κανονιστικό πλαίσιο λειτουργίας τους. Σήμερα όλα τα κόμματά μας λειτουργούν εσωτερικά με κοινοβουλευτισμό, δηλαδή με ολιγαρχία (όλα τα κόμματα είναι ολιγαρχικά). Δηλαδή μακρές θητείες στα κομματικά όργανα, και απεριόριστη επανεκλογή, με κάλπη παρακαλώ και όχι με κλήρωση, των ίδιων και των ίδιων. Ο κομματικός λαός, η βάση, δεν μπορεί να ορίσει την πολιτική που θα ακολουθήσει η ηγεσία του κόμματος. Ακριβώς το αντίθετο γίνεται. Οτι δηλαδή και στο πολίτευμα της χώρας, όπου ο λαός δεν μπορεί να δώσει καμμία εντολή προς την κυβέρνηση.
Τα κόμματα επίσης δεν έχουν πια το ίδιο κύρος που είχαν κάποτε στα μάτια της κοινωνίας. Και όχι άδικα. Η κοινωνία αρχίζει και αντιλαμβάνεται σιγά σιγά τον ρόλο που παίζουν τα κόμματα στην χειραγώγησή της και στην πολιτική της καταστολή.
Αν όμως είχαμε κάποιους θεσμούς, για παράδειγμα μία γενική συνέλευση κάθε εκλογικού τμήματος ανά εξάμηνο ή έτος, μία ετήσια λογοδοσία των βουλευτών κάθε εκλογικής περιφέρειας μπροστά στην γενική συνέλευση των πολιτών της περιφέρειας και κάτι αντίστοιχο και για τους δημοτικούς άρχοντες, τότε μάλλον τα πράγματα θα ήταν εντελώς διαφορετικά.
Με άλλα λόγια ο «καναπές», η «απάθεια, και το «κατά μόνας» δηλαδή η α-πολιτίκ συμπεριφορά, είναι αποτέλεσμα της μη ύπαρξης θεσμών στο πολίτευμα. Και πάντως όχι εξαιτίας της ψυχοσύνθεσης του λαού μας. Φυσικά για να βγάλουμε ασφαλές συμπέρασμα θα πρέπει πρώτα να δοκιμάσουμε να έχουμε τέτοιους θεσμούς στο πολίτευμά μας.
Ομως κάτι τέτοιο είναι το τελευταίο πράγμα που θα παραχωρήσει το παρόν ολιγαρχικό καθεστώς στον λαό.
Το παρόν ολιγαρχικό καθεστώς προτιμάει τον λαό στον «καναπέ». Η ζητιάνο στην διαδήλωση «για μείωση του ΦΠΑ στην εστίαση». Η κομματικό μέλος σε κομματική οργάνωση που ουδέποτε συνεδριάζει. Αλλά κι όταν συνεδριάζει δεν μπορεί να επηρρεάσει ούτε στο ελάχιστο την πολιτική που θα ασκήσει η ηγεσία του κόμματος.
Θραξ Αναρμόδιος
