"Κουρδιστή μοναξιά μου" (απόσπασμα) του ΘΑΝΑΣΗ ΚΡΟΥΣΤΑΛΗ
(ΤΑ "ΑΦΙΕΡΏΜΑΤΑ" μ΄αυτό το υπέροχο κείμενο του Θανάση Κρουστάλη σας εύχονται καλό καλοκαίρι. Οι αναρτήσεις μας θα περιοριστούν λόγω της καλοκαιρινής άδειας των συνεργατών μας. ΟΛΟΙ ΤΟΥΣ ΕΦΥΓΑΝ !!! φεύγω κι εγώ σήμερα για κάτι καλύτερο!!! Να είστε όλοι καλά. ΣΑΣ ΑΓΑΠΩ!!! Δημήτρης Ζάχος)
’’αρκέστηκα να κουβαλώ στο νου μου μια εικόνα
παρέα νόμιζα θαρρεις, μα εκείνη ήτανε, παρέα του χειμώνα.’’
παρέα νόμιζα θαρρεις, μα εκείνη ήτανε, παρέα του χειμώνα.’’
(αποσπασμα απο την ¨¨κουρδιστή μοναξιά¨¨ μου.)
Τι είναι αραγε αυτό που μας κάνει να μετράμε τα βήματα μας αργά , μαρτυρικά στα χειμωνιάτικα αστρόφωτα;
Εκείνος ο κόμπος στο λαιμό, η δύσπνοια, η αβάσταχτη θλίψη. Ολα αυτα που μας κάνουν να μετράμε τους χτύπους του ρολογιού , και περιμένουμε να φύγουμε μακρύτερα.
Σαν τα παιδικά μας όνειρα που ξεθωριάζουν στο γερασμένο μας πρόσωπο.
Οχι γιατί δεν τα φτάσαμε, όχι γιατι δεν τα ζήσαμε, αλλά γιατί στο μυαλό μας τα ζωγραφίσαμε κάποτε πρόχειρα με χρώματα που χάνονται στην πρώτη βροχή.
Μια ασυνάρτητη σκέψη που στα λίγα δευτερόλεπτα στρίμωξε την αγάπη της ζωής μας, την ζωή του παραμυθιού, κάπου μακρυα, κάπου μακρυά μας.
Κι όταν τελειώνει, το αόρατο χέρι του χρόνου μας δίνει μια και μας στέλνει πίσω στην αρχή, πίσω στο πρόχειρο ζωγράφισμα.
‘’Εναν άνθρωπο για μένα΄΄ λέει ο καθένας, λες και το πλήθος των ανθρώπων είναι ζυγό, λες και οι άνθρωποι φτάνουν για όλους.
Τον βρήκα, τον ΄ψάχνω, θα τον βρώ, δεν θα έρθει ποτέ. πόσο σημασία έχουν όλα αυτά;
Ποιος ο λόγος να περιμένεις μια ζωή, για να έρθει η ζωή που δεν θα προλάβεις να ζήσεις;
Τα όνειρα δεν αναβάλλονται. Αρχίζουν απ΄τη στιγμή του τα κάνεις κι οσο κι αν τα κουβαλάμε μαζί μας ,τρώμε απλά το σημάδι τους στο χρόνο.
Κι όταν τελειώνουν...
Κι όταν τελειώνουν μετράμε τα αστέρια και στο καθένα κρεμάμε και μια αναθυμιά.
Σαν τον Εμπενίζερ Σκρουτζ μετράμε μέρα με τη μέρα τις αναθυμιές μας , με τρόμο μην τυχον χάσουμε καμια.
Τι είναι όμως τόσο πολύτιμο για να μην χαθει; Εχουμε τόσα πολλά να θυμόμαστε που ξεχνάμε τι πρέπει να θυμόμαστε πια.
Αναμνήσεις ζωής που δεν είναι τίποτε άλλο απο τα μνημόσυνα στις κηδείες των ερώτων μας,
σεμνές τελετές των στιβαγμένων στην αποτυχία ονείρων.
Δεν έχουμε τη δύναμη να ονειρευόμαστε αληθινά. τα όνειρα είναι παράξενες δυνάμεις, όπλα θαρείς στα χέρια παιδιών επικύνδυνα να μας παντρέψουν με την θλίψη.
Οπως ξεχνιέται η αγαπη έτσι στερεύει και το μίσος. Στο τέλος του ονείρου τους συγχωρούμε όλους. Ολους εκτός απο έναν. Αυτον που στα αλήθεια φταιει
τον εαυτό μας..
Κι έτσι οι αναθυμιές μας περνάνε στην άλλη μερια του καθρεπτη.
Δεν κοιτάμε πια τον άλλον, κοιτάμε εμας. Γιατί μόνο το δικό μας πρόσωπο δεν θα ξεθωριάσει ποτέ στην απεραντοσύνη του χρόνου, στην έρημο της σκέψης μας.
Θα ΄ρθουν κι άλλοι έρωτες, θα΄ρθουν κι άλλες ζωές που πέρα απο τη ζωογόνα εφήμερη σκιά τους θα χουν ξανά προδωθεί πριν καν αρχίσουν.
Από εμας πρώτα, αν και θα το παραδεχτούμε τελευταίοι.
Γιατι στα αλήθεια η αγάπη και η ζωή , μέσα στην στιγμιαία τους απεραντοσύνη δεν μας μαθαίνουν παρά μόνο ένα...
Να συγχωρούμε τον εαυτό μας-για λίγο έστω- ,και να φτιάχνουμε μικρότερα όνειρα , λιγότερα χρώμματα , που θα χαθούν κι αυτά ,εως ότου στο απόλυτο ζενιθ ,
κρατήσουμε εναν κόκκο άμμου απόλυτης, ατόφιας ευτυχίας.
Κάτι παραπάνω δεν ανήκει στις δυνάμεις αυτού του κόσμου.
Αυτη είναι η ευλογία μας αυτη και η κατάρα μας..
Εκείνος ο κόμπος στο λαιμό, η δύσπνοια, η αβάσταχτη θλίψη. Ολα αυτα που μας κάνουν να μετράμε τους χτύπους του ρολογιού , και περιμένουμε να φύγουμε μακρύτερα.
Σαν τα παιδικά μας όνειρα που ξεθωριάζουν στο γερασμένο μας πρόσωπο.
Οχι γιατί δεν τα φτάσαμε, όχι γιατι δεν τα ζήσαμε, αλλά γιατί στο μυαλό μας τα ζωγραφίσαμε κάποτε πρόχειρα με χρώματα που χάνονται στην πρώτη βροχή.
Μια ασυνάρτητη σκέψη που στα λίγα δευτερόλεπτα στρίμωξε την αγάπη της ζωής μας, την ζωή του παραμυθιού, κάπου μακρυα, κάπου μακρυά μας.
Κι όταν τελειώνει, το αόρατο χέρι του χρόνου μας δίνει μια και μας στέλνει πίσω στην αρχή, πίσω στο πρόχειρο ζωγράφισμα.
‘’Εναν άνθρωπο για μένα΄΄ λέει ο καθένας, λες και το πλήθος των ανθρώπων είναι ζυγό, λες και οι άνθρωποι φτάνουν για όλους.
Τον βρήκα, τον ΄ψάχνω, θα τον βρώ, δεν θα έρθει ποτέ. πόσο σημασία έχουν όλα αυτά;
Ποιος ο λόγος να περιμένεις μια ζωή, για να έρθει η ζωή που δεν θα προλάβεις να ζήσεις;
Τα όνειρα δεν αναβάλλονται. Αρχίζουν απ΄τη στιγμή του τα κάνεις κι οσο κι αν τα κουβαλάμε μαζί μας ,τρώμε απλά το σημάδι τους στο χρόνο.
Κι όταν τελειώνουν...
Κι όταν τελειώνουν μετράμε τα αστέρια και στο καθένα κρεμάμε και μια αναθυμιά.
Σαν τον Εμπενίζερ Σκρουτζ μετράμε μέρα με τη μέρα τις αναθυμιές μας , με τρόμο μην τυχον χάσουμε καμια.
Τι είναι όμως τόσο πολύτιμο για να μην χαθει; Εχουμε τόσα πολλά να θυμόμαστε που ξεχνάμε τι πρέπει να θυμόμαστε πια.
Αναμνήσεις ζωής που δεν είναι τίποτε άλλο απο τα μνημόσυνα στις κηδείες των ερώτων μας,
σεμνές τελετές των στιβαγμένων στην αποτυχία ονείρων.
Δεν έχουμε τη δύναμη να ονειρευόμαστε αληθινά. τα όνειρα είναι παράξενες δυνάμεις, όπλα θαρείς στα χέρια παιδιών επικύνδυνα να μας παντρέψουν με την θλίψη.
Οπως ξεχνιέται η αγαπη έτσι στερεύει και το μίσος. Στο τέλος του ονείρου τους συγχωρούμε όλους. Ολους εκτός απο έναν. Αυτον που στα αλήθεια φταιει
τον εαυτό μας..
Κι έτσι οι αναθυμιές μας περνάνε στην άλλη μερια του καθρεπτη.
Δεν κοιτάμε πια τον άλλον, κοιτάμε εμας. Γιατί μόνο το δικό μας πρόσωπο δεν θα ξεθωριάσει ποτέ στην απεραντοσύνη του χρόνου, στην έρημο της σκέψης μας.
Θα ΄ρθουν κι άλλοι έρωτες, θα΄ρθουν κι άλλες ζωές που πέρα απο τη ζωογόνα εφήμερη σκιά τους θα χουν ξανά προδωθεί πριν καν αρχίσουν.
Από εμας πρώτα, αν και θα το παραδεχτούμε τελευταίοι.
Γιατι στα αλήθεια η αγάπη και η ζωή , μέσα στην στιγμιαία τους απεραντοσύνη δεν μας μαθαίνουν παρά μόνο ένα...
Να συγχωρούμε τον εαυτό μας-για λίγο έστω- ,και να φτιάχνουμε μικρότερα όνειρα , λιγότερα χρώμματα , που θα χαθούν κι αυτά ,εως ότου στο απόλυτο ζενιθ ,
κρατήσουμε εναν κόκκο άμμου απόλυτης, ατόφιας ευτυχίας.
Κάτι παραπάνω δεν ανήκει στις δυνάμεις αυτού του κόσμου.
Αυτη είναι η ευλογία μας αυτη και η κατάρα μας..
Να ζούμε την ίδια πάντα μέρα ξανά και ξανά!!!!
θανασης Κρουσταλης
