Ο παιδιάτρος Δ.Ζουμπουλάκης κλείνει σε ένα βιβλίο την εμπειρία της 60χρονης καριέρας του

Ο παιδιάτρος Δ.Ζουμπουλάκης «κλείνει» σε ένα βιβλίο την εμπειρία της 60χρονης καριέρας του

Η παρουσίαση του βιβλίου έγινε στον ΙΑΝΟ που ήταν ασφυκτικά γεμάτος από ανθρώπους του πνεύματος, των τεχνών και φίλων του συγγραφέα με τα 60 χρόνια προσφοράς στους ανθρώπους. Στο πάνελ ο σκηνοθέτης κ. Σμαραγδής, η ηθοποιός κ. Κάτια Δανδουλάκη που διάβασε αποσπάσματα του βιβλίου του, η παιδίατρος κυρία Νίνα Μανωλάκη, ο αδελφός του εικαστικός Πέτρος Ζουμπουλάκης. Την συζήτηση συντόνιζε ο Δημοσιογράφος ανιψιός του συγγραφέα κ.Γιάννης Ζουμπουλάκης.

ο συγγραφέας με την κ. Κάτια Δανδουλάκη

Ο Έλληνας παιδιάτρος που για μισό και πλέον αιώνα έσωζε ζωές παιδιών, αφηγείται αληθινά περιστατικά οικογενειών που έζησε κατά τη διάρκεια της πολυετούς πορείας του

Δύο χρόνια μετά «Οδοιπορικό ενός παιδιάτρου» (εκδόσεις Γαβριηλίδη 2013), κυκλοφορεί το δεύτερο βιβλίο του παιδιάτρου Δημήτρη Ι.Ζουμπουλάκη, του εξαίρετου επιστήμονα που για περισσότερο από μισό αιώνα, έσωζε ζωές παιδιών. Το νέο βιβλίο με τίτλο «Υποδειγματικές οικογένειες» που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Κοράλλι (σελίδες 141, κόστος 12 ευρώ), αποτελεί μία συρραφή μικρών ιστοριών, βασισμένων σε αληθινά περιστατικά οικογενειών που έζησε ως παιδίατρος κατά τη διάρκεια της 60χρονης καριέρας του.

Ολα τα κείμενα στο βιβλίο είναι εμπνευσμένα από προσωπικές εμπειρίες του όταν ασκούσε το επάγγελμα στην Ελλάδα, καθώς και σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες. Θυμίζουμε ότι ο κ. Ζουμπουλάκης τελείωσε τις σπουδές του στη Γερμανία και στη Γαλλία, όπου και εργάστηκε. Υπήρξε επί χρόνια παιδίατρος στο Νοσοκομείο Παίδων «Αγία Σοφία».

Ο παλαιότερος με ειδικότητα στα λοιμώδη νοσήματα Έλληνας πανεπιστημιακός παιδίατρος, εκτός από ένας μεγάλος επιστήμονας, είναι ένας σπάνιος άνθρωπος. Μέσα από αυτά τα περιστατικά, αναδεικνύεται το καυστικό, βιτριολικό χιούμορ του γιατρού για την ευρύτερη έννοια της οικογένειας – και όχι μόνον της ελληνικής. Ο γιατρός δεν χαριζόταν στις χαζομαμάδες και στους χαζομπαμπάδες, ούτε στα κακομαθημένα παιδιά που ήθελαν να είναι το επίκεντρο της προσοχής. «Αυτό εδώ το παχαίνετε για το Πάσχα», είχε πει σε μια μητέρα που τάιζε υπερβολικά την μικρή της κόρη.

Τα διηγήματα είναι 15, ευκολοδιάβαστα, με νόστιμες πληροφορίες που αφορούν αλλοτινές εποχές, ίσως όμως και το σήμερα.

Είναι 15 εμπειρίες του στους «δαιδαλώδεις διαδρόμους του οικογενειακού λαβυρίνθου» μέσα από τις οποίες επισημαίνει ότι «η μέγιστη υποκριτική ικανότητα ενός γιατρού είναι να γίνει αποδεκτός από την οικογένεια, να μπορέσει να αλλάξει συνήθειες, πολύχρονα ήθη ή να βοηθήσει μια οικογένεια να απελευθερωθεί από προκαταλήψεις και ταμπού». Ο Δ. Ζουμπουλάκης παραδέχεται ωστόσο ότι μετά από 60 χρόνια άσκησης επαγγέλματος (γερμανική κατοχή, εμφύλιος πόλεμος κ.ά.) δεν μπόρεσε ποτέ να συναντήσει την υποδειγματική οικογένεια.

Η εικονογράφηση του νέου βιβλίου του Δ. Ζουμπουλάκη (όπως και του πρώτου) είναι του ζωγράφου Πέτρου Ζουμπουλάκη, αδελφού του Δημήτρη Ζουμπουλάκη. Η οικογένεια στο εξώφυλλο είναι πίνακας του Π. Ζουμπουλάκη, στον οποίο εκτός άλλων εικονίζονται οι Δημήτρης και Πέτρος, η αδελφή τους, ηθοποιός Βούλα Ζουμπουλάκη, ο αδελφός τους Νίκος Ζουμπουλάκης, οι γονείς τους, Σοφία και Γιάννης, και ο ανιψιός των Δημήτρη, Πέτρου και Βούλας, δημοσιογράφος Γιάννης Ζουμπουλάκης.

Ας σημειωθεί τέλος, ότι την επιμέλεια του βιβλίου έκανε η παιδίατρος κυρία Νίνα Μανωλάκη, στενή φίλη του Δημήτρη και σήμερα διευθύντρια της Παιδιατρικής Κλινικής του Παίδων Αγία Σοφία.

Τι κρατάει στην καρδιά του όλα αυτά τα χρόνια;: «Μία ευγνωμοσύνη στο Θεό που έσωσα, όσους μπόρεσα και έσωσα. Χωρίς μέσα, χωρίς εμβόλια, χωρίς φάρμακα», είχε πει σε παλαιότερη του συνέντευξη. Ιδού και ένα σύντομο βιογραφικό του που μας δίνει με ιδιαίτερο χιούμορ: «Γεννήθηκα σ’ένα χωριό της Τήνου που θεωρείται από τα ωραιότερα των Κυκλάδων: Τον Πύργο. Στο χωριό του γλύπτη Γ. Χαλεπά, ο οποίος είναι και μακρινός συγγενής μου.

Από διηγήσεις του οικογενειακού περιβάλλοντος – στις οποίες σχεδόν πάντα υπάρχει η σχετική υπερβολή – πληροφορήθηκα ότι γεννήθηκα στον Πύργο μεν… κυανωτικό δε (Κυανή Ασφυξία).

Επειδή όμως ήμουν το χιλιοστό παιδί που η μαία του χωριού θα βοηθούσε στη γέννα, απαιτούσε να μη κληθεί ο γιατρός της περιοχής. Ήθελε μόνη να διεκπεραιώσει την αποστολή της!!!

Έτσι, με κρατούσε αρκετά λεπτά ανάποδα, με το κεφάλι κάτω (σύμφωνα πάντα με τις αφηγήσεις) κρεμασμένο από τα πόδια ως ερίφιο και με ρυθμικά χτυπήματα προσπαθούσε «να με ζωντανέψει». Το κατόρθωσε.

Τι κατάλοιπα έχουν παραμείνει στη ψυχή μου από παρέμβαση τέτοιας μορφής;

Εγώ προσωπικά δεν είμαι σε θέση να κρίνω. Βέβαιο πάντως είναι ότι μίλησα και περπάτησα…στα τέσσερα χρόνια μου!!! Κανείς ως εκ τούτου δεν πρέπει να απογοητεύεται. Όταν ήμουν έξι μηνών, η οικογένειά μου αναχώρησε για την Αίγυπτο. Στην Αμπέτειο σχολή του Καϊρου, γεύτηκα τα πρώτα γράμματα.