ΟΠΟΥ ΓΙΑΝΝΗΣ… ΚΑΙ ΜΑΛΑΜΑ (γράφει η Χαρά Σαϊτη)
(ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ ΚΙ ΕΥΤΥΧΙΣΜΕΝΑ ΣΤΟΥΣ ΓΙΑΝΝΗΔΕΣ 7-1-2016)
Δεν ξέρω πώς στραβώθηκα κι έμπλεξα με το Γιάννη. Η
αλήθεια, βέβαια, δεν ήταν και η επιτομή της ευφυΐας και της παραγωγικότητας.
Από μυαλό, σαρανταπέντε Γιάννηδες κι ενός κοκκόρου γνώση. Αν οι Γιάννηδες είχαν
γνώση θα μας δάνειζαν καμπόση…
Από δουλειά, πολυτεχνίτης! Και παπάς έγινες Γιάννη; Έτσι θέλει ο
δάσκαλός μου.
Κι από ευρωστία; Πότε ο Γιάννης δε μπορεί πότε ο κώλος του
πονεί!
Έκανε και τον παντογνώστη,
τρομάρα του! Ποιος κλάνει, ρώτα το
Γιάννη!
Δεν ήξερα πως, από κέδρο φτιάξε Αντώνη κι από πλάτανο
Θανάση κι αν πεις και για το Γιάννη, ότι ξύλο κόψεις κάνει;
Αλλά, πριν τον γνωρίσω καλά καλά,
ακόμα δεν τον είδαμε, Γιάννη τον
βαφτίσαμε.
Τι να πεις; Λες και… δεν γέννησε άλλη γιό, μόνο η Μαριώ το
Γιάννη!
Δεν τον είδα τι μοναχοφαγάς ήτανε; Γιάννης κερνάει Γιάννης πίνει.
Ο άνθρωπος ήταν μια ζωή στον
κόσμο του: Τι κάνεις Γιάννη; Κουκιά
σπέρνω! Όλοι μιλούν για τα’ άρματα κι ο Γιάννης για την πίτα!
Αλλά, τι έχεις Γιάννη, τι είχα πάντα!
Πολλές φορές υποσχέθηκε ότι θ’
αλλάξει. Τι τα θες; Όχι Γιάννης,
Γιαννάκης!
Διπρόσωπος, μέχρι εκεί που δεν
παίρνει: Έξω Γιάννης μέσα Σουλεϊμάνης.
Αδιόρθωτος και ανεπίδεκτος
μαθήσεως: Γιάννης πήγες Γιάννης ήρθες!
Στο τέλος δεν τολμούσαμε να
μιλήσουμε μες στο σπίτι. Φοβάται ο
Γιάννης το θεριό και το θεριό το Γιάννη.
Άλλες φορές αναγνωρίζω την
καλοσύνη του. Έτσι είναι! Τα καλά του
Γιάννη θέμε και το Γιάννη δεν τον θέμε…
Με καλόπιανε να τον συγχωρήσω
αλλά, όλη μέρα καλογιάννη και το βράδυ
κακογιάννη.
Έτσι με τούτα και μ’ εκείνα τον
έχασα το Γιάννη και είμαι απαρηγόρητη. Κάθε
μέρα δεν είναι του Αη Γιαννιού. Τώρα, Γιάννη
γύρευε και Νικολό καρτέρει…
Μετά από τόσα που του έσυρα, να σε κάψω Γιάννη μου να σ’ αλείψω μέλι!
Τώρα κατάλαβα τι έχασα…
Τελικά ήταν ο ιδανικός σύζυγος. Γιάννη είχα, Γιάννη έχω κι αν ποτέ μου θα
χηρέψω πάλι Γιάννη θα διαλέξω. Καλά λένε, σπίτι που δεν έχει Γιάννη προκοπή ποτέ δεν κάνει!
Η λαϊκή σοφία έχει επιδείξει έναν
ανεξήγητο «φιλογιαννισμό» προτιμώντας τους Γιάννηδες για να εκφραστεί, με το
χαρακτηριστικό ελληνικό γλυκόπικρο χιούμορ, συμπυκνώνοντας την ουσία της αγίας
καθημερινότητας σε λίγες λέξεις.
Για την ιστορία, το όνομα Ιωάννης
προέρχεται από το εβραικό Y(eh)okhanan, που σημαίνει εκείνον στον οποίο ο Θεός
έχει δείξει την εύνοιά του.
Χρόνια πολλά, λοιπόν, στους εορτάζοντες, που φθάνουν το 9% του
πληθυσμού( έναντι του 11% των Γιώργηδων)!
Υ.Γ.
Δε θα μπορούσα να μη θυμηθώ την επίκαιρη όσο ποτέ παροιμία «Σ'
τον μπιρισμένο τον καιρό δυστυχισμένη χώρα, εγώ η Μάρω Δέσποινα κι ο Γιάννης
Θεολόγος», όταν επικρατεί διαφθορά, διαπλοκή, αναξιοκρατία κλπ. και τα
δημόσια αξιώματα καταλαμβάνουν οι ανίκανοι και οι ανήθικοι.
Χαρά Σαΐτη
Εικαστικός/θεωρητικός της τέχνης
