 |
| ΣΟΦΟΥΛΑ ΠΑΠΑΔΑΝΤΩΝΑΚΗ |
"Για τη Σοφούλα
Παπαδαντωνάκη".
΄΄…τους
ιδικούς του.... μέχρι τέλους ηγάπησεν
αυτούς΄΄ Ιωαν.ιγ,1
(Τα «αφιερώματα» θα παρουσιάζουν πολύ συχνά υπέροχα
κείμενα και έργα, του σπουδαίου
εικαστικού και συγγραφέα ΒΑΡΘΟΛΟΜΑΙΟΥ ΠΑΠΑΔΑΝΤΩΝΑΚΗ* σε ένδειξη
ευγνωμοσύνης στον καλλιτέχνη που έχει
τιμήσει τόσο πολύ την τέχνη όσο και την χώρα μας).
ΤΟ ΧΡΟΝΙΚΟ ΜΙΑΣ ’’ΜΕΧΡΙ ΤΕΛΟΥΣ’’ ΑΓΑΠΗΣ
(Απομαγνητοφωνημένη ομιλία του Βαρθολομαίου Παπαδαντωνάκη από το συνέδριο χριστιανών καλλιτεχνών στη
Λεπτοκαρυά στις 28 0κτωβρίου 2001 )
Η δημόσια ζωή του Χριστού άρχισε με την
παρουσία Του σε ένα γάμο και ξέρουμε πόσο κορυφαίο γεγονός είναι αυτό στην
ανθρώπινη ζωή. Στη σημαντική αυτή εορτή στοιχείο απαραίτητο είναι το κρασί που
συνοδεύει τη χαρά και τα τραγούδια για την ευτυχία του ζευγαριού. Όμως εκεί στη
Κανά το κρασί τελείωσε. Πράγματι, το ανθρώπινο κρασί κάποτε τελειώ-νει. Είναι
όμως ο Κύριος παρών και Αυτός μπορεί να το αναπληρώσει με ένα άλλο κρασί, δικό
Του κρασί και που είναι χίλιες φορές
καλύτερο από το ανθρώπινο
Η ζωή μου με την Σοφούλα ήταν μια ζωή κρασιού, χαράς, ευτυχίας και
ευλογιών. Ήταν πολύ μικρή όταν πέθανε η γιαγιά της και επειδή έφυγε χωρίς
Χριστό υπέφερε στη σκέψη ότι δεν θα πήγαινε στον Ουρανό. Έτσι για τον εαυτό της
από τόσο μικρή χάραξε πορεία με κατεύθυνση και κατάληξη τον Ουρανό. Όσοι την γνωρίζατε θα ξέρετε πως ήταν ένα απλό
κορίτσι, θα λέγαμε χαμηλών τόνων μα προ παντός πιστό και με ξεκάθαρη θέση στα
πράγματα του Θεού. Την γνώρισα πολύ μικρή και μάλιστα σε ηλικία δώδεκα ετών την
είχα ζωγραφίσει κιόλας. Ανύποπτα. Στα δεκαοκτώ της βρέθηκα στο σπίτι της και
αποφασίσαμε, την διάλεξα, με διάλεξε αν θέλετε και εκείνη, και ενωθήκαμε σε
οικογένεια. Η ζωή μας ήταν πάρα πολύ όμορφη. Ο Κύριος μας χάρισε δυό παιδιά και
ακολούθησαν αργότερα και πέντε εγγόνια. Όλη της η ζωή ήταν η οικογένειά μας,
εγώ πρώτα και τα παιδιά μετά. Ο κόσμος
της άρχιζε από εμένα και τελείωνε σε μένα. Ο χαρακτήρας, μου αντίθετα από
εκείνη, ήταν δραστήριος, κοινωνικός και
με πολύ κινητικότητα. Εκείνη διάλεγε τη σκιά αλλά τα ζούσε όμως όλα μέσα από
εμένα. Οι αποφάσεις μου όμως έπρεπε να έχουν και την δική της έγκριση. Η
αφοσίωση και η εξάρτησή της από εμένα ήταν τόσο μεγάλη που την πείραζα και της
έλεγα ΄΄ Βρε Σοφούλα μου, όταν πεθάνω
εγώ εσύ θα μεταταγείς στην κατηγορία των φυτών. ΄΄ Ναι, αλήθεια΄΄ μου
απαντούσε, ΄΄ θα γίνω φυτό.΄΄ Τελευταία μάλιστα έμαθα ότι είχε κάνει και μια δήλωση ότι αν πέθαινα
εγώ θα κλειδωνόταν στο σπίτι και δεν θα έβλεπε κανέναν. Βέβαια αυτό ήταν μια
ακραία θέση αλλά εξέφραζε τα αισθήματά
της. Αυτό το δόσιμό της ήταν τόσο μεγάλο που τόνιζε την δική μου δύναμη και εγώ
εθεωρούμην ο ισχυρός προστάτης αλλά μόνο μετά την περιπέ-τειά μας και την
αναχώρησή της που έμεινα μόνος διεπίστωσα πως
ο δυνατός και ο πραγματικός προστάτης
ήταν εκείνη με τον απλό της τρόπο, την κρυμένη της σοφία, την διορατικότητά και διακριτικότητά της. Και εξηγούμαι. Με
προστάτευε πρώτα πρώτα από τον εαυτό μου. Σας φαίνεται παράξενο κι όμως είναι
αλήθεια. Με προστάτευε επεμ-βαίνοντας στην συμπεριφορά μου, τις παρεκκλίσεις
μου, τις υπερβολές μου. Με προστάτευε από το περιβάλλον μου, από τους τρίτους.
Με προστάτευε από καταστάσεις δύσκολες, κοινωνικές, οικονομικές, και με την
πίστη της με στήριζε. Μακάρι να είχα την μισή πίστη από όση είχε εκείνη.
Έτσι η ζωή μας κυλούσε μέχρι
το φθινόπωρο του 2000 που ο Θεός επέτρεψε να περάσουμε την μεγάλη δοκιμασία που
κατέληξε στην ανα-χώρησή της. Αδυνάτιζε, πονούσε. Ήρθαμε στον Άγιο Λουκά και
διαπι-στώθηκε πολύ προχωρημένη λευχαιμία. Έγιναν οι απαραίτητες ιατρικές
προσπάθειες και γυρίσαμε σπίτι μας να
συνεχίσουμε την θεραπεία με ενέσεις πιστεύοντας σε μια βαθμιαία βελτίωση.
Βελτίωση όμως δεν ερχόταν. Μετά το Πάσχα
τα πράγματα χειροτέρεψαν και πίσω στον
Άγιο Λουκά όπου η νέα διάγνωση ήταν οξεία φάση
της αρρώστιας και παρά τις προσπάθειες
φθάσαμε να μας χωρίζουν από τον
θάνατο ελά-χιστες μέρες. Ήταν μια φοβερή αναστάτωση με ατέλειωτες τραγικές
ώρες. Όλη η Ελλάδα στις εκκλησίες μας προσηύχετο. Τον καιρό εκείνο είχε μόλις κυκλοφορήσει στην Αμερική ένα νέο
φάρμακο ειδικά για την περίπτωσή μας και εθεωρείτο θαυματουργό. Με προσευχή,
αγωνία και προσπάθειες το βρήκαμε και άρχισε η χορήγησή του στην Σοφούλα. ‘Ένα
θαύμα έγινε με γρήγορη αναστροφή από την πορεία προς το θάνατο πίσω στη ζωή. Σε ένα μήνα γυρίσαμε με λαχτάρα σπίτι ευχαριστώντας τον
Θεό και τους αδελφούς . Ήταν Αύγουστος, είχαμε ένα ωραίο κήπο, τα παιδιά μας
ήταν εξοχή και εμείς τόσο ευτυχισμένοι, μα τόσο ευτυχι-σμένοι. Η Σοφούλα
δυνάμωνε, έτρωγε, πάχαινε και ρουφούσαμε ηδονικά την κάθε στιγμή και χαιρόμαστε
ο ένας τον άλλο. Είναι ένα αξέχαστο καλοκαίρι, το πιο ωραίο. Μήνας του μέλιτος
που δεν είχαμε ξαναζήσει. Επειδή στη ζωή μας βάζαμε πάντα και μια γερή δόση
χιούμορ έλεγα στους λίγους φίλους πού ήρχοντο να μας δουν ΄΄Ξέρετε, εμείς
περνούμε ένα νέο μήνα του μέλιτος και γι αυτό υποσχέθηκα στη Σοφούλα πως για
ένα μήνα θα της μιλάω γλυκά ! ΄΄ Η
ηρεμία και η δροσιά του κήπου μα πιο πολύ η τρυφερή επικοινωνία μεταξύ μας ήταν
ένα ανεκτίμητο δώρο Θεού. Δεν υποψιαζόμεθα μέσα στην ευτυχία μας και την ευεξία
της Σοφούλας τι θα επακολουθούσε.
Και ήρθε η 11η Σεπτεμβρίου, η ίδια μέρα που χτυπήθηκαν οι δίδυμοι πύργοι
της Ν. Υόρκης, μέρα σημαδιακή, γιατί εκείνη τη μέρα η αρρώστια μας χτύπησε
τρίτη φορά και τελευταία. Μια νέα, σύντομη και τραγικό-τερη περίοδος άρχιζε, με
πόνο, δάκρυα, μα και παράξενο, ασύγκριτη ομορφιά.
Πίσω στην
Κανά. Όταν σώθηκε το κρασί ο Χριστός επενέβη. Ζήτησε υδρίες, είπε να τις
γεμίσουν νερό, ευλόγησε και έστειλε δείγμα στον αρχιτρίκλινο να το δοκιμάσει.
Έκπληκτος εκείνος φωνάζει ΄΄Γαμπρέ, τι έκανες; Άφησες το καλό κρασί στο τέλος
αφού κανονικά αυτό το προσ-φέρουμε στην αρχή;΄΄ Δεν ήξερε ότι ο Κύριος πάντα
κάνει το καλύτερο. Και η Σοφούλα φύλαγε το καλό κρασί για το τέλος. Όταν
ανεβήκαμε στην κλινική για τελευταία φορά μου έκανε μια δήλωση,΄΄ Άκου να σου
πω, εγώ είμαι πανέτοιμη για τον Ουρανό. Ν’άσαι σίγουρος γιαυτό. Ξέρω σε Ποιόν
πηγαίνω και ξέρω και πως με περιμένει και ένα σπίτι που δεν είχα εδώ στη γη. Μη
με ταλαιπωρήσετε λοιπόν.΄΄ Ήταν πολύ κρίσιμες ώρες για μένα αλλά δεν ήθελα να
πάρω αποφάσεις μόνος χωρίς τα παι-διά. Τους εκάλεσα λοιπόν , τους εξέθεσα την κατάσταση
και την επιθυ-μία της μαμάς να μη κάνουμε τίποτε. Αλλά επειδή τα παιδιά έλειπαν
το καλοκαίρι και δεν την χάρηκαν αποφασίστηκε , και παρά την δική της επιθυμία,
να κάνουμε την γνωστή χημειοθεραπεία που η ιατρός πρότεινε με ελπίδες επιτυχίας μόνο 40% για μια έστω
παράταση. Η φίλη μας πλέον ιατρός όλο
αυτό το διάστημα έκανε με την καρδιά της και όλη την επιστημονική της ικανότητα
ό,τι μπορούσε. Ελπίζαμε ότι ο Θεός ίσως μας
χάριζε τη Σοφούλα για λίγο μα είμαστε και έτοιμοι να δεχτούμε το θέλημά
Του. Αυτό εσήμαινε πλήρη απομόνωση και αποστείρωση του δωματίου και μια
αποκλειστική νοσοκόμο μόνιμα μαζί της . Το τελευταίο αυτό δεν το ήθελε καθόλου
και ζήτησε μόνο εμένα, άλλη μια περίπτωση εξάρτησης . Και κλειστήκαμε οι δυό
μας για δεκαεπτά συνεχείς ημέρες πόνου, αγωνίας και προσευχής . Στο τέλος των
ημερών αυτών ο Θεός μας χώρισε παίρνοντας τη Σοφούλα κοντά Του. Ας έχει δόξα το
όνομά Του έστω και αν ο πόνος είναι αβάσταχτος, Εκείνος ξέρει και προπαντός
αγαπάει. Όμως αυτό που χαράχτηκε βαθιά στην καρδιά μου, που με συγ-κλονίζει κάθε που θα το ξαναζωντανέψει
η μνήμη μου είναι ότι παρά την τραγικότητα και τον πόνο να βλέπεις τον
αγαπημένο σου σύντροφο να φεύγει οι δεκαεπτά αυτές ημέρες ήταν οι πιο ωραίες, οι πιο όμορφες στη ζωή
μας,. Ημέρες πόνου μα και ουρανού.
Δεν
θυμάμαι πότε μου είπε ¨Σ’ αγαπώ¨ γιατί βλέπετε
την αγάπη την ασκούσε στη πράξη, δεν έλεγε πολλά. Έτσι μια από τις
πρώτες μέρες μέσα στην άσχημη κατάσταση, τους πυρετούς και την ταλαιπωρία γυρί-ζει, με κοιτά στα μάτια και μου λέει,
¨Βάκη, σε αγαπώ¨, πάλι ¨Βάκη, σε αγαπώ πολύ¨, και συμπληρώνει για τρίτη φορά ¨Ο
Θεός ξέρει ότι σε αγαπώ ¨. Συγκλονίστηκα. Όλες αυτές τις δεκαεπτά ημέρες η
καρδιά της έβγαζε λουλούδια ομορφιάς και αγάπης. ¨Θέλω να σε κοιτάζω¨ μου λέει
κάποια άλλη στιγμή. Ποτέ δεν είχε εκφρασθεί έτσι, δεν ήταν στον χαρα-κτήρα της.
Μια άλλη στιγμή ¨Άγγελέ μου, τι θάκανα χωρίς εσένα ; ¨
Είχα ένα βιβλιαράκι και έγραφα κάθε λέξη και κάθε
φράση που έλεγε και το κρατώ πολύτιμο θησαυρό. Τώρα ανακάλυπτα την αληθινή
Σοφούλα. Είχαμε μια τόσο έντονη
επικοινωνία που δεν είχε ξαναγίνει στα σαράντα δύο χρόνια κοινής ζωής. Ξεχύναμε
την ψυχή μας ο ένας στον άλλο και σαν να
την ρουφούσαμε. Δεν χορταίναμε. Η συγκίνησή μου μεγάλωνε και ο πόνος με
έσφιγγε καθώς έβλεπα να πλησιάζει το τέλος.
Σας είπα ότι με προστάτευε. Όταν ήρθε ο γιός
μας του λέει ¨Φοίβο, μην αφήσεις ποτέ κανένα να πει μια λέξη για τον μπαμπά
σου¨. Το ίδιο περίπου είπε και στην κόρη μας αφού όμως είπε και την πιο κακή λέξη
που μπορούσε για μένα ¨Στραβόξυλο! Μα τον αγαπώ, πολύ τον αγαπώ. Ας
έρθει κανείς να πει κάτι για τον μπαμπά σου, το παραμικρό, αλίμονό
του.¨ Η προστασία της και η αγάπη της. Και για τους
άλλους, τις νοσο-κόμες, την γιατρό το ίδιο. Αυτή μάλιστα μου είπε πως οι
ασθενείς που φτάνουν σε αυτό το στάδιο γίνονται κακοί, συμπεριφέρονται άσχημα,
με αγένεια και επιθετικά. Αυτό μας βοηθάει ψυχολογικά να κάνουμε τη δουλειά μας
Δεν συμβαίνει όμως αυτό με την κυρία Σοφία που είναι τε-λείως διαφορετική. Με
δυσκολεύει καθώς ζω την γλυκύτητά της, την ομορφιά της ψυχής της. Για τις
νοσοκόμες πάντα καλά λόγια και χαρι-τωμένα σχόλια. Εκτιμούσε την δουλειά τους
και αυτές την φρόντιζαν με πολύ στοργή. Και όλα αυτά ανάμεσα και στις
επιληπτικές κρίσεις που είχε. Η αρρώστια είχε φθάσει και στον εγκέφαλο με
αποτέλεσμα να έχει κρίσεις συνέχεια και εγώ ζούσα ένα μαρτύριο να την βλέπω. Το
θέαμα ήταν σκληρό και τρομακτικό, ζητούσα τόσο πολύ το έλεος του Θεού, αφού Τον
παρακαλούσα να την πάρει μια ώρα αρχίτερα. Στα κενά όμως είχε πλήρη διαύγεια
και ξεχείλιζε αγάπη.
Μια μέρα
ήρθε η Αθηνά Καταρτζή που οι πιο πολλοί ξέρετε το δράμα της ζωής της. Εγώ την
ήξερα από τα νιάτα της στα Χανιά της Κρήτης, η Σοφούλα όμως την ήξερε πολύ
λιγότερο αλλά γνώριζε τον πόνο της. Μου είπε να δώσω δυο φιλιά στη Σοφούλα και
όταν της έδωσα το μήνυμα πως η Αθηνά είναι έξω και της στέλνει φιλιά με ξαφνική
ζωηράδα λέει, ΄΄ Τι χρυσό κορίτσι η Αθηνά ! Πού το βρίσκει τόσο χρυσάφι, τέτοια
ελπίδα, τέτοια δύναμη.΄΄ και προσθέτει, ΄΄Με έχει συγκλονίσει η αγάπη των
αν-θρώπων.΄΄ Την τελευταία φορά που μίλησε ήταν όταν ήρθε η Κατερίνα και μόλις
την είδε τη ρωτά, ΄΄Τι κάνουν τα παιδιά σου ;΄΄ Ποτέ δεν μίλη-σε για τον εαυτό
της ούτε για την αρρώστια της και την ταλαιπορία της, ρωτούσε όμως για τους
άλλους. Το καλοκαίρι που ήρθαν κάποιοι φίλοι λέει κάποια στιγμή, ΄΄ Στην
προσευχή μου ποτέ δεν ζήτησα από τον Θεό κάτι για τον εαυτό μου αλλά Τον παρακαλούσα μόνο για τους
άλλους.΄΄ Εκείνη ήταν αφημένη στο θέλημα του Θεού. Ένα πρωί η πρώτη κουβέν-τα
που είπε ήταν ΄΄Ό,τι θέλει ο Θεός΄΄ και προσθέτει, ΄΄Δοξασμένο το Όνομα του
Θεού.΄΄ Ποτέ δεν είπε Θεέ μου κάνε με καλά.. Αντίθετα στο σπίτι μια μέρα μου
λέει ¨΄Ο Θεός μπορεί να μου έδωσε την αρρώστια για να δίνω την μαρτυρία μου για
Εκείνον.΄΄ ‘Όταν πήγα στην κλινική από
την Αθήνα αγκαλιαστήκαμε και κλαίγαμε και μου λέει. ΄΄Δεν κλαίω για τον εαυτό
μου αλλά για τον πόνο που θα σας προξενήσω.΄΄ Η πιο συγκι-
νητική ημέρα και πιο συγκλονιστική ήταν όταν ήρθαν
όλοι, παιδιά και εγγόνια, να την αποχαιρετήσουν και ήταν τελευταία φορά που
είχε τις δυνάμεις της . Καθώς μαζευτήκαμε όλοι στο δωμάτιο και βγάλαμε και
φωτογραφίες ανασηκώθηκε και απευθύνθηκε στα εγγόνια. Με πάθος
στη φωνή της τους μιλούσε για τον Θεό. Πολλά είπε
αλλά η πιο δυνατή της φράση ήταν ΄΄Βάλτε τον Θεό στη ζωή σας. Ποτέ δεν θα το μετανιώ-σετε !΄΄
Τα παιδιά όλα, ακόμα και ο μικρός Φίλιππος, έκλαιγαν από συγκίνηση. Ήταν η πιό
δυνατή και αξέχαστη ώρα, η καλύτερη παρακα-ταθήκη για τα εγγόνια. Η Σοφούλα δεν
ήταν άτομο με πολλά λόγια και ευφράδεια, αλλά τα αποκτούσε όταν μιλούσε για την
αγάπη του Θεού, και όταν ο λόγος βγαίνει από την καρδιά παίρνει δύναμη και
βαρύτητα.
Αυτές ήταν
οι τελευταίες σκληρές αλλά και πανέμορφες δεκαεπτά ημέρες της κοινής μας ζωής,
γεμάτες αγάπη, στοργή, τρυφερότητα, βαθιά επικοινωνία και ένδοξο τέλος. Ήταν το καλό κρασί, σαν το
καλό κρασί του Κυρίου μας στην Κανά. Στο τέλος. Σε όλη αυτή τη διάρκεια την
χάϊδευα, την φιλούσα και της έλεγα τα λόγια της αγάπης συνειδητοποιώντας τι
ήταν αυτή για μένα. Της έγραψα μια φράση στο βιβλιαράκι που κρατούσα και της
την έδειξα για να της μείνει δυνατό. ΄΄Δεν ήξερα πόσο πολύ σε αγαπώ, και
λυπάμαι που δεν σου το έδειξα όσο έπρεπε.΄΄ Η εξομολόγηση αυτή έχει πολύ πόνο
μέσα της . Γιατί τώρα; Γιατί τώρα να καταλάβω τι είχα ; Δεν της έδωσα όσα
άξιζε. Τα μαθήματα που πήρα για την αγάπη τα πήρα αργά. Τώρα μου είναι άχρηστα,
αφού δεν μπορώ να τα ασκήσω και θα με συντροφεύει ο πόνος γι’ αυτό όσο θα ζώ.
Ίσως όμως είναι χρήσιμα για σας που έχετε τους συντρόφους σας και μπορείτε να
τα αξιοποιήσετε, γι αυτό σας τα μεταφέρω με τόσες προσωπικές λεπτομέρειες.
Αγάπη έχουμε,
σε όλα τα ζευγάρια εδώ υπάρχει η αγάπη και σε κάποια κρίση αυτή η αγάπη θα
βγεί, θα εκδηλωθεί. Δεν φαίνεται αλλά υπάρχει. Όμως αν αυτή την αγάπη δεν την
ασκούμε είναι σαν να μην υπάρχει. Φανταστείτε τα κιούπια με το κρασί στην Κανά
γεμάτα και ευλογημένα από τον Κύριο να είναι φυλαγμένα στο κελάρι, τι αξία
έχουν ; Τι αξία έχει το κρασί αν δεν το πίνουμε, δεν το κερνάμε, αν δεν είμαστε
συνεχώς με μια κούπα στο χέρι να το βυθίζουμε στο κιούπι και να ποτίζουμε τον
σύντροφό μας. Έχουμε λοιπόν αγάπη αλλά
που είναι ; Βλέπετε στα ζευγάρια πόσο συχνά κάνουν την ερώτηση, ΄΄Πες μου, μ’
άγαπάς ;΄΄ Αυτό είναι λάθος γιατί θα πεί πως δεν λέμε συχνά ή έχει καιρό να
ακούσει ο σύντροφός μας την μαγική λέξη
της αγάπης, και το αποζητά, το επαιτεί καμιά φορά. Ο Χριστός θυμάστε που ρώτησε
κάποτε τον Πέτρο, ΄΄ Πέτρο με αγαπάς ;΄΄
΄΄Ναι Κύριε, σε αγαπώ.΄΄ απάντησε ο Πέτρος. Πάλι ρωτά ο Κύριος, ΄΄Πέτρο
με αγαπάς ;΄΄ ίδια απάντηση, ΄΄Ναι Κύριε, σε αγαπώ.΄΄ Και για τρίτη φορά ρωτά ο
Κύριος ΄΄Πέτρο, με αγα-πάς ;΄΄ Ξαφνιάστηκε ο Πέτρος, ΄΄Αφού ξέρεις Κύριε ότι
σε αγαπώ.΄΄ Μήπως ο Χριστός δεν ήξερε την αγάπη του Πέτρου ; Εγώ θα δώσω μια
δική μου ερμηνεία , όχι θεολογική. Και βέβαια την ήξερε αλλά ήθελε να το
ακούει. Αυτό συμβαίνει και με τα ζευγάρια που αγαπιούνται, ξέρουμε ότι αγαπούμε
τον σύντροφό μας αλλά του το λέμε συχνά
; του το θυμί-ζουμε πριν το ζητήσει ; Εμείς οι άνδρες πηγαίνουμε λουλούδια στην
γυναίκα μας στην επέτειο του γάμου μας, και γιατί ; Γιατί κάποιο ημε-ρολόγιο θα
μας θυμίσει το γεγονός και πρέπει να
δείξουμε ότι το θυμό-μαστε με μια πλούσια ανθοδέσμη μέσα σε ζελατίνες και κορδέλες που με υπερηφάνεια την
πηγαίνουμε στο σπίτι. Αν είμαστε δε πολυάσχολοι επιχειρηματίες λέμε στη
γραμματέα μας να το φροντίσει εκείνη και να μη ξεχάσει να βάλει και μια
καρτούλα που να λέει ΄΄Σε αγαπώ πολύ !΄΄ Τι ωραία αγάπη! Επιτρέψτε μου να πω και πάλι πως όλο αυτό
μπορεί να είναι και λάθος. Και εγώ ανελλιπώς το έκανα. Ερωτώ όμως, ανάμεσα στις
δύο επετείους και τις δύο όμορφες και πλούσιες
ανθοδέσμες πόσες φορές μέσα στη
χρονιά της πήγαμε ένα απλό ματσάκι ταπεινές ανεμώνες, έτσι ξαφνικά και χωρίς
λόγο, απλά γιατί αισθανθήκαμε την ανάγκη να το κάνουμε ; Είμαι βέβαιος ότι η
γυναίκα σας θα χαρεί πολύ περισσότερο και θα το εκτιμήσει πιο πολύ από την
επίσημη ανθοδέσμη της επετείου. Ποιόν oδηγό λοιπόν προτιμάτε το ημερολόγιο η
την παρόρμηση της καρδιάς ;
Η Μάρθα,
θυμάστε, η αδελφή του Λαζάρου, η τόσο αφοσιωμένη στον Κύριο. Μια μέρα έσπασε
ένα μπουκαλάκι νάρδο, πανάκριβο στην εποχή του, και άλειψε με αυτό τα πόδια του
Κυρίου. Το βλέπει αυτό ο Ιούδας ο Ισκαριώτης και ταραγμένος αναφωνεί, ΄΄Τί
σπατάλη αυτή! Θα μπορούσε να πουληθεί και τα τόσα λεφτά θα τα μοιράζαμε στους
φτωχούς.΄΄ και τι λέει ο Κύριος, ΄΄Τους φτωχούς πάντα θα τους έχετε, εμένα όμως
δεν θα με έχετε.΄΄ Τους συντρόφους μας ξέρουμε αν τους έχουμε πάντα; Τη νάρδο
γιατί την φυλάμε εμείς ; Την αγάπη μας, το πολύτιμο αυτό μύρο, το
ξοδεύουμε και μάλιστα σπάταλα για τον σύντροφό μας ;
Ο
Φίλιππος κάποτε είπε στον Κύριο, ΄΄Δείξε
μας τον Πατέρα΄΄ Ο Κύριος του απαντά, ΄΄Τόσο καιρό είμαι μαζί σας Φίλιππε και δεν με εγνώρισες ; Τόσο καιρό
είναι μαζί μας ο σύντροφός μας μήπως δεν
τον γνωρίζουμε αρκετά όπως φάνηκε πως
και εγώ δεν τον γνώριζα ; Τώρα , ας πώ την λέξη, βασανίζομαι από
τύψεις γιατί δεν της έδωσα όση αγάπη της
άξιζε. Πόσες φορές την στενοχώρησα, πόσες φορές ήμουν εκνευρισμένος , πόσες
φορές την απειλούσα την Κυριακή το πρωί πως θα φύγω μόνος για την εκκλησία γιατί καθυστερούσε να ετοιμασθεί ! Βέβαια
ποτέ δεν το έκανα. Γιατί αυτά τα μικρά πράγματα της καθημερινής ζωής να σκεπά-ζουν με σκόνη και να αφαιρούν την λάμψη
της αγάπης μας ; Οι ηλεκτρικές συσκευές συχνά χαλούν και ψάχνουμε να βρούμε την
αιτία και βρίσκουμε πως κάποιες επαφές έχουν πιάσει βρώμα και σκόνη από την αμέλειά
μας και θέλουν καθάρισμα για να ξαναλειτουργήσουν. Μήπως πρέπει και εμείς τις
επαφές μας να τις κρατούμε καθαρές για
να έχουμε συνεχή και απόλυτη επικοινωνία με τον σύντροφό μας ; Σας διαβεβαιώνω
αδελφοί μου, χάνουμε πάρα πολύ ομορφιά όταν η καθημερινότητα νικά ή σκεπάζει τα
αισθήματά μας. Η σκέψη αυτή με κάνει να λέω κάθε τόσο ΄΄Αχ, να είχα τώρα την
Σοφούλα πάλι κοντά μου, τι θα της έκανα, θα έκανα το πάν για να την έχω
ευτυχισμένη, θα τη λάτρευα.΄΄ Σημειώστε ότι μου απηγόρευε την χρήση της λέξης λατρεύω
γιατί λατρεία, έλεγε, ανήκει μόνο στον Θεό. Και είχε δίκιο. Να αγαπούμε
λοιπόν με την ουσία της αγάπης του Θεού.
Όλα
τελείωσαν για μένα τώρα εκτός από την
αναμονή της ευλογημένης μέρας που θα ξαναβρεθούμε με τον Κύριο και εγώ με την
Σοφούλα μου. Μέχρι τότε ζώ με την γλυκιά ανάμνηση της αγάπης που τόσο πλούσια
μου έδωσε, της σοφίας και πιό πολύ της
βαθιάς της πίστης. Όλα αυτά έφθασαν στον ύψιστο βαθμό το καλοκαίρι και μέχρι την αναχώρησή της την ογδόη Οκτωβρίου
το 2001. Παράξενο, μα νομίζω πως ποτέ δεν ήμουν τοσο κοντά της όσο τώρα στις
ατέλειωτες ώρες της μοναξιάς μου. Οι τελευταίες δεκαεπτά ημέρες, πόνος και
ουρανός . Δοξασμένο το Όνομά Του, όπως έλεγε και εκείνη
Τελειώνοντας
θέλω να κάνετε κάτι για μένα. Παρακαλώ τα ζευγάρια που είσθε εδώ, κάντε μου την
χάρη και πιάστε τα χέρια σας. Κοιτάξτε τον σύντροφό σας στα μάτια και πείτε
του, ΄΄Φαίδων, ή Γιάννη ή Κατερίνα , σε αγαπώ.΄΄ Πείτε πάλι, ΄΄Σε αγαπώ πολύ.΄΄
και άλλη μια φορά πείτε,
΄΄Στέλιο ή Ελένη, ο Θεός ξέρει ότι σε αγαπώ.΄΄
Κάνετέ το συχνά αυτό.
Ας είσθε ευλογημένοι !
Γεννήθηκε
στην Αθήνα το 1931. Σπούδασε στο εργαστήριο χαρακτικής του Γιαννη Κεφαλληνού
από όπου απεφοίτησε το 1954 με βραβείο στην ξυλογραφία. Είναι μέλος του
Καλλιτεχνικού Επιμελητηρίου. (ΕΕΤΕ)
Η δουλειά
του χαρακτηρίζεται με αναζήτηση και πειραματισμούς σε νέες μορφές έκφρασης και
σύνθεσης. Παράλληλα με την χαρακτική έκανε εφαρμογές της τέχνης στην
αρχιτεκτονική πράγμα που του έδωσε την ευκαιρία να εξερευνήσει τρόπους
προσέγγισης του κοινού για μια νέα σταθερή και άμεση σχέση με την τέχνη.
Παρά την προσαρμογή στους νέους δρόμους
της εποχής μένει πιστός στις βασικές αρχές της αρμονίας και της αισθητικής
προσπαθώντας να κτίζει τις εικόνες του με συνέπεια και σοβαρότητα και να
αποφεύγει εύκολες λύσεις εντυπωσιασμού.
Στο ενεργητικό του συγκαταλέγεται και η
σχεδίαση και φιλοτέχνηση του επίσημου μεταλλίου της Ελλάδος κατά την εισδοχή
της στην Ευρωπαϊκή
Ένωση.
Έχει
κάνει πολλές ατομικές εκθέσεις στην Ελλάδα και το εξωτερικό καθώς και
συμμετοχές σε σημαντικές διεθνείς.
ΑΤΟΜΙΚΕΣ ΕΚΘΕΣΕΙΣ
1980 Γκαλερί «L’ Art et la Paix ». Παρίσι
1980 «World Trade Center». Βρυξέλλες
1982 Γκαλερί «Υάκινθος». Αθήνα.
1983 Γκαλερί «Σταυρακάκης».
Ηράκλειο, Κρήτης.
1984 Γκαλερί «Mediterranea».
Άουγκσμπουργκ, Γερμανία.
1985 «Athenaeum Art Gallery». Αθήνα.
1987 «Athenaeum
Art Gallery
1988 Ξενοδοχείο «Ερμής».
Πολιτιστικό Πρόγραμμα Δήμου
Αγίου
Νικολάου. Κρήτη.
1990 Γκαλερί «Σταυρακάκης». Ηράκλειο, Κρήτη.
1991 «Titanium Art Gallery». Αθήνα.
1995 Γκαλερί «Αντήνωρ». Αθήνα.
2004 Γκαλερί «Artower». Αθήνα
2006 Δήμος Ν. Μάκρης, Αττική.
2007 «Αρχαϊκή Νοσταλγία», Ν.Βουτζάς, Αττική
2009
«Ένωση Ελλήνων Χαρακτών». Αθήνα
2011
«Τεχνοχώρος». Αθήνα
1978 Σχεδίαση και φιλοτέχνηση του αναμνηστικού
μεταλλίου της
Ελλάδος κατά την
εισδοχή της στην Ε.Ε., τότε ΕΟΚ
2007 Εκδοση βιβλίου « Το Τζάκι »
2008
Εκδοση βιβλίου «Ίχνος στη άμμο…»
ΠΕΡΙΣΣΌΤΕΡΕΣ ΠΛΗΡΟΦΟΡΊΕΣ
ΣΧΟΛΙΑ-ΕΡΩΤΗΣΕΙΣ¨: email zaxospanagia@yahoo.gr
