8 Μαρτίου: Παγκόσμια Ημέρα της Γυναίκας
1857. Νέα Υόρκη. Η πόλη των μεταναστών. Το λιμάνι που άραξαν… άνδρες και
γυναίκες από κάθε γωνιά της γης για να αγγίξουν... το όνειρο μίας καλύτερης
ζωής. Μία πόλη-σταθμός. Στη πόλη των αντιθέσεων και της ελευθερίας τόλμησε το
«αδύναμο φύλο» να διεκδικήσει τα δικαιώματά του.
Οι γυναίκες εκείνης της εποχής, που για να επιβιώσουν, εργαζόντουσαν το
ίδιο σκληρά με τους άνδρες, «σήκωσαν» το κεφάλι για να κερδίσουν σεβασμό,
ισότητα και καλύτερες συνθήκες ζωής.
Ήταν 8 Μαρτίου 1857, όταν εργάτριες κλωστοϋφαντουργίας,
βγήκαν στους δρόμους, ζητώντας καλύτερες συνθήκες εργασίας. Αυτή η ημέρα γράφτηκε στην ιστορία...Κι ακολούθησαν κι άλλες, που βάφτηκαν
με αίμα.
Έχουν περάσει τόσα χρόνια, κι
όμως η γυναίκα σε πολλές χώρες του κόσμου, αντιμετωπίζεται με βία και
ανισότητα.
Και πόσα ακόμα χρόνια θα περάσουν που η γυναίκα θα πάρει την θέση
που της αξίζει και δικαιούται κανείς . δεν ξέρει.
Τα «αφιερώματα» τιμούν την ιστορική αυτή
ημέρα, με ένα σπουδαίο άρθρο του συνεργάτη Δημοσιογράφου Κων/νου Μήτσιου.
Η γυναίκα μητέρα
Κων/νου
Ηλ. Μήτσιου
Η γιορτή
της γυναίκας αποτελεί μια θαυμάσια ευκαιρία να στρέψουμε την προσοχή μας, να
εκδηλώσουμε το θαυμασμό μας, να επισημάνουμε το χρέος μας, να υμνήσουμε την
προσφορά της γυναίκας, να αναλογιστούμε έστω για μια ημέρα τις ευθύνες μας ως
άνθρωποι, ως κοινωνία, ως κράτος και να πάρουμε τη γενναία απόφαση να
υλοποιήσουμε τις όποιες αποφάσεις προς τιμήν της ηρωίδας μητέρας, συζύγου και
εργαζόμενης.
Αλλά η
πιο μεγάλη από όλες τις προσφορές της γυναίκας, εκείνη που της χαρίζει την
απαράμιλλη δύναμη να υψώνεται και να είναι το ιερότερο σύμβολο της γης, είναι η
ιδιότητά της ως μητέρα. Ιδιότητα με μοναδική ιδιαιτερότητα και επίδραση, γιατί
πηγάζει από το δημιουργικό ένστικτο της ζωής που φέρνει μέσα της. Τα μητρικά
σπλάχνα, ασίγαστα και πλατειά σαν τη θάλασσα, κλείνουν μαζί με τη ζωή όλη τη χαρά
και τον πόνο της. Η σωστή και φωτισμένη μητέρα είναι ο καλύτερος παιδαγωγός.
Είναι αυτή που κάνει τα παιδιά της αληθινά έργα τέχνης.
Μια
μέρα, στο μουσείο του Λούβρου, μια κυρία θαυμάζοντας τα μεγάλα έργα τέχνης
μονολογεί: «Πόσο θα επιθυμούσα να είμαι καλλιτέχνης. Θα πρέπει να είναι
θαυμάσιο να μπορείς να δημιουργείς τέτοια ομορφιά. Σπατάλησα τη ζωή μου
μαγειρεύοντας, ψωνίζοντας και νταντεύοντας παιδιά. Δεν είμαι τίποτα άλλο από
μια νοικοκυρούλα και αυτό με κάνει να αισθάνομαι τόσο ασήμαντη». Και ένας επισκέπτης
απαντά: «Δεν καταλαβαίνεις ότι μπορείς να δημιουργήσεις ομορφιά με το να
αναθρέψεις καλά και σωστά τα παιδιά; Εργαστείτε σαν τον καλλιτέχνη κάνοντας
έργα τέχνης τα παιδιά σας».
Ο
άνθρωπος έχει ανάγκη να επικοινωνεί, να δημιουργεί σχέσεις με τους άλλους. Η
πρωταρχική σχέση και επικοινωνία, που είναι και η σημαντικότερη, είναι αυτή της
μητέρας και παιδιού. Η μητέρα παίρνει στην αγκαλιά της το μικρό μόλις αυτό
γεννηθεί και δεν είναι ενέργεια χωρίς σημασία. Οι επαΐοντες λένε ότι επιδρά
ευεργετικά στον ψυχικό κόσμο της νέας ζωής. Ένα χαρούμενο τραγούδι, ένα γλυκό
νανούρισμα συντελούν στην ομαλή εξέλιξη και διαμόρφωση του αναπτυσσόμενου
ανθρώπου.
Το
ιδανικό της ευτυχίας πραγματώνεται μέσα στο σπίτι. Με μια σημαντική προϋπόθεση:
αν μέσα σε αυτό υπάρχει η καλή και άγια μητέρα που έχει το προνόμιο και το
καθήκον να δημιουργήσει όλες τις άλλες προϋποθέσεις για μια ομαλή και ωραία
ζωή, για μια ζεστή οικογενειακή φωλιά, γεμάτη προστασία και αγάπη, μέσα στην
οποία θα διαπλάσσονται ηθικές ψυχές, θα γαληνεύουν οι φόβοι, θα γεννιούνται και
θα ζωντανεύουν οι ελπίδες, θα απαλύνονται οι πόνοι.
«Οὒτοι συνέχθειν, ἀλλά
συμφιλεῖν ἔφυν»(δε γεννήθηκα για να συμμερίζομαι το μίσος αλλά για να
συμμερίζομαι την αγάπη)
Είναι,
ίσως, ο πιο γνωστός στίχος από την "Αντιγόνη" του Σοφοκλή. Με αυτή τη
δήλωση, η ηρωίδα του αρχαίου δράματος εκφράζει τη φύση της κι απαντάει στον
Κρέοντα, τονίζοντας τη διαχρονική αξία της αγάπης. Χρόνια πολλά στις γυναίκες
που μάχονται για τη ζωή, που δίνουν παράδειγμα αγαπητικό κι αγωνιστικό με τη
στάση τους, που παλεύουν ακόμα για την ισοτιμία, αφού δεν είναι αυτονόητη σε
όλα τα κράτη της γης, ακόμα και σε αρκετά από τα λεγόμενα προοδευτικά. Υ.Γ. Η καλύτερη απόδειξη ότι αγαπάτε, σέβεστε
και τιμάτε έμπρακτα τις γυναίκες, είναι να μη σιωπάτε και να μην επιτρέπετε την
κακοποίησή τους!
Άννα Τιρικανίδου
