Αντί για το Το εβδομαδιαίο
χρονογράφημα
Της Πέμυς Γκανά σας παρουσιάζουμε ένα θαυμάσιο
κείμενο του ΘΑΝΑΣΗ ΠΑΝΟΥ
Όπως πληροφορηθήκαμε
η Αγαπητή μας Πέμυ δεν άντεξε στην πίεση κάποιου
Δημοσιογραφοσυγγραφέα ονόματι Σακελλαρόπουλου. Μα ποιος είναι αυτός ο κύριος (http://grpost.blogspot.gr/2016/05/173.html) που στεναχωρεί το κορίτσι μας? Σίγουρα
κάποιος «κρυφοσυριζαίος» της «Βαρουφάκειας διαδρομής» θα είναι. Μα φίλε μου τι
να σου πω τώρα, όλοι αυτοί που τώρα μας κυβερνούν σε μια σοβαρότερη χώρα θα
ήταν σερβιτόροι σε τσιπουράδικα… Καλά-καλά τώρα άντε να απλώσεις
… τραχανά στο καλντερίμι σου όπως κάνεις κάθε Κυριακή. Θύμωσε το κορίτσι μας και θύμωσε πολύ μα «Σοφός
δεν είναι αυτός που δεν θυμώνει. Σοφός είναι αυτός που θυμώνει τη σωστή στιγμή,
με το σωστό πρόσωπο και στο σωστό βαθμό». (Αριστοτέλης)
Η οργή,
ο τρόμος -γιατί όχι και ο έρωτας, μας κάνουν να φερόμαστε «παράλογα». Όμως
χωρίς αυτό το «παράλογο», ο άνθρωπος δεν θα μπορούσε να επιβιώσει.
Και ιδού το γεμάτο
οργή και θυμό μήνυμα που μας έστειλε η
Πέμυ μας:
" Μπα;
Σιγά μη γράψω σήμερα.
Ούτε βαριέμαι, ούτε άκεφη είμαι.
Απλά δεν θα γράψω.
Δεν απεργώ, στάση εργασίας κάνω.
Όλο «γράψε», «γράψε», «γράψε», ο Σακελλαρόπουλος.
Απελπισία μ’ έχει πιάσει.
Εφιάλτης μου έχει γίνει.
Ε όχι ρε κύριος. Δεν γράφω.
Μηχανή είμαι;
Άσε μας ρε κύριος να
Όχι ρε κύριος…
Απόλυσέ με.
Να πάω στο δίπλα μαγαζί.
Να κλαις και να πλαντάζεις και να ξεροσταλιάζεις.
Γιατί άλλη Πέμυ δεν θα βρεις, όσα κι αν σχεδιάζεις.
Ουπς"…
Ο ΣΩΤΗΡΑΣ (δια χειρός Θανάση Πάνου)
...Ο Savior μπορούσε να πιάνει αναμμένα κάρβουνα να γίνεται αόρατος ή να ταλαντεύεται ανάμεσα στη λογική και τη μαγεία. Είχε το χάρισμα των θαυμάτων και με το πάνοπλο μυαλό του έκανε να πέφτουν από τον ουρανό φρεσκοκομμένες γαρδένιες. Όταν οι βαριές αναποδιές σα νάταν κολλημένες πλήγωναν τα σώματα, λέγεται πως μπορούσε να τις αποβάλει με το δικό του αλφάβητο. Ακόμη λέγεται πως εξόρκιζε τις πόρνες και τη νοσηρή ηθική και πως τεράστια σκυλιά έστελνε τους κάπηλους των ιδεών να κυνηγούν. Ο Savior μάλιστα χόρευε χέρι με χέρι με τους εχθρούς και έπεφτε μαζί τους στα βρομόνερα που μόνο αυτός ήξερε να επιπλέει.
Για κάποιο λόγο ενώ όλα θα μπορούσαν να είναι τόσο όμορφα και απλά καρατομήθηκαν βάρβαρα από τη λογική που ήθελε τον δικό της Savior να επιβάλει. Άνθρωποι που πέταξαν μαζί του στων δένδρων τις κορυφές πιασμένοι από τα μαλλιά του μαρτυρούν ότι πέθανε λέγοντας πως μύριζε τις ευωδίες του Παραδείσου ενώ καυτηρίαζε το ένα σάπιο πόδι της πατρίδας.
Θαταν βολικό να απορρίψουμε την ύπαρξη του Savior σαν ένα μάτσο ψέματα αλλά τα κατορθώματα του είχαν για μάρτυρες εκλεγμένους βασιλιάδες και καθοδηγητές γιαυτό τον ανακηρύξαμε σε άγιο μπας και σωθεί η χώρα. Άλλωστε η σωτηρία από τους έξωθεν σωτήρες μας δίδαξαν πως θάρθει ή από την αιώνια λαχτάρα της νεκρανάστασης ενός κάποιου ξενόγλωσσου Savior.
Και αυτή την κρίσιμη στιγμή της προσευχής, εκεί κατάχαμα πεσμένος είδα για πρώτη μου φορά γυμνή την ιδεολογία που ασπάζομαι, πρόταση αδύναμη, ρηχή να ίσταται μπροστά σε κάθε φραντζόλα από ψωμί, γυμνή και ξαφνιασμένη από την αιτία την απλή για όλες τις ανθρώπινες διαμάχες. Στο τέλος με έπιασε από το αυτί και με έσυρε ανάποδα στο κύκλο της μέσα σε μια πυκνή ομίχλη και έγινε ψαλίδι αιχμηρό και εγώ που είχα φθαρεί από την πολύ την χρήση της μια αδύνατη κουκίδα που αδυνατίζει όλο και περισσότερο στη κάθε λιτανεία της.
