Τα κόκκινα αυγά ή αλλιώς: Πάσχα το Ελληνικό.
Το εβδομαδιαίο χρονογράφημα
δια χειρός Πέμυς Γκανά
Το τοπίο αποκαλύπτεται εξόχως βουκολικό.
Ο ήλιος λάμπει ψηλά στον καταγάλανο Ελληνικό ορίζοντα.
Μικρά λευκά συννεφάκια στέκουν μόνο και μόνο για να μας υποδείξουν- υπενθυμίσουν- την απεραντοσύνη του ουρανού.
Τα γρασίδια ολοπράσινα και τα λουλούδια ολάνθιστα, πολύχρωμα!
Τα δέντρα γεμάτα καρπούς θροΐζουν απαλά τα φύλλα τους στο απαλό άγγιγμα του ανέμου.
Τα πουλιά τσίχλες, καρακάξες και
καλιακούδες τιτιβίζουν πετώντας από κλαδί σε κλαδί. Χαρούμενα.
Ζούδια και διάφορα άλλα ζωύφια όχι, δεν παρατηρούνται.
Ούτε και ενοχλητικά έντομα, βεβαίως.
Μια απαλή μελωδία μας κατακλύζει, νοσταλγική.
Φλογέρα. Θυμίζει τσοπανάκο που βόσκει προβατάκια, θυμίζει και μικροβοσκοπούλα.
Σαν να είναι έτοιμη η Αστέρω να τραγουδήσει στην κεντρική πλατεία του χωριού- με το χέρι στη μέση και την κοτσίδα στο πλάι- μπροστά στον αγαπημένο της Τάσο.
Πάσχα στο χωριό!
Ένα στολισμένο γεμάτο καλούδια τραπέζι πάνω στο χορτάρι και περιχαρείς ατσαλάκωτοι άνθρωποι διαφόρων ηλικιών τριγύρω του.
Κάθονται σε πτυσσόμενες καρέκλες με καλοσιδερωμένα καλύμματα.
Τα παιδιά παραπέρα μόλις καταφέρανε πασχαλιάτικα να ισορροπήσουν σε ένα ποδήλατο δίχως βοηθητικές-σημαδιακό;- και γονείς σε slow motion δακρύζουν υπερήφανοι λες και οι πιτσιρικάδες μπήκαν με φουλ υποτροφία σαν παιδιά θαύματα στο Πρίνστον ή ακόμη στην NASA...
Ο σκύλος συμφιλιωμένος με την γάτα του σπιτιού παίζουν παραμερίζοντας-για την ημέρα τουλάχιστον- την φύση τους ή έστω τον αστικό μύθο που τους θέλει πάντοτε μαλωμένους.
Η θεία 75 πλας -που συμβολίζει προφανώς την Ελληνίδα μάνα- με πολύχρωμο αστραφτερό τσεμπέρι δεμένο περίτεχνα εμφανίζεται χαρωπή με ένα τεράστιο ταψί και μοιράζει την μυρωδάτη πίτα της.
Εκστασιάζονται όλοι, μάλλον η πίτα βγήκε από ξυλόφουρνο και η θύμηση της γεύσης ανασύρει αναμνήσεις ουχί μόνο γευστικές.
Το καημένο πρώην ξέγνοιαστο αρνάκι που λίγες μόλις μέρες ροβολούσε παιχνιδιάρικο και κουδουνοστόλιστο στην κάτω ραχούλα τώρα ψημένο και τραγανό περιμένει την αγία οικογένεια της Ελληνικής υπαίθρου να το γευτεί με μπόλικο αλατοπίπερο και μια υποψία ρίγανης.
Ίσως και λίγου λεμονιού, δεν ξέρω(!)...
Αναψυκτικά τύπου κόλα και θολό σπιτικό κρασί αμφιβόλου οινογνωσίας γεμίζουν τα ποτήρια που σηκώνονται ψηλά:
«Γεια μας» φωνάζουν όλοι θυμίζοντας την πατριαρχική -λέμε τώρα - οικογένεια Πορτοκάλος.
Ματιές γεμάτες αγάπη, ήρεμες, απαλές και στοργικές.
Η οικογένεια τσουγκρίζει τα κόκκινα αυγά.
Παρακολουθώ τα χείλη τους: «Χριστός Ανέστη» εύχονται...
Και η διαφήμιση εδώ ακριβώς τελειώνει...
Έτοιμα κόκκινα αυγά ...
«Α ει στο καλό» σκέφτηκα, «θα έπαιρνα όρκο ότι διαφήμιζαν φύλλο χωριάτικο ή έστω κρούστας».
Κοιτάζω το ρολόι, περασμένες μια το μεσημέρι.
«Πού είναι αυτή η Αθηνά;», μουρμουράω.
Ήδη τα παιδιά γκρινιάζουν «πεινάω»...
Αριβάρισε που λέτε κουνιστή και λυγιστή, δυο ακριβώς το μεσημέρι ανήμερα του Ελληνικού ορθόδοξου Πάσχα, με το σύζυγο παραμάσχαλα και την μικρή πανέμορφη και πανέξυπνη μπουμπού της.
Κουνάμενη συνάμενη με ολοκαίνουργια φάνσυ φόρμα και ασορτί καπέλο, αθλητικά παπούτσια και σακίδιο της ιδίας πασίγνωστης μάρκας, ελαφρύ επιμελημένα ατημέλητο και το μακιγιάζ της σετάκι με το ντύσιμο.
Με το χέρι στη μέση και την ματιά κοφτερή, ίδια στριμμένης πεθεράς -τι δεν έχετε δει; Δεν σας πιστεύω- έκανε επιθεώρηση και σουφρώνοντας τα χείλη άρχισε την γκρίνια.
-Που΄ ναι το κοκορέτσι; Το αρνί;
-Άσε μας Αθηνούλα, της απάντησα, μου ήρθατε περασμένες δυο και θέτε και κοκορέτσι.
Ποιος ξέρει να φτιάχνει κοκορέτσι;
-Συγνώμη, όταν σε καλούν ανήμερα του Πάσχα δεν εννοείται πως θα σε περιμένει και το κατσικάκι;
-Το κατσικάκι αντί να τρέχει στο λιβάδι ευτυχισμένο σε περιμένει- δυστυχώς για εκείνο- στο φούρνο με πατάτες...
-Τι μας καλέσατε τότε;
-Εσείς αυτοπροσκαλεστήκατε κυρά μου...
Και έτσι με το καλημέρα σόρρυ, με το καλησπέρα ήθελα να σας πω, ξεκίνησε ακόμη ένας καυγάς με την αγαπημένη παιδιόθεν φίλη, Αθηνά.
Αγκωνιές και γρυλίσματα.
-Ωραίο μήνυμα ευγένειας και αγάπης δίνεις στα παιδιά μέρα που είναι, την έψελνα.
-Και εσύ πια με την «παροιμιώδη φιλοξενία» σου.
-Αν δεν σου άρεσε να μην ερχόσουν.
-Δεν θα ξανάρθω...
-Χάρη θα μου κάνεις...
Άνοιξα και το γλυκό που έφερε...
Κανταΐφι, της είχα παραγγείλει.
Κανταΐφι με παγωτό!
Και εκείνη έφερε γαλακτομπούρεκο...
-Μόνο σε σένα αρέσει το κανταΐφι, απάντησε στραβομουτσουνιάζοντας στο επικριτικό σχόλιο μου.
Καθίσαμε στο τραπέζι γκρινιάζοντας, εγώ κουρασμένη και εκείνη αγριεμένη.
-Ένα Πάσχα βρε και να μην μπορούμε να μονιάσουμε, λέγαμε η μια στην άλλη...
Και βεβαίως κανείς δεν μας έδινε σημασία.
-Ωραίο το φαγητό, γυρνάει και λέει κάποια στιγμή συνωμοτικά η φίλη μου. Θυμάσαι εκείνο το Πάσχα στην Φολέγανδρο; με ρωτά.
Με ζώνουν όμορφες εικόνες και αναμνήσεις που γλυκά εναλλάσσονται, και η υποτιθέμενη έχθρα μεμιάς ξεχνιέται...
-Εκείνο στην Άνδρο;
-Στο Λεωνίδιο;
-Στον Πόρο;
-Στο Λίβερπουλ;
Κοιταχτήκαμε, φίλες μια ζωή.
Αγκαλιαστήκαμε, φιλιώσαμε και πάλι.
Έτσι και αλλιώς τα πάντα μας ενώνουν.
Τσακίσαμε και το γαλακτομπούρεκο -χάλια ήταν αλλά δεν βαριέσαι λες και κάνει το φαγητό ή το γλυκό την γιορτινή μέρα...
Αυτό λοιπόν πρέπει να είναι το Πάσχα.
Ούτε η εξοχή, ούτε και το χωριό, πέρα από τις μετάνοιες, τις νηστείες, τις καμπάνες και τα πυροτεχνήματα, το Πάσχα είναι μικρές στιγμές αγκαλιά με φίλους.
Και αν η αγία οικογένεια για κάποιον λόγο δεν «σας κάθεται», θυμηθείτε πως οι φίλοι είναι εκεί έξω για να ακουμπήσετε στον ώμο τους όταν όλα μοιάζουν δύσκολα και τα εμπόδια ανυπέρβλητα!
Είναι επίσης εκεί για να γευτούν και να χαρούν με την χαρά σας.
Σας φιλώ και εύχομαι αγάπη να φωλιάζει πάντα στις καρδιές μας ...
ΥΓ1. Όταν οι φίλοι σας ζητούν κανταΐφι, μη τους πάτε γαλακτομπούρεκο ή μπακλαβά, το ότι είναι γλυκά του ταψιού δεν σημαίνει ότι είναι και το ίδιο πράμα ...
Δεν μου αρέσουν λέμε!!!
