ΔΙΣΚΟΣ ΤΟΥ ΜΗΝΑ: HELP AYGOYSTOS 2016 THE BEATLES

ΔΙΣΚΟΣ ΤΟΥ ΜΗΝΑ: HELP !  AYGOYSTOS 2016
ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΗΣ: THE BEATLESΧΡΟΝΙΑ ΚΥΚΛΟΦΟΡΙΑΣ: 1965

(O Σταμάτης Γαλάνης

  που μας παρουσιάζει το δίσκο του Μήνα έγινε πρόσφατα πατέρας. Παρακαλώ διαβάστε με προσοχή το γεμάτο ευαισθησία κείμενο του Σταμάτη. Τον ευχαριστούμε και ευχόμαστε τα καλύτερα για την πανέμορφη νεογέννητη κόρη του) 

ΒΟΗΘΕΙΑ!!! Είναι πραγματικά λίγες οι φορές που συμβαίνει κάτι και σου αλλάζει ριζικά και αμετάκλητα την ζωή. Αυτό το κάτι μπορεί να είναι ο έρωτας, μπορεί να είναι ο γάμος, μπορεί να είναι μια ενδιαφέρουσα δουλειά, μπορεί να είναι πολλά από αυτά που έρχονται και παρέρχονται, όπως η τύχη ή και η αδιαφορία της, μέσα στον θόρυβο ενός συστήματος που ονομάσαμε ζωή. Γνωρίζω ότι υπάρχουν πολλοί που λένε ότι περιμένουν μια αλλαγή στην ζωή τους. Ένα «κλικ» που θα αλλάξει την μοίρα τους. Ένα εγκρηκτικό ξέσπασμα! Ένα επόμενο ταξίδι, μια νέα περιπέτεια, μια συναρπαστική εργασία, περισσότερα χρήματα, ευκαιρίες εξέλιξης, μια λιπόσαρκη καριέρα, νέες συγκινήσεις, διακοπές σε ένα αραχνιασμένο νησί του ελληνικού μεσογειακού ανεμοδαρμένου χάρτη. Είναι η δικιά τους κραυγή για ΒΟΗΘΕΙΑ, το αντιλαμβάνομαι. Βέβαια όλα αυτά, μέσα σε ένα ειρηνικό και φιλήσυχο Αύγουστο, εμένα προσωπικά με άφηνουν, όπως πάντα, αδιάφορο. Ούτως η άλλως, με δεδομένο ότι ανήκω στους μοντέρνους ρομαντικούς, δεν θα μπορούσε να ήταν και αλλιώς. Ωστόσο, η μεγάλη αλλαγή στην δική μου ζωή έγινε κάποια χρόνια πριν, όταν πρωτοέσμιξα με την γυναίκα μου. Και εκείνη, κάποιες μέρες πριν, με τρόπο γενναίο και αξιοθαύμαστο, έφερε στον κόσμο τον καρπό του έρωτα μας. Την όμορφη άνοιξη, την κόρη μας!

ΒΟΗΘΕΙΑ ! Τι είναι τώρα δα αυτό που ξεδιπλώνεται μπροστά μου; Τι έχει συμβεί και δεν έχω πάρει ιδέα; Γιατί όλα γίνονται τόσο γρήγορα; Ο ιδρώτας πέφτει άφθονος πάνω στα σεντόνια μου, ο αέρας τα βράδια είναι καυτός και εκδικητικός. Το καλοκαίρι σιγοβράζει τα κορμιά μας! Το μωράκι μου κλαίει συνεχώς, κάτι αναζητάει και συνήθως αυτό, είναι το στήθος της μαμάς του. Μια ακόμα αλλαγή στην πάνα της, ένα χαδάκι παραπάνω. Και όταν όλα αυτά γίνουν, αυτό πάλι κλαίει και κλαίει και κλαίει εις το «διηνεκές»… Και πριν χάσουμε εντελώς το καλοκαιρινό μας «νεύρο», ανοιγοκλείνει τα μάτια του ανήμπορο, πιασμένο και αβοήθητο. ΛΙΠΟΘΥΜΙΑ! Αχ, αυτά τα ελκυστικά της μάτια! Βλέπω το απόλυτο τέλος μου μέσα σε αυτά, είναι αλήθεια. ΒΟΗΘΕΙΑ! Αυτό το μωρό θα με τρελάνει, το δηλώνω! Εκεί που κλαίει ουρλιάζοντας, σταματά κάνοντας μια μεγάλη παύση, τεντώνεται από την κορφή ως τα νύχια, μας «πετάει» στην μούρη ένα τεράστιο χαμόγελο επιτυχίας, λες και κατάφερε κάτι σημαντικό, και αμέσως το ρίχνει πάλι πίσω στον ύπνο! «ΖΗΤΩ» σκέφτομαι, έχουμε μπροστά μας ένα ολόκληρο ΜΙΣΑΩΡΟ για ύπνο! ΒΟΗΘΕΙΑ! Οι μέρες μου περνούν κοιτάζοντας αχόρταγα και διψασμένα το πρόσωπο και τις εκφράσεις της. Τα χερια, τα πόδια και τις γάμπες της! Οι ώρες μου κυλάνε γοργά σαν τα καρδιοχτύπια της! Βήχει, και με πονάει η καρδιά μου. Στριγγλίζει ναζιάρικα και εγώ ζαλίζομαι! Τι ώρα έφαγε, τι ώρα και πόσο κοιμήθηκε, πότε αλλάξαμε τις πάνες της; Πόσα γραμμάρια πήρε σήμερα; Πότε θα κοιμηθούμε ξανά αγάπη μου; Ποτέ, είπες; A, ίσως τον επόμενο Αύγουστο, Ok!

Δεν είναι φυσικά δύσκολο να εξηγήσω γιατί διάλεξα το HELP των BEATLES για να γράψω το κείμενο για τον δίσκο του μήνα. Θυμάμαι ξεκάθαρα τώρα, τις πρώτες ώρες που η γυναίκα μου έμπαινε στο «χειρουργείο». Ο γιατρός στο τηλέφωνο ήταν αβρός, επεξηγηματικός αλλά και συνάμα κυνικά ευθύς. «Φτάσαμε μέχρι εδώ, η γυναίκα σου έκανε μεγάλο αγώνα, τώρα υπάρχει κίνδυνος και το ρίσκο είναι μεγάλο! Μπαίνουμε άμεσα για καισαρική» Έτσι ξαφνικά, εκεί που νομίζεις ότι τα ήξερες όλα, καταλαβαίνεις ότι δεν ξέρεις τίποτα. Η Γη εξαφανίζεται κάτω από τα πόδια σου, και εσύ πατάς επάνω σε ένα στείρο σύννεφο αγωνίας, αγναντεύοντας την άβυσσο της απελπισίας να απλώνεται μακάβρια από κάτω. Λεπτά αργότερα, βρισκόμουν με το αυτοκίνητο στην εθνική οδό πηγαίνοντας σπίτι μου για πάρω τα απαραίτητα. Πρέπει να ξεπέρασα τα 200 χλμ/ωρα (προς μεγάλη αισχύνη μου) και το μόνο που σκεφτόμουν ήταν ότι χρειαζόμουν βοήθεια. Η ψυχολογική μου κατάσταση ήταν στα μαύρα της τα χάλια, αισθανόμουν απελπιστικά μόνος, και αναρωτιόμουν συνέχεια, τι είναι αυτό που κάνει ένα άνδρα, άνδρα; Τι είναι αυτό που αξίζει μέσα σε όλο αυτό το παραμύθι της ζωής, τι είναι αυτό που μας κάνει να ελπίζουμε, να αγαπάμε, να προσευχόμαστε και να στοχεύουμε; Πως μπορεί κανείς να βρει ισσοροπία μεταξύ μιας σκληρά απαιτητικής εργασίας και μιας ελκυστικής προσωπικής ζωής, επιθυμιών και ζοφερής πραγματικότητας, και συνάμα να φροντίζει να εκπληρώνει τα όνειρα και τις ανάγκες των αγαπημένων γύρω του ανθρώπων; «Τώρα, η ζωή μου αλλάζει με τόσους πολλούς τρόπους, και σε λίγο η ανεξαρτησία μου πρόκειται να εξαφανιστεί μέσα στην ομίχλη!» Κάποιοι στίχοι από το ομώνυμο τραγούδι του album! Αυτό ακριβώς συμβαίνει, αγαπητοί Paul και John! Τώρα, το καταλαβαίνω ως τα κόκκαλα μου. Η χίμαιρα της αλλαγής, μια ανάσα μακριά μου. Το σασμάν το αυτοκινήτου μου, φυσικά υπέφερε τις σκέψεις μου, και τις συνεχόμενες αγχωτικές μου αλλαγές… 

Στιγμές αργότερα, βρισκόμουν πάλι πίσω στους διαδρόμους του μαιευτηρίου. Γκρίζοι και ωχροί τοίχοι. Βαβούρα, μουρμούρα και αναστάτωση. Είχε έρθει πολύς δικός μου κόσμος, αλλά εγώ δεν αναγνώριζα ούτε πρόσωπα, ούτε πράγματα, ούτε καταστάσεις. Ούτε λέξη! Μου μιλούσαν, προσπαθούσαν να με κάνουν να γελάσω, να ξεχάσω, να ηρεμήσω. Μάταιο! Τι έλεγαν άραγε; Δεν ξέρω. Εγώ έκανα, αυτό που έμαθα από παιδί. Περπάτησα. Πρέπει να περπάτησα πολύ. Ολόκληρα χιλιόμετρα. Μια Οδύσσεια και μια Ιλιάδα μακριά! Πέρασα από χιλιάδες σημεία. Πόλεις, βουνά, δρόμους και στιγμές. Πέρασα από το πάρκο που περπατούσαμε για πρώτη φορά με την γυναίκα μου, πέρασα μπροστά από τον αρραβώνα και τον γάμο μας, το αγαπημένο μας γλυκό, την αγαπημένη μας ταινία, τα γέλια και τις χαρές μας, και φυσικά τις συγκινήσεις μας. Πέρασα μέσα από τα βιβλία που έχω εκδώσει, πέρασα από τις γειτονιές της Αγγλίας, όπου και αντρώθηκα και σπούδασα. Ύστερα, έφτασα στην παιδική μου ηλικία. Και εκεί, είδα μια μάνα να κλαίει από πάνω μου με χαρά. Είδα ένα πατέρα να αγωνίζεται με τον χρόνο και τα νεύρα του για να με μεγαλώσει. Είδα πρόσωπα και στιγμές, πάρτυ και αγκαλιές. Την κιθάρα μου, την μπάντα μου, και τα φιλοδοξα όνειρα μου. Την ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ μου, και τα μαυρα μακριά μαλλιά μου! Αλλά ακόμα ναι, μέχρι εκείνη την ώρα, δεν είχα δει τίποτα.

Όλα τα είδα και τα άκουσα, όταν κάποιος φώναξε το επίθετο μου, από την πόρτα που οδηγούσε σε ένα στενό λευκό δωματιάκι, όπου και για πρώτη φορά συνάντησα την άνοιξη μου! Και αυτό ήταν! ΜΠΑΜ! Αν για κάποιο λόγο ποτέ ανοίξουν οι ουρανοί, και πέσει μια βροχή, πελώρια και ικανή να πνίξει όλο τον κόσμο, τότε ναι, για μένα, η βροχή ήταν αυτή. Έπνιξε και λεύκανε τα πάντα μέσα μου. Το παρελθόν, τα λάθη, τις αγωνίες, και όλα όσα γέμισαν την ψυχή μου τόσα χρόνια με αχρείαστο άγχος. Και όχι μόνο, έστω και για μία στιγμή, με έκανε να νιώθω ότι περπατάω πάνω στο σπίτι του ουρανού, στο Βασίλειο της υπόσχεσης του Δημιουργού των Πάντων, και τα αυτιά μου, απόλαυσαν την φιλαρμονική ορχηστρά της Βιέννης, σε μια ΑΡΙΑ στον Παράδεισο. Η πρώτη συνάντηση με το παιδί μου, είναι πια επίσημα, και η πιο ευτιχισμένη στιγμή της ζωής μου. Σωστά, ο Paul και ο John, έχουν γράψει ένα τόσο όμορφο τραγούδι για την στιγμή της γνωριμίας μας! «I’ve just seen a face, I can’t forget the time or place we just met, she’s just the girl for me, and I want the entire world to see we’ve met… da da da da…» Και αυτό το γλυκό τραγουδάκι με συνοδεύει από εκείνη την στιγμή, μέχρι και τώρα, που με τόσο ενδιαφέρον γράφω αυτό το κειμενάκι. Και είναι σίγουρο, θα το σιγοψυθυρίζω με αγάπη για πολλά χρόνια ακόμα. Και η στιγμή της γνωριμίας μας, της βροχής που έπνιξε τον κόσμο, και της Άριας στον Παράδεισο, θα με συνοδεύουν σαν περίτεχνες εικόνες μέχρι το τέλος των ημερών μου. Τι χαρά !  Τι ατέλειωτη χαρά !

Το “HELP” λοιπόν είναι ένας δίσκος αλλαγής. Εκφράζει το βήμα μπροστά σε μια νέα και εντελώς διαφορετική κατάσταση. Οι δημιουργοί του το ήξεραν αυτό. Για την εποχή, βιώναν τις δικές τους μεγάλες προσωπικές εναλλαγές. Από την αφάνεια στην απόλυτη φήμη, από άγνωστοι στα απόλυτα Pop είδωλα σε μια πρωτόγνωρη για όλοκληρο τον κόσμο αποδοχή της μουσικής ιδιοφυίας τους, της εμφάνισης, και της διαφορετικότητας τους. Η αλλαγή ωστόσο για αυτούς ήταν σε αυτό ακριβώς το σκαλοπάτι. Τα παιδιά ήταν πλέον άνδρες. Το αθώο άρχιζε να γίνεται ελαφρώς πιο ένοχο. 

Μετά το “HELP”, τίποτα δεν θα ήταν το ίδιο για αυτούς, παρότι η μουσική τους συνέχιζε να είναι σπουδαία και ακόμα πιο έντεχνη, το μονοπάτι του τελικού τους χωρισμού είχε πια διαγραφεί, και ήταν μοιραίο κάποια χρόνια αργότερα ο κάθε ένας από τους Paul, John, George και Ringo να πάρει τον δρόμο του. Τα 1960s ήταν στην μέση τους, και ολάκερος ο κόσμος θα παρατηρούσε μια εκπληκτικά ταχύς pop κουλτούρα να αναδύεται μπροστά στα μάτια του. Επανάσταση από τον συντηρητισμό, διαμαρτυρίες ενάντια στους αιμοσταγής πολέμους, το καυκαλισμένο περιβάλλον, την «καθωσπρέπει» Δυτική κοινωνία. Επιστροφή στην φύση και την εσωτερική αναζήτηση. Μα και συνάμα, ακόμα δεν κλειδώναν οι πόρτες και τα παράθυρα, ακόμα τα κορίτσια έβγαιναν από τα σπίτια τους συνοδευόμενα από τα μεγαλύτερα αδέρφια τους. Τα φλέρτ ήταν ακόμα αθώα, τα ναρκωτικά και η ασσυδοσία δεν είχαν εισβάλει τόσο στην νεολαία. Ωστόσο, κάτι έδειχνε ότι από εκεί και κάτω η ιστορία θα έγραφε νέα φαινόμενα και νέες αναζητήσεις. Ίσως ένας λόγος παραπάνω για τον Paul McCartney, το πιο ευαίσθητο παιδί της παρέας, να γράψει το «Yesterday», που περίφημα ταιριάζει και στην προσωπική περίσταση που βιώνω αυτές τις μέρες. Και όπως είναι φυσικό, αφού η Γη έχει επανέλθει κάτω από τα πόδια μου (με κάποιες ελαφριές καθιζήσεις βέβαια) να αναρωτιέμαι μέσα μου και να λέω στον εαυτό μου, ότι «Yesterday, all my troubles seemed so far away…» και τα λοιπά. Γιατί, ναι, είναι γεγονός! Όταν κρατάς το δικό σου παιδί μέσα στην παλάμη σου, κάπως αυτόματα, έστω και αν ο εγωισμός του παιδιού μέσα σου το αρνείται, παύεις να είσαι εσύ παιδί.

Όλα τα τραγούδια του δίσκου είναι μοναδικά σε σύλληψη, δημιουργία και σύνθεση. Ένα νωχελικό αμάγαλμα νοσταλγίας, αθωότητας και καλλιτεχνίας. Τέσσερις δημιουργοί που φαινόταν να βιώνουν στο έπακρο την εποχή τους, που έπιασαν «από τα μαλλιά» τον παλμό της αναδυόμενης ‘σκεπτόμενης’ νεολαίας μέσα σε μια κοινωνία που είχε αρκετά ακόμα να μάθει και να περιμένει από το βραστό αίμα των παιδιών της. Όποιος ακούσει τον δίσκο, θα καταλάβει κάτι ακόμα. Οι Beatles δεν έγραφαν pop τραγουδάκια, ούτε υπηρετούσαν την pop κουλτούρα! Απλώς και συνεπώς, την εφηύραν! Και αυτό, είναι η σημαντική και ειδοποιός διαφορά στο σώμα της δουλειάς τους. Έδωσαν στον κόσμο τον αληθινό και καθάριο λόγο στην σκέψη του. Και στίχους, που είχαν κάτι πραγματικά να πουν, και να μιλήσουν βαθυστόχαστα στο κάθε απαιτητικό φιλοκάρδι. Όπως ακριβώς και στην δική μου περίσταση, τις τελευταίες ημέρες.

Η αλλαγή είναι ένα αναπόσπαστο κομμάτι της κάθε ύπαρξης. Θα υπάρχει πάντα και θα μας φτιάχνει ή θα μας χαλάει τα σχέδια. Και στα σχέδια μας, ο «Θεός θα γελάει», διότι Αυτός τα ορίζει, ούτως ή άλλως. Η αλλαγή θα έχει πάντα φόβο και αμφιβολία για το άγνωστο, το οποίο και η ανθρώπινη φύση ως γνωστόν, δεν καλοδέχεται εύκολα. Και είναι επίσης βέβαιο, ότι στις μεγάλες αλλαγές της ζωής χρειαζόμαστε ΒΟΗΘΕΙΑ, και θα μπορούμε να την βρίσκουμε στους ανθρώπους που μας αγαπούν και αγαπάμε. Και φυσικά, στην μητέρα όλως των Βοηθειών, την ουράνια δηλαδή. Εγώ, θα συνεχίσω να περιμένω τις αλλαγές με την ίδια «ανθρώπινη δυσφορία», αλλά και με την ανάλογη ψυχραιμία που απαιτεί η νέα μου κατάσταση. Θα παρακολουθώ διψασμένα τις αλλαγές πάνω στο παιδί μου. Θα περιμένω με στοργή να με αγαπήσει, να με βλέπει πάντα γύρω και πίσω της, να με συμβουλευτεί, να με ρωτήσει, να με χαροποιήσει και να με στεναχωρήσει, κάποτε να με απορρίψει, να κάνει τα λάθη της, να μαθαίνει από αυτά, και να ξέρει όταν θα γυρίσει πίσω σε εμένα, ζητώντας την δική μου βοήθεια, ότι θα είμαι πάντα εκεί προσφερόμενος ανιδιοτελώς, να τις χαρίσω απλόχερα την ελευθερία και την ανεξαρτησία μου, και φυσικά τις υπηρεσίες μου…

ΚΑΛΗ ΑΚΡΟΑΣΗ ενός σπουδαίου δίσκου – ΚΑΛΟ υπόλοιπο στο καλοκαίρι σας και ΕΥΧΟΜΑΙ ΟΛΟΨΥΧΑ οι στιγμές σας μέσα σε αυτό να είναι ΜΟΝΑΔΙΚΕΣ, ΙΣΧΥΡΕΣ και ΕΥΤΥΧΙΣΜΕΝΕΣ.. Και μην ξεχνάμε, ο φόβος δεν είναι ντροπή !

ΣΤΑΜΑΤΗΣ ΓΑΛΑΝΗΣ – ΑΥΓΟΥΣΤΟΣ 2016