ΔΙΣΚΟΣ ΤΟΥ ΜΗΝΑ: HOTEL CALIFORNIA από τον Σταμάτη Γαλάνη

ΔΙΣΚΟΣ ΤΟΥ ΜΗΝΑ: HOTEL CALIFORNIA

(ΙΟΥΛΙΟΣ 2016)

ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΗΣ: EAGLES

ΧΡΟΝΙΑ ΚΥΚΛΟΦΟΡΙΑΣ: Δεκέμβριος 1976

«You can check out anytime you like, but you can never leave…»

https://www.youtube.com/watch?v=lrfhf1Gv4Tw

 Το καλοκαίρι βρίσκεται στα νιάτα του. Οι άνθρωποι τριγύρω μου ετοιμάζουν βαλίτσες, οργανώνουν τις διακοπές τους, όλοι μιλούν για τα νησιά που θα δραπετεύσουν, για τις μέρες  που θα ξεφύγουν και για τα πράγματα που θα κατορθώσουν. Και πολλά, από αυτά που δεν θα κάνουν, γιατί απλά, δεν έχουν ανάγκη να κάνουν. Ξέρετε, οι περισσότεροι, μου λένε ότι θέλουν ήλιο, παραλία και μια μερίδα φύση. Θέλουν να ενώσουν απευθείας τις φλέβες τους με το άγιο αλμυρόνερο, και κάπως έτσι να «πεθάνουν» κάτω από μια ακριβοπληρωμένη ξαπλώστρα, απέναντι από ένα μεθυσμένο από το παγωμένο μαρτίνι, Αιγαίο. Έτσι, γιατί αυτό και μόνο, επιθυμούν. Και αυτό, βρε αδερφέ, το έχουν πληρώσει με αρκετό ΕΝΦΙΑ, με περίσσιο άγχος και με αίμα, που στα αλήθεια δεν περισσεύει. Το αξίζουν, όπως αξίζει σε ένα μικρό παιδί, το χαμόγελο και η στοργή. Το αξίζουμε ΟΛΟΙ! Μικρά παιδιά δεν είμαστε άλλωστε όλοι μας, σωστά; Ας αφήσουμε λοιπόν τα ρολόγια του χρόνου στα ασήμαντα δευτερόλεπτα τους. Αυτά, ούτως η άλλως, πάντα στραβά τα λένε.

Πάμε τώρα στο «ψητό»! Δεν υπάρχει καλοκαίρι, δεν υπάρχει μπαράκι, δεν υπάρχει παραλία, δεν υπάρχει κλαμπάκι που να μην έχει εντάξει το HOTEL CALIFORNIA στο ρεπερτόριο του. Και φυσικά πιστεύω, ότι δεν υπάρχει άνθρωπος, σε ολόκληρο τον πολιτισμένο κόσμο, που να μην ακούσει το εν λόγω τραγούδι. Το σίγουρο είναι ότι πολλοί το αγαπούν, και πολλοί ακόμα το λατρεύουν. Αλλά, για να είμαστε δίκαιοι, είναι και πολλοί που το έχουν βαρεθεί εντελώς. Όπως και να έχει, είναι το τραγούδι της φυγής, είναι το τραγούδι του ΚΑΛΟΚΑΙΡΙΟΥ, είναι το τραγούδι που συντροφεύει πιστά τα ταξίδια μας, τις εκδρομές μας, τις χαλαρές μας νύχτες, τα ανεμοδαρμένα νησιά μας. Δεν είναι πια το τραγούδι της California, είναι το τραγούδι του άγνωστου κόσμου, και οποιαδήποτε σημείου στον χάρτη, ο καθένας βρεθεί.

Οι EAGLES ήταν μια μπάντα που δημιουργήθηκε το 1971, με σκοπό να φέρει τα πάνω-κάτω στο Αμερικάνικο folk-country-soft-blues στερέωμα. Και είναι αλήθεια, ότι μέχρι ένα μεγάλο βαθμό τα κατάφεραν περίφημα με τους πρώτους τέσσερις δίσκους που κυκλοφόρησαν. Ποτέ και κανένας δεν είχε εμβαθύνει τόσο έντεχνα στον Αμερικανικό πανώριο βορρά, στις ιστορίες του far-west, των αιμοδιψή πιστολέρο και των σκληροτράχηλων desperado, στις ανοιχτές εκτάσεις και στα ελεύθερα και χωρίς επιστροφή ταξίδια μέσα από το route 66. Οι Eagles, μεταξύ άλλων, κατάφεραν να ανοίξουν τα σύνορα και να κάνουν πραγματικά τον υπόλοιπο κόσμο να καταλάβει ότι η χώρα τους δεν είναι πραγματικά μια δεύτερη Γη της επαγγελίας, αλλά σίγουρα μια χώρα που ο καθένας μπορεί να πάρει την ευκαιρία του μπροστά στο Αμερικανικό όνειρο! Να διεισδύσει μέσα στον παραδοσιακό αμερικανικό ψυχισμό, όπου οι δυτικές αξίες του “truth, justice and the American way” γίνονται πραγματικότητα. Η επιτυχία τους βασίστηκε κυρίως πάνω στην ζωηρότητα των χαρακτήρων του κιθαρίστα-τραγουδιστή τους Glen Frey, ο οποίος και μας άφησε κάπως απροσδόκητα φέτος, και του drummer-τραγουδιστή (επίσης) Don Henley. Δύο άσπονδοι φίλοι, με τεράστιες καλλιτεχνικές ανησυχίες και ένα εγωισμό μεγαλύτερο και από τα φαράγγια της UTAH… Είναι όμως αλήθεια, στο πρόσωπο αυτών των δύο κυρίων, οι Eagles βρήκαν το δικό τους αντίστοιχο δίδυμο, τύπου Lennon-McCartney, και αυτό με την σειρά του πρόσθεσε στον ανερχόμενο μύθο της μπάντας και λυρικά, αλλά κυρίως συνθετικά. Η ιδιαίτερη και ζοφερή φωνή του Henley, μαζί με την μελωδικά ζεστή και αρμονική φωνή του Frey έδωσαν στους Eagles μια αψεγάδιαστη αρμονία, η οποία και ήταν αδύνατο να συγκριθεί με οτιδήποτε άλλο, την εν λόγω εποχή.  

Το 1975 οι Eagles άλλαξαν μορφή καθώς αποχώρησε από το line-up τους ο Bernie Leadon, ο οποίος και υπήρξε ιδρυτικό μέλος, και σε αυτόν κυρίως οφείλεται το ισχυρά country στοιχείο της μπάντας μέχρι τότε. Η προσθήκη, ωστόσο, στην θέση του ήταν ο ισάξια χαρισματικός και αρκετά γνωστός κιθαρίστας (για την τρέλα αλλά και το ιδιαίτερο ταλέντο του) Joe Walsh. Οι Eagles εν μια νυκτί, απέκτησαν ένα πιο σκληρό ήχο στα πιο γρήγορα και δυνατά Rock τους τραγούδια, αλλά και μια κιθαριστική αρμονία που έως τότε δεν είχαν. Την ίδια εποχή, η Αμερική βρισκόταν στην διαδικασία μιας κοινωνικο-πολιτικής μεταβατικής περιόδου που θα ολοκληρωνόταν κοντά στις αρχές της δεκαετίας του 1980, όπου και το «μέλλον» θα παραδινόταν αμαχητί στο περιβόητο synthesizer! Ο πόλεμος του Βιετνάμ είχε τελειώσει και ο Αμερικανικός Λαός μετρούσε τα θύματα του. Το κίνημα της «αλητείας» Punk, βρισκόταν μήνες πριν την ολοσχερή έκρηξη του, ενώ αυτό των Χίπηδων άρχιζε να ξεθωριάζει. Το ρομαντικό όνειρο δίνει την θέση του στην σκληρή καθημερινότητα και τον μοντέρνο ρεαλισμό. Ξαφνικά οι ήρωες έχουν ‘προβλήματα’, τα οποία και δεν μπορούν να λύσουν με την ίδια ευκολία όπως και στο παρελθόν. Ένας νέος τύπος αντι-ηρώων αναδύθηκε στο αμερικανικό σινεμά καθώς ταινείες όπως ο ΤΑΞΙΤΖΗΣ του Scorsese και το ROCKY του Stallone ‘χτύπησαν’ τους κινηματογράφους. Την ίδια χρονιά ο Jack Nicholson (ερμηνεία για πανομοιότυπο χαρακτήρα) κέρδισε το Όσκαρ του πρώτου ανδρικού ρόλου για την ΦΩΛΙΑ ΤΟΥ ΚΟΥΚΟΥ. Επίκεντρο της τέχνης γίνεται ο καθημερινός άνθρωπος και οι δυσκολία του να κερδίσει την ίδια την ζωή. Η πολιτική σκηνή συνεχίζει να απομυθοποιήται και στο τέλος το άτομο αναζητά την εξιλέωση του μέσω του ταξιδιού, των συναισθηματικών υπερβάσεων, αλλά και της σπατάλης της νεανικής του ζωής σε όλες τις μικρές και ασήμαντες υλικές νοθείες. Η παγκοσμιοποίηση βρίσκεται ακόμα στην μήτρα της μητέρας της, αλλά ωστόσο, όλα δείχνουν ότι ο κόσμος γίνεται ολοένα και καθημερινά πιο μικρός. Πάνω σε όλο αυτό το ιδεολογικά απροσάρμοστο περιβάλλον, οι Eagles αποφάσισαν να γράψουν ένα δίσκο, στον οποίο και εκείνοι θα προσπαθούσαν να κατανοήσουν την αλλαγή των αξιών της μεταβαλόμενης κοινωνίας. Η επιτυχία, ευτυχώς, δεν τους στέρησε την δημιουργική τους ικανότητα, αν και την εν λόγω περίοδο, βρίσκονταν και αυτοί σε ένα μεγάλο και κατηφορικό ταξίδι ατομικών ατασθαλιών και υπερβάσεων που ο καλλιτεχνικός χώρος, η δόξα και το χρήμα, συνήθως επιφέρει.

Έτσι ακριβώς, ασχολήθηκαν με την καταγραφή ιστοριών και γεγονότων από την ίδια τους την ζωή. Οι παγκόσμιες τουρνέ τους και ο τρόπος ζωής τους δημιούργησαν το «Life in the fast lane», ένα τραγούδι-καταγραφή της «γρήγορης» ζωής στους δρόμους. Όμορφες γυναίκες, Cadillac, μεγάλες λεοφώροι, route 66, διασκέδαση. Το διαμάντι του δίσκου όμως βρίσκεται στο «A new Kid in Town». Ένα τραγούδι όσμωσης ρομαντισμού και νέο-πραγματισμού, το οποίο και μιλάει για την αντικατάσταση του ‘παλιού’ με το ‘νέο’, με κάποιον που επιστρέφει στην πόλη του και όλοι τον αγαπούν για αυτό που έγινε (όχι για αυτό που ήξεραν ότι ήταν). Αλλά τώρα, η διαφορά είναι ότι έγινε «σημαντικός», ενώ κάποτε δεν ήταν. Από την άλλη πλευρά, το τραγούδι μιλάει για το ματαιόδοξο της εφήμερης φήμης. Την μία στιγμή ο καλλιτέχνης βρίσκεται στο ζενίθ του, και την άλλη στο απόλυτο ναδίρ. Το ταξίδια από την αφάνεια στην λάμψη, και πίσω φυσικά στο σκοτάδι. Η δυσκολία της πέψης τέτοιων κυκλοθυμικών αλλαγών και η διαχείρηση των συναισθημάτων που παρόμοιες καταστάσεις φέρουν στον εσωτερικό κόσμο μιας ψυχής.

Οι Eagles φέρθηκαν σε κάθε τους δίσκο σαν πραγματικοί καλλιτέχνες. Δημιουργοί που αγαπούν την ΤΕΧΝΗ τους, και αυτό φαίνεται και από το γεγονός ότι μέσα στην δημιουργική τους δεκαετία κυκλοφόρησαν μόνο έξι studio δίσκους. Το ίδιο συμβαίνει σε κάθε κομμάτι ξεχωριστά στον εν λόγω δίσκο. Κάθε σύνθεση έχει σχεδόν αψεγάδιαστη παραγωγή, οι πολλαπλές αρμονίες των φωνών τους απέκτησαν φήμη από μόνες τους, οι ώρες εργασίας τους στο studio πολλαπλασιάζονταν. Η κιθάρες, αν και καταλαμβάνουν πρωταρχικό ρόλο στα τραγούδια τους, δεν προσπαθούν να «οδηγήσουν» τα τραγούδια, αλλά αν ακούσει κανείς προσεχτικά, προσπαθούν περισσότερο να εναγκαλίσουν τις μελωδίες. Η κάθε νότα έχει σκοπό και συγκεκριμένη δυναμική. Οι ένχορδες και κλασσικές τους ενορχηστρώσεις απαιτούν συνέπεια και σεβασμό και η κατάδυση τους στην μελλίρυτη άβυσσο των μπαλλάντων τους αποδεικνύει ωριμότητα, μουσικότητα και εξέλιξη.   

Και όλα αυτά, συνοψίζονται απόλυτα σε ένα και ΜΟΝΑΔΙΚΟ κομμάτι, στο ομώνυμο του Δίσκου, το Hotel California. Ένα τραγούδι σταθμός στην καριέρα του σχήματος, αλλά και ένα τραγούδι που όπως είπαμε ξεπερνάει σύνορα και συνειδήσεις. Ένα ξενοδοχείο στο ‘μέσο του πουθενά’. Ένας περιπλανώμενος άνθρωπος που ψάχνει ένα μέρος να ξαποστάσει. Μπαίνει μέσα σε αυτό  για να περάσει ένα ήσυχο βραδυ και ανακαλύπτει ότι έχει δυεισδήσει μέσα σε ένα μέρος που διάφορα μυστήρια πράγματα και αλλόκοτες καταστάσεις διαδραματίζονται μπροστά από τα έκπληκτα μάτια του. Και κάποια στιγμή, τι άλλο, προσπαθεί να ξεφύγει από τον εφιάλτη, που ίσως ζει, ίσως ονειρεύται. Τι πιο κοινότυπο λέω εγώ για το σήμερα; Τι πιο πραγματικό για το τότε χτες; Ένας αστικός μύθος που πολλοί έσπευσαν να αποδώσουν στις μυστικές και απόκρυφες μασωνικές οργανώσεις, ή απλά ένα εντελώς ξεκάθαρο μύνημα; Ποιος είναι αυτός που κρύβεται πίσω από ένα σύστημα διαστροφής ή διαφθοράς; Είναι μήπως ένα story που αρκετοί γνωρίζουμε, ή που αρκετοί επιθυμούμε να κρύβουμε και να λέμε ότι δεν γνωρίζουμε; Μήπως μας θυμίζει κάτι από το ηλεκτρονικόμενο παρόν που όλοι βιώνουμε; Η μήπως, όπως παραδέχονται οι δημιουργοί του τραγουδιού, πρόκειται για την παρακμιακή κατάσταση που βρισκόταν η τότε αμερικανική κοινωνία; Μια είναι η πραγματικότητα, ωστόσο, και εγώ προτιμώ να σκέφτομαι ότι τα σενάρια της είναι πολλά. Το μήνυμα του τραγουδιού δεν υπήρξε κατά εμέ ποτέ αλληγορικό, αλλά συνεπές και ξεκάθαρο. Όλοι μας ψάχνουμε ένα μέρος να «χωθούμε». Αυτό δεν είναι κακό, το αντίθετο. Είναι από την φύση μας. Ωστόσο, όπου και να μπει κανείς, επικρατούν και ιδιαίτερες συνθήκες. Κάποτε καλές και ενίοτε αρνητικές. Ας συλλογιστούμε μια παλιά μας εργασία που απλά δεν μας έδωσε καρπούς, μια φιλία που απλά δεν άντεξε στον χρόνο, μια ερωτική σχέση που απλά, παρέμεινε ερωτική…

Ο άνθρωπος στο Hotel California είναι ο άνθρωπος του παρελθόντος, του παρόντος και σίγουρα του μέλλοντος. Μπλέκει σε κάτι, που ενώ στην αρχή φαίνεται ωραίο και φιλόξενο, στο τέλος καταντά ύποπτο, επώδυνο και αρκετό για να σε κάνει να ασφυκτιάς. Για αυτό τον λόγο και οι επιλογές μας απαιτούν σκέψη και ανάλυση των δεδομένων. Αυτό όμως είναι και κάτι το οποίο η εμπειρία φέρνει με τον χρόνο. Και τώρα φτάνουν πια οι σκέψεις! ΑΡΚΕΤΑ! Εμεις είμαστε έτοιμοι να μπούμε στο Hotel Greece, το Hotel Mykonos, το Hotel Santorini και το Hotel Kythira! Πάμε για βουτιές, γεμάτοι κουβαδάκια για τα παιδιά, σαγιονάρες από την Taiwan, περιττά κιλά και περιττές ευθύνες, με σκοτισμένα μυαλά από ανόητους ‘διευθυντάδες’ που άλλα λένε και άλλα πράττουν, από δρόμους γεμάτους αυτοκίνητα, και άδειους από ανθρώπους, ψυχές και αλτρουισμό. Πάμε να πιούμε ΟΛΟΚΛΗΡΟ το ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ! Να μπούμε κάπου, που δεν θα θέλουμε να βγούμε ποτέ!  Καλή συνέχεια, και καλή ακρόαση φυσικά!   

Μερικά ενδιαφέροντα γεγονότα.

ΣΤΑΜΑΤΗΣ ΓΑΛΑΝΗΣ – ΙΟΥΛΙΟΣ 2016