Ο εκβιασμός του Βερολίνου προς την πολιτική μας ελίτ (αναφέρομαι σε όλα τα κοινοβουλευτικά κόμματα συλλήβδην, διότι κανένα δεν αντέδρασε σε αυτή την απόφαση και δεν ενημέρωσε τον ελληνικό λαό, ως όφειλαν, άλλωστε δεν είναι και η πρώτη φορά, εξάλλου, η ομερτά είναι παραδοσιακό εθιμοτυπικό στην πολιτική μας ελίτ) είχε να κάνει με τη συνέχιση του πακέτου Γιούνκερ πού πάει προς την γνωστή κατεύθυνση των ελίτ της χώρας μας και δεν αφορά την κοινωνία μας(το δημοσίευμα κι αυτό προερχόταν από το Spiegel, όπως και αυτό του εσωτερικού εγγράφου του Υπ. Οικονομικών της Γερμανίας, επίσης). Φυσικά, το κόστος αυτής της ιστορίας καλείται να το πληρώσει ο γνωστός φορολογούμενος. Ενώ όσοι κάνουν το λάθος να αντιδράσουν (9) μη αποδεχόμενοι και ζημιωμένοι οι ίδιοι από αυτή την ιστορία την προώθηση των μεταναστών που δεν θέλει η Γερμανία, τότε θα γίνουν αποδέκτες επίθεσης και σπέκουλας από το σύστημα και από τους χρήσιμους ηλίθιους του (η συμπεριφορά της Γερμανίας στην Ευρώπη σε αυτό το ζήτημα, μοιάζει σαν τη κακιά γειτόνισσα πού ότι δεν θέλει το στέλνει προς την πλευρά της αυλής της διπλανής γειτόνισσας και έτσι η ίδια έχει την αυλή της καθαρή, ενώ η διπλανή της έχει 2 φορές πιο βρώμικη από πριν, αυτή είναι η συμπεριφορά της Γερμανίας προς την υπόλοιπη ένωση και δη παραπάνω με εμάς που είμαστε και πιο "βολικοί" από τις υπόλοιπες χώρες. Φυσικά είναι μεταφορικό το σχήμα και όχι κυριολεκτικό).

  Στην Ελλάδα, ένα είναι το αξίωμα που ισχύει στα χρόνια της χωρίς τελειωμό κρίσης (με αυτό το πολιτικό σύστημα σίγουρα θα κρατήσει για ακόμη 99 χρόνια η κρίση), προεκλογικά λαμβάνουν μέρος η δεξιά με την αριστερά παράταξη (ή τούμπαλιν, αν προτιμάτε) και στο τέλος κερδίζει ο Σόιμπλε. Φυσικά, είναι παραλλαγή του γνωμικού του Άγγλου ποδοσφαιριστή του Λίνεκερ Γκάρι (10) πού έλεγε ότι "το ποδόσφαιρο είναι ένα απλό άθλημα: 22 παίκτες κυνηγούν μια μπάλα για 90 λεπτά, και στο τέλος κερδίζουν οι Γερμανοί". Δυστυχώς, δεν έχουμε έλλειμμα από κόμματα και κινήματα που αναμασούν με τον ένα ή τον άλλο τρόπο το πανομοιότυπο τροπάριο ιδεολογήματος πού σε συνθηματικό λόγο αποσκοπούν να πουν τα περισσότερα ψέματα για να ξεγελάσουν έναν λαό και στο τέλος να κάνουν πλιάτσικο το κράτος. Αυτό που λείπει είναι να επανακτήσουμε τις έννοιες και να ξεφύγουμε από το Οργουελικό NewSpeak (ή Νέα Ομιλία από το μυθιστόρημα του 1984 (11), όπου οι λέξεις αποκτούν άλλο περιεχόμενο από το πραγματικό τους με σκοπό να κατευθύνουν τη σκέψη του υπηκόου προς χάρη του συστήματος εξουσίας) και να κατευθυνθούμε σε ένα αντιπροσωπευτικό σύστημα (φυσικά δεν είναι δυνατό να είναι ένα πολιτικό σύστημα και αντιπροσωπευτικό και δημοκρατικό, είναι σαν να υπάρχει ένα ζώο που να είναι και γάτα και σκύλος συνάμα). Το δικό μας σύστημα είναι το Κοινοβουλευτικό και προέρχεται από το σύστημα του Γουεστμίνστερ, όπου αντικατέστησε την ελέω θεού μοναρχία, με την ελέω κοινοβουλίου πρωθυπουργία, η μόνη διαφορά είναι ότι υπάρχει η δυνατότητα της εκλογής κάθε 4 χρόνια (φυσιολογικά, εκτός κι αν κρίνει ο εκάστοτε πρωθυπουργός ότι είναι προς το συμφέρον του ίδιου (κι όχι των υπηκόων του) να τις κάνει νωρίτερα τις εκλογές) σε αντίθεση με την εσαεί μοναρχία της βασιλείας.

(β' μέρος)