Στην Ελλάδα, ένα είναι το αξίωμα που ισχύει στα χρόνια της χωρίς τελειωμό κρίσης (με αυτό το πολιτικό σύστημα σίγουρα θα κρατήσει για ακόμη 99 χρόνια η κρίση), προεκλογικά λαμβάνουν μέρος η δεξιά με την αριστερά παράταξη (ή τούμπαλιν, αν προτιμάτε) και στο τέλος κερδίζει ο Σόιμπλε. Φυσικά, είναι παραλλαγή του γνωμικού του Άγγλου ποδοσφαιριστή του Λίνεκερ Γκάρι (10) πού έλεγε ότι "το ποδόσφαιρο είναι ένα απλό άθλημα: 22 παίκτες κυνηγούν μια μπάλα για 90 λεπτά, και στο τέλος κερδίζουν οι Γερμανοί". Δυστυχώς, δεν έχουμε έλλειμμα από κόμματα και κινήματα που αναμασούν με τον ένα ή τον άλλο τρόπο το πανομοιότυπο τροπάριο ιδεολογήματος πού σε συνθηματικό λόγο αποσκοπούν να πουν τα περισσότερα ψέματα για να ξεγελάσουν έναν λαό και στο τέλος να κάνουν πλιάτσικο το κράτος. Αυτό που λείπει είναι να επανακτήσουμε τις έννοιες και να ξεφύγουμε από το Οργουελικό NewSpeak (ή Νέα Ομιλία από το μυθιστόρημα του 1984 (11), όπου οι λέξεις αποκτούν άλλο περιεχόμενο από το πραγματικό τους με σκοπό να κατευθύνουν τη σκέψη του υπηκόου προς χάρη του συστήματος εξουσίας) και να κατευθυνθούμε σε ένα αντιπροσωπευτικό σύστημα (φυσικά δεν είναι δυνατό να είναι ένα πολιτικό σύστημα και αντιπροσωπευτικό και δημοκρατικό, είναι σαν να υπάρχει ένα ζώο που να είναι και γάτα και σκύλος συνάμα). Το δικό μας σύστημα είναι το Κοινοβουλευτικό και προέρχεται από το σύστημα του Γουεστμίνστερ, όπου αντικατέστησε την ελέω θεού μοναρχία, με την ελέω κοινοβουλίου πρωθυπουργία, η μόνη διαφορά είναι ότι υπάρχει η δυνατότητα της εκλογής κάθε 4 χρόνια (φυσιολογικά, εκτός κι αν κρίνει ο εκάστοτε πρωθυπουργός ότι είναι προς το συμφέρον του ίδιου (κι όχι των υπηκόων του) να τις κάνει νωρίτερα τις εκλογές) σε αντίθεση με την εσαεί μοναρχία της βασιλείας.

  Από το βιβλίο του καθηγητή των Πολιτικών Επιστημών και πρώην πρύτανη του Παντείου Πανεπιστημίου, στο βιβλίο του "Οι Ολιγάρχες" (12) (Εκδόσεις Πατάκη) κάνει μία διάκριση συνοπτική στη σελίδα 24 για το πότε έχουμε "αντιπροσώπευση" και πότε "δημοκρατία": (Αντιπροσώπευση) Η αντιπροσώπευση, ως πολιτικό σύστημα, τοποθετείται στα μισά του δρόμου. Σ' αυτήν, το πολιτικό σύστημα μοιράζεται ανάμεσα στην κοινωνία -πού συγκροτείται επίσης σε θεσμό/δήμο της πολιτείας- και στην πολιτική εξουσία/κράτος. Η κοινωνία αναλαμβάνει τις αρμοδιότητες του εντολέα (καθορίζει τις πολιτικές πού θα ασκηθούν, ελέγχει, ανακαλεί κ.λ.π. τους πολιτικούς από την εξουσία), ενώ το πολιτικό προσωπικό αναλαμβάνει τις αρμοδιότητες του εντολοδόχου. Εκτελεί αυτά πού του ορίζει η κοινωνία/δήμος και αποδίδει λογαριασμό για τις πράξεις του. (Δημοκρατία) Το κοινό της αντιπροσώπευσης με τη δημοκρατία είναι ότι και στα δύο συστήματα η κοινωνία των πολιτών αποτελεί θεσμό της πολιτείας/δήμου. Όμως, διαφέρουν ουσιωδώς, διότι στη δημοκρατία καταργείται η διάκριση μεταξύ εντολέα και εντολοδόχου, αφού ο δήμος αναλαμβάνει το σύνολο της πολιτικής αρμοδιότητας. Ο δήμος στη δημοκρατία κυβερνάει, νομοθετεί και δικάζει τα σημαίνοντα ζητήματα, δεν ορίζει μόνο τις γενικές πολιτικές κατευθύνσεις. Επομένως, τα δύο αυτά συστήματα - η αντιπροσώπευση και η δημοκρατία- δεν συμπίπτουν μεταξύ τους, δεν είναι ίδια και γι' αυτό δεν γίνεται να συνυπάρξουν στην ίδια πολιτεία.

  Κάποιοι θα αναρωτηθούν μα είναι ο καιρός τώρα πού τελούμε υπό καθεστώς ξένης κατοχής να στραφούμε προς τα εκεί; Φυσικά, η απάντηση αυτή είναι θετική, διότι από εκεί θα βρεθεί η λύση του ζητήματος προς την ισχύ του κατακτητή (και του ντόπιου συνεργάτη του). Η παγκοσμιοποίηση κατά τον οικονομολόγο καθηγητή του Χάρβαρντ τον Ρόντρικ Ντάνι στο βιβλίο το «Παράδοξο της Παγκοσμιοποίησης» (13) θέτει το εξής τρίλημμα, ότι δεν είναι δυνατόν να συνυπάρχει η παγκόσμια οικονομία των Αγορών (Παγκοσμιοποίηση) μαζί με την δημοκρατία και την εθνική κυριαρχία. Εάν παρατηρήσουμε τα γεγονότα όλα αυτά τα χρόνια της κρίσης θα διαπιστώσουμε και εμείς ότι είναι αυτή η πραγματικότητα, διότι όσο πιο πολύ ισχυροποιείται η Παγκοσμιοποιήση, παράλληλα τόσο πιο πολύ εξασθενεί η εθνική κυριαρχία και μαζί της η «ελευθερία» των λαών από το πολιτικό τους σύστημα. Η μόνη πρόταση πού θα προσφέρει την λύση δεν είναι αναδρομή στο παρελθόν, δηλαδή στο προηγούμενο καθεστώς του νεωτερικού κράτους αλλά η μετάβαση στην τάση της εποχής πού είναι ενάντια στη Παγκοσμιοποίηση (εξού και η αυτοκρατορία των Η.Π.Α. βρίσκει συνεχώς εμπόδια παρά άλλοτε, διότι είναι κόντρα στο ρεύμα του ποταμού της ανθρωπότητας στη μετάβαση της εποχής) και να μεταβούμε σε μία μετα-νεωτερική περίοδο. Η χώρα μας από την δημιουργία του νεωτερικού κράτους της (δηλαδή μετά την επιτυχή απελευθέρωση από τους Οθωμανούς) είναι το παρακολούθημα των εξελίξεων που καθορίζουν άλλοι για εμάς την μοίρα μας. Είναι μοναδική ευκαιρία να αλλάξει επιτέλους αυτός ο ρόλος για την Ελλάδα και να είναι μπροστάρης της εξέλιξης και της προόδου της ανθρωπότητας, φτάνει να γίνει η πρώτη χώρα πού θα τολμήσει αυτό το βήμα και θα ακολουθήσει στη πορεία ο υπόλοιπος Δυτικός κόσμος. Η ιστορία μας είναι βαριά κληρονομιά αλλά και σπουδαία, οφείλουμε να σταθούμε στο ύψος αυτό με το καλύτερο δυνατό τρόπο και να ηγηθούμε της μετά-νεωτερικής περιόδου. Ο μεγάλος Άγγλος φιλόσοφος Francis Bacon (14), είχε πει: "Τα λεφτά είναι σαν την κοπριά. Αν τα σκορπίσεις τριγύρω, κάνουν καλό. Αν τα μαζέψεις σ’ ένα σωρό, βρωμάνε απαίσια". Μην έχετε καμία αμφιβολία επ' αυτής της αρχής τόσο στην οικονομία αλλά όσο και στην πολιτική εξουσία.