Τι «σκοτώνει» στ' αλήθεια τον έρωτα
Γράφει η Ασπασία Πασπάλη, ψυχολόγος, παιδοψυχολόγος Msc, Bsc, διευθύντρια του κέντρου υποστήριξης παιδιών & ενηλίκων ΔΙΚΕΨΥ.
Ακούμε συχνά ότι ο γάμος, τα παιδιά, η ρουτίνα ή ακόμα και η ψυχοθεραπεία σκοτώνουν τον έρωτα, αλλά τι από αυτά ισχύει και σε ποιο βαθμό;
Σύμφωνα με τους ψυχολόγους, ο έρωτας αποτελεί μια μορφή ψύχωσης και συνιστά απώλεια του ελέγχου της πραγματικότητας, που σχετίζεται με τον άλλο ως ερωτικό αντικείμενο.
«Στον έρωτα θέλουμε να... καταβροχθίσουμε τον άλλον, αδιαφορώντας για το αν είναι καλά. Θέλουμε να έχουμε απόλυτη κυριαρχία πάνω στον άνθρωπο με τον οποίο είμαστε ερωτευμένοι. Στην πορεία, αν είμαστε αρκετά ώριμοι, αρχίζουμε να θέλουμε να είναι καλά και ο ίδιος για τον εαυτό του. Έτσι, από την... δικτατορία του έρωτα περνάμε στη δημοκρατία της συνύπαρξης» εξηγεί η κυρία Ασπασία Πασπάλη, ψυχολόγος, παιδοψυχολόγος Msc, Bsc, διευθύντρια του κέντρου υποστήριξης παιδιών & ενηλίκων ΔΙΚΕΨΥ.
Στην αρχή της σχέσης ο έρωτας είθισται να απογειώνει το ζευγάρι και έχει στιγμές έντασης και πάθους. Στη συνέχεια, ο δεσμός αυτός στη χειρότερη περίπτωση θα διαλυθεί και στην καλύτερη θα μετουσιωθεί σταδιακά σε αγάπη. Σε κάθε περίπτωση, θα αλλάξει διότι δεν μπορούμε να είμαστε σε κατάσταση έρωτα για μια ζωή, προσθέτει.
Το κλειδί στη μετουσίωση είναι το πόσο ώριμα μπορούμε να ερωτευθούμε.
«Ώριμος έρωτας», επισημαίνει η ειδικός, «σημαίνει ότι αυτό που ερωτευόμαστε στον άλλον έχει να κάνει πιο πολύ με τα πραγματικά στοιχεία του και λιγότερο με τις προβολές που εμείς κάνουμε».
Με άλλα λόγια, στον ώριμο έρωτα δεν προσδίδουμε στο άλλο άτομο ιδιότητες που θα θέλαμε να είχε και οι οποίες μας έχουν λείψει κατά την παιδική μας ηλικία, παρότι ο έρωτας πάντα έχει στοιχεία εξιδανίκευσης.
Όσον αφορά τον κεραυνοβόλο έρωτα, αυτός συνήθως έχει άσχημο τέλος και αφήνει τις μεγαλύτερες απογοητεύσεις, κατά την κυρία Πασπάλη.
«Είναι σχεδόν αδύνατον ένας άνθρωπος να ανταποκριθεί στην "τελειότητα" που απαιτεί από αυτόν ο... κεραυνοβολημένος», λέει.
«Άλλωστε, όσο πιο εύκολα ενθουσιάζεται κανείς, τόσο πιο εύκολα απογοητεύεται».
Γεγονός είναι, τέλος, ότι η καθημερινότητα στο σπίτι, με τις δουλειές, τα παιδιά, την ανασφάλεια για το αύριο και τα οικονομικά προβλήματα, μπορεί να απομακρύνει το ζευγάρι.
Αν το ζευγάρι αντιμετωπίζει προβλήματα στη σχέση του, ίσως χρειάζεται ψυχολογική υποστήριξη που θα το βοηθήσει να αποδεχτεί την πραγματικότητα των σχέσεων, να δει τη σχέση του στις πραγματικές της διαστάσεις, να προσαρμόσει τις απαιτήσεις από τον/την σύντροφό του και να βάλει τη σχέση σε ένα εφικτό, πραγματικό πλαίσιο.
«Το άτομο πρέπει να αναγνωρίσει τη δική του ευθύνη γιατί - ειδικά εδώ στην Ελλάδα - έχουμε την τάση να φταίει πάντοτε ο άλλος», τονίζει η κυρία Πασπάλη.
«Πρέπει όλοι να κατανοήσουν πως δεν μπορούν να αλλάξουν τον άλλον, αλλά επειδή οι σχέσεις έχουν τη λειτουργία της τραμπάλας, αλλάζοντας κανείς τον εαυτό του μέσα από την ψυχοθεραπεία, μπορεί να αλλάξει και την ισορροπία της σχέσης».
Και προσθέτει ότι είναι σημαντικό να εξελιχθούν και οι δύο σύντροφοι, για να μπορέσει ο ένας να ακολουθήσει τον άλλον.
