Ο Δίσκος του Μήνα: Queen και News of the world, με ένα μήνυμα αισιοδοξίας για όλους μας!
https://youtu.be/uyd6OLyhPJo
Γράφει και παρουσιάζει ο Σταμάτης Γαλάνης
ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΣ 2016
ΔΙΣΚΟΣ ΤΟΥ ΜΗΝΑ: NEWS OF THE WORLD
ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΗΣ: QUEEN
ΧΡΟΝΙΑ ΚΥΚΛΟΦΟΡΙΑΣ: 1977
«Just because you are a FREE man, honey…»
ΚΑΛΗΜΕΡΑ, ΚΑΛΗΣΠΕΡΑ – ΚΑΛΟ ΜΗΝΑ, αγαπημένοι μου! Τι νέα από αυτόν τον νέο, όμορφο και άδικο κόσμο; Όχι πολλά; Τι, το αντίθετο, πάρα πολλά; Ενδιαφέροντα και αδιάφορα; Ευτυχισμένα, δυστυχισμένα, απογουτευμένα και ελαφρώς ερωτοχτυπημένα; Χρεωκοπημένα ή μήπως και λιγάκι παραποιημένα; Ξεκούραστα ή κουρασμένα; Ρεαλιστικά, σουρεαλιστικά, ρομαντικά ή κομματάκι απατηλά; Όπως και να έχει, τα αισθήματα όλων μας είναι ΑΛΗΘΙΝΑ, και το ΓΕΓΟΝΟΣ ένα και αναμφισβήτητο: Έφτασε στην τροχιά μας, ο σκληροτράχηλος ΣΕΠΤΕΜΒΡΗΣ και εμείς θα επιστρέφουμε, θέλουμε ή δεν θέλουμε, στην ομαλή και ανώμαλη καθημερινότητα, και την δουλειά μας! Οι υποχρεώσεις τρέχουνε σαν θεοπάλαβες, ωστόσο. Το ρεύμα και το νερό είχαν σκοπίμως αφεθεί απλήρωτα (καλύτερα 2 μέρες παραπάνω διακοπές βρε αδελφέ…οκ!) Το ενοίκιο τρέχει, εκκρεμεί και κάποια δόση ΕΝΦΙΑ, τα «σχολικά» των παιδιών αρχίζουν να μας ζορίζουν, λογαριασμοί τηλεφώνων, internet και κινητών βρίσκονται δεξιά και αριστερά πάνω στους καναπέδες, πάνες, γάλατα και supermarket ανάγκες, και κανείς ακόμα δεν έχει κάνει λόγο ακόμα για τα απρόοπτα, αλλά και το πετρέλαιο που από τον επόμενο μήνα θα αρχίσει να στοιχειώνει τα βράδια μας! Οι ανάγκες της Δυτικής κοινωνίας, βλέπεις. Οι μέριμνες της ζωής, τι άλλο; Ο σύγχρονος αδηφάγος υπερ-καταναλωτισμός μας! O σύγχρονος, αγαπημένος εφιάλτης μας! ΟΥΦ! Σκάσαμε πριν προλάβουμε να ξεσκάσουμε από τις εξοχές και τις παραλίες! Επιστροφή λοιπόν στην δουλειά μας γρήγορα! Τι γρήγορα δηλαδή, τάχιστα, αστραπιαία….ΤΩΡΑ!!!!!!!!!
Και τώρα, που αναφέρομαι στον όρο «δουλειά», σκέφτομαι ότι υπάρχουν τέσσερις κατηγορίες ανθρώπων πάνω σε αυτό το κομμάτι. 1. Εκείνοι, που δεν τους αρέσει η δουλειά τους, αλλά είναι ικανοποιημένοι με τα χρήματα που βγάζουν. 2. Εκείνοι, που τους αρέσει η δουλειά τους, αλλά δεν είναι ικανοποιημένοι με τα χρήματα που βγάζουν. 3. Εκείνοι που τους αρέσουν και τα δύο (κατηγορία προς εξαφάνιση!) και τέλος 4. Εκείνοι που δεν τους αρέσει τίποτα από τα δυο (κατηγορία που ευδοκιμεί στις μέρες μας). Φυσικά, πριν βιαστούμε να σκεφτούμε εμείς σε ποια κατηγορία κατατασσόμαστε, ας σκεφούμε πρώτα και εκείνους τους δύστυχους, που δεν έχουν καν εργασία. Και είναι σίγουρο για αυτούς, ότι δεν θα είχαν κανένα πρόβλημα, να ξεκινήσουν από το απόλυτο μηδέν, κάνοντας κάτι, έστω και αν αυτό, βρισκόταν στην τέταρτη κατηγορία.
Όπως και να έχει, ο Σεπτέμβρης είναι ο μήνας που η σκληρή πραγματικότητα κερδίζει κατά κράτος το «όνειρο». Τα «κεφάλια», όπως λέει ο λαός, «μπαίνουν μέσα», και ο κάθε κατεργάρης, μικρός ή μεγάλος, πάει στον πάγκο του! Είναι, θα έλεγε κανείς, ένας μήνας άγχους, στεναχώριας, ανημποριάς, συνειδητοποίησης των ευθυνών, ηττοπάθειας, έως και απελπισίας. «My melancholy Blues!» δηλαδή. Σωστά; «ΟΧΙ ΣΩΣΤΑ!», που έλεγε και κάποιος που γνωρίζω! Γιατί να μην το δούμε αλλιώς; Γιατί πρέπει να μας τυλίγει το μελανό σκοτάδι; Γιατί να ζούμε κάτι στο «μισό», και όχι στο «ολόκληρο»; Γιατί να μην κάνουμε το ρίσκο, ευκαιρία; Και γιατί στο τέλος να μαυρίζουμε την ψυχή μας, όταν έχουμε τόσους λόγους για να την κρατάμε λευκή και αναπνέουσα; ΟΧΙ λοιπόν! Το δόγμα μας οφείλει να είναι ένα: ΓΡΟΘΙΑ σε ΚΟΦΤΕΡΗ ΓΩΝΙΑ ! ΑΙΣΙΟΔΟΞΙΑ και ΓΕΝΝΑΙΟΤΗΤΑ ! Ένας Σεπτέμβρης είναι, θα περάσει. Ας φροντίσουμε να τον κάνουμε να αξίζει !
Να λοιπόν ο λόγος, που η ακρόαση του «NEWS of the WORLD», δίσκου των ένδοξων και θρυλικών QUEEN, να μας ανοίξει για λίγο τους δρόμους, εκεί που νομίσαμε όλοι ότι αυτοί τελειώσαν. Δεν θέλει και πολύ! Αυτό που θέλει, είναι αλλαγή συμπεριφοράς και σκέψης! Μια αλλιώτικη, πιο σιδερένια αντίληψη. Ας σκεφτούμε λοιπόν, ότι η εργασία μας είναι απαιτητική, το αφεντικό μας αλλόκοτο και αλλοπαρμένο, οι ευθύνες μας πολλές και οι αρμοδιότητες μας ακόμα υψηλότερες. Ε, και; Εμείς θα τους ροκάρουμε! Θα βάλουμε την φιλότιμη μας εργασία πάνω στο αντικείμενο, το μεράκι και την τέχνη μας σε ό,τι καταπιαστούμε, τον ενθουσιασμό και τις ιδέες μας σε προτάσεις, το μυαλό και την σκέψη να δουλεύει στο απροσδιόριστο maximum, και δεν μένει τίποτα άλλο, από το να πάνε ΟΛΑ, όπως πάντα, καλά.
Κάποια στιγμή, ένας φιλόσοφος των ημερών μας, νομίζω ήταν ο Savater, είχε γράψει σε ένα από τα βιβλία του, «Πρέπει κάθε ημέρα να σηκωνόμαστε από το κρεβάτι, ήδη νικητές». Να έχουμε δηλαδή, ήδη κερδίσει την ημέρα από την αυγή της, να μην την αφήσουμε να μας κατασπαράξει από το ίδιο μας το πρωινό και ζεστό κρεβάτι. Να είμαστε δηλαδή, όπως επιτάσσουν και οι Queen, πρωταθλητές από την πρώτη κιόλας στιγμή. Διότι, όπως λέει και το εν λόγω άσμα, η ζωή δεν είναι «ένα κρεβάτι, στρωμμένο με τριαντάφυλλα, ούτε μια μόνιμη κρουαζιέρα αναψυχής…» και φυσικά όλοι μας έχουμε «χρέη να πληρώσουμε», ίσως πολλά από τα οποία, εμείς δεν δημιουργήσαμε ποτέ. Ωστόσο, στο τέλος, οι «κόκκοι της άμμου» κάποια στιγμή, «μας τραυμάτησαν το πρόσωπο…» Πριν λοιπόν η μέρα φύγει, πριν ο ήλιος αποσυρθεί για τον βραδινό του ύπνο στο κρεβάτι της Δύσης, εμείς οφείλουμε να τελειώνουμε τις μέρες μας, ως εν δυνάμει πρωταθλητές. Να «συνεχίζουμε να παλεύουμε μέχρι το τέλος»… Και είναι πραγματικά αλήθεια, ότι κανείς «δεν έχει χρόνο για χαμένους»…
Πάμε να δουμε τώρα, το αυτό περί αντίληψης. Το 1977 ήταν μια δύσκολη χρονιά για το κλασσικό Rock, αλλά και για τους Roger Taylor, Brian May, John Deacon και Freddie Mercury, τα τέσσερα μέλη που απαρτίζουν τους Queen. Η έλευση της Punk μουσικής ήρθε αναπάντεχα, και εν μία νυκτι κατέστη ολοσχερώς αποδεκτή από τον κόσμο, που ζητούσε κάτι λιγότερο έντεχνο στα αυτιά του, λιγότερο μελωδικό, και αρκετά σκληρότερο από ό,τι είχε έως τότε ακουστεί. Μπάντες όπως οι Ramones, Blondie, New York Dolls, The Clash και φυσικά οι δαιμόνιοι Sex Pistols προσγειώθηκαν δυνατά και κατεδαφιστικά στο μουσικό στερέωμα με μόνο ένα σκοπό. Να σπείρουν ένα τεράστιο τυφώνα αντίδρασης πάνω από την τότε νεολαία! Το Glam Rock σε ένα βράδυ εξαφανίστηκε, και μουσικά σχήματα όπως οι Nazareth, Slade, Sweet, Deep Purple, Moody Blues, Rainbow, Status Quo και πολλά ακόμη, άρχισαν να δείχνουν σαν οι «δεινόσαυροι» της εποχής. Μην ξεχνάμε κιόλας, ότι την ίδια χρονιά, έφυγε ξαφνικά από την ζωή και ο «βασιλιάς του Βρετανικου groove», o Mark Bolan των T-REX. Ο βαρύς λοιπόν, σκληρός και μονότονος ήχος, οι λιγότερες συγχορδίες στις συνθέσεις, τα συνεχόμενα και επαναλαμβανόμενα bars και φυσικά οι στίχοι με αρκετή βωμολοχία, φλέμα και αντίδραση για την κοινωνία και τα τότε κατεστημένα της, υπήρξε το διαρκές μοτίβο της Punk. Μια φυσική, θα έλεγε κανείς συνέχεια του Rock, ωστόσο, αρκετά πιο χοντροκομμένη, ξεκούρδιστη και ατίθαση. Στην Βρετανία, η τότε νεολαία τα είχε ορθώς βάλει με τον Θεσμό της Βασιλείας, καθώς και ετοιμαζόταν με μεγαλοπρέπεια το Golden Jubilee της Βασίλισσας Ελισάβετ. Στην κοινωνία, υπήρχε αναταραχή λόγω της κάκιστης πορείας της οικονομίας της χώρας, και τα προγράμματα και οι πρακτικές της κυβέρνησης Callaghan είχαν από καιρό σπρώξει τον λαό να ασφυκτιά. Οι φόροι ανέβαιναν κατακόρυφα, οι απεργίες των εργαστικών συνδικάτων πολλαπλασιάζονταν. Φτώχεια και απογούτευση στους δρόμους. Όλα αυτά, συντέλεσαν δυναμικά στην δημιουργία του εν λόγω Punk κινήματος, φέρνοντας τους προαναφερθέντες στυλοβάτες του, στην κορυφή των Βρετανικών μουσικών Charts. Τι απέγινε όμως με τους δημιουργούς ενός στυλ Grand Operatic μουσικής υπερλαμπρότητας, που με αυτοκρατορική φινέτσα ως τότε πουλούσαν το τομάρι τους σε εκατομμύρια Βρετανούς και μη, μανιακούς ακροατές; Πως οι Queen θα κατάφερναν να επιβιώσουν μέσα στον πόλεμο του «παλιού» με το «νέο»; Μα, με την ίδια και απαράλλαχτη φινέτσα, φυσικά. Την ίδια, και ακόμα μεγαλύτερη extravaganza! Την ίδια πολυτέλεια και την ίδια βασιλική και αποτρόπαια επιδεικτικότητα! Με την πίστη στο motto «ό,τι κάνεις να το κάνεις καλά», σε ό,τι αγαπάς να βάζεις πάθος, ενθουσιασμό, μεράκι και φιλότιμο. Και “that’s it, darlings!», όπως θα έλεγε και ο Freddie.
Οι QUEEN, με το «NEWS of the WORLD» δεν άλλαξαν τον κόσμο. Ούτε προσθέσαν νέα γεγονότα στην οθόνη! Σαν ευφυείς και εργασιομάνης, ωστόσο, μουσικοί παρατηρητές των ιστορικών δεδομένων, κινήθηκαν σαν χαμαιλέοντες. Άλλαξαν μερικώς το χρώμα τους για να ταιριάζει αρκετά με αυτό της εποχής, αλλά και συνάμα σνόμπαραν την αλλαγή, σαν κάτι το εφήμερο. Και μέσα σε όλο τον χαμό, παρουσίασαν ένα συνοθύλευμα τέχνης και αρμονικής σύντηξης, που θα μπορούσε να ευχαριστήσει και τον πιο απαιτητικό νέο επαναστάτη. Κυρίως όμως η επιδίωξη τους, ήταν η μουσική τους να ενώσει τον κόσμο μαζί. Να υποδείξει, ότι το παλιό μπορεί να συνυπάρχει με το καινούργιο. Ότι η αλλαγή, μπορεί να συνοδεύεται και από την πρακτική. Ότι η φρέσκια ιδέα, μπορεί να συντροφεύεται από την εμπειρία. Και τα δυο μαζί, μπορεί να γίνουν ένας εντελώς εγκρηκτικός και νικητήριος συνδιασμός! Ο δίσκος λοιπόν, ξεκινά με τον «ύμνο των σταδίων», και ίσως την πιο γνωστή φράση που γράφτηκε ποτέ σε τραγούδι, και προφέρετε έκτοτε στα χείλη κάθε φιλάθλου και οπαδού μιας ομάδας. «We will… We will… ROCK YOU!» Μια στιχομυθία απλή, λιτή και απέριττη. Τόσο βέβαια σημαντική για να «φτιάξεις» κεφάλι και διάθεση, και να ετοιμαστείς να μπεις στην μάχη. Όποια και να είναι αυτή, που ετοιμάζεσαι να εισέλθεις. Δεύτερος σταθμός, τι άλλο; Το επίτημο, «We are the champions». Όχι πάλι αυτό, θα σκεφτεί κανείς… Πόσο τετρημένο, και πόσο πια χιλιο-ακουσμένο… Και όμως, αν το σκεφτείς πιο ψύχραιμα, μαζί με όλα τα άλλα που ανέφερα ως τώρα, είναι ο οδηγός και ο στόχος για όσους αγωνίζονται. Και φυσικά, για όσους δεν αρέσκονται να βρίσκονται στην δεύτερη θέση…
Έξυπνες προσθήκες υπήρξαν το «Sheer Heart Attack» και «Fight from the inside». Δύο Rock συνθέσεις, με Punk/Funk πινελιές. Η αλλαγή χρώματος, που λέγαμε, ορίστε! To «It’s Late» όμως, αποτελεί ένα από τα πιο όμορφα soft-Rock τραγούδια των Queen. Δυστυχώς, αρκετά υποβιβασμένο στον λαμπρό, ούτως η άλλως, κατάλογο τους. Αρκεί κανείς βέβαια, να ακούσει τους στίχους και το πολύ έξυπνο riff του, και θα καταλάβει τι εννοώ. Τα «All Dead, all dead», και «My Melancholy blues», ενισχύουν λιπόσαρκα αυτό που ήταν οι Queen. Μια καλορυθμισμένη και εξαιρετικά έντεχνη μηχανή αρμονίας και συναισθήματος. Εμπλουτισμένη από των ήχο ενός grand piano, τεσσάρων κουρδισμένων αρμονικών φωνών, μιας κιθάρας φτιαγμένης από ότι υλικό περίσσεψε από ένα τζάκι, και φυσικά, “no synthesizers”, μόνο τέχνη, δουλειά και υγιής πειραματισμός! Όπως συνηθίζω, αφήνω το καλύτερο για έμενα κομμάτι του δίσκου, για το τέλος. Και αυτό δεν είναι άλλο, από το «Spread you Wings». Ένα τραγούδι από τον σιωπηλό μπασίστα της μπάντας, Κύριο John Deacon. Μια σύνθεση μοναδικής τρυφερότητας, αγάπης και αφοσίωσης προς την αλήθεια. Ένας ύμνος στην ταπεινότητα (την οποία και οι υπόλοιποι Queen δεν γνώριζαν και ιδιαίτερα). Ένα γλυκύτατο απόσπασμα, ενός ανθρώπου που η μοίρα και οι άνθρωποι, η κοινωνία ή τα «αφεντικά» προσπαθούν να κρατήσουν κάτω στο έδαφος, αλλά εκείνος επιμένει (με την συμβουλή της καλύτερης φωνής στο Rock n Roll) να ανοίξει τα φτερά του, και να πετάξει μακριά! Μακριά από τις θλίψεις, τους ανθρώπους που τον στεναχωρούν, που πάντοτε ζητούν παραπάνω από αυτά που πρέπει, μακριά από τις απαιτήσεις και τα «θέλω» των άλλων. Ένα φευγιό προς την απλότητα και τις σχέσεις, που η καθημερινότητα μας, οφείλει να έχει. Και φυσικά, μια ωδή στην ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ της επιλογής, της θέλησης, της σκέψης και του πνεύματος.
Αποτέλεσμα όλων των ανωτέρω αναφερθέντων ήταν οι Queen να κυκλοφορήσουν τον εμπορικότερο δίσκο που έκαναν ποτέ. Πρώτος σε πωλήσεις και ρεκόρ για την μπάντα ως τότε. Στην μάχη του 1977 επίσης, είναι αλήθεια ότι το κλασσικό Rock έχασε. Ωστόσο, οι Queen κέρδισαν απολύτως, διότι όπως και αποδείχτηκε, το Punk υπήρξε όντως εφήμερο. Την ίδια εποχή, το «God save the Queen» των Sex Pistols κονταροχτυπήθηκε με το «We are the champions» των Queen. Δεν χρειάζεται φυσικά να αναφέρω ποιο από τα δύο κατέληξε στην πρώτη θέση των charts. Το ηθικό λοιπόν δίδαγμα που βγαίνει από όλα αυτά είναι ένα: Όσο και αντίξοες να είναι οι συνθήκες, όσο δύσκολο να φαίνεται το παιχνίδι, άλλο τόσο εμείς με την σωστή δουλειά, το φιλότιμο, την ενεργητικότητα, την καλή μας οργάνωση και τον ενθουσιασμό μπορούμε στο τέλος να κερδίσουμε την παρτίδα. Και μην ξεχνάμε, και να χάσουμε μια μάχη, δεν σημαίνει ότι χάσαμε τον πόλεμο. Στην ζωή, υπάρχουν ανατροπές, οι οποίες και μας την ομορφαίνουν! Ο Σεπτέμβρης μόλις μπήκε. Ας σηκωθούμε από το κρεβάτι μας ήδη νικητές. Ας θυμηθούμε ότι δουλεύουμε για να ζούμε, και δεν ζούμε για να δουλέυουμε. Και πρωτίστως, ας θυμηθούμε ότι είμαστε ΕΛΕΥΘΕΡΟΙ άνθρωποι, και κανείς εκτός του Θεού, δεν μας κυβερνά! Ας κοιτάξουμε τα πράγματα και τις καταστάσεις μας αλλιώς, με περίσσιο θάρρος και άκρατη αισιοδοξία, και όλα, όπως είπαμε, στο τέλος θα πάνε καλά.
ΚΑΛΟ ΣΕΠΤΕΜΒΡΗ – ΚΑΛΗ ΕΠΑΝΟΔΟ – ΥΓΕΙΑ, ΔΥΝΑΜΗ και ΑΙΣΙΟΔΟΞΙΑ σε ΟΛΟΥΣ ΜΑΣ!!
ΣΤΑΜΑΤΗΣ ΓΑΛΑΝΗΣ – ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΣ 2016
