ΤΟ ΕΒΔΟΜΑΔΙΑΙΟ ΧΡΟΝΟΓΡΑΦΗΜΑ ΤΟΥ ΚΩΣΤΑ ΜΠΙΛΙΡΗ
Νο 15
ΕΙΣΑΓΩΓΙΚΟ ΣΗΜΕΙΩΜΑ
Μέσιασε ο Οκτώβρης. Έβρεξε, ποτίστηκε η γη.
Φρέσκο πράσινο χορτάρι άρχισε να βλασταίνει. Τέρμα οι ζεστές μέρες, οι λιακάδες,
τέρμα και οι πυρκαγιές. Ότι κάηκε, κάηκε. Από Μάιο πάλι. Εκτός και ανακαλύψουν
μερικοί πυρομανείς κανένα σύγχρονο υγρό πύρ! Για να μπορούν Αγαπητοί μας αναγνώστες,
να τσουρουφλίζουν και το Χειμώνα όσα χλωρά έμειναν άκαφτα από το καλοκαίρι.
Πάντως υπάρχει λύση. Θα τη βρείτε στο κείμενο
του Κώστα Μπιλίρη που ακολουθεί.
Φωτιές
και κάψες (15)
 |
| ΚΩΣΤΑΣ ΜΠΙΛΙΡΗΣ |
Παναγίτσα μου! Άκου στατιστικές; Άκου είκοσι
χιλιάδες πυρκαγιές το χρόνο; Και δε μου λέτε παρακαλώ: τι πρόκειται να μείνει
σε λίγα χρόνια από τα δάση μας; Στάχτη και κούτσουρα.
Προς τι λοιπόν οι θρυλούμενες αναδασώσεις, οι
υποσχόμενες αποζημιώσεις, οι δασικές υπηρεσίες, οι δασοφύλακες, οι δασονόμοι,
οι πρόσθετοι, οι ωρομίσθιοι και οι εθελοντές;
Προς τι τα επιβραδυντικά υγρά, τα πυροσβεστικά αεροπλάνα και τα λοιπά
καταβρεχτήρια; Προς τι οι λιτανίες, οι εξορκισμοί και τα ευχολόγια;
Σε
κείνη την κατακαημένη την Πεντέλη, έχει πέσει τόσο θαλασσινό νερό, που να μην ξέρεις αν αυτό που ασπρίζει
μπροστά σου , είναι μαρμαρόσκονη ή αλάτι; Πήγαν κάτι γειτόνισσές μου να
μαζέψουν χόρτα και μιας και δε βρήκαν, έφεραν αλάτι.
Υπάρχει λεει και η αδιαφορία του κοινού Οι περισσότεροι Έλληνες αντί να τρέχουν να
σβήσουν τη φωτιά πατείς με πατώ σε, σπεύδουν μετά στις καμένες περιοχές
καταπατείς με- καταπατώ σε.
Εν τω μεταξύ, για εμπρησμούς μιλάμε και
εμπρηστές δεν βλέπουμε. Πιάστε και
κανέναν ρε παιδιά. Πιάστε τον και τιμωρήστε τον καταλλήλως. Έβαλες πυρ; Εις το
πυρ το εσώτερον κύριε. Ποιο είναι το πυρ το εσώτερο; Τον τσιτσιδώνεις, παίρνεις
ένα δαυλί από το καιόμενο δάσος και του κάνεις το γεννητικό του σύστημα,
καρβουνόσκονη. Αμάν πια! Βαρέθηκα να
ακούω καθημερινά για φωτιές που ελέγχονται μερικώς, ή βρίσκονται σε
εξέλιξη. «Ύστερα από υπεράνθρωπες προσπάθειες η φωτιά ετέθη υπό έλεγχο σε δυο
μέτωπα. Ενώ αναζωπυρώθηκε στα υπόλοιπα έξη».
Παιδιά, να αφήσουμε την πλάκα. Η λύση είναι
μία. Αφού τα δάση, θα καούν που θα καούν. Αφού στο τέλος δεν θα μείνει
πελεκούδι. Αφού δεν πρόκειται να συλληφθεί και να τιμωρηθεί ουδείς εμπρηστής, γιατί το πάμε λάου-λάου;
Γιατί καθυστερούμε την αποδάσωση της χώρας; Τι να κάνουμε; Πυρ φίλε μου. Εμείς οι ίδιοι με κυβερνητικό προγραμματισμό, με τις ευχές της
αντιπολίτευσης και με την άδεια της αστυνομίας. Τι θέλεις κύριε εμπρηστά; Δάσος να καύσεις; Αμ σε πρόλαβα. Αμ δε θα
βρεις. Θα σου στερήσω την ευχαρίστηση. Θα σε κάνω να σκάσεις από το κακό σου.
Θα σε τρελάνω στις στάχτες και τα μαυρισμένα κούτσουρα. Αυτό είναι κύριοι. Τα καιμε όλα μόνοι μας και ησυχάζουμε. Τέρμα
οι αγωνίες αν θα σβηστεί η φωτιά. Τέρμα
οι ειδήσεις που μας κοψοχολιάζουν. Τέρμα
οι βλαβερές συνέπειες του καπνού. Ούτε έγνοιες ούτε σκέψεις, ούτε συσκέψεις και
διασκέψεις. Να μη χάνουμε την ώρα μας με το πότε μπήκε και πότε θα ολοκληρώσει
το έργο της η πυρκαγιά. Να προκύψει χρόνος να κάνουμε και τίποτε άλλο. Να
προκύψει τόπος να χτίσουμε και καμιά διακοσαριά χιλιάδες αυθαίρετα, καθόσον τα
παλαιά νομιμοποιήθηκαν.
Εκεί όμως που πρέπει να θεσπισθεί οπωσδήποτε
πυροσβεστική προστασία και ασφάλεια πυρός, είναι τα τραγούδια μας. Μέσα από τα μεγάλα μας σουξέ βγαίνει καπνός.
Η ψυχή του νεοέλληνα, αδόμενη, γίνεται κάτι μεταξύ λάβας και ρεζερβουάρ. Βάλτε
μερικούς δίσκους και θα σας πάρουν οι φλόγες.
Ας προσπαθήσουμε δηλαδή μια μελωδική
πυροβασία. Θυμηθείτε την αργόσυρτη
παλαιά προτροπή.
«Πιάστονε
Σταυρομ πιάστονε, βάλτου φωτιά και κάφτονε».
Θυμηθείτε τον κατακαημένο που κραυγάζει. «Μ΄έκαψες
γειτόνισσα, κακούργα δολοφόνησα. Μ΄έκαψες που να καείς σαν την λαμπάδα της
Λαμπρής». Θυμηθείτε τον καψουρεμένο
αρχοντορεμπέτη που ομολογεί. «Πήρε
φωτιά μια καρδιά καίγεται, κι ο
καημός δε λέγεται». Θυμηθείτε την άλλη
που προειδοποιεί. «Αν δεις στον
ύπνο σου μια νύχτα με βροχή, φωτιά να καιει, είν η καρδιά μου που στενάζει μοναχή και
σιγοκλαίει». Ευτυχώς έχω πάψει να βλέπω όνειρα.
Θυμηθείτε τον απαιτητικό που φωνάζει «θέλω κέφι και τραγούδι, να καεί το πελεκούδι». Βρε μανία ο άνθρωπος!
Θυμηθείτε αυτόν που υποφέρει από παραισθήσεις. «Φωτιές ανάβουνε μες στα δυο σου μάτια». Θυμηθείτε τον άλλον που
παραδέχεται.
«Καινούργια
μου άναψες φωτιά και στάχτη μ΄έχεις κάνει, την ώρα που κοιμόμασταν στο
ξύλινο ντιβάνι». Σκέψου να ήταν και πλαστικό.
Θυμηθείτε και κείνον που διαπιστώνει. «Είναι φωτιά το στόμα σου και φλόγα τα φιλιά σου». Κάνε λίγο πιο
πέρα. Απολαύστε και κάποιες άλλες αναμνήσεις. «Και κει που αγκαλιαζόμαστε με το φιλί ραχάτι, πήρε φωτιά το πάπλωμα και φλόγες το κρεβάτι». Αυτό
δεν ήταν κλίνη ήταν κλίβανος.
Θυμηθείτε και την καψουρεμένη ρεμπέτισσα που
ικετεύει. «Καίγομαι, καίγομαι και ποιος θα με σβήσει». Εμ
δεν παίζουν με τα σπίρτα…..
Έχουμε και κάτι περίεργους που απαιτούν. «Αφήστε
με να καίγομαι κανείς να μη με
σβήσει, θέλω να δω τη μοίρα μου πως θα με καταντήσει». Στάχτη θα σε κάνει βλάκα. Θέλει και ρώτημα;
Αντιμετωπίσαμε ασφαλώς και διάφορες άλλες
καυτές ανατριχίλες. «Φωτιές-φωτιές μες
στα φύλλα της καρδιάς παλικάρι μου!
Καυτά φιλιά και τρελές πυρκαγιές, ποιος τη χάρη μου». Κοίτα μια μαζώχα!
Η φωτιά δίνει και λύσεις Τι έκανε ο χωρικός; «Έκαψε την καλύβα του να μην τον τρων οι ψύλλοι». Η άλλη βγάζει
κραυγές απελπισίας. «Έπιασα φωτιά, έπιασα φωτιά
στη στέρνα να με πάτε, να κάνω μια βουτιά». Ο άλλος ενημερώνει. «Όταν θα δεις στα πέριξ φωτιές να καινε,
πίνουν οι μάγγες αργιλέ».
Βρε άμα δεις στα πέριξ φωτιές, τρέχα να
κρυφτείς…
Η άλλη απειλεί. «Στων φιλιών μου το καμίνι, θα σε λειώσω ρε τσαχπίνη». Πυρ-γυνή και
εγκαύματα
Ο άλλος παραδέχεται. «Της
αγάπης το λιοπύρι, τώρα μ΄έκανε μπατίρη». Την κρίση δεν την υπολογίζεις;
Όμως υπάρχει η καταδίκη, υπάρχει και η ελπίδα. «Κάθε σου ματιά που ρίχνεις, βόμβα είν΄εμπρηστική. Από σένα θα με σώσει
μόνο η Πυροσβεστική». Που να πρωτοπάει κι αυτή;
