ΕΙΣΑΓΩΓΙΚΟ ΣΗΜΕΙΩΜΑ
Το μουλάρι είναι ένα από τα τρία τετρασύλλαβα ζώα, που η Ρουμελιώτικη ντοπιολαλιά τα κάνει μονοσύλλαβα.
Γο-μά-ρι-ον = γμαρ
Μο-σχά-ρι-ον = μπσκάρ και Μου-λά-ρι-ον = μπλάρ.
Γνωστή και η φράση : "Ρε Μουλάρι"!!! Γνωστός και ο χαρακτηρισμός. γνωστό και το νόημα. Φανερή και η διάθεση για υποτίμηση.
Σε άλλες εποχές τα μουλάρια κυριαρχούσαν στις αγροτικές περιοχές, επειδή ήταν ακάματα στις γεωργικές εργασίες. Η μοίρα της Ελλάδας όμως τα υποχρέωσε το 1940 να μοιραστούν με τα φανταράκια μας τον αγώνα για τη λευτεριά. Να ντυθούν το δικαίωμα της πάλης για εθνική αξιοπρέπεια!!!
Και για την προσφορά του Λαού μας περνάμε στο σχετικό χρονογράφημα του μοναδικού Κώστα Μπιλίρη.
ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΗΜΕΡΑ
ΤΑ ΜΟΥΛΑΡΙΑ
ΤΗΣ ΠΙΝΔΟΥ
Τόσα πολλά γράφονται και λέγονται
για την 28η Οκτωβρίου. Κάτι λοι- πόν πρέπει να πούμε και μεις σχετικά με αυτή τη μεγάλη επέτειο, που εί- ναι μια από τις δυο εθνικές μας εορτές.
Όμως αυτό το κάτι, σκέφτηκα
και θέλησα να είναι κάπως διαφοροποιημένο από ό,τι συνήθως λέγεται και γράφεται,
για να υπηρετήσει το νόημα της Ημέρας.
Πιστεύω να μη συναντήσω την αντίρρησή σας, στην επιλογή
του θέματος, που θ’ αναπτύξω
στη συνέχεια. «Τα μουλάρια της
Πίνδου».
Ο μουλαράς, ήταν ειδικότητα στο στρατό μέχρι και τη δεκαετία του Εβδομήντα. Όπως λέμε κουρέας, μάγειρας,
αποθηκάριος, ασυρματιστής. Βασική υποχρέωσή
του, να φροντίζει, να ποτίζει και να ταΐζει τα μουλάρια. Να περιποιείται και να συγυρίζει το χώρο διαβίωσης
των μουλαριών.
Συνήθως την ειδικότητα αυτή, έδιναν σε άτομα αρνητικής συμπεριφοράς, σε νέους που δεν ενέπνεαν εμπιστοσύνη και σε γόνους οικογενειών με «αντεθνική» δράση και νοοτροπία.
Το μουλάρι στο παρελθόν, αποδείχτηκε βασικό και απαραίτητο
«όπλον» στη ζωή του στρατεύματος. Μέσο μεταγωγικό, πρόσφερε τη δύναμή του και την αντοχή του κυρίως
εκεί που δεν κυκλοφορούσαν αυτοκίνητα, λόγω του ανώμαλου
και δύσβατου εδάφους.
Άλλα και γιατί κάποτε δεν επαρκούσαν τα τροχοφόρα που είχε ο στρατός.
Τα μουλάρια βρέθηκαν παρόντα και στον πόλεμο του Σαράντα. Ανεκτίμητη και συγκινητική η προσφορά
και η παρουσία τους «πάνω κει στης Πίνδου μας τις κορφές».
Αυτά κουβάλησαν στις ράχες τους τρόφιμα να σιτιστούν τα φανταράκια μας. Σκηνές και κουβέρτες να καλύψουν
τα κορμιά τους στα χιόνια.
Αυτά ανέβασαν πολεμοφόδια και πυρομαχικά. Αυτά κατέβασαν
νεκρούς και τραυματίες. Αυτά έσυραν κανόνια μέσα από λάσπες, χιόνια, βράχια, σάρες και ρεματιές. Σήκωσαν κι αυτά πάνω τους ένα μερίδιο
από την ανά- γκη της εποχής εκείνης.
Και τί περίεργο! Και μαζί πόσο άδικο! Με αυτά δεν ασχολήθηκε κανέ- νας δημοσιογράφος, ανταποκριτής και συγγραφέας.
Γι’ αυτά δε χύθηκε ούτε γραμμάριο
μελάνης. Δεν ειπώθηκε μια λέξη
αναγνώρισης. Δεν ακούστηκε ένα
«μπράβο».
Όμως και αυτά είχαν μάτια και έβλεπαν τις εκρήξεις.
Κι αυτά διέθεταν αυτιά να ακούνε τις οβίδες. Κι αυτά ένιωθαν τα θραύσματα
να πληγώνουν
τα κορμιά τους. Κι αυτά είδαν άλλα μουλάρια να κομματιάζονται από βόμβες κανονιών και αεροπλάνων.
Αλλά μιλιά δεν έβγαλαν. Δεν παραπονέθηκαν, δε
διαμαρτυρήθηκαν, δε βόγκηξαν, δε γόγγυξαν, δε μουλάρωσαν. Δεν πρόγκηξαν, δε λιποτάχτησαν, δεν προφασίστηκαν κούραση, δε γύρισαν
πίσω. Δεν τίναξαν
το φορτίο και να τρέξουν να κρυφτούν.
Δεν πέταξαν πέρα τους τραυματίες που κουβαλούσαν.
Ήταν από συναίσθηση καθήκοντος; Γνώριζαν το νόημα της θυσίας; Συνειδητοποίησαν
πως δίχως αυτά πόλεμος δεν
γίνονταν; Πως μάχες χωρίς αυτά δεν ολοκληρώνονται; Πως ύψωμα χωρίς αυτά δεν καταλαμβάνεται; Πως νίκη χωρίς την προσφορά
τους και την παρουσία τους δεν επιτυγχάνεται;
Ποια εύσημα,
ποιους τίτλους τιμής, ποια γαλόνια,
ποια παράσημα θα έπρεπε να τους απονεμηθούν;
Μουλάρια της Πίνδου! Μουλαράκια του Σαράντα! Ζώα λεβέντικα! Τετράποδα με υπομονή και φιλότιμο! Που υπήρξα τε σύντροφοι και συναγωνιστές, συνάδελφοι και συμπολεμιστές σε κείνο της φυλής το ξέσπασμα.
Σε κείνον το σκληρό αγώνα, σε κείνη την άνιση αναμέτρηση. Σε κείνο το μεγάλο ραβαϊσι.
Έχετε τη βαθιά ευγνωμοσύνη από τις μάνες, τις γυναίκες, τα παιδιά των τραυματιών, που τους κουβαλήσατε στα
προσωρινά ιατρεία.
Ένα αιώνιο χάδι στο κεφαλάκι σας, για την κατανόηση που δείξατε στις ανάγκες τού λαού μας. Ένα μεγάλο και ηχηρό «μπράβο» για την αν- δραγαθία σας. Ένα θερμό χειροκρότημα από την ψυχή μας για την παλι- καριά σας Ένα μεγάλο ευχαριστώ
από την ψυχή του
Έθνους. Ένα παράσημο στη χαίτη σας.
Να ομολογήσω και κάτι ακόμη; Λείπει ένα γλυπτό που θα έπρεπε να πελεκηθεί στη μνήμη σας.
