Το τελευταίο διάστημα υπάρχει μία έντονη δραστηριότητα του Ερντογάν προς την ελληνική επικράτεια, πρόσφατα έστειλε ΝΟΤΑΜ για το Καστελόριζο. Αλήθεια, γιατί αμφισβητεί τα νησιά ξαφνικά και τι κρύβουν; Το Καστελόριζο είναι αυτό το νησί που κόβει την κοινή Α.Ο.Ζ. (Αποκλειστική Οικονομική Ζώνη) μεταξύ της Τουρκίας και της Αιγύπτου, όπου δίνει κυριαρχικά δικαιώματα της Α.Ο.Ζ. στην Ελλάδα. Προφανώς με την εξέλιξη της δρομολόγησης της συμφωνίας για οριοθέτηση της Α.Ο.Ζ. μεταξύ της Κύπρου, της Ελλάδας και της Αιγύπτου (να ευχαριστούμε την Κυπριακή πλευρά για αυτή την θετική εξέλιξη, η ελληνική πλευρά τόσο επί του Σαμαρά, όσο και επί Τσίπρα δεν πρόσφεραν το παραμικρό επ' αυτού του ζητήματος και εν γένει δεν προχωρούν στην ανακήρυξη της Α.Ο.Ζ στο υπόλοιπο Αιγαίο είτε επειδή είναι ανίκανοι, είτε επειδή αγνοούν το όλο θέμα, είτε επειδή επιδεικνύουν το γνώριμο «φοβικό σύνδρομο» που τους διακατέχει απέναντι στον Τούρκο (αντίθετα με την γενναία στάση του αείμνηστου Κύπριου προέδρου, του Τάσσου Παπαδόπουλου για την Κυπριακή Α.Ο.Ζ.), είτε επειδή θέλουν να προχωρήσουν οι επικερδείς συμφωνίες των Ελλήνων εφοπλιστών μας με το αμερικάνικο αέριο LNG για τη μεταφορά του και μία άντληση αυτών των υδρογονανθράκων θα κάνει λιγότερο επικερδείς τις συμφωνίες αυτές και με περιορισμένο χρονικό ορίζοντα, είτε όλων αυτών των λόγων, είτε εν μέρει τούτων). 

Προφανώς, η έντονη αυτή απότομη δραστηριότητα του Ερντογάν απέναντι στην Ελλάδα για καινούργιες αιτιάσεις είναι αποτέλεσμα του ότι έχει αποδεχτεί ότι από το Κουρδικό πεδίο δεν μπορεί να διεκδικήσει κάτι προς το όφελος του, πλέον. Οπότε διεκδικεί φωναχτά και επιτακτικά για ένα μεγάλο ή μοναδικό μερίδιο της πίτας για τους υδρογονάνθρακες που ‘ναι στο Αιγαίο. Κυριότερα παλεύει για την υστεροφημία του και δείχνει να είναι μετά το πραξικόπημα σε μία κινούμενη άμμο που ολοένα και βυθίζεται περισσότερο αλλά και οι όποιες πρωτοβουλίες του να λειτουργήσει δυναμικά φέρουν το αντίθετο αποτέλεσμα από το επιθυμητό για τον ίδιον. Όπως ο Ομπάμα αναζητά την δική του επιτυχία πριν κλείσει ο κύκλος του από την θητεία του στον Λευκό Οίκο, έτσι και ο Ερντογάν αναζητά μετά από το πραξικόπημα να δείξει στους οπαδούς του (όπου είναι αυτοί που τον στήριξαν στο πραξικόπημα με τις βίαιες αντιδράσεις, φτάνοντας στο σημείο να αποκεφαλίσουν έναν απλό στρατιώτη, να δέρνουν απλό κόσμο που έτυχε να πίνουν εκείνη την νύκτα το ποτό τους σε κάποιο μπαρ και έδειραν όσες γυναίκες δεν είχαν την καθώς πρέπει ενδυμασία μίας μουσουλμάνας, είναι αυτοί που βγήκαν από τα σπίτια τους ανταποκρινόμενοι στο κάλεσμα του ιμάμη τους και του ηγέτη τους). Αυτό το πλήθος δεν είναι φιλειρηνικό και διψά για επιθέσεις απέναντι στις γειτονικές χώρες. Στη πραγματικότητα η επόμενη μέρα του Ερντογάν έχει αυτό το πλήθος για "αχίλλεια πτέρνα" του και θα τον οδηγήσει σε ριψοκίνδυνες αποφάσεις για τον ίδιον. Αυτοί τον ύψωσαν στα ουράνια αλλά θα είναι και οι ίδιοι που όταν δεν ικανοποιηθεί το αίτημα τους για την νέα οθωμανική αυτοκρατορία που θα τον οδηγήσει βίαια στην πτώση του και ακόμη αυτό μπορεί να σημαίνει ότι παίζει το ίδιο του το κεφάλι από το μένος των οπαδών του. Στη προσπάθεια που θα κάνει για να τους ικανοποιήσει, του ασκεί μία επιβαρυμένη και ασφυκτική πίεση προς τον ίδιον, όπου θα τον οδηγήσει σε αποφάσεις υψηλού ρίσκου, βεβιασμένες και λανθασμένες. 

Αυτό πρέπει να 'χει στο νου της το ελληνικό πολιτικό σύστημα του πώς θα αδράξει την όποια ευκαιρία που θα του παρουσιαστεί σε μία λανθασμένη απόφαση του Τούρκου προέδρου. Για μοναδική φορά στην ιστορία του το πολιτικό προσωπικό της χώρας θα πρέπει να σταθεί από κοινού ενωμένο και να παραμερίσει το μικροκομματικό του όφελος και να ασχοληθεί με το εθνικό (μοιάζει οξύμωρο σχήμα να γίνει αυτό από αυτούς που παρέδωσαν την εθνική κυριαρχία αμετάκλητα και άνευ όρων και ως μη ρεαλιστική αυτή η απαίτηση του κάθε πατριώτη αυτής της χώρας που λειτουργεί εκτός καφενειακής-οπαδικής ιδεοληπτικής προσέγγισης της αριστεράς και της δεξιάς (ή και το αντίθετο)). Αντί να είναι παρατηρητής των ενεργειών του Ερντογάν, του Πούτιν, του Ομπάμα στο πώς θα φερθούν και να χαζεύει το πολιτικό προσωπικό της χώρας τα τραίνα να περνούν από μπροστά του και ότι βρέξει ας κατεβάσει, παρακολουθώντας τις εξελίξεις για να βρεθεί ουραγός στο κυνήγι της μικρότερης ήττας που θα προκληθεί. Θα πρέπει να λειτουργήσει όπως οι αδελφοί Κύπριοι ομονοώντας όλα τα κόμματα για να οργανώσουν ένα επιχειρησιακό κέντρο που θα αξιολογήσει τα δεδομένα τα παρόντα και τα μελλούμενα, χωρίς άνωθεν κομματικές παρεμβάσεις, όπου θα αποφασίζει για τις ενέργειες που θα 

Καλό θα είναι να ανοίξουμε τα μάτια μαςπαρθούν, ως ενεργών παράγοντα και όχι ως απαθής κι έρμαιο των εξελίξεων. Αλλά αυτό το κέντρο επιχειρήσεων δεν θα πρέπει να είναι με τα κριτήρια τα γνώριμα, όπου θα φυτεύονται τα κομματικά απόβλητα-κομματόσκυλα, οι συγγενείς και οι φίλοι αλλά άνθρωποι αξιόλογοι και γνωρίζοντες επί αυτών των ευαίσθητων θεμάτων όπως είναι ο καθηγητής ο Μάζης, ο Κουσκουβέλης, ο Ήφαιστος, ο Καρυώτης και άλλοι Έλληνες αναλυτές αυτού του βεληνεκούς, δεν υπάρχει περιθώριο να παίζουμε με τα εθνικά θέματα, ας σοβαρευτεί, επιτέλους, αυτό το καφενείο της Βουλής!

Καλό θα είναι να ανοίξουμε τα μάτια μας τόσο οι υπήκοοι-φορολογούμενοι της χώρας, όσο και το πολιτικό σύστημα ότι κανείς δεν θα μας λυπηθεί στη κρίση που ‘χουμε περιέλθει και θα περιμένει να αφανιστούμε από τον χάρτη, λόγω της πορείας της καταστροφής που συνεχίζουμε, ώστε να διεκδικήσει στο μέλλον το όποιο κομμάτι ορέγεται αλλά όσο βλέπει μία Ελλάδα που συνεχώς συρρικνώνεται, τόσο θα ανοίγει την όρεξη των γειτόνων μας. Θα πρέπει να αντιληφθούμε ότι οι λαοί δεν είναι όλοι ίδιοι, ούτε όλοι φιλειρηνικοί αλλά ο κάθε λαός διαφέρει μεταξύ τους. Ας θυμηθούμε την Ελλάδα της εποχής της προ κρίσης όπου είχε μία ισχυρότερη θέση στα Βαλκάνια και ο λαός δεν απαιτούσε την επέκταση του προς τις γειτονικές του χώρες είτε αυτή είναι η Αλβανία, είτε η ΦΥΡΟΜ, είτε η Τουρκία κ.ο.κ. Αντίθετα οι γείτονες μας επιδεικνύουν μία άλλη συμπεριφορά από τη δική μας. Μετά την κρίση που βύθισε την χώρα το πολιτικό μας σύστημα, αντίθετα με εμάς επιδιώκουν επέκταση των συνόρων τους, όπως η Αλβανία δημιουργεί θέμα επέκτασης για την Μεγάλη Αλβανία προς την Ελλάδα, η Τουρκία διεκδικεί το Αιγαίο (καζάν καζάν έλεγε ο Ερντογάν στον τότε πρωθυπουργό Σαμαρά, χαμογελούσε στον τότε Τούρκο πρωθυπουργό στον Νταβούντογλου ο τότε πρόεδρος της Βουλής και πρώην Υπουργός Άμυνας ο Ευάγγελος Μειμαράκης για όταν του παρέδωσε το καραβάκι και εισέπραξε την απαίτηση του Τούρκου για ένα ελεύθερο Αιγαίο, ο νυν Υπουργός Εξωτερικών ο Κοτζιάς καλούσε τον ομόλογο του στα Χανιά για να συνεχίσει την ίδια αποτυχημένη πεπατημένη οδό με τους προηγούμενους του Υπουργούς και Πρωθυπουργούς της Ελλάδας για το γνώριμο αφήγημα της ελληνοτουρκικής φιλίας για να εισπράξει στην πορεία από τον Τούρκο πρόεδρο τις νέες διεκδικήσεις του προς την χώρα μας). 

Κανείς δεν θα μας χαρίσει τίποτα και αν υποστούμε την όποια εθνική ήττα από τους γείτονες μας δεν θα ευθύνεται το ΝΑΤΟ, η Ε.Ε., η Μέρκελ, ο Ομπάμα, ο Πούτιν, ο Ράμα ή ο Ερντογάν αλλά εμείς που αδρανήσαμε πρώτα και κύρια τον καιρό που έπρεπε. Ας λειτουργήσει κόντρα στην λεηλατική του φύση αυτό το πολιτικό σύστημα και να κάνει την υπέρβαση του για μία και μοναδική αυτή την φορά. Γιατί, σε λίγο η αποικία που δημιούργησε ως προς τους δανειστές (Ελλάδα αποικία χρέους περιέγραφε στο ομώνυμο του βιβλίο, ο Κοτζιάς) θα αφανιστεί δια παντός ή θα γνωρίσει μία νέα καταστροφή όπως της Μικράς Ασίας, της Κύπρου, των Ιμίων, εάν δεν παραμερίσει το μικροκομματικό του όφελος για χάρη του εθνικού και δεν ενώσει τον ελληνισμό, όπου παραμένουν τα συμφέροντα μας κοινά, αντίθετα με τους εφήμερους φίλους και εχθρούς της χώρας.