Υπάρχουν συνομιλίες για το ζήτημα της επίλυσης του Κυπριακού από τα Ηνωμένα Έθνη, όπου μετέχουν οι εξής συνομιλητές η Ελληνοκυπριακή πλευρά, η Τουρκοκυπριακή πλευρά, η Ελλάδα και η Τουρκία, κυρίως.

Εμείς σαν Ελλάδα θα συνυπογράψουμε αυτή τη συμφωνία για την Κύπρο αλλά πριν το κάνουμε αυτό θα θέσω μία ερώτηση. Είναι ή δεν είναι τρέλα να προβούμε σε μία συμφωνία όπου μετέχει η Τουρκία; Όπου από τη στιγμή που αμφισβητεί την συνθήκη της Λωζάνης και το έκανε αίτημα του ο Ερντογάν (1), το Υπουργείο Εξωτερικών της Τουρκίας (2) και ο δήμαρχος της Άγκυρας (3) ότι τα νησιά που είναι στα ελληνικά σύνορα ανήκουν στην Τουρκία. Τι μας εξασφαλίζει ότι η επόμενη μέρα για τη συμφωνία της Κύπρου ότι θα παραμείνει σε ισχύ και όχι υπό καθεστώς αμφισβήτησης για περαιτέρω διεκδικήσεις στο μέλλον από την Τουρκία; Τι αλήθεια; Και όσο παραμένει ο Ερντογάν ή ακόμη και αν έλθουν οι Κεμαλιστές στην τουρκική διακυβέρνηση (που επίσης αμφισβητούν την συνθήκη της Λωζάνης) ότι ακόμη και την επ' αύριο της ολοκλήρωσης της νέας συνθήκης της Κύπρου ότι δεν θα υπάρξουν απαιτήσεις εκ νέου προς επ' ωφελεία της δικής τους πλευράς;

Η Τουρκία θέτει την άρνηση της προς την συνθήκη της Λωζάνης υπό το πρίσμα ότι οι σημερινές συνθήκες δεν είναι ίδιες από τις τότε που επικυρώθηκε (και στηρίζεται στη συνθήκη της Βιέννης, βλέπε συνέντευξη στο 9.84 από τον Ι. Μάζη (4)).

Οι συνθήκες σε πληθυσμιακή βάση στο μέλλον θα είναι πολύ διαφορετικές από ότι σήμερα στην Κύπρο και τότε μπορεί να κυριαρχεί η Τουρκοκυπριακή κοινότητα έναντι της Ελληνοκυπριακής. Τι μας διασφαλίζει ότι στο μέλλον δεν θα υπάρξουν αιτιάσεις όπως ακόμη και η περίπτωση (όσο ακραία ή μηδαμινή και αν είναι) για προσχώρηση της Κύπρου στην Τουρκία (να θυμίσω ότι ο πρόεδρος του ψευδοκράτους, ο Ακιντσί πρόσφατα είπε ότι το λιμάνι των Τουρκοκυπρίων πάντα θα παραμένει η Τουρκία για αυτούς και μετά από αυτή τη δήλωση ακόμη συνεχίζουν οι συνομιλίες μαζί τους για λύση (5)).

Είναι αντιληπτό ότι οι μεθοδεύσεις για την επίλυση του ζητήματος του κυπριακού επιβάλλονται εκ των Μεγάλων Δυνάμεων και δη των Η.Π.Α. τόσο για να παρουσιάσει μία και μοναδική επιτυχία ο Ομπάμα στην ολοκλήρωση του από την οκταετή θητεία ως Πρόεδρος των Η.Π.Α. ( οι φυλακές του Γκουαντανάμο παραμένουν σε ισχύ, η γραμματέας του Μπάφετ συνεχίζει να πληρώνει μεγαλύτερο φόρο από το αφεντικό της, η αλήθεια είναι ότι το obamacare περισσότερες προσδοκίες δημιούργησε παρά απέφερε τα όποια αποτελέσματα στους κατοίκους των Η.Π.Α., ο ρατσισμός προς τους Αφροαμερικανούς συνεχίζεται ακόμη και σήμερα, η Μέση Ανατολή ποτέ δεν υπήρξε σε χειρότερη μοίρα από ότι σήμερα και η αμφισβήτηση της κυριαρχίας των Η.Π.Α. στην περιοχή, το χρέος των Η.Π.Α. έχει εκτοξευτεί σε απλησίαστα νούμερα, η οικονομική ανισότητα παραμένει μεγάλη και γενικά η αυτοκρατορική δύναμη των Η.Π.Α. δεν είναι τόσο ισχυρή όσο άλλοτε) αλλά επίσης προκαλούν πίεση για ενιαίο Κυπριακό κράτος οι μεγάλες εταιρείες των 7 αδελφών (προτού μπουν τα τρυπάνια επιθυμούν να μην μπλέξουν σε ιστορίες που θα προκληθούν από όλες τις πλευρές).

Κανείς δεν μπορεί να κατηγορήσει αυτές τις πλευρές ακόμη και αν αυτή η μεθόδευση αντιβαίνει το ανθρώπινο και το νομικό δίκαιο, αφού ενδιαφέρονται για να διασφαλίσουν δικά τους συμφέροντα και με το καλύτερο τρόπο. Το βάρος πέφτει σε εμάς για το αν πρέπει να συνεχίσουμε να συνομιλούμε για το θέμα της Κύπρου, επειδή είναι στην διεθνή ατζέντα των ισχυρών. Πόσο δε μάλλον όταν η Γερμανία στο επεισόδιο που προκάλεσε ο Ερντογάν αναίτια για το κατά πόσο μπορεί να είναι σε ισχύ η συνθήκη της Λωζάνης δεν τήρησε ούτε καν μία στάση ουδετερότητας αλλά αρχικά τάχθηκε υπέρ προς μία διευθέτηση εξαρχής σε συζητήσεις επί των συνόρων μας (ποιος θα ξαναμιλήσει έπειτα από αυτή την δήλωση για Ευρωπαϊκά σύνορα στην Ελλάδα, για Ευρωπαϊκό στρατό και για Ευρωπαϊκή Α.Ο.Ζ.; ). Όμως δεν είναι μόνο η Γερμανία που δεν στήριξε την ελληνική πλευρά αλλά και το γραφείο του Υπουργείο Εξωτερικών των Η.Π.Α. πάνω σε αυτό το ζήτημα τοποθετήθηκε ως Πόντιος Πιλάτος νίπτοντας τας χείρας της η αξιωματούχος τους.

Ας αντιληφθούμε εφόσον η ιστορία δεν αρκεί για να μας διδάξει σε αυτό το ζήτημα ότι η Ελλάδα, η Κύπρος και τα υπόλοιπα κομμάτια του ελληνισμού δεν πρέπει να έχουν αφέλειες ότι δεν έχουμε μόνιμους φίλους, ούτε μόνιμους εχθρούς παρά μόνιμα ελληνικά συμφέροντα και αυτά είναι κοινά αναμεταξύ μας, όπου θα διεκδικηθούν μονάχα σαν ενότητα και όχι διαιρεμένοι. Θα πρέπει η κυβέρνηση της Ελλάδας να τοποθετηθεί εκτός των μεγάλων πρεσβειών των Αθηνών και το ίδιο οι ελίτ μας (πολιτική και οικονομική) για να ζητήσουν διακοπή των συνομιλιών και των συναντήσεων για την επίλυση του ζητήματος της Κύπρου, όσο παραμένουν αυτές οι αμφιβολίες από πλευράς της Τουρκίας για τη συνθήκη της Λωζάνης και μονάχα αν αρθούν τότε και μόνο θα επανέλθει στις συνομιλίες η ελληνική πλευρά. 

Προφανώς τα έθνη τριγύρω μας και παγκόσμια διεκδικούν περισσότερη κυριαρχία και καλό θα είναι να το έχουμε στο νου μας και πολύ περισσότερο σήμερα που η Ελλάδα βιώνει μία από τις πιο μελανές περιόδους που καταγράφει η ιστορία μας ανά τους αιώνες και υπάρχει πλούτος από Υδρογονάνθρακες κάτω από το υπέδαφος μας όπου πλέον επιζητούν τα ισχυρά έθνη να εκμεταλλευθούν όλα αυτά τα κοιτάσματα. Δυστυχώς, όμως η πολιτική μας τάξη δεν δείχνει ενδιαφέρον στα ζητήματα της εθνικής κυριαρχίας αντίθετα με τους αντιπάλους της χώρας μας που επιζητούν επέκταση των συνόρων τους και είναι ολοφάνερο από την παράδοση την άνευ όρων της εθνικής κυριαρχίας προς τους δανειστές για να παραμείνουμε στο Ευρώ (6) (βλέπε διάλογο Σόιμπλε με τον Βενιζέλο ως Υπουργός των Οικονομικών), όταν προτιμάς ένα νόμισμα που φέρει ως κυρίαρχη χώρα την Γερμανία απέναντι στην χώρα μας (ακόμη και η Γαλλία άλλαξε τον πρωθυπουργό της τον Μελανσόν, διότι αμφισβήτησε την Γερμανική πολιτική της λιτότητας, η δεύτερη σε τάξη χώρα ισχυρότερη της Ευρωζώνης είναι η Γαλλία) της Ευρωζώνης, τότε δεν μπορεί να έχεις ελπίδες ότι η πολιτική και η οικονομική τάξη της χώρας που λαμβάνει τις αποφάσεις σε όλα τα ζητήματα θα δείξει μία διαφορετική στάση από αυτήν που διατήρησε μέχρι σήμερα και ας συρρικνώνεται περαιτέρω η χώρα και να εξαφανίζεται το ελληνικό γένος.

Εκ του δεσμώτη-Μπαγιαρτάκη Νικόλαου του "Νεωτερικού Κράτους- Λεβιάθαν"