Όταν ρίχνεις άγκυρες στο παρελθόν, δεν ζεις το παρόν (Γράφει ο Γιώργος Βασιλορεϊζης)
Κάπου διάβασα ότι «δεν μπορείς να ανακαλύψεις νέους ωκεανούς, αν δεν έχεις το κουράγιο να χάσεις την ακτή από τα μάτια σου..»
Μπορεί να ακούγεται σκληρό, αλλά έτσι είναι. Νομίζω δηλαδή.
Όταν ρίχνεις άγκυρες στο παρελθόν, δεν ζεις το παρόν, και έτσι δεν μπορείς να προχωρήσεις στο μέλλον.
Ναι θέλει δύναμη το ξέρω.
Το παλιό είναι γνώριμο, οικείο.
Έχεις δεθεί, το έχεις συνηθίσει, ίσως και αγαπήσει.
Και τώρα τι;
Το παρατάμε και βάζουμε πλώρη για ένα άγνωστο καινούργιο, που δεν ξέρουμε αν θα αγαπήσουμε εξίσου;
Όχι ακριβώς.
Απλά μαθαίνουμε να κλείνουμε κεφάλαια, και δοκιμάζουμε να δημιουργήσουμε πάλι νέες πραγματικότητες.
Όπως τα χωματένια κάστρα που φτιάχναμε στις παραλίες, τα χαλούσαμε και φτου κι απ’ την αρχή!
Δεν μας ένοιαζε και τόσο. Γιατί κατά βάθος ξέραμε ότι το υλικό είναι πάντα το ίδιο, τα δημιουργήματα αλλάζουν μόνο.
Ναι είναι σαν μια μετακόμιση, όταν φεύγεις από ένα σπίτι που έχεις ζήσει πολλά, νιώθεις μια μικρή θλίψη, εκεί πέρα κατοικούν αναμνήσεις.
Όμως τίποτε δεν μένει στατικό σε όλη τη δημιουργία, τα πάντα εξελίσσονται, τα πάντα πλάθονται, αναδιαμορφώνονται συνεχώς.
Και η προσαρμοστικότητά μας σε αυτούς τους ρυθμούς, μας βοηθά να προχωράμε.
Γιώργος Βασιλορεΐζης, Κοινωνιολόγος με master στις Επιστήμες της Αγωγής
