Η ευτυχία θέλει περιπέτεια
«Ο λόγος που οι περισσότεροι δεν πετυχαίνουν (κάτι που επιθυμούν πολύ),
είναι ότι... ανταλλάσσουν αυτό που περισσότερο θέλουν... με αυτό που θέλουν
εκείνη τη στιγμή...» -Ναπολέων Βοναπάρτης
Η ευτυχία είναι σίγουρα στιγμές, όμως σε κάθε στιγμή ευτυχίας
ανακαλύπτονται ξανά και ξανά, ανακατεμένα στη σύνθεσή της,
κάποια βασικά συστατικά...
Αυτά τα ίδια συστατικά συναντιούνται να επαναλαμβάνονται σε κάθε
πραγματικά χαρούμενη ανθρώπινη διάθεση...
Υπάρχουν μέσα σε κάθε άνθρωπο, συχνά όμως διαφέρει ο τρόπος
που απαιτείται για να «ξυπνήσουν»...
Όταν κάποιος δε χαμογελάσει για καιρό ή δυσκολεύεται πια να χαμογελάσει,
σημαίνει ότι κάποιο από αυτά τα συστατικά βρίσκεται σε λήθαργο μέσα του
διότι δεν εξασκείται για καιρό...
Αντίθετα, υπάρχουν κάποιοι άνθρωποι που παρατηρείς ότι διεκδικούν
και απολαμβάνουν πολύ περισσότερες στιγμές ευτυχίας μέσα σε μία μέρα,
ένα μήνα, μέσα σε ένα χρόνο απ’ ότι συνήθως οι άλλοι...
Αν μελετήσεις τον τρόπο ζωής τους, θα βρεις στον κορμό των τρόπων
σκέψης τους, αυτά τα βασικά συστατικά...
Πρώτα από όλα, την επιθυμία και την περιέργεια να εξερευνούν ιδιαίτερα
ό,τι σχετίζεται με το φυσικό περιβάλλον.
Ο άνθρωπος αν δεν εξερευνά, αν δεν μαθαίνει, αν δεν επικοινωνεί,
χρησιμοποιώντας όσο το δυνατόν περισσότερες από τις αισθήσεις του,
πλήττει... καθώς στερεί το απρόσμενο και την περιπέτεια από τη ζωή του...
Οι άνθρωποι αυτοί εστιάζουν με πείσμα στο καλό που υπάρχει γύρω
τους αγνοώντας σαν μια απλή παραφωνία το κακό...
Χαρακτηριστική εικόνα που έρχεται στη σκέψη, ένας άνθρωπος που ταξιδεύοντας
στην εθνική οδό με μεγάλη ταχύτητα, ένιωσε ξαφνικά το πίσω ελαστικό
να διαλύεται και το αυτοκίνητο να κάνει σβούρες στην αριστερή λωρίδα,
χορεύοντας ένα παράξενο βαλς με το θάνατο, με άγνωστο τέλος...
Αυτό που παραξένεψε ήταν ο τρόπος που αντιμετώπισε το γεγονός...
Αφού ολοκλήρωσε με βιασύνη όλο το τελετουργικό των καταγραφών
και της αλλαγής ελαστικού, πρόλαβε με πείσμα, ήταν καλοκαίρι, να φτάσει
και να καθίσει στην παραλία για να προλάβει το εντυπωσιακό
ηλιοβασίλεμα της Εύβοιας.
Ήταν περισσότερο μια κίνηση συμβολική προς τον εαυτό του αλλά
και προς την Τύχη, ότι δεν θα της αφήνει πολλά περιθώρια να τον φοβίζει
αλλά ούτε και να τον κατευθύνει...
Είναι άνθρωποι, που αν τους προσέξεις, σκορπούν πολύ εύκολα το γέλιο
όπου βρίσκονται... άνθρωποι οι οποίοι αντιστέκονται σθεναρά,
με τρελό πείσμα, ακόμη και σε δύσκολες καταστάσεις τις σαρκάζουν
και μειώνουν τη σημασία τους...
Συνήθως θα πειράξουν τους τριγύρω τους με σκοπό να τους κάνουν
να χαμογελάσουν. Μοιάζουν με χρωματιστές πινελιές σε ένα γκρίζο πίνακα...
Οι άνθρωποι αυτοί δεν αξιολογούν τη ζωή μετρώντας υποκειμενικές επιτυχίες
αλλά μετρώντας πόσες καλές στιγμές ζουν, πόσο συχνά και πόσο έντονες
είναι αυτές. Δεν αφήνονται στο τυχαίο. Αν δεν υπάρχουν οι προϋποθέσεις
μιας καλής στιγμής, θα τις δημιουργήσουν Μετρούν τη ζωή με μέτρο το πότε
γέλασες τελευταία με την καρδιά σου... όχι τον τελευταίο μήνα,
μα τις τελευταίες μέρες...
Μετρούν τη ζωή με τη μέρα...όχι με το μήνα ούτε με τις διακοπές.
Αν θελήσουν να μετρήσουν τη χαρά μέσα σου, θα σε ρωτήσουν, ποια από τις
τελευταίες επτά μέρες της ζωής σου αν παγιδευόσουν στο χρόνο,
θα διάλεγες να ζήσεις ξανά και ξανά;
Η ζωή του ανθρώπου συχνά ακροβατεί ανάμεσα στην ανάγκη για ασφάλεια
και στην ανάγκη για περιπέτεια... Συχνά όμως, πολλοί υπομένουν πολλά
θεωρώντας
το απαραίτητη συνθήκη προκειμένου να κερδίσουν κάτι μεγάλο και σπουδαίο.
Αυτό κάποιες φορές είναι και μία καλή δικαιολογία για να αποφύγουν
να ρισκάρουν να αλλάξουν λίγα πράγματα...
Μα μέχρι να έρθει το μεγάλο και σπουδαίο, έχουν χαθεί σπουδαιότερα,
χρόνος γεμάτος πολύτιμες στιγμές... Το να βλέπεις το αγαπημένο σου ζώο να
παίζει
στο σπίτι με ανεμελιά είναι πολύ χαρούμενο, το ζώο που «φιλοξενείς»
δίνει όμως και ένα μάθημα για την ευτυχία που εξαρτάται από εσένα
αν θα το προσέξεις.
Όταν αναφέρονται στα όνειρα τους δε λένε «κάποια μέρα θα κάνω αυτό...»
αλλά πότε...
Τα όνειρα γνωρίζουν ότι αν δε σχεδιάζονται με σαφήνεια είναι απλά ελπίδα,
ίσως καμιά φορά και κακή ελπίδα που σε πείθει να υπομένεις τα αρνητικά...
Τα όνειρά τους τα σχεδιάζουν με σαφήνεια και κινούνται πάντοτε προς αυτά...
Οι άνθρωποι που έχουν πείσμα να είναι ευτυχισμένοι δεν λένε ποτέ ότι χρειάζεται
να περάσει κάποια ποσότητα χρόνου προκειμένου να επιτύχουν τη χαρά...
Κάποτε κάποιος, λάτρης της μουσικής μάλιστα, είπε κάτι ευφυές...
«Κάθε βδομάδα να αναρωτιέσαι τι είδους μουσική θα διάλεγες σαν μουσικό χαλί
για την εβδομάδα που πέρασε, ακόμα και για τη μέρα,
για τη στιγμή που ζεις τώρα...»
Είναι χαρούμενη; ματζόρε; Αν όχι, και γι αυτό θα διάλεγες μια θλιμμένη,
μινόρε μελωδία, τότε κάτι χρειάζεται να αλλάξεις στον τρόπο ζωής.
Διότι ο χρόνος είναι το νόμισμα της ζωής και ξοδεύεται αλόγιστα
όταν χάνεται ανεκμετάλλευτος...
Οι άνθρωποι που έχουν πείσμα για την ευτυχία ακούν συχνά ευδιάθετη
και μόνο μουσική, γνωρίζοντας ότι αυτή θα δημιουργήσει ανάλογα όμορφες εικόνες
και σκέψεις...
Μετά απλά δίνουν προτεραιότητα στο να τις κάνουν πραγματικότητα...
Στην ουσία γράφουν οι ίδιοι τη μουσική στην οποία θα χορεύει η ζωή τους...
Σκέφτονται πρώτα τι έχει ανάγκη η ψυχή τους
και μετά τα πρέπει...
Είκοσι χρόνια από τώρα θα είσαι πιο απογοητευμένος για τα πράγματα
που δεν έκανες παρά για τα πράγματα που έκανες.
Γι’ αυτό, λύσε τους κάβους. Σαλπάρισε μακριά από το σίγουρο λιμάνι.
Εξερεύνησε, ονειρέψου, ανακάλυψε. Mark Twain, 1835-1910,
Αμερικανός συγγραφέας
Νίκος Βακόνδιος, Ψυχολόγος
