Το χρονογράφημα της Εβδομάδας:ΜΝΗΜΕΣ ΚΑΙ ΜΝΗΜΟΣΥΝΑ του Κώστα Μπιλίρη

ΜΝΗΜΕΣ ΚΑΙ ΜΝΗΜΟΣΥΝΑ

του Κώστα Μπιλίρη

Στις 6-12-2008 ένας αστυνομικός στα Εξάρχεια, σκότωσε με το υπηρεσιακό του περίστροφο το 15χρονο μαθητή Αλέξη Γρηγορόπουλο.

Κάθε χρόνο τη μέρα αυτή, οργανώνονται διαδηλώσεις για να τιμηθεί η «ιερή μνήμη» του αδικοχαμένου παιδιού.

Ο θάνατος ενός ανθρώπου είναι πικρό γεγονός. Και γίνεται πιο πικρό, όταν πρόκειται για νέο σε ηλικία. Και γίνεται αβάσταχτος ο πόνος των γονιών και συγγενών του. Η αφαίρεση της ζωής ενός παιδιού είναι μια τραγική περίπτωση. Η ταφόπετρα που σκεπάζει το φέρετρό του, πλακώνει εφ’ όρου ζωής και την καρδιά των δικών του. Ο θάνατος ενός παιδιού παράγει αποτροπιασμό και ειδικά όταν έρχεται από μια ξαφνική στραβοτιμονιά τής μοίρας. Μέσα σε μια κοινωνική διασάλευση, που δεν υπηρετεί καμιά αναγκαιότητα.

Είναι πολύ άδικο να στερείς από την κοινωνία έναν νέο άνθρωπο. Είναι φριχτό να στερείς από έναν μαθητή το δικαίωμα να ζήσει. Να χαρεί, να διεκδικήσει, να ονειρευτεί.

Όμως ποιο είναι το μήνυμα αυτών των οργανωμένων διαδηλώσεων;

«Αστυνομικοί μην πυροβολείτε τα παιδιά; Μη σκοτώνετε τους πολίτες»; Μα δεν το συνηθίζουν. Ούτε το προγραμματίζουν. Ούτε το επιλέγουν, ούτε το απολαμβάνουν. Από τον Εμφύλιο μέχρι σήμερα έχουν αναφερθεί 4-5 τέτοια περιστατικά. Και θα με ρωτήσετε. Έπρεπε να συμβούν; Όχι-όχι-όχι. Τα καταδικάζουμε όλοι μετά βδελυγμίας. Όμως δεν ήταν προ- γραμματισμένα. Δεν έγιναν επίτηδες.

Εν τούτοις, το δικαστήριο κατελόγισε πρόθεση στον αστυνομικό και του επέβαλε ποινή ισοβίων. Η απόφαση δεν έπεισε. Ουδείς από τους αφανάτιστους Έλληνες είπε «καλά του έκαναν». Η ευμεγεθέστατη αυτή ποινή είναι ντυμένη με τη φόρμα τής σκοπιμότητας. Συσκευασμένη σε πακέτο εκδικητικότητας. Υπερ-υπερβολική.

Εγώ έχω φάει πολλές φορές ξύλο στο παρελθόν από αστυνομικούς. Μπορώ όμως να δηλώσω πως δεν είναι επαγγελματίες βασανιστές. Δεν έχουν θανατηφόρες προθέσεις. Θα συμφωνήσω ασφαλώς σε κάτι. Υπήρξαν και υπάρχουν κακομαθημένοι, κομπλεξικοί και διεφθαρμένοι. Αλλά ανήκουν στις εξαιρέσεις. Κυρίως οι αστυνομικοί, δεν είναι φερέφωνα βρώμικης ιδεολογίας και στάσης αντιανθρώπινης.

Οπότε μπορώ να ισχυρισθώ και ν’ αποδείξω. Οι διαδηλώσεις αυτές με λάβαρα και πανό δεν οδηγούν σε καλό αποτέλεσμα. Απεναντίας εκτρέφουν μνησικακία και προσφέρουν την ευκαιρία να εκδηλωθούν αισθήματα έχθρας και καταστροφής. Οι εκδηλώσεις αυτές είναι επικίνδυνες. Επω- άζουν παθογένεια. Καλλιεργούν τη διχόνοια. Και το μίσος μεταξύ νεολαίας και αστυνομίας.

Όλοι έχουμε έναν συγγενή αστυνομικό, ένα φίλο αστυνομικό, ένα γείτονα αστυνομικό, έναν πρώην συμμαθητή μας αστυνομικό. Επιτρέπεται να τον βλέπουμε με εμπάθεια, ή δυσπιστία;

Μην ξεχνάμε και κάτι άλλο. Υπήρξαν και κάποιοι φονιάδες που σκότωσαν αστυνομικούς. Και μάλιστα νέους σε ηλικία. Πώς πρέπει ν’ αντιδράσουμε; Για κάθε νεκρό αστυνομικό να οργανώνουμε και μια ετήσια εκδήλωση; Πρέπει να υπενθυμίζουμε τα γεγονότα και να φυτεύουμε το σπόρο τής εμπάθειας; Πρέπει ν’ ανοίγουμε χάσματα μεταξύ πολιτών και πολιτείας; Πρέπει να διαπλάθουμε οπαδούς της αντιπαλότητας; Πρέπει να κατασκευάζουμε δοχεία μίσους; Πρέπει να δίνουμε τα περιθώρια σε κουκουλάδες να αναστατώνουν τη ζωή μας και να ποδοπατούν την ευαισθησία μας;

Διαφωνώ και με το χαρακτηρισμό «ιερή μνήμη». Ιερή γιατί; Τι πρόσφερε αυτός ο νέος στην πατρίδα, την κοινωνία, τη δημοκρατία, την ελευθερία για να τιμάται η μνήμη του και μάλιστα ως ιερή; Τη ζωή του δεν την έδωσε για κάποιο ιδανικό. Την έχασε από μια άδικη στιγμή της μοίρας.

Ιερή μνήμη είναι της Λένως Μπότσαρη. Της 15χρονης Σουλιωτοπούλας, που ζώστηκε τ’ άρματα και πολέμησε τους Τουρκαλβανούς. Κι όταν εγκλωβίστηκε σε μια ρεματιά, όρμησε με το σπαθί στο χέρι καταπάνω τους. Αναμετρήθηκε μαζί τους μέχρι που την κομμάτιασαν. Κι όμως τη μνήμη της δεν την τιμούν οι νεολαίες. Γιατί εκείνοι που καλλιεργούν προσανατολισμούς, θέλουν να αγνοούνται τέτοια ιστορικά γεγονότα.

Ιερή είναι η μνήμη της 16χρονης Ευτυχίας Καλύβα και να υπενθυμίσω γιατί. Το 1948 οι γονείς της εξόργισαν τους κομμουνιστές με κάποιες ενέργειές τους. Μη μπορώντας να τους συλλάβουν γιατί κρύφτηκαν, αποφάσισαν να αιχμαλωτίσουν τα πέντε ανήλικα παιδιά τους. Κάποιος τα ειδοποίησε. Η Ευτυχία πήρε νύχτα τ’ αδερφάκια της και ανοίγοντας δρόμο συνεχώς μέσα στα χιόνια, τα πήγε σε μέρος ασφαλές και τα έσωσε.

Η ίδια όμως δεν άντεξε την ταλαιπωρία και πέθανε. Στο Μεσολόγγι ένας δρόμος φέρει τιμητικά τ’ όνομά της. Όμως οι νεολαίοι αγνοούν την περίπτωση και τον ηρωισμό αυτής της χωριατοπούλας. Γιατί οι κατευθύνσεις που παίρνουν δεν είναι προς την οδό της Ευτυχίας Καλύβα. Ενώ κι αυτοί ακόμη οι διώκτες της οικογένειας, θα έπρεπε να σταθούν με σεβασμό μπροστά στη θυσία τής κοπελίτσας….