Εκ του Δεσμώτη-Μπαγιαρτάκη Νικόλαου του "Νεωτερικού Κράτους - Λεβιάθαν
Δύο δηλώσεις είχαμε από τον Παρασκευόπουλο, όπου από την μία βάπτιζε στην "αριστερή" κολυμβήθρα του Σιλωάμ την Χρυσή Αυγή ως μία δύναμη που είτε έχει ήδη κάνει ή τείνει να κάνει βήματα εκδημοκρατισμού και από την άλλη, την δήλωση που ζητούσε να αποποινικοποιηθεί το κάψιμο της ελληνικής σημαίας.
Εκ πρώτης όψεως, αυτές οι δύο απόψεις δείχνουν να αποκλίνουν. Είναι όμως, έτσι, άραγε; Πώς γίνεται να ο αριστερός Υπουργός και διανοούμενος του πολιτικού μας συστήματος να τείνει την χείρα σ' αυτούς που είναι πολιτικά εχθροί και από την άλλη να μην υιοθετεί την ανάγκη του κόσμου της δεξιάς εν προκειμένω για το μη κάψιμο της σημαίας; Τι συμβαίνει;
Για άλλη μία φορά αποδεικνύεται περίτρανα ότι πέραν από των απλών ιδεολόγων της αριστεράς και της δεξιάς, του καθημερινού κόσμου, δηλαδή. Ό,τι η δεξιά και η αριστερά είναι τα υποστυλώματα του πολιτικού συστήματος της ύστερης Μεταπολίτευσης και αυτή η δήλωση έρχεται να προστεθεί ως ένα ακόμη συμβάν στα όσα έχουν διαδραματίσει στον τόπο μας. Εξάλλου, η ύστερη Μεταπολίτευση ξεκίνησε με τις ευλογίες της αριστεράς, με το γνωστό σύνθημα το: Καραμανλής ή τανκς και από την άλλη η δεξιά του Καραμανλή νομιμοποίησε το Κ.Κ.Ε., ως αντιδάνειο για την προσφορά που αποδέχτηκε από την κοινωνική συναίνεση από την αριστερά η δεξιά.
Από την στιγμή που κατέρρευσε ο υπαρκτός σοσιαλιστικός κόσμος η αριστερά της Ευρώπης αναζήτησε ιδεολογικό προσανατολισμό και περισσότερο απ' αυτό νέα κεφάλαια ή νέες ρίζες για να συνεχίσει να υπάρχει, καθώς το προηγούμενο καθεστώς τελείωσε, ανεπιστρεπτί. Η αριστερά από τότε υιοθέτησε ένα πιο μετριοπαθές πρόσωπο καταφέροντας κατά των καθεστώτων του Στάλιν, του Μάο κ.α. (καλώς ή κακώς, δεν το εξετάζουμε αυτό), η σύγχρονη της ρητορεία αναλώνεται περί των περιβαλλοντικών της ευαισθησιών και για ένα μετριοπαθές καπιταλιστικό μοντέλο, τύπου Σκανδιαναβίας.
Πλέον, η σύγχρονη αριστερά του κόσμου της εποχής μας, μοιάζει με σιαμαίο αδελφάκι της δεξιάς και ενώ φαινομενικά έχει άλλη αφετηρία στο τέλος της διαδρομής μας οδηγεί στον ίδιο τερματισμό. Η μεν δεξιά υιοθετεί κάθε θέση της Υπερεθνικής ελίτ για την ελεύθερη διακίνηση των κεφαλαίων και στο πλαίσιο αυτό του κεφαλαίου εντάσσεται και η ελεύθερη διακίνηση των εργαζομένων, εργατών κ.λπ. (σ' αυτή την ελεύθερη διακίνηση κεφαλαίου-ανθρώπινου δυναμικού βοηθά δραστικά και σε μεγάλο βαθμό το μεταναστευτικό ρεύμα από την Συρία, το Μαρόκο, το Αφγανιστάν και από άλλες χώρες της Ασίας και της Αφρικής που ακολουθούν τη διαδρομή της Τουρκίας προς την Ευρώπη από το σύγχρονο Elli's island την Ελλάδα).
Η δε αριστερά υιοθετεί το έτερο προσωπείο της υπερεθνικής ελίτ, ενώ στοχεύει στα ίδια έχει μία ρητορική με άλλους όρους για αποπροσανατολισμό και τάχα για αντίσταση από την θέση της αντιπολίτευσης και όταν λάβει το χρίσμα της εξουσίας τότε αποδεικνύεται στη πράξη ότι είναι πιο σκληρή από την δεξιά (βλέπε τα μέτρα ΣυΡιζΑ στην εποχή των Μνημονίων), καθώς έχει καταφέρει να έχει μέσω του προσωπείου της την κοινωνική συναίνεση και να κλαίει γοερά στα όσα η ίδια συντελεί και πράττει από την άλλη, έχει το ηθικό έρεισμα και την κοινωνική ευαισθησία. Δεν υιοθετεί την παγκοσμιοποίηση και αντιστέκεται στην ισχύ του κεφαλαίου αλλά από την δε άλλη υιοθετεί τον διεθνισμό που καταρρίπτονται τα εθνικά σύνορα και εις την άτοπο απαγωγή μας οδηγεί στο τέλος της διαδρομής στην Υπερεθνική εξουσία της ελίτ, όπου έχει κατά τρόπο έμμεσο καταργήσει σήμερα την ισχύ των κρατών με τις υπεράκτιες εταρείες, με την Ουνέσκο, με το ΝΑΤΟ, με το Δ.Ν.Τ., με τις Αγορές (που επιβάλλουν την οικονομική πολιτική στις χώρες που πρέπει να ασκηθεί εάν θέλουν δανεισμό απ' αυτές, ειδάλλως θα βαθμονομηθούν σε χαμηλότατη κατηγορία και ίσως στην χαμηλότατη των χωρών που ανήκουν στα "σκουπίδια", καταργώντας και το τελευταίο αποκούμπι στο πολιτικό μας σύστημα, των εκλογών και την όποια σημασία τους είχαν μικρή ή μεγάλη), με τον Ο.Ο.Σ.Α. (κάθε χρόνο είμαστε πρωταθλητές παγκοσμίως των μεταρρυθμίσεων της ατζέντας του αλλά η ανάπτυξη δεν υπάρχει ως προς το Α.Ε.Π., τουλάχιστον η ελληνική κοινωνία εξαθλιώνεται, εκτός και αν δεν είναι ο σκοπός του Ο.Ο.Σ.Α. η ευημερία της κοινωνίας αλλά εξυπηρετεί κάποια μεμονωμένα συμφέροντα), του Π.Ο.Ε., της Παγκόσμιας Τράπεζας, της Ernst Young, της P.W.C. κ.α. Η σύγχρονη αριστερά που κόπτεται για τον πλανήτη αδιαφορεί για τους λαούς, από την άλλη. Θεωρεί αναχρονισμό και σύνδρομα κατωτερότητας τα όσα δίνουν στους λαούς μία ταυτότητα, το κάθε σύμβολο, την κάθε παραδοσιακή αξία, τάσσεται κατά της οικογένειας, κατά της θρησκείας (πόσοι από όλους αυτούς έχουν διαβάσει το "Εβραϊκό Ζήτημα" του Μαρξ που έστειλε ως απάντηση στον Baueur και κατηγορήθηκε ο Εβραίος Μαρξ ως αντισημίτης, από τους ομοεθνείς του), αλήθεια και καθετί που εκφράζει το λαϊκό συναίσθημα παράλληλα με το εθνικό. Την ίδια ώρα που οι ίδιοι αποδέχονται τα δικά τους σύμβολα που είναι της αριστεράς, την ίδια ώρα εγκαλούν τον κόσμο ό,τι είναι υπό την ψυχολογική επήρεια του εσωτερικού μηχανισμού της "αυθυποβολής του ειδώλου-συμβόλου", ό,τι είναι αριστερό σύμβολο δεν θέτει σε ενεργοποίηση αυτόν τον μηχανισμό και αν την θέτει είναι στο όνομα της προόδου, κατ' αυτούς.
Η μεσαία τάξη, εγκαλείται από τους ψάλτες τόσο της δεξιάς όσο και της αριστερής πτέρυγας του διεθνούς πολιτικού συστήματος. Ό,τι είναι αναχρονιστική, ό,τι είναι ομοφοβική, ό,τι είναι ρατσιστική, ό,τι δεν είναι πολυπολιτισμική και γενικά ό,τι δεν είναι "πολιτικά ορθή". Για τις κακοδαιμονίες της σημερινής παγκόσμιας πραγματικότητας ευθύνεται η μεσαία τάξη και όχι η Υπερθενική ελίτ που λαμβάνει τις αποφάσεις από το ετήσιο Οικονομικό φόρουμ στο Νταβός της Ελβετίας, από την λέσχη Μπίλντεμπεργκ, από το Βrookings institute κ.ο.κ. αλλά αυτοί που επιμερίζονται το βάρος των δικών τους αποφάσεων, τους εγκαλούν για το ότι οι ίδιοι ευθύνονται για τη μοίρα τους και για το σημερινό αυτό χάλι του κόσμου μας.
Φυσικά, οι αριστεροί και οι δεξιοί ψάλτες του συστήματος χρειάζονται τον ναό τους και μία αμοιβή και αν ο κόσμος αντί για ψήφο πρόσφερε μία χορηγία σε κάθε κυβερνών κόμμα, τότε θα είχε μεγαλύτερη ισχύ από την ψήφο του και θα αντιπροσωπευόταν σε μεγαλύτερο βαθμό από ό,τι μέχρι σήμερα. Για παράδειγμα ένας πλούσιος που δεν ψηφίζει αλλά χορηγεί αδρά τα κόμματα του κοινοβουλίου έχει μεγαλύτερη ισχύ από τον μέσο πολίτη, ακόμη και αν επιλέξει να μην ψηφίσει, ενώ από την άλλη ψηφίζει ο φτωχός πολίτης.
Σήμερα το ελληνικό κοινοβούλιο είναι το πιο δουλοπρεπές που έχει σχηματιστεί από την αρχή της ενάρξεως της ύστερης Μεταπολίτευσης, μακράν. Είναι από τα αριστερά μέχρι και τα δεξιά ταγμένοι στον δρόμο του Ευρώ και ενώ τις υποτιθέμενες ιδεολογικές διαφορές που προτάσσουν με σθένος και άλλοτε βροντερά από την άλλη βλέπουμε την πλήρη ταύτιση σου στο θέμα του Ευρώ. Αλήθεια, τι συμβαίνει; Πώς γίνεται η Χρυσή Αυγή και το Κ.Κ.Ε. να 'χουν κοινή θέση σ' αυτό το ζήτημα της παραμονής της χώρας στο Ευρώ; Είναι άλλη μία θέση του Κ.Κ.Ε. σαν αυτή που υιοθέτησε για να έρθει ο Καραμανλής στην εξουσία και να ξεκινήσει η περίοδος της ύστερης Μεταπολίτευσης, με κοινή συναίνεση;
Ζούμε σε πονηρούς καιρούς και δεν επιτρέπεται να υπάρχει αθωότητα από ιδεολογική ματιά. Επίσης, σε κάτι άλλο που συναινούν όλα τα κόμματα του κοινοβουλίου και κατά την γνώμη μου είναι το σημαντικότερο δεν είναι άλλο από την αλλαγή του πολιτικού μας συστήματος του Κοινοβουλευτισμού (το σύστημα μας προέρχεται από το σύστημα του Γουεστμίνστερ και επ' ουδενί δεν είναι δημοκρατικό, καθώς το μαρτυρεί και η ίδια η λέξη, ό,τι ο δήμος κρατεί στην δημοκρατία, αντίθετα σ' αυτό το σύστημα κραταιές δυνάμεις είναι το τραπεζικό, το πολυεθνικό κεφάλαιο, η οικονομική ελίτ της χώρας και σε ρόλο μεταπράτη-εντολοδόχου βρίσκεται η πολιτική μας ελίτ). Εάν, γίνει πολιτική σεισάχθεια τότε θα αλλάξει η σημερινή μορφή που λαμβάνεται η κάθε πολιτική απόφαση και αυτός που έχει οριστεί να βάζει το δάχτυλο στο μέλι δεν θα είναι αποκλειστική του απόφαση αλλά από κοινού θα ληφθεί μία τέτοια απόφαση, κοινή συναίνεση και συνείδηση όλης της κοινωνίας.
Ο Francis Bacon, έλεγε: ότι τα χρήματα είναι σαν την κοπριά εάν την απλώσεις θα κάνει καλό, εάν την μαζέψεις σε ένα μέρος, τότε θα γίνει ένα σωρός που βρωμάει. Όπως, μας δείχνουν οι ετήσιες έρευνες τις HSBC, UBS, Wealth-X, Oxfam κ.α. ότι το 1% υπερσυσσωρεύει τον πλούτο παγκοσμίως αυτή το κεφάλαιο καταλήγει να 'ναι ανενεργό και δεν προσφέρει με δραστηριότητες επιχειρησιακές, επιχειρηματικές κ.α. στον κόσμο αλλά είναι ένας πλούτος αντιαναπτυξιακός, "νεκρός". Σήμερα χρειαζόμαστε οικονομική σεισάχθεια αλλά και πολιτική για να επικρατήσει η μεσαία τάξη που προσφέρει κοινωνική ηρεμία, ομόνοια, γαλήνη και έχει περισσότερα πλεονεκτήματα από την πλούσια και την χαμηλή τάξη, κάτι που εύκολα γίνεται φανερά αυτό όταν δούμε ότι οι μεγαλύτεροι επιστήμονες που προσφέρουν στη τεχνολογία (κυρίως και όχι μόνο) είναι τέκνα αυτής της τάξης. Ο Αριστοτέλης, στα Πολιτικά αναφέρει τα πλούσια χαρίσματα της μεσαίας τάξης και πόση σημασία έχει η ίδια για να γεφυρώσει το χάσμα μεταξύ των τάξεων, προσφέροντας την κοινωνική ειρήνη, γαλήνη και ομόνοια που σήμερα είναι ζητούμενο για τις "σύγχρονες"(;!;!) κοινωνίες.
