ΣΕ ΕΙΔΑ… Γράφει η Χαρά Σαΐτη

Το εικαστικό είναι έργο της Χαράς Σαϊτη

Αυτά τα Χριστούγεννα ας γιορτάσουμε επιτέλους τη Γέννηση του Χριστού! Τη γέννηση της αληθινής αγάπης! Ας βάλουμε προτεραιότητα τον συνάνθρωπό μας που μας έχει ανάγκη, όπως Εκείνος μας δίδαξε. Μόνο τότε το αστέρι των Χριστουγέννων θα λάμψει στις καρδιές μας. Και το φως του είναι το πολυτιμότερο απ΄ όλους τους θησαυρούς του κόσμου…

Χρόνια πολλά

ΣΕ ΕΙΔΑ…

Γράφει η Χαρά Σαΐτη

ΧΑΡΑ ΣΑΪΤΗ

Σε είδα! Ήσουν εκεί, απέναντι από το φανάρι, στο Σύνταγμα. Καθώς περίμενα να περάσω απέναντι, τυχαία έπεσε η ματιά μου πάνω σου. Εσύ, με το βλέμμα καρφωμένο στο άπειρο, έψαχνες στα σκουπίδια. Βρήκες ένα πλαστικό ποτήρι με καφέ, το κούνησες λίγο να δεις αν είναι άδειο, και τελικά το πήρες και άρχισες να πίνεις με το καλαμάκι. Κρατούσες μια σακούλα με πράγματα που είχες μαζέψει και ήσουν καθαρός, περιποιημένος, τυλιγμένος με όση αξιοπρέπεια σου είχε απομείνει.

Εγώ, πέρασα απέναντι μόλις άνοιξε το φανάρι και συνέχισα το δρόμο μου. Σε σκεφτόμουν αργότερα, σε έφερα σαν παράδειγμα όταν ήθελα να τεκμηριώσω τις απόψεις μου για την πολιτική κατάσταση της χώρας ή απλώς όταν ήθελα να επιτείνω - με κάποια ύποπτα κρυμμένη λαγνεία, την εικόνα της μιζέριας και της εξαθλίωσης, που μας πασάρουν οι τηλεοράσεις.

Σε είδα! Καθόσουν σε ένα παγκάκι στην πλατεία Κουμουνδούρου. Περνούσα τυχαία από κει. Τα πόδια σου ήταν μπλαβιασμένα από το κρύο, τυλιγμένα σε πλαστικές σακούλες. Βρώμαγες από μακριά. Ψιθύριζες ακατανόητα πράγματα, κοιτώντας το κενό. Πρόσεξα πως δεν είχες δόντια παρόλο το νεαρό της ηλικίας σου. Τριάντα, είκοσι πέντε, ίσως και νεότερος. Μου ζήτησες ένα ευρώ, αλλά εγώ προσπέρασα βιαστικά, φοβισμένη με την εικόνα σου, τρομοκρατημένη με την εικόνα της πόλης, σφίγγοντας ακόμα πιο πολύ την τσάντα μου στον ώμο.

Σε είδα! Έτρεχες πίσω από τους περαστικούς ζητώντας να σου πάρουν μια τυρόπιτα. Μικρό παιδάκι, επικαλούμενος το συναίσθημα της μητρότητας με κοίταζες παρακλητικά στα μάτια και γύρευες να σου δώσω κάτι, έστω και 10 λεπτά, να πάρεις μια τυρόπιτα. Πάλι πανικοβλήθηκα, σκέφτηκα πως ίσως με κοροϊδεύεις, η μάλλον προτίμησα να μη σκέφτομαι κι έτρεξα βιαστικά να φύγω, να σε αποφύγω, να ξεφύγω…

Σε είδα! Έξω απ’ το σούπερ μάρκετ, κουλουριασμένη ένα κουβάρι, αδύνατη, ντροπιασμένη. Καθόσουν κάτω στο πεζοδρόμιο, πίσω από τα καροτσάκια, σαν να ήθελες να κρυφτείς. Δεν κοιτούσες κανέναν, τα μάτια σου ήταν καρφωμένα κάτω. Μόνο το χέρι είχες απλώσει σε μια εύγλωττη χειρονομία απόγνωσης. Ποιος ξέρει τι πέρασες για να φτάσεις ως εδώ και τι περνάς! Οι πελάτες του σούπερ μάρκετ αποφεύγουν την εικόνα σου, κοιτάζουμε όλοι τις δουλειές μας. Κάνουμε σαν να μην υπάρχεις, σαν να μη σε είδαμε ποτέ, σαν να μην ήσουν εκεί κραυγάζοντας σιωπηλά για βοήθεια.

Σε είδα! Πήγες να προσπεράσεις την καλημέρα μου, μα κοντοστάθηκες. Μιλήσαμε τα τυπικά πρώτα και μετά μου είπες: «βγήκα σε εφεδρεία». Η Μαρία, η γυναίκα σου, ακόμα άνεργη και τα παιδιά σπουδάζουν στην Αθήνα. Δύσκολα… Εγώ, αμήχανη, προσπαθώντας να ελαφρύνω την ατμόσφαιρα έλεγα εξυπνάδες για τα πρώτα 100 χρόνια που είναι δύσκολα και πως λεφτά υπάρχουν!... Σε είδα να φεύγεις, πιο μόνος και πιο απογοητευμένος από πριν, με ένα αόρατο βάρος ψηλά στους ώμους σου. Έμεινα να σκέφτομαι πως δεν ήξερα πώς να σε αντιμετωπίσω, τι να πω, τι να κάνω…

Σε είδα! Καθόσουν σε μια παλιά καρέκλα στην αυλή. Ο γιος σου κοιμόταν μέσα, ρεμάλι κι άχρηστος, πίνει και ώρες ώρες δεν ξέρει τι του γίνεται. Μια πόρτα, μια γειτονιά, όλοι ξέρουμε ότι ένα επίδομα της Πρόνοιας που παίρνατε, σας το έκοψαν κι αυτό. Με κοιτούσες στα χέρια, κουβάλαγα τσάντες με ψώνια για το σπίτι και ένοιωσα τη βουβή σου απελπισία, αλλά προσπέρασα. Ντράπηκα που δε στάθηκα, αλλά γρήγορα το ξέχασα, με τις δουλειές κι όλα αυτά. Είπα πως όλο και κάποιος θα βρεθεί να σε συντρέξει. Και γω την επόμενη φορά που θα περάσω από την πόρτα σου, θα έχω φροντίσει να έχω κάτι για σένα. Αλλά, πόσες φορές το χω πει και δεν το έκανα…

Χρόνια πολλά

Χαρά Σαΐτη