ΤΟ ΠΡΩΤΟΧΡΟΝΙΑΤΙΚΟ ΧΡΟΝΟΓΡΑΦΗΜΑ ΜΑΣ..

ΕΙΣΑΓΩΓΙΚΟ ΣΗΜΕΙΩΜΑ
Άλλος ένας χρόνος φεύγει που δεν έχει εκπληρώσει τις προσδοκίες του κόσμου. Θα αποσυρθεί κι αυτός όπως και οι προηγούμενοι, ντροπιασμένος στο χρονοντούλαπο της Ιστορίας. Δεν φαίνεται να πιστεύει όμως ότι οι αποτυχίες ενός παλιού χρόνου μπορεί να αποδειχθεί ότι κρύβουν μελλοντικά θαύματα. Δεν φαίνεται να πιστεύει ότι οι σπόροι που έσπειρε ενδέχεται να ευδοκιμήσουν σε μια άλλη εποχή. Εμείς όμως είμαστε έτοιμοι να υποδεχθούμε με χαρά και διάθεση τον καινούργιο χρόνο ελπίζοντας σε καλύτερες μέρες. Η ΕΛΠΙΔΑ δεν πεθαίνει ποτέ!!! ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ και ...ας απολαύσουμε για άλλη μια φορά το πρωτοχρονιάτικο χρονογράφημα με την υπέροχη γραφή του Κώστα Μπιλίρη.

ΜΕΣΑ ΚΙ ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΣΤΟ ΧΡΟΝΟ

Γράφει ο Κώστας Μπιλίρης

Το χρόνο τον αποκαλούμε πανδαμάτορα. Οι πρόγονοί μας τον είχαν θεοποιήσει ταυτίζοντάς τον με τον Κρόνο. Έτσι αποκαλούσαν το χρονικό διάστημα που έφευγε. Τα περασμένα. Έβλεπαν το χρόνο-Κρόνο και σα φονιά που σκότωνε τα παιδιά του. Σάμπως δεν είναι και αδίσταχτος μερικές φορές;

Ο χρόνος στη ζωή μας, όσο και στη γλώσσα μας, έχει θρονιαστεί για καλά. Μας βοηθάει πρώτ’ απ'όλα να διαπιστώσουμε πως «οι καιροί ου μενετοί».

Οι καιροί δε μένουν, ούτε περιμένουν. Μας το είπαν και οι σοφοί και μπήκαμε στο κυνήγι του χρόνου. Κυνηγώντας εμείς αυτόν και αυτός εμάς. Εμείς για να προ- φτάσουμε, αυτός να επιβληθεί. Να μας θυμίζει τις δυνατότητές του. Και μεις να του ζητάμε πίστωση, αναβολές και διωρίες.

Πόσες φορές δε βρεθήκαμε στην ανάγκη να ομολογήσουμε πως «δε με παίρνει η ώρα»; Και πόσες φορές δεν επιθυμήσαμε να τελειώσουμε «σε χρόνο μηδέν»;

Μας είπαν πως ο χρόνος είναι χρήμα, αλλά δε μας το έκαναν λιανά. Ούτε μας πληροφόρησαν σε ποια τράπεζα μπορούμε να τον καταθέσουμε.

Τον χωρίσαμε σε εποχές, μήνες, μέρες, ώρες, λεπτά. Διαπιστώσαμε πως «όσα φέρν’ η ώρα, δεν τα φέρνει ο χρόνος».

Κλειστήκαμε σε χρονοντούλαπα, πειθαρχήσαμε σε χρονοχρεώσεις, πιστέψαμε σε χρονοδιαγράμματα, ρυθμιστήκαμε από χρονοδιακόπτες. Γίναμε χασομέρηδες και χασοκαίρηδες. Κι όσο για χασονύχτηδες στη χώρα τούτη, άλλο τίποτα.

Βάλαμε τη ζωή σε τέρμενα. Το λατινικό τέρμενο, που το χρησιμοποιούν και οι τσιγγάνες χαρτορίχτρες, σημαίνει όριο, διάστημα και τράτο.

Για να λειτουργήσουμε εντός κοινωνικών συντεταγμένων, προσαρμοστήκαμε σε χρονολογήσεις, συστήσαμε χρονολογίες και θεσπίσαμε χρονικά περιθώρια.

Κατασκευάσαμε ρολόγια και τυπώσαμε ημερολόγια. Να καθοδηγούν τις προσδοκίες μας, να σηματοδοτούν τις υποχρεώσεις μας. Να μας θυμίζουν πως τα πάντα ρει. Πως για όλα και για όλους υπάρχει χτες και αύριο.

Παγιδευτήκαμε και από χρονόμετρα. Μερικά τα λένε και παρκόμετρα. Εκεί να δεις τι χρήμα είν’ ο χρόνος!

Αρκετοί για να παρηγορηθούν, ή να δικαιολογηθούν, επικαλούνται περασμένα

μεγαλεία. Τι αναχρονιστικές αντιλήψεις! «Τω καιρώ εκείνω» σου λένε. Βρε άσε τον καιρό εκείνο. Με τον καιρό ετούτο τι γίνεται…

Εφεύραμε και τις «χρονιάρες μέρες» να γλυκαίνουμε καιρούς χαλεπούς. Μάθα- με να ευχόμαστε «χρόνια πολλά» και «έτη πολλά».

Δεν είναι λίγα και τα έτη που κατασκευάστηκαν μέσα σ’ ένα. Ηλιακό, ημερολογιακό, σχολικό, οικονομικό, εκκλησιαστικό. Τον κακό μας τον καιρό.

Φορτωθήκαμε χρόνιες παθήσεις και χρόνιες επιθυμίες. Μας παρηγόρησαν πως ο χρόνος είναι ο καλύτερος γιατρός. Ίσως, επειδή δεν ανήκει στο ΙΚΑ.

Βαλθήκαμε να μετράμε το χρόνο ταχύτητας και να στεφανώνουμε αθλητές. Χρονομετρήσαμε το τρέξιμο του ήχου και του φωτός. Αναλωθήκαμε σε χρονοτριβές, σε χρονοβόρες προσπάθειες, αναζητώντας ευκαιρίες.

Γεμίσαμε τη γλώσσα μας χρονικά επιρρήματα και χρονικούς συνδέσμους. Μας ταλαιπώρησαν χρονίζοντα προβλήματα. Κείνοι που έπρεπε να τα λύσουν, προφασίστηκαν πως δεν έχουν καιρό.

«Δεν έχω καιρό». Τι βολική απάντηση! Και μπορείς να κατασκευάσεις πάντα μια απόδειξη… Έστω μία πρόφαση.

Είδαμε τόσους να καιροφυλακτούν. Πέσαμε θύματα καιροσκόπων. Και όταν πιεσθήκαμε, πουλήσαμε κοψοχρονιάς. Εκποιηθήκαμε σε ευκαιριοκράτες. Παρηγορηθήκαμε πως πάλι με χρόνια με καιρούς, πάλι δικά μας θάναι. Και συνεχίζουμε να ελπίζουμε καιρούς και ζαμάνια.

Αναθαρρούσαμε πότε-πότε περιμένοντας του καιρού τα γυρίσματα. Δεν μπορεί, λέγαμε, κάτι θα γίνει Θεού θέλοντος και καιρού επιτρέποντος.

Ούτε ο πρώτος το θέλησε, ούτε ο δεύτερος το επέτρεψε.

Α, μη το ξεχάσω. Κάποτε ίσχυαν οι προτροπές «εν ευθέτω χρόνω – καιρός παντί πράγματι – κάθε πράγμα στον καιρό του – καιρός φέρνει τα λάχανα». Όλα καταργήθηκαν με τις ανθρώπινες παρεμβάσεις πάνω στους φυσικούς νόμους. Τώρα τρώμε καρπούζι το Φλεβάρη και κουνουπίδι τον Ιούλιο. Πώς να μη μπερδέψουμε το έγκαιρο με το άκαιρο και πώς να ξεχωρίσουμε το επίκαιρο από το πρόσκαιρο;