ΜΟΡΦΗΝ ΔΟΥΛΟΥ ΛΑΜΒΑΝΕΙ…
του Κώστα Μπιλίρη
του Κώστα Μπιλίρη
Σε κάποιο εκκλησιαστικό ύμνο αυτών των ημερών αναφέρεται
ότι «ο Θεός μορφήν
δούλου λαμβάνει». Δηλαδή ο Χριστός
με την ενανθρώπισή του, πέφτει κοινωνικά
και ταξικά και από Θεός γίνεται δούλος.
Και δεν είναι η
πρώτη φορά που φορτωνόμαστε το χαρακτηρισμό του δούλου. Δούλους μας αποκαλεί
και ο ιερέας στην τελετή του γάμου. Όλοι έχουμε ακούσει εκείνο το «στέφεται
ο δούλος του Θεού
την δούλη τού Θεού...».
Το επαναλαμβάνει μάλιστα τρεις φορές για τον καθένα.
Τολμώ να ομολογήσω ότι διαφωνώ. Ότι μ’ ενοχλεί. Εγώ, όπως και όλοι μας, γνωρίζω από την Αγία Γραφή πως ο Θεός μας έπλασε κατ’ εικόνα και ομοίωσιν αυτού.
Εφ όσον λοιπόν έχουμε λάβει εικόνα Θεού,
διαθέτουμε κάτι ανάλογο από τη μορφή του Θεού. Όσο για την τελική μορφή του ανθρώπου,
την οποία φέρουμε,
αυτή αποτελεί επιλογή τού πλάστη μας. Κι αφού η μορφή του ανθρώπου θυμίζει
το Θεό και παραπέμπει σε θεϊκή εικόνα, αποκλείεται ο άνθρωπος να έχει λάβει μορφή δούλου.
Άλλωστε ο
Θεός δεν έπλασε δούλους.
Ανθρώπους εποίησε. Ήτοι όντα λογικά, ενσυνείδητα και ελεύθερα.
Έτσι είμαστε εμείς οι φέροντες το πνεύμα.
Ελεύθεροι. Να σκεφτόμαστε, να αποφασίζουμε και να ενεργούμε ελεύθερα. Έτσι τουλάχιστον μας είπαν οι θεόφρονες παιδαγωγοί.
Γι αυτό διαφωνώ, γι αυτό διατυπώνω
τις ενστάσεις μου. Πόσο ελεύθερος μπορεί να θεωρείται ένας άνθρωπος, όταν από ιερά κείμενα, χαρακτηρίζεται δούλος;
Δούλος ο άνθρωπος! Αυτή η κορωνίδα της δημιουργίας! Δούλος αυτός που υπέταξε τη γη στη θέλησή του! Δούλος αυτός που πλάσθηκε
από το χέρι του Θεού; Που δέχτηκε πνοή ζώσα! Δούλος σε ποιόν αφέντη; Μήπως στο Θεό; Μα έχει ανάγκη ο Θεός από δούλους;
Και θ’ αντιτάξουν μερικοί. Πρόκειται για εκκλησιαστική ποίηση και πατερική φιλολογία, χωρίς δογματική υπόσταση.
Ναι, αλλά μοιάζει παράταιρο. Ναι, αλλά δεν ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα. Ναι, αλλά δεν έχει σχέση με την αλήθεια. Ναι, αλλά δεν μου αρέσει.
Δεν επιθυμώ να είμαι δούλος….
Δούλοι του
Θεού με τη σημασία του υπηρέτη θεωρούνται και οι άγγελοι.
Μας το είπαν και
οι θεολογούντες ερευνητές. Και το
επαναλαμβάνουν όσοι αδυνατούν να βρουν κάτι άλλο. «Ο Θεός έπλασε τους αγγέλους να τον υπηρετούν».
Τι αβάσιμο επιχείρημα! Τι απαράδεκτη πληροφορία!
Έχει ανάγκη μωρέ ο Θεός από Υπηρεσίες και ΔΕΚΟ; Τι λογής
εξυπηρέτηση θα του προσφέρουν οι άγγελοι; Θα του μαγειρέψουν, ή θα του πλύνουν τα πιάτα; Μήπως θα του κόψουν βεντούζες, ή θα του κάνουν ποδόλουτρο; Λέτε να του σιδερώνουν τα πουκάμισα και να του γυαλίζουν
τα παπούτσια;
Βρε αυτός είναι παντοδύναμος! Εν ριπή οφθαλμού εξαφανίζει όλες τις ενδεχόμενες ανάγκες και αδυναμίες του. Θ’ άφηνε αυτός επάνω του ανάγκες και ματαιοδοξίες, για να τις θεραπεύσουν οι άγγελοι και να τους είναι υποχρεωμένος;
Πες ότι αρχίζει να
τον γαργαλάει μια επιθυμία για στυφάδο με βατικιώτικα
κρεμμύδια. Θα κάτσει ο Μεγαλοδύναμος να την υλοποιήσει;
«Εξαφανίσου αμέσως» θα της πει και θα πάρει δρόμο.
Παντοδύναμος ο Θεούλης
μας! Κουνάει το δαχτυλάκι του και αναταράσσεται το σύμπαν. Έρχονται τα πάνω, κάτω.
Εδώ
που τα λέμε σάμπως
έχει και δαχτυλάκι; Πού θα το χρειασθεί; Να συλλαμβάνει τους φοροφυγάδες; (Είναι άλλοι γι’ αυτή τη δουλειά). Ξέρεις τι θα πει Θεός; Δίνει μια διαταγή και πιάνει όλους τους πρώην αγγέλους κόψιμο. Τους διαβόλους εννοώ. Άμα δεις χεσμένο
δαίμονα, από τέτοια τρομάρα το έπαθε. Άκουσε την οργή του Θεού και λέρωσε τα σκέλια του.
Ας ανατρέξουμε και λίγο στην ετυμολογία. Ο
δούλος απαντάται στην γλώσσα μας και ως επίθετο και ως ουσιαστικό.
Οι γλωσσολόγοι δηλώνουν άγνοια για την ετυμολογική προέλευση της λέξης. Ενδεχομένως να προέρχεται από το ουσιαστικό «δέος», ή από το ρήμα «δέω» που έχει τη σημασία του «χρειάζομαι». Ίσως όμως να παράγεται από το άλλο ρήμα
«δέω»,
που σημαίνει «δένω». Ο δούλος ήταν δεμένος κατά τη μεταφορά
του. Παράγωγο του «δένω» είναι και τα «δεσμά».
Υ.Γ. Καλά κι ευλογημένα Χριστούγεννα
ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ
Υ.Γ. Καλά κι ευλογημένα Χριστούγεννα
ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ
