Είμαι στο σπίτι μου. Ανοίγω τα παράθυρα και βλέπω τον κόσμο να περπατά στο δρόμο, αυτοκίνητα να κορνάρουν.

Αισθάνομαι έντονη την ανάγκη να τρέξω στο κρεβάτι μου, να κουκουλωθώ και να αρχίσω να κλαίω.

Η ψυχούλα μου ήταν τόσο αδύναμη, δεν είχα διάθεση να βγω, προτίμησα να μείνω μόνη μου.

Προτίμησα εκείνο το Σάββατο να εξερευνήσω περισσότερο εμένα, δεν πειράζει που για εκείνη τη μέρα δε χάθηκα μέσα σε φώτα της πόλης , μέσα σε καπνούς και συζητήσεις.

Έβαλα απαλή μουσική να παίζει, άνοιξα ένα βιβλίο κι άρχισα να διαβάζω.

Και δεν ξέρω, άρχισα να σκέφτομαι πόσο αληθινά ευτυχισμένοι να είναι άραγε όλοι αυτοί που βγαίνουν, έτσι όπως φορούν πολλές φορές το χαμόγελο της ευτυχίας...

Αν είναι Σάββατο και δεν έχεις να πας πουθενά, μη στεναχωριέσαι.

Να ήξερες πόσες φορές βρέθηκα μέσα σε φώτα, στη φασαρία του κόσμου, σε φασαρίες και άσκοπες συζητήσεις και μέσα μου ένοιωθα μία ανίκητη και αδιαπέραστη μοναξιά.

Μη στεναχωριέσαι, μοναξιά δεν είναι να είσαι μόνος, είναι να βρίσκεσαι μέσα σε κόσμο και ανθρώπους και να νοιώθεις μόνος.

Ξέρεις πόσες φορές φόρεσα ένα ψεύτικο χαμόγελο και χάθηκα σε εξόδους ενώ μέσα μου ήμουν έτοιμη να καταρρεύσω, πόσο θα ήθελα να μείνω μόνη μου;

Λίγη μουσική, λίγο διάβασμα, λίγος ύπνος είναι καλύτερη συντροφιά από άσκοπα λόγια.

Και η παρέα θα έρθει, και η μοναξιά, και όλα...τίποτα δεν έρχεται σε αυτή τη ζωή για να μείνει μουσαφίρης παντοτινός...

Ένα μήνυμα, η σκέψη ενός ανθρώπου που με αγαπάει μου είναι αρκετά.. και ας μη βγω ένα, δύο, τρία Σάββατα..

Σκεφτόμουν όλα αυτά εκείνο το Σάββατο που δεν είχα βγει.. και δε με πείραξε καθόλου τελικά... κοίταξα για λίγο τα μάτια μου στον καθρέφτη και είδα μέσα στα δάκρυα ένα αδιόρατο χαμόγελο...δεν είχα βγει εκείνο το Σάββατο, ήμουν μόνη στο σπίτι μου...ε και;

Πραγματικά, χαμογελούσα από τότε με τους ανθρώπους που πίστευαν ότι είναι τόσο σημαντική η έξοδος το Σάββατο..