O ΔΙΣΚΟΣ ΤΟΥ ΜΗΝΑ:: EVERY GOOD BOY DESERVES FAVOUR

ΙΣΚΟΣ ΤΟΥ ΜΗΝΑ: EVERY GOOD BOY DESERVES FAVOUR

ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΗΣ: the MOODY BLUES

«We’re part of the FIRE that is burning – and from the ashes we can build another day…»

Μπαίνει Δεκέμβριος, να, σε λίγες ώρες από τώρα. Ο χειμώνας ακόμα δεν έχει δείξει τα δόντια του. Λίγες σποραδικές βροχές, μια εδώ, μια εκεί και λίγο παραπέρα. Μια κρύο, μια ζέστη. Αναποφάσιστο μετερίζι, το δελτίο καιρού μόνιμα λανθασμένο. Χειμώνας πάντως. Όχι ότι τον φοβόμαστε. Θέλουμε, δεν θέλουμε θα έρθει. Τα ξερόφυλλα του ωστόσο έγιναν πολλά. Κίτρινα, καφετιά, κεραμιδί. Μπερδεύονται διαρκώς στα πόδια μου! Ο αέρας τα σηκώνει κάποιες στιγμές, και κάποιες άλλες, τα παρατά στην θέση τους. Μια προσευχή στα χείλη, για του ορίζοντα το γκρι. Κάθε πρωί. Και κάποιες φορές, μια όμορφη σκέψη, για όσους εκεί έξω υποφέρουν. Για όσους δεν έχουν ένα παλτό για την βροχή. Μια αγκαλιά για το κρύο. Ένα πιάτο φαγητό, ένα πορφυρό «σε αγαπώ», να γιάννει τον θυμό τους. Ένα χαμόγελο βρε αδερφέ, να καταπιεί την μελαγχολία από τα μάτια τους.

Να τώρα, θα μου πείτε, μου φταίει η ώρα που άλλαξε. Που βραδιάζει νωρίς. Που έρχονται Χριστούγεννα, και σκέφτομαι, ότι ίσως να μην έρθουν για όλους. Ίσως να φταίνε οι MOODY BLUES. Γκρινιάζω, γεμίζω στενάχωρες σκέψεις. Ο κόσμος δίπλα μου, κάποιες φορές και εκείνος μέσα μου, δεν μου δίνει και άλλη επιλογή. Αν και, ναι, πιστεύω από μικρό παιδί, σε αυτές. Πιστεύω στην επιλογή, στην αλλαγή, πιστεύω ρε παιδί μου στην καλή πράξη! Πιστεύω στην δύναμη της, στην σημαντικότητα της. Στην λευκή και αγνή μαγεία της! Ξέρετε, μου έλεγε η μάνα μου κάποτε, περί του συναισθήματος της καλής πράξης! Μου εξηγούσε γιατί η χαρά στην ψυχή μου ήταν τόσο μεγάλη, όταν την έπραττα. «Η Χάρις του Θεού», μου έλεγε, «σε επισκέπτεται, κάθε φορά που κάνεις μια καλή πράξη» και συνέχιζε, «για αυτό και νιώθεις, ένα πράγμα, σαν να πετάς». Είναι αλήθεια. Έχω βρεθεί πολλά μέτρα πάνω από την Γη κάποιες φορές. Πιστεύω, το ίδιο και εσείς κάποτε. Σήμερα, χτες. Έχει και δεν έχει σημασία. Έρχονται Χριστούγεννα αδέρφια! Οι καλές πράξεις όμως, δεν ανήκουν μόνο σε αυτή την εποχή. Ανήκουν σε όλες, το θυμάστε;  Δεν είναι απλά ευκαιρία, αλλά κυρίως αφορμή. Η γέννηση του Χριστού, είναι η δικιά μας γέννηση, και το μήνυμα αλληγορικό. Γιατί αυτή, γίνεται κάθε χρόνο. Κάθε μέρα. Κάθε στιγμή. Είναι μια ακόμα ευκαιρία. Μια νέα προφητεία. Μην την αφήσουμε να πάει χαμένη. Ας αναγεννηθούμε. Με τα ίδια αγνά και ευγενή υλικά. Από το χώμα των καιρών, και το αλάτι αυτής της Γης. Γεμάτοι αγάπη, αλτρουισμό, ψυχή, θέληση, μακροθυμία, θυσία. Εδώ, δεν χωράει το ερώτημα αν είναι αργά, αλλά αν υπάρχει στα αλήθεια, ακόμα αρκετός χρόνος. Έστω και λίγος. Κάθε καλό παιδί αξίζει χάρη, στα αλήθεια.

Δεν θέλω αυτή την φορά να πω πολλά για αυτόν εδώ τον δίσκο. Ίσως να μην έχει να κάνει με τα Χριστούγεννα. Να μην έχει τίποτα να κάνει με τον χειμώνα, ή τις υπόλοιπες εποχές. Εχει όμως σίγουρα να κάνει με το συναίσθημα. Με την μετάρσια ΑΛΗΘΕΙΑ!  Έχει να κάνει με την ζωή, με την ψυχή. Με ότι κρύβεται βαθιά εκεί μέσα. Λέξεις, φωτιά, μάτια, βλέμματα, ακόρντα, αρμονία και ταξίδι. Μοναξιά, μοναχικότητα, ελευθερία. Καλές πράξεις. Ξανά και ξανά. Αυτός ο δίσκος μιλάει μέσα σου! Αν δεν μιλήσει, τότε δεν σκέφτηκες ποτέ σου γιατί αναπνέεις. Δεν σε συγκλόνισε ποτέ ένα αναπάντεχο θαύμα. Δεν ταλαιπωρήθηκες ποτέ από το υπαρξιακό σου ερώτημα. Δεν ασχολήθηκες ποτέ με την αδικία. Δεν σε ένοιαξε ποτέ η αρετή, και ποτέ δεν έχασες τον ύπνο σου, ψάχνωντας να βρεις αν είσαι πραγματικά ελεύθερος! Αν πλήγωσες με τις πράξεις και τα λόγια σου το παιδί σου. Αν είσαι αρκετά καλός, ή αν περνούν οι μέρες σου και τις έκανες να αξίζουν. Και στο τέλος, αναρωτιέσαι ξανά. Τι χτίζεται πάνω στην φωτιά; Τι γκρεμίζεται πάνω σε έναν τυφλό και ράθυμο ουρανό; Τι αξίζει τελικά περισσότερο; Να ζεις για τι, και για ποιον; Να ερωτεύεσαι τον κεραυνό, αλλά να μην σου αρκεί η μελίχρυση λάμψη του; Και τίποτα από όλα αυτά να μην σου φτάνει;

ΑΧ … Παίρνω μια βαθιά ανάσα με όλα αυτά. Σκέφτομαι ορισμένα από τα μάτια που έχω δει στην μικρή εως τώρα ζωή μου. Τις ιστορίες και τις λέξεις που έκρυψαν. Την μέθη της ενσυναίσθησης, τον έρωτα και την αυταπάτη. Ένα σκουριασμένο πιάνο,  το μυστήριο μέσα τους. Αγγίζω την λάμψη και την σκοτεινιά τους. Την καλή πράξη, την απερίσκεπτη αστοχία τους. Ένα ταγκό γεμάτο πάθος, ένας θυελλώδης τσακωμός. Λέξεις που κάποιοι αντάλλαξαν γεμάτοι θυμό. Κάθε μάτι, έχει πάνω στην ίριδα του, χαραγμένη μια ασημένια ιστορία. Πόσο πολύ θα ήθελα να την μάθω. THE STORY IN YOUR EYES. Μακάρι να νιώθαμε, για ακόμη μια φορά, εκείνο το ατίθασο νεανικό και αλήτικο συναίσθημα. Εκείνο, που μας έκανε τόσο αθάνατους. Έτοιμους να σώσουμε τον κόσμο από την μοναξιά και την αδικία του.

 Με μια κιθάρα στα χέρια, δυο στιχάκια, και χιλιάδες μαύρα δάκρυα. «Κομμάτι από την φωτιά που καίει, και από τις στάχτες της, θα χτίσουμε μια καινούργια μέρα».  Όμως, ακόμα ακούγονται οι ιαχές στα σύννεφα, για την μέρα που δεν ήρθε. Και την στιγμή, που μέσα σε μια κλεψύδρα δεν πιάστηκε. Κρίμα φίλοι μου, κρίμα!  

Σκέφτομαι παράλληλα ωστόσο, και τι δεν θα δίναμε, για να ζήσουμε ακόμα μια φορά. Αχ, ακόμα μια φορά. Όμως, αυτή την φορά, να ζούσαμε παρέα με την γνώση που καταφέραμε να συγκεντρώσουμε από την πρώτη μας ζωή! Ναι! Είναι λιγάκι αστείο, σωστά; Πείτε μου, όμως, δεν το σκέφτηκε ποτέ κανείς αυτό; ONE MORE TIME TO LIVE! Πόσα θα αλλάζαμε; πόσα θα κάναμε διαφορετικά; Πόσα δεν θα αλλάζαμε καθόλου; Μην βιάζεστε περήφανοι αναγνώστες μου, να σκεφτείτε ότι δεν θα αλλάζατε τίποτα… Θα αλλάζατε πολλά – παραδεχτείτε το! Και ίσως, κάποια από αυτά να ήταν οι επιλογές σας. Όχι πάντα, αλλά κάποιες στιγμές. Κάποιες φορές, που γυρίσατε και εσείς την πλάτη σε έναν ανήμπορο. Που σταματήσατε στον ανήφορο. Κάποια φορά, που δεν χαμογελάσατε. Κάποια φορά, που δεν προσπαθήσατε αρκετά. Που δεν χορέψατε πάνω στο κενό μεθυσμένοι. Και κάποια στιγμή, εκείνη την στιγμή που ποτέ δεν ήρθε. Εκείνη την στιγμή, που την αφήσατε να φύγει. Που δεν την κρατήσατε στα χέρια σας σφιχτά, ντροπιασμένα και μουδιασμένα, και δεν της είπατε κατάμουτρα πως νιώθετε. Το πόσο ερωτευμένος είσαστε μαζί της και το πόσο πολύ έχετε ερωτευτεί τα μάτια της, και τον τρόπο της. Και έτσι, την χάσατε και εσείς, μέσα στον θόρυβο της ζωής.

ΑΧ … Ξανά! Εμείς οι άνθρωποι είμαστε αστεία σκαριφήματα. Μην με αδικείται. Δεν με φοβίζει αυτή η ζωή επειδή κάθε μέρα μεγαλώνω. Δεν το φοβάμαι αυτό, αν και το νιώθω κάποιες στιγμές. Κυρίως όταν προσπερνώ τον πόνο του άλλου. Όταν ήμουν παιδί, δεν το έκανα εύκολα. Ωστόσο, απλά σήμερα, φοβάμαι αυτούς που δεν ξέρουν το γιατί μεγαλώνουν. Και ορισμένες φορές μένω άναυδος από την αφέλεια μας. Περπατάμε μέσα στης Γης τον πληθυσμό, νομίζοντας ότι όλα διαρκούν για πάντα. Ταξιδεύουμε τον κόσμο χωρίς στα αλήθεια να φανταζόμαστε σύνορα, και νομίζουμε ότι ο τόπος είναι το μικρό χωριό μας. Σκεφτόμαστε ότι μας ανήκουν όλα. Από τα κράσπεδα των δρόμων, μέχρι και τους σηματοδότες των λεωφόρων! Αδιαφορούμε για το μέλλον, αλλά μέσα σε αυτό υποθηκεύουμε τα όνειρα μας. Τρέχουμε στα μαγαζιά με το που οι σάλπιγγες των μέσων θα ηχήσουν τις νέες προσφορές, για να αγοράσουμε μία από τα πάντα, από δυο και τρεις φορές μάλιστα. Και ίσως μέσα σε όλα αυτά, αγοράσουμε και λίγη ευτυχία. Λίγη γαλήνη, και λίγη συμπόνοια σε μέγεθος κονσέρβας. Και στο μεταξύ, λίγη αγάπη με ανταπόδοση. Με τσουβάλι φέρνουμε τα λεφτά. Πολλά βγαίνουν έξω. Στο τέλος ωστόσο, τίποτα δεν μένει. Είμαστε ή μένουμε πάντα «άφραγκοι». Δεν έχουμε τίποτα, και πάντα κάποιος μας χρωστάει. Και έτσι, στην ονείρωξη αυτή της υπερ-κατανάλωσης, νιώθουμε βαθιά ότι κάτι έχει γίνει λάθος. Κάτι πήγε στραβά. Ότι τα λεφτά μας δεν αγόρασαν καθόλου ευτυχία, και ούτε ένα τετραγωνικό μέτρο απάνω στον παράδεισο. Και λυπάμαι, ούτε καν, ένα μικρό παρτέρι για τον κήπο της αγάπης μας! Μα μόνο απομόνωση, εξευτελισμό, στιγμιαία στίλβη.

Αλλά … μας έμεινε ρε παιδιά, τουλάχιστον το ταξίδι! Βρήκαμε ένα τρόπο έστω, για να σκεφτόμαστε ότι η ζωή αυτή που κάνουμε, ή κάναμε, άξιζε τον κόπο. Γιατί όπως λέει ο λαός, το «ταξίδι έχει σημασία, και όχι ο προορισμός». Ναι; Δεν ξέρω, αυτές τις μέρες πιστεύω, ότι και τα δύο έχουν σημασία. Φτάνει όμως να τα κάνουμε να είναι καλά. Όπως όλα όσα καταπιανόμαστε. Μην απελπιζόμαστε. Δεν είμαστε μόνοι μας. Κάθε μέρα έχει συντροφιά ένα ήλιο. Κάθε νύχτα έχει συντροφιά ένα φεγγάρι. Και κάθε ρουτίνα, ζει αγκαλιά με μία έκπληξη. Μια νέα ανατροπή. Μια αλλαγή! Και κάθε στεναχώρια, έχει στόχο μια νέα καλή πράξη, για μια καινούργια «πτήση» πάνω από το έδαφος! Μπορεί να μην το γνωρίζουμε. Στην ουσία όμως, όλα γυρίζουν πλάι μας. Το χέρι αρκεί να απλωθεί. Και η σκέψη αρχικά να γίνει ψίθυρος, και έπειτα μια λέξη. Και αυτή να ενωθεί με αυτή κάποιου άλλου. Ένα όνειρο άλλωστε, που το ζεις μόνος σου, παραμένει όνειρο. Ένα όνειρο όμως, που το ζεις με κάποιον άλλο, είναι πραγματικότητα. Κάπως έτσι, η ζωή βρίσκει τον δρόμο της. Και αυτό το ταξίδι, θα έχει πάντα ενδιαφέρον. Και ενδεχομένως,  ένα καλό και επαρκή για να είμαστε ευτυχείς, προορισμό. Ας αφήσουμε λοιπόν το χιόνι να πέσει στην αυλή μας. Μην βιαστούμε να την σκουπίσουμε. Ας αφήσουμε την βάρκα να ξεφύγει λίγο στον γυαλό. Ας πούμε μαζί ένα τραγούδι, έστω ένα refrain. Δεν είναι ντροπή. Ας μην προσπεράσουμε… Ας αγγίξουμε λίγο τον άλλο. Και το άγγιγμα αυτό, ας διαρκέσει και λίγο παραπάνω. Δεν θα πάθει τίποτα, κανένας από τους δυο. Το αντίθετο, ίσως αυτό να μας φέρει και ένα δάκρυ. Και με αυτό, θα γυρίσουμε πίσω τον χρόνο. Τότε, ναι, σε εκείνη την εποχή,  που κλαίγαμε λιγάκι πιο εύκολα. Και πιο συχνά. Και κυρίως, αρκετά καθαρτικά.

Ο νέος χρόνος έρχεται πιο γρήγορα από όσο θα ήθελα. Βάζω λίγο κρασί στο ποτήρι μου. Ανεβάζω την ένταση στον δίσκο αυτό. Ακούω το MY SONG. Δεν βιάζομαι να αφήσω αυτόν που φεύγει. Μάλλον γιατί νιώθω ότι δεν έκανα αρκετά. Ίσως να μην έκανα και όσα έπρεπε. Ευτυχώς που όμως, έκανα κάτι το οποίο όφειλα στην συνείδηση μου. Πήγα και την είδα. Το λιγότερο που θα μπορούσα να κάνω. Μέσα στον θόρυβο της δικής μου ζωής. Γύρω από χιλιάδες τηλεφωνήματα. Και στόχους, και «στόκους»! Και πολλά ακόμα. Πήγα και την είδα. Της είπα «ΚΑΛΗΜΕΡΑ», και ότι την σκέφτομαι. Δεν ήταν όπως θα ήθελα να την δω. Όχι. Τα δάκρυα μου δεν ήρθαν. Ίσως να στέγνωσαν στα μάτια μου. Η ελπίδα, για ακόμα μια φορά, βρίσκεται στον Θεό. Εκείνος ξέρει. Φέτος όμως δεν θέλω άλλο δώρο, από αυτό. Μόνο την καλή υγεία των ανθρώπων που αγαπώ. Ίσως να είναι μεγάλο δώρο αυτό. Ίσως να μην ήμουν καλό παιδί. Αλλά αν ήμουν, τότε αξίζω μια χάρη από Αυτόν. Την καλή υγεία όσων αγαπώ….

One day I hope we'll be in perfect harmony
A planet with one mind
Then I could tell you
All the things inside my head

I'm going to sing my song
And sing it all day long
A song that never ends
How can I tell you, all the things inside my head

ΚΑΛΗ ΑΚΡΟΑΣΗ – ΚΑΛΟ ΜΗΝΑ – ΓΕΜΙΣΤΕ ΤΗΝ ΗΜΕΡΑ ΣΑΣ ΜΕ ΧΑΜΟΓΕΛΑ ΚΑΙ ΚΑΛΕΣ ΠΡΑΞΕΙΣ!! ΧΡΟΝΟΣ ΥΠΑΡΧΕΙ – ΛΙΓΟΣ, ΑΛΛΑ ΑΡΚΕΤΟΣ!!

ΣΤΑΜΑΤΗΣ ΓΑΛΑΝΗΣ ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΣ 2016