ΕΙΣΑΓΩΓΙΚΟ ΣΗΜΕΙΩΜΑ
Τελειώσανε και οι Γιορτές! Τ' Αϊ-Γιαννιού σήμερα (ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ ΣΤΟΥΣ ΓΙΑΝΝΗΔΕΣ), και από Δευτέρα μέσα τα Κεφάλια! Σήμερα επιστρέφουν και οι τελευταίοι που με την ευκαιρία των εορτών είχαν αποδράσει για μέρη "ειδικά" κοντά στη φύση με τις ομορφιές και την αγριότητά της. Δεν μιλάω βέβαια για την επιστροφή των "εκλεκτών" που τράβηξαν για Μύκονο, Κουρσεβέλ, για χλιδάτα πάρτι στα σαλέ, και στα ξακουστά χιονοδρομικά κέντρα του εξωτερικού.. Αυτοί μπορούν να παρατείνουν την παραμονή τους μιας και ο καιρός ευνοεί και δεν έχουν προβλήματα. Μπορούν να δοκιμάζουν επικίνδυνα σπορ προσπαθώντας να δώσουν κατακτητικό νόημα στην πλαδαρή αστικοποιημένη ζωή μας όπως σωστά επισημαίνει στο κείμενο που ακολουθεί ο Κώστας Μπιλίρης!!
ΑΝΑΡΡΙΧΗΤΕΣ ΚΑΙ ΘΑΛΑΣΣΟΛΥΚΟΙ του Κώστα Μπιλίρη
ΚΑΙ ΣΟΥ ΛΕΕΙ Η ΠΑΡΟΙΜΙΑ ΠΩΣ Η ΤΡΕΛΑ ΔΕΝ ΠΑΕΙ ΣΤΑ ΒΟΥΝΑ! Τον ακούσατε; Αντιληφθήκατε τι είπε αυτός ο χειμερινός
αναρριχητής και χιονοπερπατάρης;
Του αρέσει λέει να παίζει με τον κίνδυνο.
Ηδονίζεται να δαμάζει
τη φύση και την παρθενική
της αγριότητα. Αναρριχιέται σε κρουσταλλιασμένα κατσάβραχα, προκαλώντας τον ίλιγγο και τις δύσκολες καιρικές συνθήκες για να δίνει έτσι κατακτητικό νόημα στην πλαδαρή αστικοποιημένη ζωή μας.
Στάσου κύριε που μου το παίζεις αγριοκάτσικο. Στάσου παλικαρά και βιτσιόζε φυσιολάτρη. Εγώ αυτό που κάνεις εσύ, δεν το ανέχομαι.
Παίρνεις τα συμπράγκαλά σου, ενδεχομένως και μερικούς
σαν εσένα και αμολιέσαι στα όρη, τ’ άγρια βουνά, ξέροντας πως λόγω εποχής μπορεί να ξεσπάσει αγριοβόρι.
Πας να πάρεις τον παγωμένο αέρα σου, να κάνεις το κέφι σου, να επιδείξεις
τις ορειβατικές σου ικανότητες, να εμπεδώσεις
τα αντιαστικά σου αισθήματα, αλλά κάποια στιγμή
ο καιρός σε φέρνει τούμπα και αρχίζεις να φωνάζεις
«μαμάκα μου» και
«Παναγίτσα μου». Δε σε ακούμε, αλλά το μαντεύουμε, καθόσον
το ίδιο συμβαίνει με όλους τους μανιακούς του ηρωισμού.
Όμως φιλαράκο, δεν αναλογίστηκες πως βάζοντας
σε κίνδυνο τη ζωούλα του, βάζεις παράλληλα σε αγωνία και ταλαιπωρία
τόσον κόσμο;
Τι επακολουθεί μωρέ σε τέτοιες
περιπτώσεις; Δώστου συνεργεία
διάσωσης, δώστου ομάδες εξερεύνησης, δώστου η γύρω περιοχή να αναζητά περιεχόμενο στη σωτηρία σου, δώστου γονυκλισίες
και τάματα σε όλους τους αγίους.
Σάμπως υπάρχει και άγιος των αναρριχητών να του αναπέμψουμε ιδιαίτερη
ικεσία; Ουδείς καλός χριστιανός θα πήγαινε να σκαρφαλώσει στα κράκουρα, να σκοτωθεί και ν’ αγιάσει.
Και αμολιέται η Πυροσβεστική, ξεχύνεται
η Αστυνομία, κινητοποιείται σύνταγμα ορεινών καταδρομών, υπερίπτανται αεροπλάνα και σηκώνεται
η χώρα στο πόδι, λες κι έχουμε πόλεμο.
Και να οι τίτλοι στις εφημερίδες
και να οι εκφωνητές στην τηλεόραση! Αποκλείστηκαν στο όρος τάδε τόσοι ορειβάτες,
τόσοι κυνηγοί, αγνοείται η τύχη του τάδε, που φέρεται ότι γλίστρησε σε απότομη πλαγιά,...
Ε, όχι ρε φίλε, με ενοχλείς.
Με ενοχλείς σου λέω. Μου ανεβάζεις
τους σφυγμούς. Με αναστατώνεις, με ανακατώνεις, μου τρως χρόνο, μου διαλύεις την ηρεμία,
μου φορτώνεις το πρόβλημά
σου, κοινώς μου σπας τα νεύρα. Δεν είμαι δα και από ξύλο.
Σκέφτομαι τη μάνα σου, που από τη μια σταυροκοπιέται και από την άλλη θα μονολογεί «τί ήθελα και σε κούναγα». Συμμερίζομαι τη γυναίκα σου αν έχεις και δεν σε εξαπέστειλε
ακόμη. Συλλογίζομαι τα παιδιά σου, που υποφέρουν
και λένε
«τί τρελό πατέρα έχουμε» και τάζουν
στην Παναγιά της Τήνου δυο
προσκυνήματα το χρόνο.
Χριστιανέ μου. Δε μας φτάνουν τα άλλα δεινά της καθημερινότητας, πρέπει να μας πιλατεύεις και συ με τις απερισκεψίες του; Να πας βρε. Να σκαρφαλώσεις σε
κορφές και σε ρουμάνια. Να κάτσεις δίπλα σε φωλιές και να φωνάξεις «κούκου». Υπάρχουν παντού και
χιονοδρομικά κέντρα, οργανωμένα
με τις καλύτερες σύγχρονες εγκαταστάσεις. Και να πας τότε που πηγαίνουν
όλοι οι άλλοι. Όσοι αγαπάνε τη ζωή που τους έδωσε ο θεός και σέβονται
τους συνανθρώπους τους.
Αλήθεια, τι σκέφτεται όταν ξεκινάς για την περιπέτειά σου; Εγώ θα ρισκά- ρω και ας τρέξουν
οι άλλοι να με συμμαζέψουν; Μη μου απαντάς. Προτιμώ να το αγνοώ.
Όμως η τρέλα σεργιανίζει και στα πέλαγα. Κάθε χρόνο, δεκάδες
θαλασσομάχοι και θαλασσόλυκοι κάνουν του κεφαλιού τους.
Έλεγε ένας τέτοιος μια μέρα στην τηλεόραση, πως κάθε Έλληνας είναι
και ένας Οδυσσέας. Όμως άνθρωπέ μου, αυτός δε θαλασσοδάρθηκε από καλό του. Τον κυνήγησαν Σκύλες και Χάρυβδες.
Εσύ αγαπάς τη θάλασσα. Το καταλαβαίνω. Ξανοίγεσαι στα πέλαγα να διώξεις τις σκοτούρες
της στεριάς. Το καταλαβαίνω. Να πάψεις να βλέπεις γύρω σου ανθρώπους που μισούνται και αλληλοτρώγονται. Θέλεις να βλέπεις ψάρια
που αλληλοτρώγονται χωρίς να μισούνται. Και αυτό το καταλαβαίνω. Θέλεις να εισπνεύσεις γνήσιο και αξεθύμαστο θαλασσινό ιώδιο. Κάνω πως το καταλαβαίνω. Και ξεκινάς μια μέρα,
μάλλον μια νύχτα που ο βοριάς τ’ αρνάκια παγώνει
και πας ν’ αρμενίσεις,
οδηγώντας συνήθως ένα καρυδότσουφλο. Αυτό ρε φίλε δεν το καταλαβαίνω καθόλου.
Και χάνονται τα ίχνη σου από κάποια θαλασσοταραχή και ανοίγονται σκάφη και σηκώνονται αεροπλάνα για την αφεντιά σου και κινδυνεύουν τόσοι άλλοι για χατίρι σου. Ποιο άλλο ζωντανό, ποιο έντομο,
ποιο ερπετό ρισκάρει
έτσι τη ζωή του;
