"Αρτζιμπούρτζι... Γνώμες"
΄…Ας κάνουμε
κάτι για να μην χαθεί το "μαζί " και το "εμείς"...
Γράφει η Χρυσάνθη Βαμβακίδη*
 |
| Χρυσάνθη Βαμβακίδη |
Γράφει κάποιος μια άποψη
κι αρχίζει από κάτω το ξεβράκωμα...βρισίδια, μαλώνουν μεταξύ τους ,πικρόχολα
σχόλια, επίθεση κατευθείαν αλλά κατά τα
άλλα "σέβομαι την άποψη σου αλλά δεν συμφωνώ. Ρέε ούτε με τον λόγο τον
δικό σας δεν συμφωνείτε!!! Ηλίου φαεινότερο ότι ούτε την ύπαρξη σας δεν σέβεστε
όχι την άποψη του άλλου! Ζούμε όλοι σε μια κρισάρα υπαρξιακή ...Πέρα από τις
άδειες τσέπες και τις στοίβες λογαριασμών στα συρτάρια...η θλίψη κι η κατάθλιψη
βρίσκεται στις άδειες ψυχές, στα σάπια μυαλά ,στο κενό μεταξύ φθοράς και
αφθαρσίας, στις σχέσεις των ανθρώπων, στις ερωτικές και στις φιλικές σχέσεις, στην
ανημποριά να "νιώσουμε". έχει γίνει πια το προφανές ζητούμενο! Αυτό
νομίζω μας βουρλίζει και μας οδηγεί σε αδιέξοδα! Και αντί να προσπαθήσουμε τα
αδιέξοδα να τα κάνουμε μονοπάτια ,δημιουργούμε κι άλλα αδιέξοδα...Χάνουμε τον
μπούσουλα ,λέξεις όπως σεβασμός, αλληλεγγύη, ανθρωπιά, αξιοπρέπεια, γίνονται
όροι "τσίχλες" !Ναι, τις υπερασπιζόμαστε στα λόγια άλλα στην πράξη
τις φτύνουμε αφού τις έχουμε ζαλίσει στο "αναμάσημα"! Και φτάσαμε να
λέμε πως δεν μας φτάνει ο αέρας...Σου είχε πει κάνεις ότι εκεί κοντά στα
τριάντα θα λιγοστέψει ο αέρας γύρω σου; Τελειώνει μωρέ ποτέ ο αέρας;;Τι είναι; Καφές;
Να ανοίξεις το κουτί και να μην υπάρχει ούτε κόκκος;;Κι όμως τελειώνει...Για
καθαρό αέρα μιλώντας πάντα, από βρώμικο να φαν κι οι κότες!!Κι όπου διαβάζεις
"αέρας" βάλε
άνθρωπος,μυαλά,σχέσεις,βλέμματα,αγγίγματα,λεξεις,χαμογελα....Βάλε ότι θες! Βάλε
ότι θες αλλά κάνε κάτι γι’ αυτό...Κάνε κάτι να μην χαθεί η ελπίδα...να μην
χαθεί η αγάπη...Κάνε κάτι για σένα...Για μας! Να μην χαθεί το "μαζί "
και το "εμείς"....Γάμα λίγο το "εγώ "σου κι έλα να
προσπαθήσουμε μαζί! Να μη χαθεί η επαφή ...!
Η Χρυσάνθη Βαμβακίδη .......έζησε τα πιο όμορφα χρόνια της ζωής της στο
Ηράκλειο της Κρήτης προσπαθώντας να μάθει τα φυτά, Τεχνολόγος γεωπόνος μα εσύ
κράτα μόνο το πόνος, θα σπουδάζει όσο θα υπάρχουν οι αιώνιοι! Τινάζοντας το
σκουλαρίκι της έζησε για λίγο στην Αθήνα, πέρασε σαν ελεύθερη χορογραφία από
θέατρα, τυροπιτάδικα κι άλλα πολλά για να επιστρέψει στην εξωτική Λάρισα! Σου
χαμογελά από ένα ανήλιο υπόγειο μιας λάντζας κάποιου τσιπουράδικου, αλλά σου
χαμογελά!!! Δηλώνει κυρά κι αρχόντισσα όπου υπάρχει τρέλα! Αισιοδοξεί για τα
καλύτερα, γελάει δυνατά, αγαπάει το κόκκινο χρώμα, την βροχή και τους
ανθρώπους, λατρεύει τον μπαμπά, δεν ζει χωρίς τη μαμά, δακρύζει στη σκέψη του
αδερφού της... θέλει να πεθάνει από έρωτα και θέλει να γίνει μάνα...! Σας αγαπάει
μα δεν παντρεύεται!
