Δεύτερον, οι Ισλαμιστές δεν κάνουν ταξικό πόλεμο κατά των ιμπεριαλιστών αλλά τζιχάντ [1], δηλαδή "ιερό πόλεμο" εναντίον των απίστων και κατ' αυτούς ο Έλληνας άπιστος με τον Γάλλο δεν διαφέρει, εφόσον είναι άπιστοι και οι δύο στα μάτια τους των ακραίων αυτών ισλαμιστών.

Τρίτον, παρακάτω βλέπετε έναν χάρτη που δεν τον δημιούργησε κάποιος τυχαίος και άσχετος προβοκάτορας αλλά η ίδια η οργάνωση του ISIS και κατά περίεργο τρόπο κόβει γεωπολιτικές αρτηρίες της Ρωσσίας. Μέσα σ' αυτόν τον χάρτη, εκτός των άλλων χωρών συμπεριλαμβάνει και τη δική μας χώρα, άρα κάθε επιχείρημα ό,τι η Ελλάδα δεν κινδυνεύει από τον ISIS καταρρίπτεται από τους ίδιους και ας μην είμαστε μία ιμπεριαλιστική χώρα. Ο χάρτης μοιάζει σαν να είναι δημιουργημένος από αμερικάνικο χέρι που κατοικοεδρεύει στη φωλιά με τα γεράκια της Ουάσινγκτον. Όπου θέλει την γεωπολιτική επέκταση στον χώρο εκείνο, ακολουθώντας την θεωρία του γεωπολιτικού αναλυτή Nicholas J. Spykman [2] στο βιβλίο του η Γεωγραφία της Ειρήνης για την πλανητική κυριαρχία για τις Η.Π.Α.

Τέταρτον, τον μήνα Οκτώβριο του έτους 2016 συνελήφθησαν στην χώρα μας και συγκεκριμένα στη Βόρεια Ελλάδα δύο μέλη του ISIS [3]. Μάλιστα αυτά τα δύο στελέχη βρίσκονταν στην κορυφή των λιστών όλων των Ευρωπαϊκών Αστυνομιών. Ο ένας ήταν Γερμανός συριακής καταγωγής και ο δε άλλος ήταν Γάλλος αραβικής καταγωγής. Ευτυχώς, υπήρξε σύλληψη αυτών των δύο τρομοκρατών και έτσι γλιτώσαμε ένα ενδεχόμενο τρομοκρατικό χτύπημα που θα μπορούσε να 'χε συμβεί στην χώρα μας.

ΤΟ ΙΣΛΑΜ ΕΙΝΑΙ ΔΙΚΑΙΙΚΟ ΣΥΣΤΗΜΑ

Το ISIS διαφορετικά ονομάζεται και ως "Ισλαμικό Κράτος" [4] διόλου τυχαία και ορθότατα, καθώς πρόκειται για ένα αναπτυσσόμενο κράτος με άλλα χαρακτηριστικά. Παρότι αποτελείται από ισλαμιστές δεύτερης και τρίτης γενιάς μουσουλμάνων που μεγάλωσαν στην Ευρώπη (παράτησαν τα χαμπούργκερς και την ψηφιακή τηλεόραση για να πάνε στην έρημο και να αποκεφαλίσουν τους άπιστους στο όνομα του Αλλάχ, σαφώς σε ιδανικότερες συνθήκες από τις τωρινές των hot spots-κέντρα μεταναστών, εν τούτοις δεν εντάχθηκαν στη δυτική κουλτούρα), από Αφρικανούς, από Ασιάτες και όσων τέλος πάντων ασπάζονται το ακραίο ισλάμ από όπου κι αν προέρχονται σε Δύση και Ανατολή. Όλους αυτούς τους ανθρώπους που προέρχονται από διαφορετικές φυλές τους ενώνει το σύνθημα ό,τι ο "Αλλάχ είναι μεγάλος" και αυτό το στοιχείο είναι αρκετό για να δράσει ως συγκολλητική ουσία και να στραφούν για έναν ιερό πόλεμο κατά των απίστων κάνοντας αγώνα για την διάδοση της απόλυτης αλήθειας, όπως θέλει ο Αλλάχ. Να υπενθυμίσω ό,τι τα συστημικά Μ.Μ.Ε. αποκαλούν την τρομοκρατική οργάνωση του ISIS και ως "Ισλαμικό Κράτος" και ορθά το αποκαλούν ως κράτος κι ας έχει μουσουλμάνους από την Συρία, το Αφγανιστάν, το Πακιστάν, από την Αφρική και Ευρωπαίους μουσουλμάνους δεύτερης και τρίτης γενιάς. Καθώς το Ισλάμ είναι πάνω απ' όλα δικαιϊκό σύστημα, γι' αυτό και σε μία αμιγώς ισλαμική χώρα δεν προκρίνεται στο σύστημα διακυβέρνησης ενός "δυτικού τύπου" πολιτικού συστήματος και ο δυτικός τρόπος ζωής.

Ο λόγος που αυτό το φονταμενταλιστικό κίνημα παρουσιάστηκε ως ένα κίνημα της απελευθέρωσης και της δημοκρατίας στην αρχή , δεν είχε να κάνει με άλλο λόγο παρά με την επικοινωνία και την προπαγάνδα, καθώς γνώριζαν οι Η.Π.Α. ό,τι δημιούργησαν έναν Φράγκενσταιν [5],[6],[7] ενάντια στην Ρωσσία και για να το διαχειριστούν προπαγανδιστικά στους δυτικούς λαούς και για να έχουν την συναίνεση τους το ανέφεραν ως "Αραβική άνοιξη" που είναι ένα κίνημα για την διεκδίκηση της ελευθερίας και της ειρήνης στην υπανάπτυκτη τους περιφέρεια και όσοι θα στρεφόντουσαν στη συνέχεια ενάντια σ' αυτήν την άνοιξη, τότε δεν είναι κάτι άλλο παρά εχθροί της δημοκρατίας και της ελευθερίας, όπου πρέπει να πάρουν το μάθημα τους κι αυτοί που είναι κόντρα σ' αυτές τις αξίες. Αυτός είναι ο λόγος που τα μεγάλα δυτικά δίκτυα πανηγύριζαν στην αρχή για την "Αραβική άνοιξη" και στη συνέχεια που αποκαλύφθηκε ό,τι αυτό κίνημα δεν ήταν κάτι άλλο από ένα φονταμενταλιστικό κίνημα που κήρυξε την τζιχάντ, τα δυτικά μέσα στη συνέχεια ποιούσαν την νήσσαν, εξάλλου ο λαός ξεχνάει πολύ εύκολα, τόσο όσο θυμώνει, επίσης, εύκολα.

SAMUEL P. HUNTINGTON - Η ΠΡΟΒΛΕΨΗ

Γνώριζε ο Σάμιουελ Π. Χάντιγκτον, ό,τι ο άνθρωπος της δύσης υπακούει στον νόμο, εκεί που ο άνθρωπος του Ισλάμ υπακούει στη θρησκεία του και το σχεδίασε ως αρχιτεκτονικό σχέδιο στο βιβλίο του "Η Σύγκρουση των Πολιτισμών" (το βιβλίο που τάχα και δήθεν έχουν αναγνώσει πολλοί μαϊντανοί Έλληνες πολιτικοί και δημοσιογράφοι αλλά ψεύδονται ή δεν το κατανόησαν πολλοί απ' όσους λένε ό,τι το διάβασαν). Συγκεκριμένα στη σελίδα 213, αναφέρει:

"Κατά τη διάρκεια του Ψυχρού Πολέμου, η υπάρχουσα τάξη ήταν το προϊόν της επικράτησης των υπερδυνάμεων επί των δύο συνασπισμών και της επιρροής τους στις χώρες του Τρίτου Κόσμου. Στον κόσμο που αναδύεται, η παγκόσμια δύναμη είναι απαρχαιωμένη και η παγκόσμια κοινότητα ένα άπιαστο όνειρο. Καμιά χώρα, συμπεριλαμβανομένων και των Ηνωμένων Πολιτειών, δεν έχει σημαντικά συμφέροντα παγκόσμιας ασφάλειας. Τα συστατικά της τάξης στον πιο σύνθετο και ετερογενή σημερινό κόσμο βρίσκονται στο εσωτερικό και μεταξύ των πολιτισμών. Ο κόσμος θα διαθέτει μια τάξη με βάση τους πολιτισμούς ή δεν θα διαθέτει καθόλου. Σ' αυτό τον κόσμο τα κράτη πυρήνες των πολιτισμών, αλλά και μεταξύ πολιτισμών, μέσω των διαπραγματεύσεων που διεξάγουν με άλλα κράτη πυρήνες."

Στη πραγματικότητα δικαιολογεί ο Χάντιγκτον ό,τι πρέπει μία σειρά από χώρες που κουβαλούν το πρόσημο της ορθοδοξίας να εξισλαμιστούν στην ανατολική πτέρυγα του ΝΑΤΟ και τούτο διότι μία ισλαμική χώρα και που κατέχει μία εξαίσια γεωπολιτική θέση στην ανατολική Ευρώπη δεν πρέπει επ' ουδενί να προσχωρήσει σε άλλη γεωπολιτική σφαίρα επιρροής και δη στην αντίπαλη Ρωσσία, την ορθόδοξη.

Εάν υπάρξει μία γεωπολιτική δομή που θα κατευθύνεται υπό το πρίσμα των πολιτισμών, τότε ο κόσμος διαιρείται σε λιγότερους πυρήνες-κράτη και περιφέρειες, παγκοσμίως από ό,τι να χωριστεί υπό άλλο πρίσμα πέραν το πολιτισμικό στοιχείο, ως κυρίαρχο. Έτσι, η μετά Ψυχροπολεμική Ρωσσία που είναι Ορθόδοξη δεν θα μπορεί να εντάξει στη σφαίρα επιρροής της τέτοιες χώρες που δεν είναι ορθόδοξες και πολύ περισσότερο όταν πρόκειται για ισλαμικές χώρες. Στη πραγματικότητα λοιπόν η εξισλαμοποίηση των Βαλκανίων είναι ένα σχέδιο που εξυπηρετεί την γεωπολιτική επέκταση των Η.Π.Α. έναντι της Ρωσσίας και επ' ουδενί δεν είναι ζήτημα προσωπικό μεταξύ της χώρας μας και των Η.Π.Α. αλλά είναι τα συμφέροντα, ηλίθιε (όπως θα 'λεγε ο Κλίντον).

Για αυτό τον λόγο από την αρχή της κρίσης του 2010 το State of Department επιζητούσε μετ' επιτάσεως να δημιουργηθεί ένα ισλαμικό τζαμί στην χώρα μας (και φυσικά η πολιτική μας ελίτ το αποδέχθηκε είτε από τα δεξιά της, είτε από τα αριστερά της καθώς παραμένει γονυπετής και ικέτης των ξένων κέντρων συμφερόντων, βλέπε Μνημόνιο Πόρτερ [8]). Τούτος είναι ο λόγος που ανέλαβε η Αμερικάνικη πρεσβεία στην Αθήνα την επιμόρφωση των εκπαιδευτικών που θα αναλάβουν τον ρόλο επιμόρφωσης των παιδιών των μεταναστών [9]. Τέλος, αυτός είναι ο λόγος που ο πρέσβης που οργάνωσε μαζί με την Νούλαντ το πραξικόπημα στην Ουκρανία ήλθε ως νέος πρέσβης στη χώρα μας, καθότι είναι άνθρωπος "ειδικών αποστολών" και για μία τέτοια αποστολή προορίζεται στη χώρα μας [10].

ΚΑΤΑΚΛΕΙΔΑ:

Για το τέλος επέλεξα ένα απόσπασμα από τον μεγάλο φιλόσοφο μας τον Παναγιώτη Κονδύλη από το βιβλίο του η "Πλανητική πολιτική μετά τον ψυχρό πόλεμο", των εκδόσεων "Το Ποντίκι", στις σελίδες 214 έως 216. 

Και η τελευταία τάση, για την οποία θα μιλήσουμε ακροθιγώς σε σχέση με την ελληνική εθνική πολιτική, δεν διαθέτει κάποιον αξιόλογο και μαζικό πολιτικό φορέα, αλλά είναι μάλλον διάχυτη, όπως και η προηγούμενη. Απλώνεται σε διάφορους βαθμούς ασάφειας κυρίως μέσα στον χώρο της ευρύτερης αριστεράς, μολονότι κάποτε συνοδοιπορεί με την πολιτική της ευρωπαϊκής ένταξης, αν και εφ’ όσον απ’ αυτήν αναμένεται η άμβλυνση των εθνικισμών και η προαγωγή της ειρήνης ή της συναδέλφωσης μεταξύ των λαών μέσω της απάλειψης των συνόρων, της καθολικής εφαρμογής των ανθρωπίνων δικαιωμάτων κτλ. κτλ. Τέτοιοι, κατά βάθος απολιτικοί, ευσεβείς πόθοι αποτελούν κατ’ ουσία την αριστερή εκδοχή ή παραλλαγή του μαζικοδημοκρατικού ευδαιμονισμού, ο οποίος ονειρεύεται μία κατάσταση, όπου συλλογικές προσπάθειες και συλλογικές θυσίες θα είναι περιττές, και την απροθυμία του γι’ αυτές την ντύνει με ψευτοηθικές δεοντολογίες. Μετά την κατάρρευση του κομμουνιστικού κινήματος, οι παρεμφερείς αντιλήψεις εκπληρώνουν μία πρόσθετη ψυχολογική λειτουργία. Πολλοί, των οποίων οι ελπίδες, οι διαγνώσεις και οι προγνώσεις διαψεύσθη­καν παταγωδώς και οι οποίοι τώρα δεν έχουν αρκετή αξιοπρέπεια για να σωπάσουν και να αναρωτηθούν μήπως είναι ανίκανοι να καταλάβουν τι γίνεται στον κόσμο, παρά αντίθετα συνεχίζουν απτόητοι τη φιλόδοξη πολιτική ή συγγραφική τους σταδιοδρομία επικαλούμενοι την ακατάλυτη πίστη τους στο «μέλλον του άνθρωπου» και στην «πρόοδο» — πολλοί τέτοιοι, λοιπόν, ζητούν σήμερα υποκατάστατα των παλαιών ορθόδοξων σοσιαλιστικών ουτοπιών σε θολούς ειρηνισμούς και σε οικουμενιστικές ηθικολογίες. Νομίζουν ότι με τον τονισμό του μεγάλου κοινού ανθρωπιστικού παρονομαστή και με την υπόμνηση του πάντα αδιάπτωτου ανθρωπιστικού τους φρονήματος θα ρίξουν μία γέφυρα ανάμεσα στις χθεσινές και στις σημερινές τους τοποθετήσεις, σβήνοντας έτσι από τη μνήμη των άλλων τις πολιτικές τους γκάφες και διασκεδάζοντας τις εύλογες αμφιβολίες, ως προς τις πνευματικές τους ικανότητες σ’ ό,τι αφορά στη σύλληψη πολιτικών καταστάσεων. Ο κόπος τους φαίνεται ωστόσο να πηγαίνει χαμένος. Γιατί και τα καινούργια τους θεολογούμενα απέχουν, το ίδιο όπως και τα παλιά, παρασάγγες από τις κινητήριες δυνάμεις της σύγχρονης πλανητικής ιστορίας και από τον χαρακτήρα της πολιτικής. Είναι πολιτικά νήπιος όποιος αναφέρεται στις δήθεν γενικές σύγχρονες τάσεις για υπέρβαση του εθνικού κράτους και για τη βαθμιαία πτώση των συνόρων, αποσιωπώντας ότι είναι δύο πολύ διαφορετικά πράγματα να περνούν τα σύνορα σου στρατιές τουριστών και να τα περνούν τα στρατεύματα ενός γειτονικού κράτους. Και εξ ίσου πολιτικά νήπιοι είναι όσοι φαντάζονται ότι τα «ανθρώπινα δικαιώματα» μπορούν ν’ αποτελέσουν αμετακίνητο κριτήριο για την άσκηση εθνικής πολιτικής, παραγνωρίζοντας τη συγκεκριμένη επήρεια και χρήση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων σε κάθε πολιτική συγκυρία. Για να το πούμε ειλικρινά και απερίφραστα: θα ήταν κάτι σαν εθνική αυτοχειρία, αν σήμερα η Ελλάδα γνοιαζόταν πρωταρχικά για τα ανθρώπινα δικαιώματα των μουσουλμάνων της Βοσνίας, υποστηρίζοντας μεταξύ άλλων και το δικαίωμά τους ν’ αυτοδιατεθούν και να σχηματίσουν ένα δεύτερο μουσουλμανικό κράτος στα Βαλκάνια. Φαίνεται πάντως ότι το ένστικτο της εθνικής αυτοσυντήρησης λειτουργεί βουβά μεν, αλλά αλάνθαστα και στους παρ’ ημίν ζηλωτές του ειρηνισμού και των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Κανείς τους δεν διαδήλωσε υπέρ των μουσουλμάνων Βοσνίων, όπως λ.χ. θα διαδήλωνε υπέρ των Κούρδων της Τουρκίας ˙ επίσης κανείς δεν φάνηκε να ενοχλείται ιδιαίτερα όταν πριν από μερικά χρόνια η τουρκική μειονότητα της Βουλγαρίας διωκόταν συστηματικά. Τέτοιες πράξεις ή παραλείψεις δεν υπαγορεύονται βέβαια από κακοπιστία ή συνειδητό υπολογισμό ˙ μάλλον εκφράζουν υποσυνείδητους αυτοματισμούς, οι οποίοι με τη σειρά τους καθιστούν πρόδηλη την έμπρακτη αδυναμία να στηριχθεί μία ρεαλιστική εθνική πολιτική σε αμιγείς οικουμενικές αρχές.

[1] https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A4%CE%B6%CE%B9%CF%87%CE%AC%CE%BD%CF%84

[2] Ο χάρτης αυτός είναι σχεδιασμένος από τον Spykman και τα βελάκια που κυκλώνουν την Ρωσσία μας δείχνουν ό,τι αυτή ζώνη όποιος κυριαρχήσει είναι αυτός που θα γίνει ο Παγκόσμιος Ηγεμόνας και θα διατηρηθεί η παγκόσμια ειρήνη, κατά τον ίδιον. Επίσης, βλέπουμε σε σύγκριση με τον χάρτη του "Ισλαμικού Κράτους" πολλές ομοιότητες στην σχεδίαση για κατάληψη περιοχών.