Ο ΔΙΣΚΟΣ ΤΟΥ ΜΗΝΑ: the RISING (Από τον Σταμάτη Γαλάνη)

ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΣ 2017

ΔΙΣΚΟΣ ΤΟΥ ΜΗΝΑ: the RISING

ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΗΣ: Bruce SPRINGSTEEN

ΧΡΟΝΙΑ ΚΥΚΛΟΦΟΡΙΑΣ: 2002

 https://www.youtube.com/watch?v=6i-fiRgbpr4

Κοίταξα το ρολόι στον υπολογιστή. Έδειχνε 12:15. Πρώτη Φεβρουαρίου 2017. Μόλις μπήκε ο μήνας! Πότε ήρθε και αυτός, πότε έφυγε ο προηγούμενος, αναρωτήθηκα αγκαλιά, με μια βαριά μου ανάσα. Δεν κατάλαβα πραγματικά τι με βρήκε. Ούτε ιδέα, σας λέω. Σαν να χάθηκαν οι μέρες από μπροστά μου. ΝΑΙ! ΑΛΗΘΕΙΑ λέω. Νιώθω σαν να έχασα ένα μήνα από την ζωή μου! Και ξαφνικά, μέσα στο παραλήρημα της σκέψης μου για την μελανχολία αυτής της αδικοχαμένης χασούρας, σκέφτηκα, ότι «κάτι δεν έκανα»… Κάτι δεν έκανα. Τι; Ναι σωστά, δεν έχω γράψει ακόμα το ΔΙΣΚΟ του ΜΗΝΑ!  Βρίσκομαι μπροστά στο λευκό κενό χαρτί. Δεν έχω καμία ιδέα. Δεν πρόκαμα καν να σκεφτώ. Τι να γράψω, τι έχω να πω; Ποιος δίσκος ταιριάζει με το κλίμα των ημερών; Για να δούμε. Η θεματολογία μου είναι βαρετή και σκούρα μελανή. Εννέα με εννέα δουλειά, σπίτι, δουλειά. 100% τρέξιμο, δυστυχισμένο άγχος, ευθύνες και εκκρεμότητες. Πήξαμε στα ποσοστά, τις μελέτες και τους ισολογισμούς! Τα βάζω με τα θηρία. Άνισος αγώνας. Γενναίος συνάμα. Πολλοί δεν καταλαβαίνουν. Δεν έχουν καμία θέληση να καταλάβουν. Τους έχει από χρόνια κερδίσει η ζωή και η μεγαλομανία. Πάντα τους χρωστάει. Τα γεγονότα με προλαβαίνουν, ωστόσο. Δια μαγείας, βρίσκομαι συνεχώς ένα βήμα μπροστά από αυτά, και τα πλάνα των άλλων μου αποκαλύπτονται, πριν αυτοί μου  τα αποκαλύψουν! Γκρίζες μέρες, ασημένια σύννεφα. «Αγύριστα» κεφάλια. Ευτυχώς, παρηγοριέμαι από την ποίηση των παλαιότερων καιρών. Και από τα χαμόγελα των ανθρώπων. Κάποιες ημέρες χάνω την ελπίδα μου σε αυτούς. Κάποιες άλλες, την βρίσκω ερωτοτροπόντας με αυτούς. Έτσι, γιατί γουστάρω το κέφι της στιγμής. Μοναδική ξεκούραση η προσευχή. Και ευτυχώς, η κόρη μου, που τα ανατρέπει όλα, ναι. Μου δίνει λόγο να τριγυρνάω στους δρόμους. Και φυσικά, να βρίσκω πάντα λόγους να αγωνίζομαι. Ο πλανήτης μας τριγύρω, ως συνήθως κατρακυλά από το χείριστο στο χειρο-χειρότερο, και μέσα σε όλα, «πάρε και ένα Donald Trump στο κεφάλι», για να γουστάρεις!! Ναι, σαν να μην έφτανε ο «αριστερός» μας πρωθυπουργός και τα φιντάνια του.. Ωστόσο, να, με λίγη σκέψη, βρηκα το θέμα μου, βρήκα τον δίσκο μου! Όλα μέσα μου γύρισαν κατακλυσμιαία, όπως πάντα γίνεται δηλαδή. Το «Αμερικάνικο» όνειρο, η Δυτική ουτοπία, η Χώρα των Ελεύθερων, η χώρα των εκατομυρίων μεταναστών και προσφύγων. Η νέα Γη της επαγγελίας. Οι εκτάσεις της, οι σέκτες και η σκοτεινές δυνάμεις της. Τα γκέτο, και τα καρτέλ. Τα Χουλιγουντιανά της παραμυθάκια. Η κουλτούρα που μοιράζεται από γενιά σε γενιά. Η δικιά σου κοντινή Αμερική, όπως έλεγε και κάποτε ένα τραγούδι.

Ο κόσμος λοιπόν καίγεται, και ο Trump χτενίζεται! Η και όχι! Μα μαλλί το λες αυτό; Σαν κανταίφι που ξέχασες για ημέρες στο ψυγείο! Όμως, μην μας ξεγελάει όλο αυτό. Ουτε τα λεφτά του, ούτε ο πύργος του, ούτε καν η όμορφη Μελάνια του. Είναι και αυτός ένα τίποτα μπροστά σε όλο αυτό το δραματικά σκοτεινό κατασκεύασμα που βρίσκεται από πίσω του και τον υποστηρίζει. Όταν βγήκε νικητής από τις αμερικανικές κάλπες, σκέφτηκα, ότι είναι ακόμα μια μαριονέτα. Δεν είναι αυτός ο κίνδυνος που όλοι γουστάρουν να περιμένουν. Αλλά δυστυχώς, είναι στα αλήθεια, ένας πολύ καλός αντιπερισπασμός. Μια έξοχη και έντεχνα μελετημένη παραπλάνηση. Φοβάμαι, ότι τώρα, στις μέρες μας δηλαδή, είναι που θα δούμε πολλά από τα γεγονότα των σημείων των καιρών. Και όσο εκείνος θα τσακώνεται στον Letterman για το τοίχος στο Μεξικό, την Κούβα και τους πρόσφυγες, άλλο τόσο τα πλάνα των σκηνοθετών του κόσμου θα περνάνε «κάτω από το τραπέζι», πιο εύκολα από ποτέ. Η Αμερική δεν ξέρει ακόμα τι την έχει χτυπήσει. Θα το ανακαλύψει όμως γοργά, μέσα στους επόμενους μήνες. Όπως και τότε. Εν έτη 2001, όταν εκείνο το θαλπερό φθινοπωρινό πρωινό της 11^ης Σεπτεμβρίου, την χτύπησαν οι σκοτεινές δυνάμεις αυτού του κόσμου, απροσδόκητα και θρασύδειλα.

Το «THE RISING», λοιπόν, του ΑΦΕΝΤΙΚΟΥ είναι ίσως η πιο εύστοχη και κατάλληλη επιλογή για αυτόν τον μήνα. Όχι μόνο γιατί γράφτηκε εξ ολοκλήρου για να τιμήσει και να θρηνίσει με τον τρόπο του Springsteen πάντα, τα θύματα, αυτού του αόρατου νέου πολέμου, αλλά και γιατί, 15 χρόνια μετά, ο ίδιος αόρατος πόλεμος «ενάντια στην τρομοκρατία» (όχι βέβαια, αυτό που βλακωδώς ειπώθηκε από τον ‘Skull and Bones’ κύριο Bush) καλά κραττεί τριγύρω μας. Το μήνυμα του δίσκου φυσικά είναι ένα και συγκεκριμένο. ΞΕΣΗΚΩΜΟΣ – ΑΝΑΔΥΣΗ!! Ότι μας χρειάζεται δηλαδή! Φτάνει ρε παιδί μου ο καναπές! Δεν συμφωνείς; Φτάνει η λοιδωρία και η βαρύγδουπη κατάκριση. Μπορούν όλα αυτά που λέμε και υποστηρίζουμε, που πιστεύουμε και θεωρούμε αγνά και ενάρετα, να γίνουν πράξη; Μπορούμε στα αλήθεια, να «βάλουμε τα λεφτά, στο στόμα μας»; Μπορούμε να βγούμε στις πλατείες; Να αλλάξουμε τα ρούχα μας, με ιδέες; Την σιγουριά με την επανάσταση; Το σκοτάδι με το φως; Η μήπως θα συνεχίζουμε να καταγράφουμε την ζωή μας, μέσα από τα εύστοχα αποφθέγματα του Facebook; Θα αρχίσουμε να βλέπουμε λίγο πιο πέρα από την μύτη μας; Θα αφήσουμε τα παραθυρα μας ξανά ποτέ ανοιχτά; Θα ασχοληθούμε με τα παιδιά μας ή θα τα παρατάμε στις babysitters, και τους παιδότοπους; Θα εμπιστευτούμε τον γείτονα, θα αφήσουμε τον εργαζόμενο να εργαστεί ελεύθερος, θα πάρουμε ένα παραπάνω τηλέφωνο τους γονείς μας; Θα αγκαλιάσουμε την πρόοδο του άλλου, θα αγαπήσουμε το δίκαιο, το αληθινό, ακόμα και το εξόχως εκκεντρικό; Η μήπως θα σπαταλάμε τις ώρες μας καταστρέφοντας την ηρεμία του άλλου, μαζί με τα χιλιάδες εκτάρια καμμένης Γης, ύλης και υποθηκευμένης συνείδησης;

Ίσως τελικά, να τα λέει καλά ο ερμηνευτής, όταν λέει ότι περιμένει για ένα θαύμα. COUNTING ON A MIRACLE. Δεν είναι και ο μόνος, άλλωστε. Δεν υπάρχει άνθρωπος που να μην περιμένει ένα θαύμα. Όπως ειδικά, αυτοί οι κακόμοιροι άνθρωποι που περάσαν τον χιονιά και τον χειμώνα μέσα σε σκηνές. Παρατημένοι και παραγκωνισμένοι από την κοινωνία και τα συστήματα της Δυτικής εφαρμογής. Και το δικό τους θαύμα είναι διαφορετικό από το θαύμα άλλων. Αυτό το θαύμα λέγεται στέγη. Τροφή. Ζέστη. Και ίσως και μια αγκαλιά.  Σκέφτομαι λοιπόν, αρπάζοντας την κιθάρα μου, ότι τα ακόρντα και τα πλήκτρα του EMPTY SKY, είναι τόσο στενάχωρα, όσο και το υπόγειο της καρδιάς τους. Κοίταξε, όταν έπεσαν τα αεροπλάνα εκείνο το μεσημέρι, δεν λαβώθηκε η Αμερική. Το νέο διαμοιράστηκε σε όλα τα μύκη και τα πλάτη της Γης. Ύστερα, κάποια χρόνια μετά ήρθε το τσουνάμι στην Κάτω Ανατολή. Μετά οι σεισμοί στην Ιαπωνία. Μήνες πριν η Συρία, τα θύματα του πολέμου, το Χαλέπι, το Μπατακλάν, όπου και ξαφνικά «γίναμε όλοι Γάλλοι» σε μια μέρα (πόσο συναθρωπιστική υποκρισία να αντέξει κανείς, Θεέ μου), και τώρα, ένας τόπος γεμάτος μετανάστες. Πραγματικά, κάθε μέρα ένα καινούργιο δελτίο φρικτών ειδήσεων. Ο κόσμος σείεται. Οι καιροί αλλάζουν. Ο Μεσαίωνας επιστρέφει. Ο ουρανός αδειάζει. Ευτυχώς, ο Springsteen μας το υπενθυμίζει αυτό. Και κάποιες μέρες, τον γεμίζει φλογισμένες μελωδίες.

«I woke up this morning; I could barely breathe, just an empty impression, on the bed that you used to be… I woke up this morning… to an empty sky…»

Έφτιαξα κεφάλι. Η κιθάρα με βοηθάει πάντα να ξεσκονίζω τον εγκέφαλο μου. Η σκόνη και η στάχτη, φεύγει με το πρώτο μου arpeggio. Βρήκα τον δίσκο, κάπου καταχωνιασμένο. Τον έβαλα στο pick up. Ακούστηκε μια σκουριασμένη τραχιά ιαχή απάνω στο βινύλιο. Αμέσως τα δάκτυλα μου με οδήγησαν στο WORLDS APART. Το δεύτερο αγαπημένο μου τραγούδι από τον δίσκο. Εκεί, όπου οι κόσμοι μας ενώνονται. Με μια σκάλα, που φεύγει από την καρδιά μου και φτάνει στην πολύτιμη δικιά σου. Εκεί, που σου δίνω ένα γλυκό φιλί στο μέτωπο, και διώχνω την καταχνιά από το μυαλό σου. Το πρόβλημα απομακρύνω, ξεσπάω δυνατά, κλαίω γοερά, ονειρεύομαι! Μωρό μου, μετά, σαν γνωστός και κυκλοθυμικός δραπέτης, πάλι φεύγω. Θα συναντυθούμε όμως στο σημερινό μου όνειρο, υπόσχομαι! Δεν έχει σημασία από πού είσαι, ποια είσαι, από ποια χώρα είσαι. Τι πιστεύεις, και τι δεν πιστεύεις. Αν είσαι μαύρη, κόκκινη ή λευκή. Είσαι από το ίδιο χώμα και νερό. Από την φωτιά και τον αέρα. Παιδί του ίδιου, ουράνιου δημιουργού. Επομένως, αδερφή μου, γυναίκα, φίλη και ερωμένη μου μαζί! Ας είμαστε χώρες και σκέψεις μακριά, καρδιοχτύπια ωστόσο, τόσο κοντινά. Θα σε βρώ. Θα με βρείς. Είπαμε, απόψε.

«I hold you in my arms, that’s where it starts, I seek faith in your kiss and comfort in your heart – I taste the seed upon your lips, lay my tongue upon your scars – But when I look into your eyes, we stand worlds apart» Πόσο αγαπώ αυτόν το στίχο βρε παιδιά…

Πάμε πάλι πίσω. Αυτό το πισογύρισμα, με φτιάχνει! Φοβάμαι, ότι πρώτα θα τελειώσει το μελάνι μου, και πολύ αργότερα ο πόλεμος. Φτάσαμε στο YOU’RE MISSING. Καλύτερα να μην σταθούμε πολύ σε αυτό. Δεν υπάρχει ίσως καλύτερος καλλιτέχνης από τον Springsteen για να καταγράψει την απώλεια. Το χάσιμο κάποιου επίσημα αγαπημένου. Της ίδιας μας της ταυτότητας, μέσα στο πέρας του καιρού. Η φωνή του, αυτή η γεμάτη αγωνία, και σκληροτράχυλη ηδονή φωνή, τραγουδάει τις λέξεις αυτές, σαν να βρίσκεται σε κηδεία. Πόσο πολύ δυνατές εικόνες. Είναι στο πλάνο της ζωής θα μου πεις. Όσο περισσότερο μεγαλώνουμε, τόσα περισσότερα αφήνουμε πίσω. Κάποιος πάντα λείπει. Κάτι μας λείπει. Η μελωδία της ζωής, έχω πει σε ένα βιβλίο μου, «πάντα ένα φαλτσέτο». Και στο εν λόγω κομμάτι, τα πλήκτρα του πιάνου με το cello, έκαναν έρωτα. Μας αρέσει αυτό, το εκτιμάμε. Το αποζητάμε. Εις το διηνεκές, φυσικά.

Πολλά όμορφα τραγούδια. Δεν είναι εύκολο να τα ξεχωρίσεις. Να ενημερώσω όμως τους φαν, ότι ο Springsteen εκείνη την εποχή, βρέθηκε σε πραγματικό δημιουργικό οίστρο. Ήταν και το συναίσθημα βέβαια, το πατριωτικό. Ο ίδιος καλλιτέχνης, γνήσιο δημιούργημα της αντι-αμερικανικής ποπ κουλτούρας. Αντι-ήρωας, ρετρό, New York hustler και τα λοιπά, υπήρξε κατά καιρούς μεγάλος κυνικός και πολέμιος ιεροκύρηκας της χώρας του. Θυμηθείτε ότι το ‘Born in the USA’, απλά αλλά και μελετημένα «κράζει» την χώρα του. Ωστόσο, το 2002, υπήρξε μια χρονιά ένωσης δυνάμεων. Έτσι, και επανένωσε την παλιά του μπάντα, το E-STREET BAND για να πραγματώσει το τότε νέο του σχέδιο. Το νέο του μήνυμα. Και φυσικά, μπορούσε να εκμεταλλευτεί όσο βοήθεια παραπάνω γινόταν. Η ελπίδα, είναι το ζητούμενο. Να περιμένεις, όπως λέει και το πιο εύθυμο αυτό άσμα, μια ηλιόλουστη ημέρα. WAITING ON A SUNNY DAY. Μα αυτό περιμένουμε όλοι αδερφέ μου. Και ευτυχώς, σε αυτή την χώρα που εμείς είμαστε ευλογημένοι να ζούμε, έχουμε πολλές από αυτές. Και το κυριότερο, ο ήλιος εδώ, ακόμα δεν φορολογείται. Έρχεται δωρεάν, και το κέρδος μας από αυτόν, 100% καθαρό!  

Τελειώνοντας, παραδοσιακά, με το αγαπημένο μου κομμάτι από τον δίσκο. Το ακούω φυσικά τελευταίο. PARADISE. Τι να κάνεις τα μεγαλεία αυτά της ζωής, όταν ακολουθεί μπροστά ο Παράδεισος; Θυμάμαι, να το ακούω κάποτε σε ένα δρόμο, όταν ζούσα στην Βιέννη. Μόνος, άδειος, αφιλόξενος. Ως συνήθως, δούλευα 100 ώρες την ημέρα. Περίμενα μια αλλαγή, όπως όλοι. Άργησε, ωστόσο ήρθε. Άξιζε την αναμονή μου. Δεν άξιζε τα λάθη μου. Ένα ουτοπικό όνειρο. Μια αιθάλη, μια απάτη. Μια πραγματικότητα επίσης. Και στην μέση των δύο αντίθετων διαστάσεων, η αναθεματισμένη αλήθεια. Γυμνή, πανέμορφη, και κυρίως πεντακάθαρη. Όπως το βλέμμα, ενός νεογέννητου μωρού. Όπως το «σήμερα» και οι αλλαγές που αυτό φιλοξενεί. Οι λόφοι της Ανδαλουσίας, τα οροπέδια στα Απαλάχια όρη, τα φαράγγια της Utah, όλα εδώ κοντά. Ένας χορός μέσα στους άδειους δρόμους. Εγώ και εσύ, και μια μερίδα φύση. Αυτό αξίζει στο τέλος, σκέφτομαι. Ας αφήσουμε λοιπόν τον Trump να «κουρεύεται». Δείτε την αλήθεια πίσω από τις λέξεις. Βάλτε αυτόν το δίσκο στο cd-player σας. Θα νιώσετε καλύτερα. Θα πάρετε βαθιά ανάσα. Θα δείτε, ότι έχετε δημιουργήσει κάτι σημαντικό, σε αυτό εδώ το γήινο βοσκοτόπι. Όλα θα φτιάχνουν. Ο παράδεισος, ο δικός σας παράδεισος, είναι μπροστά, και περιμένει να τον αναζητήσετε.  

«Where the river runs to black, I take the schoolbooks from your pack
Plastics and wire and your kiss, The breath of eternity on your lips

In the crowded marketplace, I drift from face to face
I hold my breath and close my eyes - And I wait for paradise…»

ΚΑΛΟ ΜΗΝΑ ΑΔΕΡΦΙΑ ! Η ΛΙΑΚΑΔΑ ΕΡΧΕΤΑΙ, ΞΕΣΗΚΩΘΕΙΤΕ !