ΦΑΤΕ ΚΑΙ ΘΕΟΣ ΣΥΧΩΡΕΣΕΙ
του Κώστα Μπιλίρη
του Κώστα Μπιλίρη
Μεγάλη Παρασκευή του 1963 στο χωριό μου, την Καΐτσα Δομοκού.
Αφού ψάλαμε τον επιτάφιο, αφού συνοδέψαμε το Μεγάλο Νεκρό στην προκαθορισμένη πορεία του χωριού, αφού γυρίσαμε
στον Άγιο Νικόλα και ολοκληρώσαμε την ιερή ακολουθία, γλιστρήσαμε ως το μαγαζί του Γιωρ- γούλη. Κατεβάσαμε κάμποσα
τσιπουράκια στο ποδάρι –τέτοια μέρα και τέτοια
ώρα, πού να βρεθεί μεζές
τής προκοπής- κι’ όταν το πιοτό
πύρωσε τα αίματα και τίναζε τις φλέβες, ξεσηκώθηκαν τα μυαλά για κάτι περισσό- τερο. Διασταυρώσαμε βλέμματα για το τι στη συνέχεια
πίνουν και με τι το συνοδεύουν, που να είναι και επιτρεπτό. Πετιέται ο Κώστας της Λίαινας και ρίχνει τη φόλα.
— Μάγκες πάμε σπίτι μου. Έχω μια ντραμουζάνα κοκκινέλι. Κι’ όσο για μεζέ, κάτι θα βρεθεί να ματσαλήσουμε.
Σωστά. Σε σπίτι θα πηγαίναμε, όχι στο Χάνι της Γραβιάς.
Και ξεκινή- σαμε.
Μπροστά ο ίδιος, πίσω του ο Κώστας της Γιώργαινας
–αδικοχαμέ- νος σε ένα χρόνο- ακολούθησα εγώ, παραδίπλα ο Γιώργος
ο Κούτσικας, αιωνία του η μνήμη, και τη συντροφιά ολοκλήρωνε ο αδερφός μου Γιώρ- γος, που μας λείπει κι αυτός από χρόνια.
«Κοπιάστε – κοπιάστε», μας καλοδέχεται η Λίαιανα, και πριν καλά
–
καλά μπούμε, παίρνει από το γιό της την παραγγελία.
— Φέρε τη ντραμουζάνα, ποτήρια, ψωμί, χαλβά, ελιές, καρέ- κλες…
— Χίλιοι καλοί, χίλιοι καλοί… Θα τα βολέψουμε. Θα σας τα ταιριά-
σω.
— Και πούσαι, μάνα. Πιάσε και κανα-δυό
σφήνες τυρί.
— Ναι μωρέ θειά –πήγε κάποιος να προλάβει την αντίδρασή της- θέ-
λουμε και λιγάκι λίγδα.
— Καλά αστοχάτε; Είναι Μεγάλη Παρασκευή!
— Αμ σε λίγο δεν θάναι.
Δώδεκα παρά είκοσι.
Μπαίνει άλλη μέρα. Να, ρώτα και τον ψάλτη από κει, λέει ο γιός της και με δείχνει.
Πέφτουν πάνω μου όλοι να εξασφαλίσουν τη συγκατάθεση του «ειδι- κού». Πώς να αποδείξεις ότι ο Θεός είναι αρνητικός
σε τέτοιες περιπτώ-
σεις; Πώς να καταστρέψεις μια τόσο ανθρώπινη επιθυμία; Είπα κάτι μισό- λογα, υποχρεώνοντας τη Λίαινα και την κόρη της Σοφία, να μισοστέρξουν.
— Άμα το λέει κι ο ψάλτης,
τι να πω και γω η κακομοίρα;
— Κι οι παλιοί το λέγανε. Σαν περάσει
από δώδεκα είναι άλλη μέ-
ρα.
— Ναι, μα πρέπει ο άνθρωπος να πλαγιάσει λιγάκι.
— Αυτό δεν είναι δύσκολο, επεμβαίνει ο Κούτσικας. Άντε μάγκες,
ρίχτε το λίγο στον ύπνο.
— Πάρτε έναν υπνάκο ρε παιδιά,
συμβουλεύει ένας δεύτερος.
— Ροχαλίστε
ντε, συμπληρώνει ένας τρίτος.
Κλείσαμε όλοι τα μάτια και επιδοθήκαμε σε
κατασκευασμένες ομο- βροντίες βρυχηθμών
και ογκανισμάτων.
Πω-πώ! Είδα ένα όνειρο! Αναστατώθηκα –πετιέται ο Κώστας της
Λί- αινας, πιάνει και συγυρίζει
το ρολόγι- νάτο! Δώδεκα
περασμένες. Είχαν ξεχάσει να το κουρδίσουν. Τώρα κυρά μάνα, φέρε το τυρί και κάμπο- σα αβγά. Φέρε απ’ τα κόκκινα
τα ραγισμένα. Και γερά να είναι εμείς τα τρώμε.
— Α όχι-όχι.
Αβγά βαμμένα για τη Λαμπρή, δε σας δίνω.
— Θα πάω εγώ να φέρω καμιά δεκαριά άβραστα,
να τα τηγανίσου- με, λέει ο Κώστας της Γιώργαινας. Και ολόφρεσκα. Σημερινά.
— Ούτε, ούτε. Θα μυρίσει η
γειτονιά. Θα το καταλάβουν όλοι και τι θα πούν για μένα;
Ο
γιός της αντιστέκεται ξανά και με «σπουδαίο» επιχείρημα.
— Αφού έχουμε κοντζάμ
ψάλτη μπροστά μας, θα σκανιάσουμε τι θα πει ο κόσμος;
Εσύ Σοφία εδώ είσαι ακόμα;
— Πού ήθελες να πάω; (Ξαφνιάζεται
η αδερφή του).
— Στο κοτέτσι.
Κείνον τον κόκορα, που βγαίνει στο
δρόμο και θα τον πατήσει κανένα τρακτέρ,
άντε ρίχτον στην κατσαρόλα.
Τρώγοντας έρχεται η
όρεξη, λέει μια παροιμία και τα στομάχια των νέ- ων, δεν
επιθυμούν να τη διαψεύσουν. Ο κόκορας βέβαια γλύτωσε, γιατί
ο Κώστας της Λίαιανας θυμήθηκε πως το αρνί ήταν
σφαγμένο και σουβλι- σμένο
από το απόγευμα. Άρα κάπου
υπήρχε και η συκωταριά, που οι νοι- κοκυρές τού
χωριού μας, την έκαναν «γιομίδια». Ένα έδεσμα ξεχωριστής λαμπριάτικης γεύσης.
— Ας μη φτιάσουμε και μια χρονιά. Θα πεισμώσει
η κοιλιά μας, αν δε κλαπακώσει φέτος και γιομίδια;
Θα μας φέρει το σόι μας.
Το τηγάνι μπήκε πάνω στη γκαζιέρα και ξημερώνοντας «Μέγα Σάβ- βα» μοσχοβόλησε η γειτονιά.
Κι αν δεν τέλειωνε
το κρασί, θα φτάναμε και στο «Μέγα Μασκαραλίκι». Κάποιος είχε αρχίσει να μιλάει για το πώς ξε- σουβλίζεται το αρνί και τεμαχίζεται σε παϊδάκια…
