ΕΙΣΑΓΩΓΙΚΟ ΣΗΜΕΙΩΜΑ
Αλήθεια φίλοι αναγνώστες, αναρωτηθήκατε ποτέ τι είσαστε? Σας απασχόλησε ποτέ μια τέτοια απορία? Τον συνεργάτη μας Κώστα Μπιλίρη όταν τον απασχόλησε μας έδωσε τις απαντήσεις που υπάρχουν στο νέο του κείμενο. Εγώ θα έλεγα και τι δεν είμαστε!!! Άσε μη βγάλω ..."βρώμα".... (Δ.Ζ.)
Δεν
ξέρω τι λένε για μας τους νεοέλληνες οι γενετιστές. Δεν ξέρω τι δέχονται για
μας οι ντιενεϊτιστές. Εμείς δεν είμαστε κάτι απλό και εύκολο. Ούτε και κάτι
πρόχειρο. Είμαστε μια πολυσύνθετη θεϊκή δημιουργία. Το ότι είμαστε και ολίγον
διαβόλου κάλτσα, δεν ευθύνεται ο Θεός. Κατ’
αρχάς είμαστε ό,τι φάμε, ό,τι πιούμε κι ό,τι καταναλώσουμε.
Το
φαϊ διαμορφώνει το χαρακτήρα μας, λένε οι ειδικοί.
Καθορίζει και την κοινωνική μας συμπεριφορά. Αλλιώς
μιλάς νηστικός, αλλιώς χορτάτος. Αλλιώς αντιδράς όταν περιμένεις να φας κι
αλλιώς όταν χωνεύεις μια κατσαρόλα στυφάδο.
Το
φαϊ επηρεάζει λένε και την υγεία μας. Σαχλαμάρες. Αν λαβαίναμε υπόψιν τα όσα
αρνητικά λένε εναντίον του, δεν θα έτρωγε κανένας. Θα είχε εξαφανισθεί το
ανθρώπινο γένος από ηθελημένη ασιτία.
Είμαστε
ό,τι πιούμε. Το ποτό ξεσκεπάζει τις διαθέσεις μας. Φανερώνει τ’ απωθημένα μας.
Γίνεται καθρέφτης των σκοτεινών επιθυμιών μας. Να τις έχουμε όλες φωτεινές, δεν
γίνεται.
Είμαστε
και ό,τι διαβάσουμε. Η γνώση διαμορφώνει, ενημερώνει και κατευθύνει.
Θα
μου πεις. Ποιος μας εγγυάται πως διαβάζουμε αυτά που πρέπει και όχι αυτά που
βολεύουν έναν άλλο;
Είμαστε
ό,τι μας πουν και ό,τι μας υποδείξουν. Το λέει και η παροιμία. «Με όποιον δάσκαλο καθίσεις, τέτοια γράμματα θα μάθεις». Σκέψου να
είναι και του ΣΥΡΙΖΑ!
Είμαστε
και ότι φορέσουμε. Μπορεί να λένε «τα
ράσα δεν κάνουν τον παπά», αλλά
παπάς δίχως ράσα δεν υπάρχει.
Το
ράσο κάνει τον παπά, αλλά πότε; Όταν είναι καθαρό, φροντισμένο και ιδίως όταν
ξέρει και ο ίδιος γιατί το φοράει.
Η
χρησιμότητα του φαγητού και της καλής ένδυσης, υποστηρίζεται και από μια
ξεχασμένη παροιμιακή έκφραση. «Το φαί κάνει φαρί και το ντύμα παλλικάρι».
Δηλαδή το φαγητό κάνει το άλογο δυνατό και ο καλοντυμένος άνθρωπος νοιώθει
γενναιότητα. Αποκτά αίσθημα παρρησίας. Το λένε και οι ψυχολόγοι
Άλλωστε
ο ίδιος λαός, που σκάρωσε την παροιμία του παπά και των ράσων, κατασκεύασε και τους
χαρακτηρισμούς «λέτσος-κουρελής-ξεβράκωτος-βρωμιάρης - σβαρνοβράκης» και τόσα
άλλα σχετικά, που αφορούν πολλούς από μας.
Τι
είμαστε λοιπόν εμείς οι νεοέλληνες; Συνήθως είμαστε ό,τι αποφασίσουν και ό,τι
προγραμματίσουν κάποιοι άλλοι για μας. Και φυσικά γινόμαστε ό,τι τους βολεύει.
Ό,τι
τους συμφέρει, ό,τι τους εξυπηρετεί.
Οι
ομάδες μάς θέλουν οπαδούς, θεατές και χειροκροτητές στους αγώνες τους. Τα
κόμματα μάς θέλουν οπαδούς και ψηφοφόρους. Και όσο πιο βλάκες γίνεται. Τα
καταστήματα μάς θέλουν καταναλωτές και αγοραστές των προϊόντων τους. Οι θρησκείες
μάς θέλουν υποταγμένους στο θείο νόμο. Οι δικηγόροι μάς προτιμούν παράνομους
και εγκληματικούς. Οι ισχυροί μας μετατρέπουν σε κράχτες, ρουφιάνους,
τεμενάκηδες. Οι φίλοι απαιτούν να γινόμαστε θυσία γι’ αυτούς. Να λειτουργούμε
με τη δική τους θέληση. Και μπαίνει το ερώτημα.
«Πότε είμαστε ο εαυτός μας;
Και πως θα μπορέσουμε να μείνουμε αλώβητοί»;
Να
ομολογήσουμε και κάποιες άλλες πτυχές της εθνικότητάς μας.
Είμαστε
μαμ-κοκό-κακά και νάνι. Είμαστε κάτω απ’ τα όριά της φτώχειας. Και πάνω από τα
όρια της τρέλας. Θα μου πεις. Και σε τι έχουμε όριο;
Είμαστε
νυχτόβιοι. Μεσογειακοί, βλέπεις. Τι να περιμένεις από τρελούς; Μεροδούλι-
νυχτοφάι.
Είμαστε
έτοιμοι, πρόθυμοι για παρεξήγηση. Έτοιμοι για καυγά. Το θυμίζει η παροιμία. «Μαλώνουμε γειτόνισσα; - Και γω στα νύχια
κάθομαι».
Το
βεβαιώνει και η γνωστή απειλή. «Θα φάμε τα μουστάκια μας». (Όχι φυσικά από
πείνα).
Και
ας κλείσουμε το θέμα αυτό με ποιητική ανακεφαλαίωση. Εμείς οι νεοέλληνες.
Είμαστε
ό,τι φάμε, ό,τι πιούμε κι ό,τι ο κώλος μας αρπάξει.
Ό,τι
φάμε, ό,τι πιούμε και ό,τι η Τρόικα διατάξει.
Είμαστε
ό,τι φάμε, ό,τι πιούμε και ό,τι αρπάξουμε σε κάθε ευκαιρία.
Είμαστε
ό,τι φάμε ό,τι πιούμε κι ό,τι αρπάξει η εφορία.
Είμαστε
λαός με «πιστεύω», με ιδανικά και αρχές. Που ξεμείναμε από επιδόματα και
παροχές.
Είμαστε
απόγονοι σοφών και ηρωϊκών προγόνων. Μα γίναμε αντιμέτωποι κουκουλοφόρων και
δακρυγόνων.
Είμαστε
θύματα του κάθε κατεργάρη.
Είμαστε
πρόβατα στον κάθε μακελάρη.
Κι
ενώ από ιδέες μείναμε στο τέλος ορφανοί.
Αποδειχτήκαμε
νομίζω και ολίγον κόπανοι.
