ΔΙΣΚΟΣ ΤΟΥ ΜΗΝΑ: A NIGHT AT THE OPERA
ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΗΣ: QUEEN
ΧΡΟΝΙΑ ΚΥΚΛΟΦΟΡΙΑΣ: 1975 |
| Προσθήκη λεζάντας |
«Is this the
real life? Is this just fantasy? Caught in the Landslide, no escape from
reality… Open your Eyes, look up to the Skies and see… I’m just a poor boy, I
need no sympathy… Because I’m easy come, easy go… Anyway the wind blows, doesn’t
really matter to me…»
Όπου
και να φυσάει ο άνεμος, όπου τρεμοπαίζουν τα φύλλα. Όπου οδηγεί το μονοπάτι της
σκιάς, και ο ρυθμός μιας καταιγίδας. Όπου υπάρχει μια ωραία ιστορία, όπου
υπάρχει μια καινούργια αγάπη, όπου υπάρχει ποταμός, όπου υπάρχουν σύννεφα, και
συνάμα καθαρός ουρανός. Όπου βρίσκεται ένας στίχος, ένας δυνατός ηλεκτρισμένος
ήχος, όπου βρίσκεται της καρδιάς σου ο χτύπος. Όπου και να φυσάει ο άνεμος,
φύλλο θα είμαι, φύλλο θα είσαι. Και η συγκυρία της ζωής θα μας φέρνει πάντοτε
αντάμα, και αντιμέτωπους με αυτό που είμαστε και με αυτό που θέλουμε. Αυτό που
ανάμεσα στα χέρια και στις σκέψεις μας, με στοργή βαθιά κρατάμε. Με ένα κόκκινο
νοερό νήμα μπλεγμένο στα πόδια μας, ενωμένοι, μέσα στην ασταθή ατυχία της
σύμπτωσης των υπάρξεων μεταξύ τους. Εκεί, με ένα σκοπό, ένα μονάχα σκοπό. Να
περάσουμε το τελικό νήμα, αυτό που ορίζει το πριν από το μετά. Το τέλος της
παρέλασης αυτής, και την αφετηρία μίας άλλης πολύ πιο ελεύθερης και αγιασμένης
διαδρομής. Τι άλλο να έχει σημασία; Όπως λέει ο Freddie, «Τίποτα άλλο πραγματικά δεν
έχει σημασία..»
Αλλά
πριν από ΟΛΑ αυτά, οφείλουμε να το χαρούμε όλο αυτό το συγκυριακό πανηγύρι! Τι
λές; ΝΑΙ, να χορέψουμε, εννοώ! Ναι γλυκιέ μου αναγνώστη, χέρι-χέρι ! Να
πιαστούμε από τα χέρια, να πιαστούμε από τα μέσα, από όλα όσα μας ενώνουν και
μας χωρίζουν. Να πάμε ένα περίπατο ή δύο, στην όμορφη προμενάδα! Να χαζέψουμε
τις βάρκες στην μαρίνα να σιγοκουνούνται από τον ευκαιριακό αέρα, να δούμε μαζί
ένα ηλιοβασίλεμα, και μαζί εκείνο το βράδυ να σμιλέψουμε τα λάθη και τις
αδυναμίες μας. Τις τραχιές γωνίες της ψυχής μας. Να βάψουμε δυο πορτραίτα στον
ουρανό, να βάψουμε δυο τοίχους στο δρόμο με σλόγκαν της στιγμής, το «ΣΕ ΑΓΑΠΩ
και ας μην το ΠΡΟΣΕΞΕΣ», και ύστερα να κάνουμε μια βουτιά στην σκοτεινή
αβυσσαλέα θάλασσα, ολόγυμνοι και ολόχαροι. Χαρμόσυνοι και ελεύθεροι!
Αχ
ΑΓΑΠΗ της ΖΩΗΣ μου! Όταν σε σκέφτομαι, από το φυλοκάρδι μου ταράζομαι. Και όταν
γράφω για τον κόσμο, τις στιγμές, για εσένα, για ό,τι αξίζει, τότε
απογειώνομαι. Ποτέ δεν είναι ίδια η γραμμή, στα ταλαιπωρημένα μου συγγράματα. Ποτέ.
Κάθε φορά που την διαβάζω, κάτι διαφορετικό ονειρεύομαι. Κάτι άλλο με τον εαυτό
μου διαπραγματεύομαι. Και στο τέλος, πέφτω και ανεβαίνω πάνω στα βουνά. Μόνο
για να πέσω για άλλη μια φορά, πολύ πιο καθαρός και καμωμένος με αισθήσεις, πιο
βαθιά στην πορφυρή σου θάλασσα. Στην μόνιμη χαρμολύπη που συντροφεύει κάθε
ποιητή, κάθε γραφιά και κάθε ρομαντικό σταυροφόρο! Ναι! Για αυτό και επιμένω
στον χορό, στην επαφή. Στο κάθε νάζι, και το κάθε κρυφό σου χαμόγελο. Να σε
βλέπω όταν εσύ δεν βλέπεις, και να παρατηρώ αυτό που πραγματικά είσαι, και όχι
εκείνο που επιδιώκεις διακαώς να δείχνεις.
Όπως
καταλαβαίνετε, έχω βάλει εδώ και ώρα στο pick up, το «A NIGHT AT THE OPERA»,
των QUEEN. Με το που έπεσε η βελόνα στο
μυρωδάτο από την ιστορία βινύλιο, γύρισα πίσω σε εκείνη την γεμάτη θαλπωρή
εποχή της πρώτης μου ήβης. Της πρώτης μου άνοιξης. Δεν ξέρω ποια ήταν η στιγμή
που άκουσα τον δίσκο για πρώτη φορά. Οφείλω όμως να ομολογήσω, ότι αυτός εδώ πυροδότησε
την έκρηξη του ηφαιστείου μέσα μου. Από τότε, μόνο φωτιά μπροστά. Μόνο οργή και
συγχώρεση. Και πολλές λέξεις. Αρκετές για να γεμίζουν ποτάμια από βιβλία, και
βιβλία γεμάτα ποταμούς. Τα νιάτα σκέφτομαι, εναγκαλίζουν την ενέργεια. Απαιτούν
πάθος, αντοχή και ρυθμό! Κιθάρα και σκληρό ήχο! Ερωτήσεις, χωρίς να απαραίτητα
να χρειάζονται οι απαντήσεις. Ολάκερη η νεανική γαλουχία βρίσκεται απάνω σε μια
απορία. Τι έγιναν τα παιδιά των λουλουδιών; Σε τι ωφελεί το σχολείο; Γιατί
υπάρχουν τόσες κοινωνικές ανισότητες; Και όλα πέφτουν σαν κεραυνοί απάνω στο φρέσκο
μας κορμί, όταν συμβαίνουν για πρώτη φορά. Όλοι και όλα φταίνε. Το κράτος, η κοινωνία,
η θρησκεία, οι γονείς μας, και φυσικά η γειτόνισσα που ακούει Πάριο στην
διαπασών! ΕΛΕΟΣ!
Οι
QUEEN
ήταν η πιο ξενέρωτη μπάντα να ακούς όταν πήγαινα σχολείο. Οι στριγγλιστές
αρμονίες τους, ο περίτεχνος και μαθηματικά εξακριβωμένος ήχος τους, οι
οπερατικές συνθέσεις τους, και φυσικά ο ομοφυλόφιλος ερμηνευτής τους, δεν
βοηθούσαν ακριβώς την εικόνα ενός τύπου που θα ήθελε εκείνο τον καιρό να νιώθει
επαναστάτης. Το αντίθετο. Όλοι ασχολούνταν με τον σκληρό ήχο. Η Heavy metal ήταν ότι πιο cool θα μπορούσες να ακούς, και το Hip-Hop είχε αρχίσει να γίνεται η νέα
μόνα για τους τάχα αντισυμβατικούς. Εγώ όμως δεν μπορούσα να δεχτώ τέτοιες
αηδίες. Η τέχνη, μου χτυπούσε καθημερινά την πόρτα. Μου έδειχνε διαρκώς
διαφορετικά μονοπάτια. Εκεί που οι άλλοι πήγαιναν, εγώ προτιμούσα να επιστρέφω.
Και δεν μου καιγόταν καρφί κιόλας. Χρόνια αργότερα, σήμερα, δικαιώθηκα. Στην
τόση μου μουσική αναζήτηση, δεν βρήκα πουθενά, και σε τίποτα άλλο, τόσο γλυκούς
και έντεχνους συνοδοιπόρους. Και αυτό συμβαίνει, όπως αργότερα κατάλαβα, διότι
αυτή η μπάντα πολύ απλά και απέριττα, έπαιζε ΟΛΑ τα είδη. Έμπλεξε όλες τις
μουσικές μαζί. Το σκληρό Rock,
με τις αρμονικές μπαλάντες, την έξυπνη Pop με την Opera, το rock n roll, με την απόλυτη glam πανδαισία. Το 1975, λίγο πριν
χτυπήσει το punk,
την πόρτα κάθε εφηβικής ψυχής, οι Queen είχαν την μοναδική και τελευταία
ευκαιρία τους να γεμίσουν επιτέλους στάδια και να πάψουν να είναι η εύκολη
σύγκριση στους Led
Zeppelin.
Και ο Freddie Mercury μαζί
με την παρέα του, έπρεπε να επιστρέψουν στο studio με ένα δίσκο, όπου θα κέρδιζε
ολοσχερώς τις καρδιές των ανύσηχων, δύσπιστων και απαιτητικών Βρετανών. Η
ιστορία το έγραψε έτσι, ο δίσκος πέτυχε. Χιλιάδες ώρες μέσα από πρόβες στο studio, τέσσερις διαφορετικοί συνθέτες
κατάφεραν να δημιουργήσουν ένα καταπληκτικό οπερατικό αμάγαλμα αρμονίας,
μελωδίας, στιχουργικής ιδιοφυίας, παραδοσιακής αγγλικής Pop και οπερατικού Hard Rock. Και σαν να μην έφταναν όλα
αυτά, σύνθεσαν, το ψηφισμένα πια ‘νούμερο 1 Rock τραγούδι όλων των εποχών’ από το περιοδικό Rolling Stone, και φυσικά, τον «εθνικό ύμνο»
των απανταχού Βρετανών, το αξέχαστο «BOHEMIAN RAPSODY».
Δεν
υπάρχει λόγος να αναφερθώ στο τι σημαίνει για πολλούς αυτό το τραγούδι, και για
ποιο λόγο είναι τόσο μοναδικό. Για αυτά έχουν γραφτεί χιλιάδες στήλες. Είναι
όμως τρομερό αυτό που συναίβει με αυτό το τραγούδι σε εμένα. Χωρίς να προσέξω
και πολύ τους στίχους του, κατάλαβα επακριβώς περί τίνος επρόκειντο.
Ανατρίχιασα. Δεν ήξερα ότι ο Freddie είχε
τέτοιες αναζητήσεις, πόσο μάλλον γνώσεις. Ωστόσο, πείτε μου πραγματικά, ποιος
άλλος καλλιτέχνης (ο Beethoven με
το Exodus,
εξαιρείται φυσικά) μίλησε για το ταξίδι της ψυχής, από τον θάνατο, στην κόλαση
και μετέπειτα στους ουρανούς; Και την σκάλα της Κρίσεως; Η ταραγμένη στεναχώρια
μιας ψυχής που δεν άντεξε, δεν τα κατάφερε. Και ύστερα από την μακάβρια πράξη
της, ζήτησε την αιώνια συγχώρεση. Και ίσως μέσα από τα 200 “Galileos” που ακούγονται τριγύρω, και να
την βρήκε…
Ο
δίσκος ανοίγει πραγματικά, με μια βραδιά στην Όπερα. Τρομάζει λίγο. Τρέμουμε
όλοι. Τι είναι αυτό που πρόκειται να μας χτυπήσει, αναρωτιέσαι. «DEATH ON TWO LEGS»
Κάτι ζοφερά ποιητικό έρχεται από κάποια σκοτεινή πλευρά του διαστήματος, και
προσγειώνεται στην Σκάλα του Μιλάνου. Ναι! Ένα συνοθύλευμα νεανικής οργής και
ισχυρής βωμολοχίας, ενάντια στους εργατικούς δυνάστες μας. Και αφιερωμένο
συγκεκριμένα, στα σκιζοφρενή αφεντικά μας! Σε αυτά, που με θρασύδειλη
ανηθικότητα και αδιαφορία μας παράτησαν στην εσωτερική τσέπη του φρεσκοραμμένου
κουστουμιού τους. «Μου ρουφάς το αίμα σαν
την βδέλλα… αδιαφορείς για τον νόμο και την γλιτώνεις… αλλά τώρα μπορείς να
φιλήσεις τον … μου, για αντίο…» Η ιστορία λέει, ότι ο Freddie τραυμάτησε τις φωνητικές του
χορδές, στην προσπάθεια να αποδώσει την οργή που απαιτεί το εν λόγω κομμάτι. Νομίζω,
αρκετά κατάλληλο ηχόχρωμα, για την ‘εργατική Πρωτομαγιά’, που μόλις ξημέρωσε…
Και
εκεί που περιμένεις την συνέχεια τέτοιας μεγαλειώδους ερμηνείας, πέφτεις από το
τρίτο σύννεφο δεξιά, με ένα μοναδικό απόσπασμα κλασσικής pop radio-friendly οπερέτας. Και ύστερα, πριν
προλάβεις να καταλάβεις τι ήταν αυτό που σε ξαναχτύπησε, ο Roger Taylor (drummer του σχήματος) μας εξηγεί γιατί
είναι «ερωτευμένος με το αυτοκίνητο του», και γιατί πρέπει «να χωρίσει με την αγαπημένη του, φτάνει να
πάρει καλύτερα ένα νέο καρμπυρατέρ»… Είναι αρρώστια γιε μου, όντως! Όπως
και η φωνάρα του επίσης.
Επόμενο
τραγούδι. Μια αυθεντική γλυκοπύρινη σύνθεση του John Deacon (Μπασίστα του σχήματος). «YOU ARE MY BEST FRIEND»
Ένα απόσπασμα τρυφερότητας και ενσυναίσθησης. Η απλότητα του, όπως άλλωστε
απεικονίζεται και στο video-clip του, είναι η κινητήρια του δύναμη.
Μια νύχτα γεμάτη κεριά, ένα ποτήρι κόκκινο κρασί. Τζάκι αναμένο, εγώ και εσύ,
λίγα ευαίσθητα πλήκτρα στο πιάνο, και σιμά στο μυαλό μας ολόκληρος ο κόσμος σε
πλήρη καταστολή συναισθημάτων. Δυο
εραστές, δύο αληθινοί φίλοι. Όπως πρέπει να είναι, δηλαδή.
Στην
μάχη του αυθεντικού ρομαντισμού, επανέρχεται ο Mercury, με το «SEASIDE RANDEVOUZ»
Μην ξεχνάμε, είναι τα 1970s.
Τα πράγματα είναι λιγότερο σύνθετα. Τα ζευγάρια ερωτεύονται με μια απλή βόλτα
στην ακτή. Με ένα χορό, ένα ατίθασο κρεσέντο - «άσε με να γίνω ο Βαλεντίνος σου, και μετά πάμε καζίνο..» Το πιάνο
μας ταξιδεύει στις Μπουάτ των 1930s, τα φωνητικά εφφέ στα Αγγλικό
ραδιόφωνο των 1950s.
Σκεφτόμαι, πόση ιστορία μπορεί να χωρέσει σε ένα κομμάτι. Αλλά ύστερα, ο
έρωτας, είναι ούτως η άλλως διαχρονικός και αιώνιος. Ξεπερνά τους ανθρώπους και
τις εποχές. Αγαλβάνιστος στον χρόνο, αναπάντεχος και ακόρεστος.
Ο
Brian
May
(κιθαρίστας του σχήματος) προσφέρει ίσως μια από τις πιο συγκλονιστικές
συνθέσεις του δίσκου. «The
PROPHET
SONG». Σε μια εποχή, όπου και ο
καλλιτεχνικός κόσμος βρισκόταν σε μια διαρκή αναζήτηση νέων ήχων και
πειραματισμών, σε μια εποχή όπου τα μουσικά studios, δεν είχαν τις σημερινές
ηχητικές δυνατότητες, το εν λόγω τραγούδι κατάφερε να προχωρήσει την ιστορία μπροστά, όχι μόνο με
το δυνατό του στιχουργικό υπόβαθρο (μιλάει περί των προφητειών για το τέλος του
κόσμου) αλλά κυρίως για το μελωδικό του τέντωμα σε επίπεδα που ως τότε δεν ήταν
γνωστά. Τα πολυφωνικά του μέρη (overdubs), κυρίως στην μέση της σύνθεσης,
η τεχνική της echo
επιστροφής από το πετάλι της κιθάρας του May, έπεσε στα χέρια του Mercury, και το αποτέλεσμα του
πειραματισμού, συνέσφερε σε ένα επουράνιο χορωδιακό επεισόδιο, όπου η όπερα και
το broadway συνδέονται
μεταξύ τους. Και μέσα σε όλα, εμφανίζεται και ένα Kyoto μέσα στο αγέρα, για να
αποτελειώσει ταξιδιάρικα και αποκαλυπτικώς ειρηνικά το τραγούδι. Στο τέλος,
ελένξτε το, η αίσθηση ότι βρεθήκατε θεατές μέσα σε ένα όνειρο της τελικής
καταστροφής του κόσμου, είναι τόσο ζωντανή, όσο και το ίδιο, το χθεσινό σας
όνειρο.
Όπως
κάθε δίσκος, έτσι και αυτός, εσωκλύει ένα τραγούδι που έχει αγγίξει χιλιάδες
ψυχές, και έχει συντροφεύσει δεκάδες μοναχικά βράδια. Το 1975, ο Freddie Mercury, χώρισε από την Mary Aυstyn, ύστερα από 5 χρόνια δεσμού. Ήταν
η πρώτη που έμαθε για το συναισθηματικό του αδιέξοδο και τις διαφορετικές
επιλογές που ο ίδιος ήταν έτοιμος να ακολουθήσει. Ήταν η μόνη που συνδέθηκε για
τόσα χρόνια μαζί του. Ωστόσο, η αγάπη τους, ήταν τόσο μεγάλη, και ο δεσμός τους
τόσο ισχυρός, που στα αλήθεια δεν έσπασε ποτέ. Απλά σκεφτείτε, ότι ύστερα από
τον θάνατο του το 1991, σχεδόν ολόκληρη η περιουσία του πέρασε στα χέρια της Mary. Το «LOVE OF MY LIFE»,
όμως είναι κάτι περισσότερο από ένα τραγούδι. Είναι σημείο αναφοράς για όσους
ποτέ συνδεθήκαν τόσο ψυχικά, όσο και συναισθηματικά με έναν άλλο άνθρωπο. Και
όπως είναι γνωστόν, ο πόνος είναι τόσο κοντά στην απόλαυση. Δεν υπάρχει
αληθινός έρωτας που να μην έχει πονέσει την ανθρώπινη ψυχή, που να μην έχει
γεμίσει σημάδια τα κατάβαθα της. Κάθε μεγάλος έρωτας, κρύβει και ένα μεγάλο πόνο.
Για αυτό, και όσο μεγαλύτερος είναι ο πόνος, τόσο μεγαλύτερος είναι και ο κάθε
έρωτας. Και όλο αυτό είναι μοναδικό και πραγματικά άξιο να ζήσει κανείς σε αυτό
το γρήγορο μας ταξίδι σε αυτόν τον κόσμο. Και αν είναι πραγματικά τυχερός, θα
το ζήσει έστω για μία φορά, αν είναι ευλογημένος, ίσως και παραπάνω από μία. Όσο
όμως θα το ζει, θα οφείλει να ξέρει, ότι όλο αυτό έχει πάντα μια τιμή και ένα
αντίτιμο. Και αυτό θα είναι ένας κήπος που ενίοτε θα πλουμίζει, και ενίοτε θα
καίγεται. Και πάλι από την αρχή.
«Αγάπη της Ζωής μου, με πλήγωσες.
Μου ράγισες την καρδιά, και τώρα με αφήνεις. Αγάπη της ζωής μου, δεν το βλέπεις
καθαρά; Έλα πίσω, έλα πίσω, μην το παίρνεις μακριά μου, διότι δεν ξέρεις τι
σημαίνει για εμένα…»
Τι
μένει άλλο να ειπωθεί, για αυτό το μουσικός έπος; Όχι πολλά ακόμα. Η αλήθεια
βρίσκεται σε κάποιες μικρές στιχουργικές του στιγμές. Το σχήμα ορισμένες φορές
ξεχνούσε ότι το «λίγο, είναι πολλές φορές πολύ». Ωστόσο, το πολύ παραπάνω ήταν
στο αίμα τους. Αν δεν θα ήταν υπέρλαμπρο, τότε πολύ απλά δεν άξιζε το κόστος
του. Είναι και αυτό μια λογική. Γιατί να ζεις για κάτι λίγο, ενώ μπορείς να το
ζεις πολύ; Γιατί να φτάνουν τα ημίμετρα, όταν μπορείς να ξεπερνάς το μέτρο; Γιατί
να μην ζεις ολόκληρη την αλήθεια, και όχι απλά ορισμένα κομμάτια από αυτή; Αυτή
είναι μια απορία, που ενδεχομένως να αξίζει να γίνει μια αρκετά καλή πρακτική
.Ας το ζήσουμε λοιπόν στο maximum.
Ας το παραδεχτούμε. Γιατί όπως είπαμε, είμαστε “Easy come, easy go..”
ΚΑΛΟ ΜΗΝΑ – ΓΕΜΑΤΟ
ΖΩΝΤΑΝΕΣ και ΑΛΗΘΙΝΕΣ ΣΤΙΓΜΕΣ!
ΣΤΑΜΑΤΗΣ ΓΑΛΑΝΗΣ –
ΜΑΙΟΣ 2017
