Καλοκαιρινή νύχτα του Θανάση Κρουστάλη

Δύσκολη ήταν η πρώτη νύχτα του Ιούλη. Η ζέστη αφόρητη που έκανε την ατμόσφαιρα αποπνικτική. Μα και με το ξημέρωμα ο υδράργυρος εξακολουθεί να ανεβαίνει. Υπομονή φίλοι μου από βδομάδα οι υψηλές θερμοκρασίες θα πέσουν. Προς το παρόν διαβάστε ένα όμορφο ποίημα του Ιατρού μας ποιητή που σίγουρα θα σας δροσίσει.

Καλοκαιρινή νύχτα

του Θανάση Κρουστάλη

Τρεμοπαίζουνε κερένια,στο αστρόφω σαν φωτιές
και μιλαν με τ΄αεράκι μέσα στις κληματαριές,
κει που απόψε ανταμώνουν οι ωδές μ΄ολα τ΄άηδόνια
κει που κείτονταν στον ήλιο, της βελανιδιάς τα κλώνια.

Σαν να τα΄χουνε κρεμάσει με κλωστούλες ασημένιες
τα κορμάκια τους λικνάνε και μιλούν για ερωμένες,
σαν ρωτευτηκαν και κείνα του ηλιάτορα το βήμα
κι απόθεσαν στη νύχτα, το χορό σαν να ναι ποίημα.

Κι έχει απόψε ωριμάσει σαν σταφύλι ,ένα ρίγο
που παράπεσε μονάχο, απ΄ της νιότης του, τον τρύγο
να ριγήσει τα ελάφια, που πηγαινουν για νερό
κι η ματιά τους να πετάξει, ως της πούλιας τον χορό.

Ω!! πως φαίνεται η πλάση σαν ανθόνερο που πέφτει
πως!! τα όνειρα πλανιούνται στο κενό , σαν σε καθρέφτη
που κοιτάνε τη σκιά τους, ονειρόσκονη να δίνει
παν΄ στα χέρια των ανθρώπων , σαν η μέρα τους αφήνει.

Ακουσμα γλυκό σαν άρπα, αχνακούγεται σαν πάντα,
κι οι κορυδαλλοί κι οι γρύλλοι, συγχρονίζονται σαν μπάντα,
στο σκοπό που τ΄αεράκι, τραγουδάει ψυθιριστά,
δυό χορέυουν αζαλέες και ζουμπούλια αντικρυστά.

Κι απ΄τα πέρα τα πελάη, οι αφροί που συμπονούνε,
γαληνέουνε , μερέυουν, και τους ναυτικούς ακούνε
τις αγάπες πως ζητάνε, στα λιμάνια αφημένες
πως τις τάζουν στο φεγγάρι, να τις έχουνε κρυμμένες.

Ομορφη γιορτή η νύχτα μες του θέρου το αγώγι
σαν καλπάζει απα στο χρόνο, μαυροζήλευτο αλόγι,
ομορφη κι αμα σε λίγο έρθει η ώρα να περάσει
πάλι θα΄ρθει η γιορτή ,σαν η πλάση σκοτεινιάσει.