| Μεγα Ονειδος (95 χρονια απο την πυρκαγια της Σμυρνης ) Θανάσης Κρουστάλης |  |
Στα μπρουτζινα χέρια του χειμώνα, κουρνιάζει μια μικρη και ασυνάρτητη ευχή. Κι ως ανασαίνει τις στιγμές της, αγγίζει τον θώρακα σαν θύμησα, σαν σκόνη παληού ουρανού. Στιβαγμένη έμεινε στα χοντρά βιβλία του γένους και της θλιψης. Πλαι στον Καβάφη, το ματόβαμμα, την λευτεριά, τον λυρισμό, την παραζάλη. Πλάι στις ασπρόμαυρες κυριακές στο ζάπειο, τα κονιακ στα μικρα κομψα ποτηρακια. Στης Σμυρνης πλαι τις απλωμενες μπουγάδες, που ορθωνονται στον ανατολικο κρυο αερα, -προμαντεμα κακου- Μα κατα λαθος παράπεσε κάτω απ΄τα λιοβαμμένα πέλαγα που το μπλε αντριώνουν ,και τις στεριες προκαλούν σε κάθε τους υγρη πανωρια δρασκελιά. Κι ειναι βαρια τα πέλαγα ,χωρις μιαν Αμοργο να ξαποστάσεις, χωρις μια τοση δα κορφη να αποσταθείς. Μικρη ευχή ,και πως να αντέξει την άγρια φοβέρα του καιρού.!! Τα μπρούτζινα χέρια του χειμώνα θα κλείσουν, θα διαβουν κι θα χαράξουν την πραματια τους στα χαη, -τελαληδες που πρεπει τους, μια αγορα ολάκερη θνητών να κρυφακουει- Κι ως ο καβαφης θα αργοσβηνει στην περηφανη χαμένη Αλεξάνδρεια, θα ξεχναει η ευχη το μικρο της ταξιδι. Ως η λευτερια θα ταξιδευει απο το σιδερο και τη φωτια, στις σκιες με τα μαυρα ψηλα καπέλα, τα κερένια της χέρια θα κρατούν τα πυρωμένα συννεφα που τριγυριζουν τους θανατους μας. Ωσπου μαζι ,λιωμένοι και ξεχασμένοι θα κρεμαστουν στο αιώνιο καδρο , η μικρη η ευχη τοσοδούλα κι ο απεραντος ορίζοντας. Εκει στη λασπουριά της μαυρης χάσης του τελευταίου φεγγαριού, ετσι ως το κατατρωει το πρωινό ψύχος. |
